Ik heb lange tijd geen mooie dingen kunnen kopen en zuinig geleefd. Ik leef nog steeds vrij zuinig vanwege spaardoelen (=ander huis). Maar ondanks dat ik nu kan betalen. Voel ik me nog steeds een soort van schuldig als ik iets duurs koop. Wat ik strikt genoeg niet nodig heb, of zelfs wanneer ik het wel nodig heb. Is dat herkenbaar voor mensen? En wat doe je er aan? Ik wil me namelijk helemaal niet vervelend voelen. Maar juist blij en happy met hetgeen wat ik gekocht heb!
Ik heb dat ook wel, maar tegelijk ben ik dan ook er extra blij mee. Juist omdat ik soms moeite heb met dat soort uitgaven die niet direct nodig zijn. Als ik dan de knoop heb doorgehakt om het toch te kopen, dan kan ik er ook wel echt van genieten. Voorbeeld waar je vast over mee kan praten: mijn apple watch, eigenlijk te duur en onnodig, maar ben er zo blij mee
Hmm in welke categorie duur? Want ik koop echt nooit iets echt heel duurs (geen ipad, apple watch, duur horloge oid). Zou het best willen haha
Ik herken het wel! Ik kan niet zo maar dure dingen kopen. Alleen als ik er een goede reden ofzo voor heb, anders voel ik me inderdaad schuldig. Ik werk nu met een soort beloningssysteem voor mezelf. Ik wilde een tijdje geleden bijvoorbeeld heel graag nieuwe dure schoenen. En klinkt misschien een beetje stom, maar ik had er dus een beloning van gemaakt. Ik had een paar hele drukke werkweken voor de boeg, dus ik had afgesproken dat als ik goed doorwerkte en ik niets uitstelde, ik daarna op m'n vrije dag die schoenen mocht kopen. Heb er vreselijk naar uitgekeken en m'n werk super snel gedaan En ik was zo blij toen het dé dag was om mijn schoenen te gaan kopen Of ik spreek met mezelf af: als ik deze maand 250 euro spaar, mag je die schoenen kopen. Zoiets werkt heel goed voor mij. Bovendien kan je er wat beter over nadenken als je de aankoop wat uitstelt. Wil ik het echt echt heel graag? Word ik heel blij als ik het heb? En als dat zo is, dan mág ik het gewoon kopen, dan hoef ik niet te twijfelen. Zo ontwijk ik impulsaankopen waar ik me later heel schuldig over voel
Apple Watch inderdaad herkenbaar. Ik wilde een mooi horloge en een FitBit. Nah ja, dan was Apple Watch logischer want die is het allebei. Sowieso met Apple dingen. Ik had jaren geleden geen geld voor een MacBook. En vond ze ook uit principe veeeels te duur. Dus een Acer gekocht, nauwelijks gebruikt omdat het een stom, sloom ding was. Na 2 jaar kapot. Dus toen maar een HP gekocht. Daar kwam Windows 10 bij. Waar ik helemaal gestoord van werd. Nog vanalles geprobeerd om dat te fixen. Maar ik werd er gewoon niet blij van en gebruikte em alleen als het echt niet anders kon. Toen toch een MacBook Pro gekocht. Rib uit m'n lijf maar wat ben ik daar blij mee zeg. Waar m'n vorige lag weg te stoffen gebruik ik deze dagelijks. Klap em open, hij word ontgrendeld door m'n Apple Watch en hup je kan gaan. En nu dus een iPhone 8 gepreordered. Die ik strict gezien niet nodig heb. M'n 6s kan met gemak nog 2 jaar mee. Maar ja....
Impuls aankopen doe ik eigenlijk zelden. En dan zijn het geen grote bedragen. Maar zelfs als ik goed over een aankoop na heb gedacht, blijf ik dat houden. Ik heb zelfs een aantal keer miskopen gedaan omdat ik dan wat goedkopers kocht ipv het dure wat ik wilde hebben/betere kwaliteit was. Dat heb ik nu wel afgeleerd trouwens. Beloningssysteem herken ik trouwens wel.
Het ligt er voor mij echt aan wat het is. Gaat het om een impulsaankoop of iets wat al langer gewenst is? Is het een investering? Ik kan echt een partij muggenziften over aankopen die ik eigenlijk niet wil doen maar nodig zijn. Ik ga rustig 5 winkels af om te kijken waar de spaarlampen het goedkoopst zijn, omdat die 50 cent meer bij de ene winkel écht belachelijk is Maar daar tegenover staat dat ik volgende maand 240 euro ga uitgeven aan een set kleurpotloden en geen seconde zal twijfelen wanneer mijn pas door de automaat gaat. De waarde die er gevoelsmatig aan hangt is voor mij belangrijker dan het bedrag zelf, en dat bepaalt dus ook de mate van schuldgevoel.
Heel herkenbaar! Ik wilde al 4 jaar(!) een Swarovski armbandje, super duur en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen. Deze lente heb ik dan eindelijk mijn Swarovski armbandje gekocht en voor het eerst voel ik mij niet schuldig, maar ben ik er echt oprecht blij mee! Nu wil ik dure schoenen kopen. Ik heb ze nodig, maar 300 euro voor schoenen,daar ga ik mij lekker schuldig over voelen en dus waarschijnlijk het eerst komende jaar ook niet kopen mij kennende!
Een beetje herkenbaar, echter koopt mijn man volop dure dingen zonder enig schuldgevoel... met dat in mijn achterhoofd voel ik me al een stuk minder schuldig, mag ik ook een keer.
Ja hoor herkenbaar. We hebben het niet breed mAar nu had ik wat geld gekregen met de opdracht om wat te kopen voor mijzelf. Nou wilde ik al 5 jaar iets hebben voor in huis, maar nog twijfelde ik, pff wat een geld denk ik dan ☺️ Moest van Mn man nu anders had ik t niet gedaan
Ik vind het er voor mezelf heel lastig, vind al snel iets te duur. Voor m'n dochter geef ik dan wel weer heel makelijk geld uit. Heb nu wat verjaardags geld gekregen, en heb met mezelf afgesproken dat ik dat echt op maak aan mezelf, luchtje gekocht, aankomende week naar de kapper, en het voelt eigelijk echt heel goed.
Ligt eraan of ik er lang plezier van ga hebben of niet enig ik het al heb. Ik heb al veel te veel schoenen dus daar voel ik mij schuldig over. Maar ik zou zo een nieuwe iPad kopen als die van mij het heeft begeven en daar elke dag van genieten haha. Als het écht belangrijk voor mij is en zinvol, dan voel ik mij niet schuldig. Of nou ja, toen wij onze caravan kochten. Bijna al het spaargeld ging eraan op. Heb wel slapeloze nachten gehad. Maar, plezier dat wij ervoor terug krijgen en de herinneringen die gemaakt worden zijn voor ons leven. Je kan het geld niet meenemen in de kist denk ik dan, geniet ik er liever ook van. Voor de rente op de bank hoef je het niet op te potten iig (Helaas geef ik voor ons kind te makkelijk uit, maar dat ben ik nu aan het afleren. Ik benader het nu net zoals voor mijzelf)
Dat je het aan kind veel makkelijker uitgeeft is inderdaad heel herkenbaar. Raar he. Als ik kleding of speelgoed voor ze koop voel ik me helemaal niet schuldig. Eerder een goed gevoel dat ik dat kan kopen voor m'n liefjes hahahah.
Ik heb vooral een slecht gevoel bij dingen die ik eigenlijk al prijzig vind, en die dan ook nog eens snel kapot gaan. Bv. Tablet die de peuter op de grond gooit en dus een barst heeft, jurk waar een haakje in zit door de kat, ...
Hier ook weinig last van schuldgevoel, maar ik koop ook zelden dure dingen. Meeste is ook voor de kinderen. Eigenlijk heb ik zelf schoenen nodig (loop nog steeds op open zomerschoenen) maar die zijn er dus nog niet want moeilijke voeten en wil ook geen erg dure schoenen voor mezelf. Een broek gaat er ook echt moeten komen want ik heb mijn laatste broek aan om te gaan werken, de andere zijn allemaal stuk en weggegooid nu, ik kan niet riskeren dat de laatste het ook begeeft en ik letterlijk niks meer heb om aan te doen. Ook zoiets dat ik altijd uitstel omdat ik altijd hoop te vermageren en dus geen kleren wil kopen in een maat die dan te groot zou zijn.