Normaal reageer ik bijna nooit op topics, maar nu moet ik gewoon reageren. Vertel het, hoe moeilijk ook! Als ik jou vriendin was zou ik het zeker willen weten. Stel het komt later uit wat haar vriend gedaan heeft en dat jij er van af wist, is ze jullie beide kwijt, want kan me niet voorstellen dat jullie dan nog beste vriendinnen zullen zijn. Een vriendin die dit verzwijgt is namelijk geen vriendin! Ik zou haar vriend wel zelf de gelegenheid geven het op te biechten. En als je ziet dat later hun kindje hier de dupe van is geworden, zou ik het mezelf in ieder geval nooit kunnen vergeven. Succes, lijkt me erg moeilijk!
Maar het "per ongeluk" een keer met je zatte hoofd doen is in mijn ogen toch anders dan het structureel doen. Als het echt maar 1 keer was, kun je het in ieder geval gedeeltelijk aan de situatie attribueren en hoeft het niet nogmaals te gebeuren. Ik denk dat ik het in dat geval misschien ook wel liever niet zou weten. Maat in het geval van TS doet die vent het regelmatig. Het heeft niets met de situatie te maken en alles met hem. De kans is dan ook groot dat het gewoon door blijft gaan. Dan zou ik het juist wel wilen weten, ondanks dat het heel pijnlijk is, omdat ik niet getrouwd zou willen zijn met iemand die steeds vreemdgaat. Ik denk dat TS zelf goed kan inschatten hoe haar vriendin tegen structureel vreemdgaan aan kijkt en als ze inschat dat haar vriendin dat vreselijk zou vinden, dan moet ze het in mijn ogen zeker zeggen!
Weten jouw vrienden dit ook? Ik zou het erg lullig voor ze vinden als zij verantwoordelijk worden gehouden voor jouw leed, wanneer jouw man ervoor kiest vreemd te gaan en hij dit niet stiekem genoeg doet.
Ik vind dat een manier van kop in het zand steken. En natuurlijk prima als je dat wilt en de schijn voor jezelf wilt ophouden dan maar voor mij zou dat niet werken hoor. Heb je nou van tevoren afgesproken dat een open relatie geen probleem is en dat je allebei een keer buiten de deur eet niet uit maakt maar uit het verhaal van ts lijkt het daar niet op.
Ik zou het willen weten, nu. En niet een paar jaar verder, wanneer er kinderen zijn en hij dus niet alleen zijn vrouw maar ook het hele gezin niet waardevol genoeg bleek te vinden om het op deze manier op het spel te zetten. Voor mij werd eventueel vreemdgaan ook anders toen er een kind kwam. Nooit gebeurd hier, maar waar ik eerder heel stellig was dat dat het eind zou zijn voelt dat met kinderen in het spel niet zo zwart-wit meer. Ik weet van mijn moeder dat zij 15 jaar later nog steeds schuldgevoel kon voelen om het feit dat ons gezin gebroken was terwijl die keuze zonder inspraak voor haar gemaakt was. Ik zou mn vriendin dus ook de kans gunnen om nog iets van een basis met hem terug te vinden óf het hoofdstuk met hem voor altijd te sluiten zonder dat die keuze gecompliceerd wordt door het hebben van een kind en altijd aan elkaar verbonden blijven daardoor.
Maar er is sprake van het stichten van een gezin. Hoe kan je nu aan kinderen beginnen als een van de partners totaal anders denkt over hoe een relatie werkt dan de ander? Een andere visie heeft op monogamie? Een collega van mij heeft een open relatie met zijn vrouw. Hij is een womanizer, dit is wat hij is. Hij heeft dit ook duidelijk gesteld aan zijn toen nog vriendin: dit is wat ik ben. Ik blijf bij je en hou van JOU maar weet hoe ik in elkaar steek. Zij heeft voor hem gekozen, ze hebben 2 mooie kindjes. Het werkt bij hun omdat er duidelijke afspraken zijn gemaakt.
Ik blijf me verbazen over hoe deze wereld (en de mensen erin) in elkaar steekt. Natuurlijk vertel je dit. Hoe rot ook om dat te moeten doen, een relatie hoort gebaseerd te zijn op liefde, eerlijkheid en vertrouwen. Zowel een liefdesrelatie als een vriendschap. Dat mensen dat idee hebben losgelaten is wat mij betreft ontzettend treurig en een duidelijk teken dat we er als mensheid allesbehalve op vooruit gaan. Excuses voor de mensen die dit zich persoonlijk aantrekken, maar dit kan ik echt niet rijmen met mijn wereldbeeld.
Ja hoor ik zou het zeker vertellen. Het is een goede vriendin van je en ik zou hetzelf niet over mijn hart kunnen verkrijgen om een goede vriendin zo voor schut te laten zetten want dat gebeurt gewoon wanneer je het niet verteld. Het is ook voor haar eigen veiligheid want hij zal vast niet altijd een condoom gebruiken en straks zit ze ook nog met een soa door zo’n eikel, ze is toch meer waard dan dat? Ze is nog jong, heeft nog geen kinderen met hem en daardoor geen enkele verdere binding buiten een koophuis maar dat is enkel materieel. Wees eerlijk en vertel het gewoon, je wil haar toch gewoon in de ogen kunnen blijven kijken en ook jezelf?
Dit dus! Ik heb dit meegemaakt met een goede vriendin, haar vriend ging vreemd met een gezamenlijke vriendin van ons! Beide hielden hun mond dus heb aangegeven of 1 van jullie zegt het of ik, geef jullie 1 dag. Nou heb het zelf moeten vertellen wat haar in 1000 stukjes brak. Ja heel erg pijnlijk maar nu 15 jaar later is ze me nog steeds dankbaar!
Hoe moeilijk het ook is.. Lijdt jullie vriendschap er niet ook onder als je met dit geheim moet blijven leven en je vriendin straks zwanger is, kinderen krijgt en hij vreemd blijft gaan? Kun je hiermee leven? Lijkt me dat de vriendschap dan ook niet heel prettig is. Misschien zelf een gesprek met hem aangaan dat je erachter bent gekomen en hoe hij hier over denkt dit nog te blijven verzwijgen en doorgaan ondanks dat ze bezig zijn voor kinderen? Welke keuze je ook maakt deze situatie stelt jullie vriendschap al op de proef. Wat een rot situatie.
Ts; je schrijft dat je twijfelt om het te vertellen omdat je je vriendin geen kind wil ontnemen. Wordt ze er gelukkig van als ze een kind krijgt van een bedrieger en naderhand hoort dat jij niet gewaarschuwd hebt? Ik krijg het gevoel dat je meer inzit over de eventuele gevolgen van een relatiebreuk (en daarmee het effect op jullie "vriendschap met groep van 4" dan dat je inzit over de pijn en het verdriet die deze vriendin en een toekomstig kind wordt aangedaan. En je man sprak deze vriend dus ook niet toe in dit gesprek? Ik zou dan niet alleen zwaar teleurgesteld zijn in deze vriend maar ook in mijn eigen man.
Ik denk dat inmiddels zo'n beetje alles al gezegd is, je hebt een kamp voor en een kamp tegen. Ik zou persoonlijk eens eerst naar mijzelf kijken. Wat voor vriendin wil je zijn? Wat voor mens? En wat is zo waardevol aan jullie vriendschap? Als ik dat op mijzelf toepas, dan ga ik voor integriteit en waarheid. Van mij zou je het te horen krijgen. En ik zou niet naar die man toegaan, wat zij er mee doet en hoe ze verder gaan is hun keuze. Ik heb weleens een mening, maar kan die van een ander prima respecteren. Maar de feiten krijg je horen. En mijn steun of de acceptatie dat je me dan een tijd niet wilt spreken ook. Omdat ik vind dat een relatie niet gebaseerd kan zijn op leugens en dit soort geheimen. Wat leer je je kinderen hier mee? Echt de dag dat ze er achter komt, dat al die jaren een leugen blijken te zijn, wat lijkt me dat erg. Je hebt vrienden voor de gezellige dingen, voor het feesten, voor de luchtige praatjes en voor de diepe open gesprekken, mensen die een tijd of je hele leven onderdeel zijn van je leven en andersom. Je zegt dat zij je beste vriendin is. Een beste vriendin is in mijn ogen iemand waarbij je niet je best doet om leuk gevonden te worden of goed over te komen. Dat hoeft niet, ze kent je toch beter dan dat. En bij een beste vriendin heb je het belang van die vriendin hoog. Ookal heeft zij daar andere ideeën over. Dan maar even niet leuk gevonden worden. Hoe kun je nou een relatie hebben met iemand als alles gebaseerd Is op een leugen? Dat Is geen relatie hebben, dat Is jezelf voor de gek houden.
@hoop28, wat mooi geschreven. Ik ben het helemaal met jou eens. Dat is precies hoe ik over vriendschap denk.
en wie zijn er straks de dupe als je het niet verteld... de kinderen en die narigheid kan je nu voorkomen omdat ze er nog niet zijn
Lieve dames, Ik heb al jullie reacties gelezen! Ik ben blij met iedere! Ten eerste; ik heb nog geen beslissing genomen. Onze dochter van 9 weken is vandaag opgenomen met rs dus ik type dit vanuit het ziekenhuis. Ik had het hele verhaal dus even geparkeerd. Wel denk ik er veel aan. Ik probeer een beetje te reageren op de reacties; - deze “vriend” is een ongelooflijk gladde prater. Hij zal naar mij, maar zéker naar haar alles ontkennen. En ik ben bang dat zij hem dan zal geloven. Bovendien denk ik ook dat ook in het gesprek naar mijn man, e.e.a. wel wat overdreven was. Behoorlijk grootspraak denk ik (in aantal keren en aantal vrouwen). - mijn man heeft zijn vriend zeker toegesproken. Heeft hem gezegd dat het een stomme sukkel is die alles op het spel zet voor een avond plezier. Maar het is en blijft zn beste vriend... ik kan en wil hem niet dwingen het te zeggen - er staat ergens dat er getwijfeld wordt aan of ik voor onze vriendschap kies of voor haar verdriet. Nou, eerlijk is eerlijk... ik kijk ook naar wat het met onze levens doet ja. Mn man is ongetwijfeld zn beste vriend kwijt... als ze me niet geloofd, ik mn beste vriend én vriendin. Maar daarnaast heb ik ook (weer) gedoe met mn eigen vent. We zijn net weer aan het opkrabbelen... - ik heb geen bewijs... ik heb alleen iets gehoord wat hij makkelijk kan ontkennen