Tja hoe moet ik dit eigenlijk omschrijven. Voel me in ieder geval niet top en wil dit even met jullie delen. Misschien heeft er iemand een tip voor mij want ik kom nu geen steek verder. Laat ik maar vanaf het begin beginnen. Misschien doet het niet ter zaken, maar misschien ook weer wel. 3 December 2010 is ons kereltje eindelijk gekomen. Het duurde lang eer ik zwanger was. Zonder hormonen kon ik niet zwanger worden. Aan het eind van de zwangerschap voelde ik hem niet meer bewegen en ik werd hierdoor ingeleid. Hij lag in stuit maar doordat hij erg klein was mocht ik het gewoon proberen, wat ook mijn wens was. Uiteindelijk kon ik de weeën niet meer opvangen doordat ik rug en been weeën had. Ik kreeg een rugenprik. Ze konden helaas geen baarmoeder activiteit zien gedurende het hele proces. Ik kwam terug van de ok en kon meteen afgekoppeld worden doordat ik volledige ontsluiting had. Het was ineens erg snel gegaan. Helaas kreg ik geen gevoel terug en ze zagen nog steeds geen baarmoeder activiteit. Ik mocht het op goed geluk proberen en er kwam een been uit. dit hebben ze mij nog laten zien waar ik erg blij mee ben. De hartslag van ons ventje daalde erg rap en er was een lichte paniek. Ik werd afgevoerd naar de ok en er werd mij verteld dat er geen tijd was en ik onder volledige narcose moest. Mijn man mocht er gelukkig nog wel bij zijn. Er zijn foto's gemaakt wat ik erg vreemd vind om terug te zien. Ik met een tube in mijn keel. Ik werd wakker maar was niet echt wakker, ik besefte niks en was erg crockky. Mijn gevoel toen ik hem voor het eerst bij me had weet ik niet, was zoooo moe. Borstvoeding kwam slecht op gang maar verder ging alles goed. Doorat het lang duurde eer ik zwanger was werd mij ontraden (door de gyn) aan anticonceptie te doen als we nog een 2de wilde. Dit was ook onze wens dus braaf niks genomen. Ik kon immers toch niet zwanger worden. Toen Jayden 10 maanden was (ik had net 2 maanden een nieuwe baan na een lange poos) bleek ik eerer dan gepland zwanger te zijn. We waren een beetje geschokt dat dit zo plotseling kon maar ergens ook blij dat we nu niet de medische molen ingingen. Al was het eerder dan gepland het was welkom. Zwangerschap ging best goed op de nodige kwaaltjes na. Aan het eind van de zwangerschap was ik het goed zat en bang dat de bevalling weer zo raar zou gaan. Ik wilde het graag meemaken zoals het hoorde en dat baarde mij veel zorgen. Bij de verloskundige kwam er een hoop tranen uit dus blijkbaar zat het toch nog erg hoog, wat ik niet van mijzelf verwachte aangezien ik een vrij nuchter persoon ben (eigenlijk té nuchter kan ik zelf zeggen). Ook ben ik een enorme binnenvetter. Maar goed het was eruit en ze zouen mij helpen. Aangezien ik een ks heb gehad moest ik in het zh bevallen maar ze zouden mij helpen. dat deed mij veel goed. Op 22 Juli 2012 verloor ik rond 8 uur in de ochtend mijn slijmprop. Ik was al eens eerder wat verloren en acht dus nu ook weer dat het nog wel even kon duren. Ik was 39 weken precies. Even later begon ik was gevoel te krijgen in mijn buik. Ik dacht dat het voor weeën waren want ze waren erg licht. Niet veel later werden ze wat zwaarer en ben gaan timen. Ik maakte mijn man wakker met de medeling dat er vandaag of morgen een kindje komt. hij draaide zich nog even om. De weeën kwamen ineens erg vaak voorbij en regelmatig. om de 2 minuten en een ruime minuut. Aangezien ik het nog kon volhouden ben ik nog even onder de douche gegaan (ik twijfelde toch nog een beetje)en vroeg mijn man of zijn ouders onze andere zoon kon komen halen. Onder de douche werden ze nog sterker en kon bijna niet meer blijven staan. Afdrogen was een hel. Ik beval mijn man de vk te bellen dat ik dacht dat het vandaag zou komen. ondertussen zat ik te spugen in de wc. Half uurtje later was de vk aangekomen en had ik 4 cm. Dit was om half 10. Mijn man mijn zijn ouders nogmaals gebeld waar ze bleven. Vk belde het zh en vertelde mijn historie en dat ze mij goed moesten ondersteunen. Schoonouders waren er en we zijn meteen weggegaan. Mijn man heft erg hard moeten rijden en om 10 uur waren we in het zh. Eenmaal daar bleek ik al 10 cm te hebben. Ze moesten mij nog aansluiten en wile de hartslag van de kleine weten. Doordat alles zo snel moest gaan heeft hij een electrode op zijn hoofd gekregen. Toen ik eenmaal mocht persen was hij er met 5 minuten. Zo bizar snel ging dit, het was niet te bevatten dat het maar van begin tot eind 2 uurtjes heeft geduurd. Maar was erg blij hoe het gegaan was. We mochten naar huis. Kraamzorg zou komen, wat ik zelf als niet prettig ervaar. Ik houd er niet van dat er mensen constant in mijn huis bezig zijn zonder daar zelf controle op te hebben. Ook al was mijn man thuis. Ik voelde alsof ik gecontroleerd werd. Ik werd langzamerhand steeds ongelukkiger en ze is ook een dag eerder weggegaan, ik red mij toch wel. De jongste Kyan begon lekker maar al snel begon hij erg veel te huilen, meer als gemiddeld en meer als krijsen/ gillen dan dat je het huilen mag noemen. Borstvoeding liep dit keer ook niet lekker en het kolven zag ik nu ook niet zitten. Ik was totaal niet gemotiveerd. Ook mede doordat de oudste mij geen tijd gunde hierin. Ik kon dus eigenlijk alleen in de ochtend kolven of in de avond. mijn man was eerst nog 3 weken vrij en in die periode nog wel full time gekolfd. Na onderzoek bleek Kyan verborgen reflux te hebben en spruw, ook had hij veel last van krampjes. Hij huilde dermate veel dat het cb ons extra hielp waar nodig. Jayden had er gelukkig geen last van. Ondertussen is mijn man weer aan het werk, ik gestopt met kolven, reflux lijkt onder controle en de spruw is bijna weg. Wel heft hij nog last van zijn ontlasting en heeft daar wat voor gekregen. Huilen is minder geworden gelukkig en meer baby gehuil ipv gekrijs. maar toch, ik voel me erg depri, onbegrepen. Kan bijna niet blij zijn, huil regelmatig erg geiriteerd ook op Jayden en ik voel me daar weer schuldig over. Vraag me vaak af of deze baby wel moest komen en dat terwijl ik echt blij met hem ben. Ik huil veel en heb totaal geen zin in seks, het lijkt zelfs of mijn gevoel naar mijn en Jayden is verminderd. Ik vind dat heel erg en durf dat ook niet hard op uit te spreken. Mijn schoonouders vinden nu ook dat ik erg down ben, ik zeg dat ik het niet gek vind doordat Kyan zoveel huilt en laat het daarbij. Wel mijn man gezegd dat ik mij niet gelukkig voel maar hij gooit het op het feit dat ik moe ben en in de middag nog even goed moet bij slapen (wat mij niet lukt). Zo dat is eruit, iemand een idee hoe ik hier mee verder moet? Bedankt voor het lezen van dit omslachtige verhaal.
Eigenlijk het enige wat ik eerst even voorop wil stellen wat ik niet begrijp is je opmerking ik heb geen zin in seks.. dan denk meid.. dat je daar nu mee bezig bent! tuurlijk heb jij geen zin in seks.. ten tweede, vertel ik je uit eigen ervaring dat het heel goed je vermoeidheid kan zijn meid... kans is echt heel groot. elke week heb ik zo'n dip... en ook ik kan niet slapen smiddags.. Contact je huisarts.. dat is echt de korste klap.. a. om te kijken of je niet naar een spycholoog kan, gewoon eerste lijns maar even iemand om je ei bij kwijt te kunnen. Kun je niet naar de spycholoog kun je kijken of er maatschappelijk werk is die bij jou thuis kunnen komen praten. b. vraag je huisarts om en inslaper. oxacepam ofz. zelf zou je bijvorobeeld ook valeriaan kunnen slikken. Want elke week als ik mn dip heb, huil ik, ben ik zo verdrietig, komt min horrorverhaal van de bevalling weer boven, nachtmerries... en als ik dan eenmaal bij geslapen ben... ziet het er ineens een stuk zonniger uit... zet hem op meid!
bedankt voor je reactie. Met geen zin in seks bedoel ik ook dat ik mijn gevoel voor mijn vent kwijt ben. Zelfs zo nu en dan voor mijn zoontje wat ik een vreselijk gevoel en idee vind.
Heee meid, ik herken je gevoel ook, hoor. Twee dagen terug zag ik het ook niet meer zitten, was zoooo moe en had werkelijk nergens meer zin in. Niet eens in mijn kleine meid, wat ik echt heel erg vond!!! Ik heb dit eerlijk besproken met het cb en ze zeiden dat ik meer rustmomenten moet inbouwen, niet alles alleen moet doen, en om hulp moet vragen. En toch overdag proberen te slapen. Gisteren ging manlief wat meer oppassen, ik ging een tukkie doen (maar een uurtje, maar toch beter dan niets), s'middags eventjes alleen boodschappen doen en s'avonds ging mijn man met mijn dochter naar boven toen ze huilde, zodat ik nog even een half uurtje met een vriendin kon blijven kletsen. En vandaag voel ik me echt een ander mens! Ik geniet van mijn meisje en vond de nachtvoedingen niet erg. De rust pakt mijn meisje ook op, want ook zij is stukken rustiger. Ik snap dat het met 2 kids en een werkende man (de mijne is nu toevallig 2 dagen thuis, maar werkt normaal ook) lastiger is, maar probeer echt een dagelijks rustmoment in te bouwen voor jezelf. Al is het maar een kopje thee drinken en de kids dan even laten schreeuwen (advies van het cb voor de momenten waarop ik het echt niet meer trek: oordoppen erin of muziek hard oppzetten en 15 min. voor mezelf bezig zijn)... Of vraag een vriendin, buurvrouw, oma,... om even op te passen, al is het maar een half uurtje, zodat jij even een blokkie om kunt of zo om op adem te komen. En vergeet trouwens ook niet de hormonen, die nu nog door je lijf gieren!!! Sterkte, meis!
Ik ben heel slecht in het vragen van hulp, ik voel dan erg falend dat het mij niet lukt of ik het niet trek. Andere kunnen het toch ook? vraag ik mij dan af, dus ga dan op de automatische piloot. Mijn moeder en schoonouders staan wel vor mij klaar. Mijn moeder heb ik nu ook op de hoogte gebracht maar toch knaagt er dan iets aan mij, over het feit dat het mij niet lukt. Mijn man heb ik ook verteld dat ik al het goevoel voor hem en Jayen regelmatig kwijt ben. Hij schrok ervan maar pakte het goed op. Hij wil mij wel helpen maar hij werkt (net als ik) in de horeca als chef waardoor hij bijna nooit thuis is. Heb er dus niet zo veel aan.
Ook dat herken ik, want ook ik zou derden niet snel om hulp vragen. Ik heb ook mijn man de eerste twee weken heel erg ontzien, waardoor ik zelf veel te veel op mijn schouders heb gehaald (moet tenslotte ook nog een beetje herstellen van de bevalling). Ik denk echter niet dat om hulp vragen met 'falen' te maken heeft en dat anderen dat ook niet zo zullen zien. Iedere vrouw reageert anders op de hormonen en de druk en stress van het moederschap. Dat is vaak ook wel het karakter denk ik. Ik ben bijv. vrij perfectionistisch en heb er dus ook gauw last van en wil alles alleen doen en kunnen. Bovendien zeggen moeders vaak dat alles koek en ei is, maar als je een dagje met hen mee zou lopen zou je zien dat dat bij niemand zo is. Alleen praat men er liever niet over en doet of er niets aan de hand is. Goed dus dat jij er wel over praat!! Misschien voel je je er prettiger bij dit met de huisarts of het consultatiebureau te bespreken dan met een bekende? Waarschijnlijk zullen de oma's het juist hartstikke leuk vinden om even op te passen en zien ze het helemaal niet als falen. Het is gewoon zwaar en dat weten zij ook heus wel!! Ik houd mezelf nu voor ogen dat ik een leukere moeder ben als ik goed voor mezelf zorg en lekker in mijn vel zit. Om dat te kunnen heb ik gewoon momenten voor mezelf nodig, desnoods dus met af en toe een beetje hulp en steun van anderen.
Misschien toch even contacten met je huisarts, klinkt allemaal wat als post natale depressie verschijnselen. Op tijd aan de bel trekken scheelt een hele hoop ellende. Sterkte!!
Ik voelde me ook tijdje beroerd na de geboorte van m'n zoontje en was ook heeeeeel snel weer zwanger (ongepland.) Heb veel last van paniekgevoelens gehad en kon gewoon niet slapen, ookal heb ik een ventje wat nog nooit 's nachts wakker is geworden.... Pas op het moment dat ik mezelf meer rust gunde en eindelijk wat bij kon slapen is het goed gegaan. Ben nu ook weer een beetje bang voor de tweede....-hoe zal dat gaan??- maar heb wel al besloten meer rust te pakken dan bij mijn zoontje. Sterkte meid, het is een k**te- situatie maar het komt weer goed, echt waar!!
Bedankt voor jullie reactie's. Ik ga morgen de huisarts bellen (moet toch al een afspraak maken voor De kleine omdat de spruw nog niet over is), dus maak ik maar een dubbele afspraak. Heb alleen totaal geen idee hoe ik moet beginnen aangezien ik het er niet makkelijk over kan beginnen. Voel me erg falend en een ontaarde moeder. Maar goed als ik daar eenmaal zit kan ik het zo praten dat het allemaal wel meevalt doordat ik de helft vergeet en er makkelijk over ben. Erg lastig vind ik zelf, zucht...
Je moet eerlijk zijn naar de huisarts, je beter voordoen dan je je voelt daar doe je jezelf én je gezin mee te kort.
Ik heb ooit n 'brief' geschreven, over hoe t begonnen was, de kwaaltjes, hoe ik mij voelde. Dit heeft de ha gelezen en ik ben serieus genomen. Misschien n tip voor je?
opschrijven is een goede. Misschien mijn openings post maar even kopieren en uitprinten en evt aanvullen.
Vanmorgen bij de huisarts geweest, mijn man mee als ondersteuning. Ik moet met een psycholoog gaan praten en over twee weken weer terug komen om te kijken of dit iets uithaalt. Ook is er bloed geprikt om mijn schildklier te onderzoeken.
Goedzo! Fijn dat je serieus bent genomen, hopelijk heb je steun aan de gesprekken met de psych. en voel je je snel weer beter.