Ik ga de feiten wat aanpassen om het niet te herkenbaar te maken... Heel simpel: er is iemand in mijn omgeving die soms heel onredelijke dingen doet/zegt, maar daar wel heel rustig bij blijft. Ik heb in bijna alles veel geduld, maar tegen teveel onredelijkheid kan ik gewoon niet op. Gevolg: ik wordt dan emotioneel/begin te schreeuwen etc. etc. Een voorbeeld: we gaan met het hele gezin weg naar een soort attractiepark. Bij aankomst ontdekt meneer/mevrouw dat hij/zij er toch niet zo´n zin in heeft en gaat obstinaat aan de kant zitten. Geen beweging meer in te krijgen. Ik sta daar dan met alle kinderen (de mijne en nog een paar vriendjes) en kan geen kant meer op. Voor m´n gevoel heb ik ook geen keuze meer, want als ik naar huis ga, dan stel ik de kinderen teleur. In m´n eentje probeer ik het dan te redden, maar ik werd er stapelgek van. Nog een: we hebben afgesproken om (elk apart) naar een bepaalde winkel te gaan. Als ik er ben en telefoneer waar hij/zij blijft, blijkt hij/zij nog thuis te zitten want geen zin meer en ´ik dacht dat we niet meer zouden gaan´. Voor Kerstmis nodigt hij/zij een bekende uit. Prima, want ook ik heb wat mensen uitgenodigd. Mijn mensen blijven echter maar 2 nachten terwijl die van hem/haar aangeven wel 10 dagen te blijven. Ik zeg meteen dat dit aangepast moet worden, dat ik echt geen zin heb om 10 dagen voor een ander te cateren etc. Geen reactie en nu is het te laat om de plannen nog aan te passen. Hem/haar verander ik na al die jaren niet meer. Ik kan er zelf heel slecht tegen om iemand in de steek te laten/ruzie te veroorzaken, maar de ander heeft daar duidelijk geen problemen mee. De enige optie die ik nu zie is om te leren op een andere manier te communiceren. Hoe blijf je kalm als je jezelf zo in de zeik gezet voelt? Mijn huilen/schreeuwen haalt overduidelijk niets uit (en ik wil het afleren vanwege slecht voorbeeld voor de kinderen). Weglopen is vaak geen optie, juist vanwege de kinderen. HELP!
Wat dacht je van het uit je leven gooien van zo iemand? Ik was daar dus al lang en breed klaar mee geweest. (en dan blijf je ook rustig ) OOK als het mijn zus/broer/lief/moeder/vriendin was.
In welke leeftijd moet ik dan denken? Bij je eerste voorbeeld dacht ik eerst aan een kind. Maar ik denk dat het toch een volwassene is. Als dat klopt zou ik zeggen dat hij/zij daar kan blijven wachten tot we weer naar huis gaan en dan zelf met de kinderen het pretpark in. Voor de rest vind ik het wat vaag. Ik heb het idee dat het om je partner gaat. Je zal dan toch samen eruit moeten komen hoe je het met de gasten gaat doen. En het lijkt mij persoonlijk logisch dat als je ergens 10 dagen logeert je ook je handen uit de mouwen steekt. Dus gooi het hij de logees op tafel: wie kookt er vanavond?
Ik zou eens apart een gesprek met deze persoon aan gaan en dit laten lezen en vragen wat hij/zij er zelf van vindt. Het klinkt overigens alsof het over je partner gaat, omdat ik mij niet kan voorstellen dat een willekeurige bekende iemand 10 dagen in jouw huis zou uitnodigen. En als dat het geval is, zou ik partner lekker 10 dagen laten cateren! Helaas heb je geen invloed op wat een ander doet of zegt, maar wel op wat dat met jezelf doet.
Helaas gaat het niet om een kind . Voor de rest laat ik het liever nog even in het midden. Wat Pietje hierboven zegt raakt het precies: ik heb er geen invloed op wat een ander zegt of doet maar ik wil heel graag veranderen wat het met mezelf doet. Het is iemand die 60% van de tijd redelijk is en 40% van de tijd me de kast op jaagt. Het probleem is dat die 40% vaak in het gezelschap van anderen zijn of in situaties waarin ik geen keuze heb en me wel moet ´onderwerpen´ (wat het voor mij nog onredelijker maakt). Over het bezoek met kerst: als ik er nu een gesprek over zou hebben zou hij/zij meteen toegeven dat het te lang is. Maar als het zover is (en ik dus thuis met m´n kinderen zit en het bezoek) dan weet ik nu al dat ik weer het onderspit delf.
Klinkt inderdaad een beetje of het je partner is of je huisgenoot want dit gedrag klinkt niet als een partnerschap. Misschien het gedrag laten voor wat het is, vertellen wat je gevoel is en de persoon zelf voor alle consequenties op laten draaien. Dus bij dagje uit: lekker aan de kant laten zitten. Bij de visite: geen vinger uitsteken en als ze vragen stellen hen doorverwijzen naar de verantwoordelijke en gewoon verder je eigen plan trekken voor die dagen. Ik vermoed niet dat het gedrag verandert, maar misschien je eigen situatie wel.
Uhm zo iemand zou ik gewoon niet meer mee om gaan. En als het om je partner gaat zal ik toch eens duidelijk je grens aangeven en niet over je heen laten lopen.
En waarom ben je een voetveeg Aan het spelen?? Aan de kant gaan zitten in een pretpark? Serieus?? Bij thuiskomt zou ik zeggen he doei en tot nooit he.
Waarom zo ingewikkeld erom heen draaien?Je kunt toch gewoon zeggen dat het je partner is? Of ben je bang dat mensen je dan zeggen dat je meer voor jezelf op mag komen? Ik zou zinnetjes gaan oefenen voor de spiegel om veel duidelijker en consequenter te zijn. Laat zien dat het jou niet raakt en hij alleen zichzelf hiermee heeft. Bijvoorbeeld in een pretpark: "Schat, prima dat je er toch geen zin meer in hebt. Maar ik ga niet tegen jouw sjagrijnige hoofd aankijken. Ik loop nu met de kinderen naar de olifanten. Je mag kiezen, óf je doet nunormaal en loopt mee, óf je pakt de bus/trein naar huis, maar dan is het de laatste keer dat je meegaat met dit soort dingen." En met het bezoek voor kerst: "Het is ook mijn huis en ik wil ook rust in de kerstvakantie. Je bezoek is max drie dagen welkom. Vertel jij het ze vandaag of ik?". Dat afspreken in de winkel: gewoon niet meer doen. "Schat ik ga vandaag alleen winkelen. We spreken niet ergens af want je komt toch niet opdagen. Tot vanavond!". Neem zelf de touwtjes in handen. Desnoods maak je een spiekbriekje voor in je telefoon met wat steekwoorden, waar je op kijkt als het weer zover is. Daarop schrijf je: hij doet als een klein kind, ik laat me niet opjagen. Glimlach. Geen discussie voeren. Zelf doen wat ik van plan was. Negeer hem. Tot 10 tellen. Zelf de regie houden. Ik ben hier de slimste. Dit gedrag accepteer ik niet in een relatie. Hij zoekt het maar uit. Enzovoort
Ben benieuwd of het je partner of een vriendin is. Als dit een vriendin was had ik degene allang uit mijn leven gebant... bij een partner en kinderen ligt dit iets ingewikkelder en zou ik een hartig woordje met hem spreken.
Aan de kant zitten in het pretpark? Jeumig, het lijkt wel een bokkende kleuter.. Klinkt inderdaad als je partner (of in ieder geval iemand die heel dicht bij je staat), hier zou toch echt wel een gesprek plaatsvinden dat dit zo niet verder kan..
Je emoties en je gedachten daarbij maken dat je reageert zoals je reageert. Je schrijft het ook meermaals, ik word emotioneel, ik delf het onderspit, het voelt onredelijk. Wat je nu wil, heel anders reageren lijkt me een goede oplossing. Door toe te geven, je op de kast te laten jagen en dan alsnog toe te geven bereikt deze persoon wel altijd zijn doel (zijn zin doordrijven). Dit zou ik dus goed onthouden de volgende keer. Deze persoon doet dat omdat hij weet dat jij toch toegeeft. Dus in het pretpark, adem diep in, diep uit, neem de kinderen en maak er een leuke dag van. Ga niet meer terug naar dit bankje waar hij zit te mokken. Doe je eigen ding. Bij het winkelen, adem diep in, uit en ga lekker alleen winkelen. Daarna een leuk appje met je photo en je geweldige aankopen. Ik heb een fantastische tijd gehad. Of bel last minute een vriendin en ga lekker samen op stap. Stuur een appje, wij gaan nog even wat eten. Er is genoeg in de vriezer. Ik ben wat later. Laat merken dat je zelfstandig bent, dat je geluk en je blijdschap niet door deze persoon worden beïnvloed. Wat betreft kerst, daar zie ik meerdere mogelijkheden. Een duidelijk nee, als dat niet volstaat zou ik 10 dagen niets doen. Laat hem zelf maar voor het bezoek zorgen. Desnoods ga je zelf een paar dagen naar een vriendin of familie. Dit wordt niet makkelijk, want deze persoon heeft geleerd dat hij uiteindelijk toch wel krijgt wat hij wil. Wees echter duidelijk en laat je niet van de kaart brengen. Hou vast aan je eigen plan. Laat zien dat jij ook ik staat bent om keuzes te maken!! Wat betreft het rustig blijven, breng je ademhaling tot rust (tel desnoods, 3 tellen in en 5 tellen uitademen). Tel tot 10. Je kan het ook uitspreken, ik merk dat mijn emoties even de overhand nemen. Ik denk hier even rustig over na. Ga dan voor mijn part even naar de wc en wacht tot je weer rustig bent.
Als dit je partner is, vind ik het knap dat je hiermee kan leven. Als mijn partner of een vriendin in een pretpark zou gaan bokken, dan had ik hem/haar lekker laten zitten. Als dit een vriendin zou zijn, was het mijn vriendin niet meer. Het leven is te kort en onvoorspelbaar om je energie te steken is zo’n persoon.
Oh en kalm blijven? I would have lost my sh*t dusdanig, dat ik er dingen uit had gegooid die niet terug te draaien zijn. Ben je helemaal gek geworden zeg... Heb dus geen tips, succes is het enige wat ik kan bedenken.
Jij moet leren rustig te blijven? Misschien ben je nog wel niet boos genoeg geweest?! Weg doen die kerel (tja sorry vooroordeel).
Hier sluit ik me helemaal bij aan, als het daadwerkelijk om je partner gaat. Gaat het om familie of vrienden, tja... laat gaan!
Afhankelijk van wie het is. Een br8wndin of huisgenoot, ja jammer dan en afscheid van nemen. Bij je partner ook dan niet als voetveeg laten behandelen en dit heel duidelijk maken. Als het een ouder kind van je partner ofzo is (ik denk aan samengesteld gezin) je partner hiermee laten praten. Je hoeft dit dan niet alleen op te lossen. Alle situaties vind ik best extreem en vereisen wel actie lijkt me. Sterkte en Succes!
Ik krijg al de kriebels als ik het lees. Hij komt over alsof hij zich totaal niet kan inleven in een ander. Waarom zou je aan de kant gaan zitten bij een pretpark? Wat sneu en zielig voor al die kinderen. Hij leeft in z'n eigen bubbel.
Mbt de inhoud van he problemen, zie hierboven. Mbt het emotioneel worden/schreeuwen. Probeer te bedenken dat als je emotioneel wordt of gaat schreeuwen, dat je sowieso de discussie verloren hebt, en dat er op zo'n moment helemaal niet meer naar je geluisterd worden. Verder kan het op zo'n moment alleen maar verder escaleren, want jouw gevoel van woede komt niet naar beneden als je begint te schreeuwen, het loopt alleen maar verder uit de hand . Je kan dan proberen te zeggen "ik kom hier zo op terug", zodat je tijd hebt om je eerste emotie/reactie af te wenden en er later op een rustige toon over te praten. Een psycholoog kan je hier evt bij helpen als het niet zelf lukt.
Ik krijg het idee dat het om een zoon of dochter van je partner gaat die een tiener, jonge twintiger is. Goed gesprek met je partner aan gaan? Tot 10 tellen, in die 10 tellen stevig rechtop gaan staan als een boom in de grond, een goede ademhaal en op normale toon reageren.