Hallo dames, Ik vroeg mij af hoe jullie met het volgende omgaan. Ik heb altijd gezegd dat ik niet wilde dat mijn kindje eenkennig zou worden en alleen maar bij mama zou willen zijn/getroost kunnen worden of dat een kindje nooit alleen zou kunnen zijn. Dat vind ik nu nog steeds, maar ik ben soms wel bang dat ik met mijn gevoelens toch die kant op ga. En in dit vroege stadium (dochtertje is nog geen 2 weken oud) merk ik bijv. dat zij alleen echt lekker in slaap komt als ik in de buurt ben. Bij mij in bed het liefst. Maar ik wil juist dat zij leert om zo snel mogelijk overal te kunnen slapen. Ook vind ik het heel moeilijk in te schatten of ik haar nu juist wel moet oppakken als ze huilt (vertrouwen en geborgenheid bieden) of haar toch even moet laten liggen. Ik weet dat je een baby op deze leeftijd niet kan verwennen, maar wel kan gewennen. Maar ik voel constant een tweestrijd.. Jong geleerd is oud gedaan zeg maar, dus ik wil het graag goed doen. Ik wil én haar het vertrouwen en de veiligheid geven dat ik in de buurt ben, maar ik wil ook graag een 'makkelijke' baby die je nog eens ergens mee naartoe kunt nemen. Tips? (Behalve dat ik mij niet zo druk moet maken )
Ik zou daar niet voor een half jaar mee beginnen als ik jou was. Je kindje is nog zoooo klein. Nog geen twee weken op de wereld en daarvoor 9 maanden veilig in mama's buik geweest. Zoveel mogelijk bij je houden en altijd oppakken als het huilt vind ik niet meer dan normaal op voor zo'n klein hummeltje. En juist bij jou, want jou kent het al ruim 9 maanden!
Ik denk dat een veilige basis juist belangrijk is om zelfstandig te kunnen worden. Dus een baby / jong kind moet eerst voelen dat er altijd iemand is (of iemanden zijn) waar ze altijd op terug kunnen vallen. Dat geeft een gevoel van veiligheid / vertrouwen van waaruit ze straks de wereld kunnen gaan ontdekken. En geloof me: de fase 'zelluf doen' komt vanzelf. (Ik hoor werkelijk de hele dag niks anders dan "NEEEEE! Ikke doen! Mama mag dat niet doen! Dat doe ik zelf!!!!" Dus toch: maak je geen zorgen. En geniet ervan dat ze nog niet kan tegen je kan zeggen dat je het helemaal verkeerd doet, haha.
Je moet doen wat je gevoel zegt. Een baby van amper twee weken heeft z'n moeder ook nog heel veel nodig (kijk maar naar andere dieren). Uiteindelijk merk je vanzelf wat je kindje wel en niet kan. Ik heb twee kinderen die beide totaal verschillend waren in dat opzicht terwijl ze beide dezelfde opvoeding krijgen. De oudste was heel erg gemakkelijk en de jongste (nu 1.5 jr) vind het nog steeds moeilijk om ergens te gaan logeren. Dus inderdaad maak je nu nog niet druk, het komt allemaal vanzelf (ook al zou een handleiding wel handig zijn soms )
Dank je wel dames Die handleiding zou ik ook graag willen Wat het bij mij moeilijker maakt is dat mijn familieheel erg van de oude stempel is, en ik mij constant 'moet' verdedigen voor de manier waar op ik met mijn dochter om ga. Zo erg dat ik dus aan mijzelf begin te twijfelen. Maar inderdaad tupp, wat jij zegt geloof ik ook, dat een kindje veel stabieler wordt wanneer hij/zij weet dat er altijd iemand is om op terug te vallen
Trek je niets aan van je familie en ga op je moedergevoel af! Je kindje is nog maar twee weken... geef haar de geborgenheid die ze nodig heeft en dan komt de rest vanzelf. Lekker genieten hoor en laat ze maar kletsen.
Ik herken ht deels. Ik heb in t begin ook weleens gedacht van als ik hem nu in de box laat slapen wil hij vast niet meer in zn bedje slapen enz. Maar dat is echt niet aan de orde. Ze heben het op die leeftijd nog niet door. Ookwennen aan oppakken als ze huilen doe ze nog niet. Ja je bied geborgenheid en geeft liefde maar ze denken nog niet. Hey, ik huil enndan komt mama. Je zal straks (dat was hier ruim na de 7 mnd) ineens in e gaten krijgen dat je kindje huilt om niks als je weg loopt. Dat is t moment dat ze het door gaan krijgen. Eerder niet dus geniet met harte lust van je kind en twijfel niet. Gewoon lekker bij je nemen....
Wat betft verdedigen: dat hoeft niet. Sterker nog, ik zou het echt niet doen. Zodra jij jezelf gaat verdedigen, geef je mensen het gevoel dat hun aanval blijkbaar 'terecht' is en dat jij dat ook wel vindt. Je komt denk ik veel sterker over als je gewoon niet inhoudelijk reageert. Hooguit: ik doe het op deze manier en dat bevalt ons prima. Als iemand oprechte interesse toont is er natuurlijk niks mis mee om een toelichting te geven en ervaringen uit te wisselen. Maar als je het gevoel hebt dat het alleen maar 'aanvallend' bedoeld is of dat ze jou alleen maar willen overtuigen, ga er dan gewoon boven staan!
Lekker doen wat je gevoel je ingeeft. Het is jou kleine en je bent niemand een verklaring schuldig over waarom je iets doet. Op deze leeftijd hanteerde ik, waar ik ben is mijn dochtertje ook! Of dat bij mij op de buik of arm was of in de box of reiswagen maakt niet uit, ze was nooit ver bij mij vandaan. Ze ging overigens vanzelf aangeven dat ze in haar bedje wilde slapen toen ze wat ouder was. Dit begon zo rond de 6 maanden.
De allereerste voorwaarde voor een gemakkelijke baby, is een baby die zich veilig heeft kunnen hechten. Voor heel jonge baby's betekent dat niet te veel wisselingen in verzorgers en 2 vaste personen die die zorg geven. Papa en mama dus. Daar kan best af en toe een oma of een oppas tussendoor, maar met de nadruk op af en toe. Als je dat af en toe gewoon regelmatig blijft doen, dan went je kind van jongs af aan aan andere gezichten. Verder: er zijn een heleboel dingen waar je daarin totaal geen controle over hebt. Karakter, gezondheid, enz enz. Kijk het dus aan, ga jezelf niet blind staren op 'mijn kind moet gemakkelijk zijn', maar kijk wat je kind nodig heeft en biedt dat. Dan komt dat gemakkelijke echt vanzelf wel!
Bedankt voor het meedenken dames, en jullie hebben natuurlijk ook helemaal gelijk. Ik heb alleen zo'n doemscenario voor mij van mijn schoonzus, haar beide kinderen (1 en 3) kunnen door niemand anders getroost worden dan mama (zelfs papa kan dat niet), ze kunnen nergens anders slapen dan thuis, de oudste is echt écht enorm verlegen. Zoiets heb ik liever niet Maar wat jullie zeggen voel ik ook, een baby kan zich pas veilig voelen als hij/zij weet dat er altijd iemand is om op terug te vallen. Helemaal zo'n klein mensje dat pas net op deze wereld is. Op dat gevoel moet ik dan ook maar leren vertrouwen
Niet de reacties gelezen alleen je start post. Lekker de kleine nog bij je houden, eerst geborgenheid geven en bergen liefde en aandacht! Een kindje dat dat krijgt weet dat mama en papa er altijd zijn en kan straks ook prima even mama of papa missen. 2 weekjes jong, nou die gewen of verwen je echt nog niet! En geniet er van meis,deze periode is zooooo kort! Voor je het weet loopt je kleine huilend naar oma bijv als het gevallen is (en dan denk jij; en ik dan?? )
gewoon nog niet om maken zeker de komende 6 maanden niet geborgenheid, elkaar leren kennen is veel belangrijker als wat de buitenwereld vind...en de wijsheid van vroeger klopt lang niet altijd.. vroeger dachten ze dat de wereld plat was.... klopt ook niet haha lekker doen wat je hart ingeeft
Zelfstandigheid zie ik vooral als kinderen de kans geven om hun angsten te overwinnen met jou als veilig vangnet. Ik kan nog steeds niet zelf in slaap vallen - moet lezen... Waarom moet een pasgeboren baby of zelfs een wat ouder kindje dat wel? M valt zelf in slaap maar wel met veel rekken of naar beneden komen. Ze valt niet in slaap als we erbjj blijven. T valt in slaap terwijl een van ons ernaast zit. Hij valt snel in slaap en rekt nooit. S valt meestal bij ons in slaap tijdens flesje. Ik zie geen probleem.
Is 1,5 week!!!!!!! Pfff meid let it go! Geniet ervan hou dr vast! Is voor latere zorg, gevoel volgen is zooo belangrijk! En elk kind heeft zn eigen karakter of je nou wil of niet je kan t niet helemaal kneden
Gewenning kan pas optreden als hun geheugen het kan bijhouden! En dat duurt nog even. Geniet van je kleintje
Maarja: waar komt dat door? Omdat zij ze teveel bij zich heeft gehouden? Of door andere omstandigheden? Hier twee meiden die daarin heel verschillend zijn, ondanks veel dezelfde omstandigheden. Mijn oudste laat zich eigenlijk alleen door mij, (en door onze gastouder, bijna tweede moeder voor d'r) troosten. Door papa wisselt nogal: als ze echt overstuur is, kan hij geen goed doen. Zij had allerlei gezondheidsklachten, waardoor haar start echt lastig is geweest. Mijn man heeft ADHD en kon eigenlijk niets met haar huilen en krijsen en de enorm gebroken nachten die we daardoor hadden. Denk dat ze, naast dat kinderen die ziek zijn of pijn hebben eigenlijk maar goed hechten aan 1 persoon, ook aangevoeld heeft dat papa niet zoveel met haar kon, en dat speelt dus nog steeds parten. Onze jongste heeft OOK allerlei gezondheidsklachten en veel gehuild, slaapt slecht, enz enz. Wederom een papa die daar niet zoveel mee kon: onrust bij de kinderen veroorzaakt onrust bij hem die hij niet goed onder controle kan krijgen en dan zijn zij dus weer over de zeik van zijn onrust en is de circel rond. Maar zij laat zich wel troosten door anderen, ook beter door papa, dan onze oudste dochter. Stukje karakter ook: een kind dat gewoon laat zien sowieso onafhankelijker en zelfstandiger te zijn dan haar grote zus, die veel meer van het kroelen en nabijheid is. Dus... hou jezelf voor dat je maar voor een beperkt deel invloed hebt op hoe je kind zich ontwikkelt: het is maar een deel opvoeding, en daarnaast spelen genetische/erfelijke factoren een grote rol en dan heb je dus ook nog allerlei omstandigheden in je leven die komen zoals ze komen en die je maar moet nemen voor wat ze zijn.
Mijn dochtertje sliep ook altijd bij mij. Liep de hele dag met haar rond. Met 4 maanden was ze toe aan dr bedje en ze sliep ook gelijk volledig erin. Ik heb een super vrolijk en makkelijk kind. Gister nog 4 uur bij een vriendin in t ziekenhuis geweest. Ze was heerlijk rustig aan t tutten en lachen. Dagjes uit is geen probleem. Hier ging t dus helemaal vanzelf (wel na de behandelingen van de osteopaat, maar toen ze lekker in dr zelf zat ging t wel vanzelf)
In jouw situatie is dat nog laaaaaaaaaaaaang niet aan de orde! Je kindje heeft met stip op nummer 1 zijn/haar moeder nodig. Degene die hij/zij al 9 maanden door en door kent. Ga je kind dat niet meteen ontnemen, laat je kind daar zijn eigen weg en behoeftes in bepalen. Je kunt dat niet afdwingen.