Ik schaam me eigenlijk heel erg, maar ik wil dit absoluut vragen: wie weet er een manier (er zijn geloof ik ook goede boeken over?) om te leren je woede te beheersen? Sinds ik zwanger ben, ben ik zo vreselijk opvliegend, ook naar mijn zoontje toe. Ik kan me nog net beheersen om hem geen klap te verkopen als hij het bloed onder mijn nagels vandaan haalt en ik schaam me hier zo erg voor Ik ben net ook tegen hem uitgevallen (met woorden) en heb hier zo'n spijt van. Ik zit hier een partij te janken, voel me zó vreselijk verdrietig dat ik zo doe tegen mijn lieve mannetje, mijn allessie... Veroordeel me alsjeblieft niet....ik weet zelf ook wel dat ik fout zit, maar ik wil er absoluut iets aan doen voordat ik hem eerdaags wel een tik verkoop...wat ik absoluut niet wil!!!
jeetje wat klote voor je om je zo te voelen en de controle over jezelf te verliezen... ik heb er zelf gelukkig geen ervaring mee... maar ik word soms ook erg op de proef gesteld met mijn geduld door mijn dochters... wat ik dan doe is hen apart zetten waar ze niet weg kunnen, dus de box en de kinderstoel en ik ga dan ffe afwassen of wat anders doen terwijl hun tv kijken of spelen... na de afwas ben ik het frusterende gevoel wel weer kwijt en bedenk ik me wat een schatjes het toch eigenlijk zijn en dat ze gewoon zichzelf aan het ontdekken zijn als eigen persoontjes en daar horen ook de wat minder leuke dingen bij... wij zijn toch ook niet altijd maar aardig enzo maar als je het gevoel hebt dat je eerdaags echt tever gaat tegen je zoon zou ik proberen er met iemand over te praten.. het zullemn ook wel de hormonen zijn wat meespellt maar dan nog hoor je je niet zo te voelen altijd... wel wat mee doen hoor!! het is al een stap dat je het hier neerzet en je afvraagt wat je ermee aan moet... ik hoop dat je het onder de knie krijgt want dat voelt veel beter voor jou en je zoon! succes ermee!
Heel herkenbaar, zo was ik ook in de zwangerschap. Gelukkig is het nu wat minder. mAar ik liep altijd even naar buiten en als mijn man thuis was dan ging ik altijd een rondje met de hond en dan stevig door lopen. Ook pas echt naar huis als ik was afgekoeld.
Ik begin gewoon tegen mijzelf te praten. ''Oke, ze haalt nu het bloed onder mijn nagels vandaan maar svp RUSTIG blijven''... En maar denken ''Is niet erg dat de hele vloer nu onder het drinken ligt, maken we gewoon weer EVEN schoon'' Of ''Oke, ze zit nu op tafel TERWIJL ze weet dat het niet mag...gewoon even ervan af halen'' En vooral; diep inademen en rustig uitademen. Dat wil bij mij echt wel helpen.
ik denk inderdaad ook dat even van de situatie weglopen het beste helpt kan hij in z'n sop gaarkoken en jij.. of miss als er iemand in je buurt is vragen of die het even van je overneemt..
Heb je de indruk dat de hormonen het zo heftig maken, of is het 'normaal' ook wel onderhuids aanwezig? In het eerste geval zou ik eens met je VK of HA overleggen en zien of er iets is wat je lijf kan helpen die hormoonschommelingen te kunnen handelen. In het tweede geval zou ik toch eens gesprekken doen met maatschappelijk werk ofzo, om eens te kijken of er een oorzaak is voor je boosheid en opvliegendheid, (dingen die je eerder hebt meegemaakt en die nog geen plekje hebben gekregen, of te weinig zelfvertrouwen (dan pak je alles als persoonlijke aanval of krenking op. Bijvoorbeeld: je kind doet na 10 keer nee toch wat jij verboden hebt, en (bewust of onbewust) denk jij: dat doet hij om mij te pesten. Dat kan dus heeeeel boos maken. Leren dat te herkennen en meer zelfvertrouwen op te bouwen, is dan de sleutel). Verder: tot 10 tellen, even diep zuchten, heel hard gaan lachen (ja echt), het overdramatiseren naar jezelf, (drinken op de grond is natuurlijk ook het einde van de wereld. Pas op: de zondvloed . Helpt om er gewoon om te kunnen lachen, in plaats van boos te worden).
Ik heb dit mijn hele leven al. Ik slik hier sins kort ook medicijnen voor. Je zou eens kunnen gaan praten met iemand.
Ik heb er ook wel last van, en kan me dan nog inhouden en erbij nadenken... maar heb dan al dingen in de handen die door de kamer in zouden kunnen gaan! Ook mn handen gaan trillen maar nee ik breng mijzelf weer tot rust en dat gaat prima door te denken en te praten.
hihihi ja en dan geef je weer nieuwe drinken en HUPSAKEE weer over de hele vloer ... hoe zou je je dan voelen? Ik heb het meegemaakt; enkan je zeggen dat ik zwaar pissed was hahahaha. Ik begrijp die woede gevoelens wel, ik stop ze dan altijd snel in bed en ga zelf een afkoelen.. Das het beste wat je kunt doen denk ik dan.
Misch zou het kunnen helpen om je even goed af te reageren, lichamelijk. Een groot blok klei aanschaffen en daar dan goed in knijpen of stompen. Of een bokszak aanschaffen en daar even goed op los gaan? Succes!
Bij mij helpt tot 10 tellen en dat diegene me even met rust laat. 5 of 10 minuten later kom ik zelf wel om te praten of mijn excuses aan te bieden. Heb altijd woedeaanvallen gehad, smeet met alles wat ik in mijn handen kon krijgen, heb zelfs mijn broertje een keer aan zijn keel tegen de muur op getild, zoooo kwaad was ik en maakte hij mij. Dit is wel 9 a 10 jaar terug, maar dan nog hoort het niet. Gelukkig gaat het nu beter en heb ik geleerd mezelf te beheersen. Als ik echt echt kwaad ben, kan je alsnog maar beter gaan lopen. Hoop voor jou dat het snel over gaat, je leert er mee om te gaan en dat je er na de zwangerschap geen last meer van hebt.
wat vervelend zeg. ik heb er zelf gelukkig niet al teveel last van. alleen als ik erg moe of benauwd ben dan ben ik wat prikkelbaarder. als ik merk dat het teveel de verkeerde kant op gaat dan zet ik de kleine in de box en zet de tv aan voor hem. dan ga ik even iets voor mezelf doen. meestal als ik minder benauwd ben dan zakt de bui ook weer. als hij heel de dag dreinerig is dan probeer ik hem eerst af te leiden met samen spelen en samen gek doen of dansen als dat allemaal niet helpt ga ik altijd met de buggie een flink eind wandelen even de zinnen verzetten van ons alletwee. als dat nog niet werkt geef ik hem over aan degene die als eerste thuis komt en ga uitgebreid douchen. water over mijn hoofd helpt altijd geweldig. meestal voel ik me dan al weer veel beter ( en veel minder zielig ) na het eten gaan we dan gezellig samen spelen en doet mijn vriend de afwas. zo kan ik voorkomen dat ik al teveel schreeuw of negatief doe, ik ben fel op slaan tegen dus dat wil ten alle tijden voorkomen. als je er zelf even niet uitkomt kun je misschien met maatschappelijk werk praten, wellicht is er een groep voor lotgenoten waar je baadt bij hebt om even de praten.
en zoals iemand ookal schreef een dutje laten doen doet ook wonderen. dan heb je even tijd om tot jezelf te komen.
Ik had het tijdens mijn zwangerschap ook. Mijn man vond me gewoon eng. Als ik een kledingstuk kwijt was en deze niet terug kon vinden dan werd ik gewoon helemaal gek, ik draaide echt door. Nadat mij dit een stuk of 4 keer overkomen was, moest ik het mijn man meteen melden als ik me zo boos voelde worden(om wat dan ook), hij hielp me dan met wat ik wilde en ik moest rustig op de bank wat gaan drinken ofzo. Ik heb wel geluk dat ik een geweldig lieve man heb. Hij was overigens wel erg blij dat het na de zwangerschap weer weg was.
Als ik je een boek mag aanraden: Boeddhisme voor moeders van Sarah Napthali. Ze geeft ze tips en adviezen over hoe je kunt omgaan met onder meer frustratie, woede en bezorgdheid. Ze maakt gebruik van boeddhistische principes om je anders tegen situaties aan te laten kijken en anders te reageren dan je nu doet. Zodat je ruimte krijgt voor rust, kalmte en weer kan genieten van het moeder zijn.
TS , wat ontzettend vervelend en erg zeg! maar vind het wel super goed van je dat je het bespreekbaar maakt , want denk niet dat het zo makkelijk is om dit zo neer te zetten! ik heb geen tips voor je... maar miss kun je het eens overleggen met de VK of huisarts? Die hormonen doen kennelijk zoveel met je dat je er zelf bijna geen grip meer op hebt. heel veel sterkte meid! liefs Ella