Hallo, Ik had vroeger een angst om flauw te vallen, dit omdat ik eens een aantal keer flauwviel doordat ik ging hyperventileren. Op een gegeven moment ging ik hyperventileren omdat ik bang was flauw te vallen. Een vicieuze cirkel die ik toendertijd met behulp van ademhalingtherapie heb doorbroken. Een aantal jaren later kreeg ik angst dat ik niet zou kunnen slikken. Waar dat vandaan kwam, geen idee, maar die angst was er opeens en daardoor kon ik niet slikken. Dit is altijd wel een beetje blijven hangen, als ik minder in mijn vel zit komt dit weer naar boven. Nu wordt het van kwaad tot erger. Laatst ging ik bijna flauwvallen en nu is die angst weer op komen zetten. Ik ga uiteraard weer hyperventileren. Nu heb ik op de raarste momenten zo´n aanval. (dagelijks) als ik auto rijd op de snelweg, in tunnels met de auto, in de metro, als ik met de trein door de tunnel ga (2x per dag), in de lift, gister zelfs tijdens een vergadering. Ik krijg problemen met mijn ademhaling (hyperventileren) en ik krijg die ´slikproblemen´. Ik wordt hier heel angstig van. Heeft iemand ervaring met paniekaanvallen? Hoe ga je ermee om? Heb je dit allang? Is het iets wat vaker terug komt? Kortom, graag jullie ervaringen!
Paniekaanval.nl :: Benadering van angst door een dokter Lees deze site (en dan met name dit topic) maar eens door. Ik heb er erg veel aan gehad. Misschien handig om contact op te nemen met een psycholoog. Er is wat aan te doen.
Dank je voor de tip! Ik ga het zeker doorlezen! Ik heb as vrijdag een afspraak bij de HA (voor iets anders) en ga dit probleem ook met haar bespreken, mogelijk kan ze mij een goede psychologe aanraden, aangezien dit toch steeds een terugkerend iets is in mijn leven!
Ik heb wel ''ervaring'' met paniekaanvallen. Bij mij kwam het door mij onzekerheid en vooral wat andere wel niet van me zouden denken. Dus ik werd niet goed als ik alleen naar buiten moest en kreeg dan paniekaanvallen. Heb een hele tijd gehad dat ik gewoon niet alleen naar buiten ging. Ik heb het nu nog steeds alleen niet meer de angst om naar buiten te gaan, maar als ik last van stress heb en niet weet wat ik moet doen krijg ik dus al een paniekaanval. Ik ben dan helemaal blank en denk nergens aan en probeer op mn ademhaling te letten, maar dat lukt niet altijd. als ik er niet uitkom dan bel ik mijn man op en op de een of andere manier kan hij mij weer rustig maken en zegt me dan precies hoe ik moet ademhalen vaak helpt dat goed! Ik denk dat je moet gaan kijken waar je angst vandaan komt en daar iets aan gaan doen. Zoals ik merk uit je post ben je bang in situaties waar je niet zo makkelijk uit kan komen. ''wat als er iets gebeurd in de auto, in de tunnel'' etc Je bent een doemdenker en denkt aan alles wat er verkeerd kan gaan. Wat is het ergste wat er kan gebeuren als je flauwvalt? Of als je niet meer zou kunnen slikken??
@ Keltje, mijn helpt het ook door op mijn ademhaling te letten, alleen maak ik mij zorgen omdat het nu van kwaad tot erger gaat, het is nu dagelijks en vaak meerdere malen per dag. Het is idd de angst ergens niet uit te kunnen, dus de tunnel (dan ben ik bang stil te komen staan en geen ontvangst hebben met de telefoon dus in geval van nood niemand kunnen bereiken! En auto rijden opzich gaat wel, op de ring en in de stad, maar op de snel weg ben ik bang flauw te vallen en dan dus een ongeluk te veroorzaken!) en best vreemd, ik was nooit een doemdenker was nooit bang (nou ja behalve dan vroeger om flauw te vallen) en nu overvalt mij die paniek steeds vaker ! @ Prinses, heb de eerste paar posts gelezen van het topic, ik ga hier van het weekend uitgebreid lezen!
ik heb er heeel veel last van gehad 2 jaar geleden... ben doordat ik zo bang was ook 25 kilo afgevallen in 3 maanden (en ik woog maar 69kg kun je nagaan) was echt niks van me over. Maar goed ik had dus ongeveer hetzelfde als jou... werd ik draaierig en bang om flauw te voelen met als gevolg hyperventileren... uit die cirkel kwam ik dus niet meer. Ik was overdag wat rustiger omdat ik wist dat de dokter 'open' was... 's avonds zat ik vaak bij de HAP. Ik raakte al overstuur als ik een file zag en ging dan aan de kant van de vluchtstrook voorsorteren... als er dan wat gebeurde interresseerde die boete me niks maar zou ik gewoon de vluchtstrook nemen bedacht ik me. Al dat soort dingen, het beheersde echt mijn leven. edit: trouwens ademhalingsoefeningnen hebben mij echt geholpen... je bloed gaat door hyperventileren sneller pompen dus wordt je wat draaierig in je hoofd waardoor je denkt dat je flauwvalt. Dus misschien dat je zoiets kan doen? Psycholoog heeft mij bij geen zak uitgemaakt maar dat is voor iedereen anders hoor. Ik heb er wel veel over gelezenen merkte dat ervaringen van anderen mij beter konden helpen. Daardoor kon ik wat meer rust vinden omdat zij het ook hadden en dus wist dat het echt iets is wat tussen mijn oren zat. Maar goed ik heb er ruim 1,5 jaar mee gelopen en ben er nu eindelijk vanaf. Er zijn nog weleens momentjes dat er lichte hyperventilatie opkomt maar ik weet dan hoe ik ermee om moet gaan en raak dus niet meer in paniek en dat is echt heel fijn. Succes meid!
Ik heb ook een paar weken thuis gezeten i.v.m. paniek aanvallen. Bij mij kwam het voort uit spanningen op mijn werk en in mijn privé. Ik had het gevoel dat op alle gebieden letterlijk de grond onder mijn voeten werd weg gemaaid waardoor ik alsmaar angstiger werd. Ik ga in cognitieve therapie bij een psycholoog.
Hey ik raad je aan om met een gedragstherapeut te praten. Ik heb extreme emetofobie gehad (overgeef angst) en ben daardoor destijds helemaal geisoleerd geraakt. Deze vorm van therapie heeft bij mij heel goed geholpen! En als je een paniekaanval aan voelt komen, probeer het (hoe moeilijk het ook is!!!) te relativeren, vaak is je angst echt ireeel.
Dat is helemaal waar, maar op een moment dat iemand een paniekaanval heeft lukt dat nou juist niet. Ik heb echt een hele extreme vorm gehad hiervan en kreeg daarbij ook nog eens verslikkingsangst en dacht ik ernstig ziek was. Het sloeg allemaal nergens op achteraf maar op dat moment kon ik niet relativeren. Pas na een aantal keer dacht ik: ik ben er nog steeds niet aan dood gegaan dus al die paniekaanvallen leiden nergens toe
Precies, dat is wat mijn gedragstherapeut ook altijd zei; Faye, hoe vaak heb je nou daadwerkelijk moeten overgeven tijdens een aanval. 0 zei ik. Ik weet dat het ontzettend moeilijk is om tijdens een aanval te relativeren maar ben overtuigt dat met goede hulp je dit wel kunt aanleren. Ik moet wel zeggen dat ik zelf destijds aan de AD ben gegaan vanwege de paniekstoornis. Cipramil, dat helpt erg goed voor me
Precies, dat relativeren lukt dan juist niet meer. Als ik in paniek raak dan kan ik niet meer helder denken. De laatste keer gebeurde het op mijn paard waar ik nu al één jaar niet meer op gereden heb hierdoor. Door mij raakte zij ook helemaal in paniek. Natuurlijk kon ik denken van, ik rij al 20 jaar paard, waarom zou ik nu doodvallen, terwijl ik er al 100x af ben gevallen en er zonder kleerscheuren of met hooguit een kleine breuk af ben gekomen. Het lukt me gewoon niet en dat is zo frustrerend. Ik herken daarom dat gevoel van Lola wel. Hopelijk gaat cognitieve therapie hier helpen.
Hier ook angst en paniekaanvallen. Ik slik hiervoor rivotril als ik het op voel komen ( werkt binnen 30 minuten) en is echt een wondermiddel. Tijdens mijn aanval weet ik dat mijn angst niet reeel is maar toch giert de angst en paniek door mijn lijf en kan dit niet kwijtraken.
hier ook erge angst en paniekaanvallen gehad, bij mij is het begonnen zo'n 8 weken na de bevalling, die best zwaar is geweest dan alle gebroken nachten, ik was helemaal verzwakt en doodop. ik ging gewoon naar de winkel enzo toe alleen toen werd ik een paar keer niet lekker in de winkel dus durfde ik niet meer. de keren daarna als ik een winkel inmoest durfde ik echt niet. mijn vriend heeft dus een hele tijd de boodschappen gedaan. na een tijd was ik het zo zat dat ik naar de huisarts ben gegaan en die raade me een psycholoog aan, dat heeft echt super goed geholpen. ik ga nu gewoon zelf weer boodschappen doen, dat doe ik dan wel s'ochtends als het rustig is en alles op mijn gemak kan pakken en niet te lang in de rij hoef te staan. maar ik ben zo blij dat ik weer de winkel in ga.
Dat van die winkels herken ik heel erg Elsie. Dat heb ik ook heel erg gehad. Vreselijk. Als het nu heel druk is in een winkel of heel warm denk ik weer oh jee het gaat niet goed en dan kan het winkelen me gestolen worden dan MOET ik eruit. Ik heb in de periode dat ik last kreeg vab paniekaanvallen een vlucht geboekt naar het buitenland (niet echt handig). Ik was ineens zo bang om in een vliegtuig te zitten (opgesloten als er iets gebeurd bah bah bah) dus op Schiphol wilde ik serieus terug naar huis maar mijn vriend heeft me overgehaald het toch te doen. Ik heb toen rustgevende tabletjes van de dokter nog meegrekegen.... Ik heb ze niet ingenomen maar het idee dat ik ze KON innemen stelde mij erg gerust. Dan dacht ik: als het echt niet meer gaat neem ik ze in. Uiteindelijk terug in NL gekomen zonder gebruik daavran te hebben gemaakt. En raar genoeg totaal geen paniekaanvallen in buiteland. Blijkt dus te komen doordat je je patroon van dagelijks hier doorbreekt. Je zit dan gewoon in een ander ritme, ander mileu e.d. Als ik moe was had ik ook veel sneller last vand ie aanvallen... als ik nu moe ben heb ik soms nog weleens een lichte paniekreactie dus dan weet ik dat het de volgende dag over is.
ik heb het ook gehad.. paniekaanvallen die werden bij mij gecreert door angst.. door mijn ex mijn huidige vriend heeft mij er heel erg goed door heen geholpen en me elke keer weer gerustgesteld.. na maate de tijd vorderde.. nam het af.. nu heb ik het nog 1 x in de 6 maanden ..
ja echt leuk is het niet! maar nu ik zelf weer boodschappen kan doen ben ik al blij! en winkelen dat komt wel weer. @ts ik slik nu ook magnesiumpillen, die tip kreeg ik hier op het forum van iemand, en sinds ik die slik heb ik geen angst meer in mijn hoofd en voel ik me stukken beter, dus misschien kan je het proberen?.
Ik heb ook jaren last gehad van paniekaanvallen, maar dan een heel ander soort dan die van jullie. Bij mij was het een soort bindings/hechtingsprobleem in een relatie. Dan ging ik me helemaal druk maken, voelde m'n lijf dan gewoon tintelen van de angst. Het koude zweet over m'n rug etc. Ik heb veel relaties verpest of verbroken door die angst, gewoon omdat ik het zelf niet meer aankon, of de vriend in kwestie er snel vandoor ging omdat ie het niet snapte. Uiteindelijk door een zéér geduldige vriend, psycholoog en antidepressiva er bijna volledig vanaf gekomen. Af en toe overvalt het me nog wel eens, vooral in de eerste maanden van de zwangerschap had ik het wel eens, maar nu weet ik inmiddels dat het irreële angsten zijn en kan ik het gelukkig beter van me af zetten.
Tjee Caithlin dat lijkt me ook zwaar! Ben blij dat je dat er zo goed als vanaf bent. Je weet volgens mij echt niet meer wat je moet doen. En die angst die jij inderdaad beschrijft is zo herkenbaar alleen heb ik niet in relatie maar andere dingen maar de angsten komen allemaal wel overeen! Wat zijn lichamen en geesten van mensen toch raar he waar we allemaal wel niet mee rondlopen.. en dit is alleen nog maar een zwangerschapsforum...