Ik ben 32 jaar en heb (of had) ruim 3,5 jaar een relatie met een man van 27. We hebben 2,5 jaar samengewoond in mijn (huur)huis. Vorig jaar maakte hij het (onverwacht) uit. Twee maanden later smeekte hij me om het weer te proberen met hem. Op dat moment had hij al een appartement gekocht in een stad hier dichtbij. We hebben gewerkt aan de problemen die er waren. We zijn nu bijna zeven maanden verder. De relatie ging beter dan ooit en we stonden op het punt om weer samen te gaan wonen (in zijn huis). Anderhalve week geleden kwam ik erachter dat ik zwanger ben. Ongepland, ik slikte de pil. Omdat ik vorig jaar een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had, waarna tijdens een volledige buikoperatie mijn eileider is verwijderd, heb ik mij gemeld in het ziekenhuis. Tijdens een echo bleek dat ik al 13 weken zwanger was. Dat had ik niet verwacht. Ik was zes weken ervoor ongesteld geweest (dat was waarschijnlijk bloedverlies door een hematoom dat op de echo te zien was) en ik voelde me niet anders dan anders. Alleen wat moe maar ik wijtte dat aan slecht slapen en het steeds heen en weer reizen tussen twee huizen. Mijn (ex)vriend heeft altijd gezegd dat hij kinderen met me wil. Toen we vorig jaar weer bij elkaar kwamen, garandeerde hij me dat we snel weer zouden gaan samenwonen en dat we dan over ongeveer een jaar aan kinderen zouden beginnen, omdat hij niet wilde dat ik te oud zou zijn. Hij liet me beloven dat ik abortus zou plegen als ik eerder zwanger zou zijn dan gepland. Omdat ik wist hoe hij erover dacht, heb ik het niet direct verteld. Ik wilde eerst zelf, zonder druk van hem, nadenken over wat ik wilde. Het kindje is voor mij nu al welkom. Vond het ook zo bijzonder om het te zien op de echo, helemaal compleet en bewegend. Ik heb het hem vrijdagavond toen we elkaar zagen verteld en zijn reactie kwam (alsnog) hard aan. Ik kon direct vertrekken en ik kon kiezen: of een kind en uit elkaar, of abortus en dan over een jaar samen met hem een kind. Hij heeft me vervolgens meteen geblokkeerd op whatsapp en telefoon en vroeg of ik hem met rust wilde laten. Alleen contact via sms is mogelijk. Het is nu zondag en hij is nog steeds niet bijgedraaid. Ik heb gisteravond mijn spullen opgehaald uit zijn huis. Hij blijft zeggen dat zijn besluit vaststaat, dat hij me nooit meer wil zien als ik niet morgen een afspraak maak voor een abortus. Hij zegt ook dat hij veel van me houdt, graag wil samenwonen en eerst nog een jaar samen wil genieten zonder grote verantwoordelijkheden, voordat we aan kinderen beginnen. Ik twijfel nu enorm. Aan de ene kant wil ik niets met een man die me op mijn 32e eigenlijk dwingt tot een abortus, terwijl hij zegt over een jaar wel een kind met me te willen. Ik denk dat als je het nu zeker weten niet wilt, je het over een jaar net zo min wilt. We hebben allebei een goede baan en een huis. Aan de andere kant hou ik veel van hem en was ik blij met de relatie en moet ik er niet aan denken om hem te verliezen. Ik mis hem nu al. We zagen elkaar de laatste maanden vrijwel dagelijks (en zouden dus volgende maand weer gaan samenwonen) en van alles naar niets valt me echt heel zwaar. Kan ik dit wel alleen? Wil ik dit wel alleen, zonder hem? Ik overzie het even niet meer. Ik heb zoals ik schreef een goede baan en een eigen huis, maar niet zo'n sterk sociaal netwerk. En hoe goed is het voor het kindje als ik voorlopig constant verdrietig en gestrest ben en geen hap meer door m'n keel krijg? Zijn er vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt? Wat hebben jullie gedaan? Hoe is het afgelopen? Andere tips en adviezen zijn natuurlijk ook welkom. Alvast bedankt voor jullie reactie!
Oh bah zeg, kan alleen maar zeggen dat ik je (ex)vriend een enorme rotzak vind.. Jij moet nu dus dit kindje weghalen omdat hij het pas over een jaar wil.. Dat slaat in mijn ogen werkelijk nergens op, en ik geloof er ook weinig van dat hij dan over een jaar ineens wel een kleintje wil! Ik bedoel.. Wat is nou een jaar? En ook de manier waarop hij je gelijk de deur wijst.. Tuurlijk snap ik dat het even schrikken is, maar het net zo goed zijn "schuld" hoor.. Jullie zijn geen kinderen meer.. En je hebt al een compleet kindje in je, met handjes, voetjes, vingertjes en teentjes! Het hoeft alleen nog maar te groeien! Wil je dat echt "afbreken" voor een man waarvan je niet eens weet of jullie wel samen blijven? Want het is dus niet de eerste keer dat jullie uit elkaar zijn.. En je lijkt me zelf opzich best blij met dit kindje, dus besef wel dat je hier dan ook enorme schuldgevoelens van krijgt als je het af laat breken.. Is een man dat waard? Nee, dat denk ik persoonlijk niet.. Ik wens je heel veel succes met een keuze maken maar ik ben zelf van mening dat geen enkele man het waard is om je kindje voor te aborteren! En aangezien je een huisje en een baan hebt, kom je er vast wel! Er zijn meiden die het met minder ook voor elkaar hebben gekregen!
Ik denk dat je in deze situatie voor jezelf moet kiezen, en je niet moet laten leiden door iemand die niet betrouwbaar is, en die je toch niet in het leven van JOUW kindje wilt. Uit je verhaal begrijp ik dat je kindje zeer welkom is, dus moet jee er zeer zeker voor gaan! En natuurlijk zal het in het begon moeilijk zijn. Maar dit komt allemaal weer goed. Als je je kindje wat je heel graag wilt weg laat halen zul je later alleen maar spijt hebben en de rest van je leven met een schuldgevoel opgezadeld zitten. Volg je hart!
ik zou zeker niet naar hem luisteren, je bent 32 (volwassen) geen ene man zou tegen mij moeten zeggen dat ik een abortus moet doen. zeker niet na je buitenbaarm.zwangerschap, ik heb ook een bbz gehad en het is een wonder dat ik zwanger ben, jij dus ook, dus wrm zou je deze wonder voor een eikel als hem weg halen? overigs ben je al 13 wk, het hartje klopt al etc. ik zou er van gaan genieten, en je zegt zelf dat je een goeie baan en huis heb, dus zou ik al helemaal niet stressen!
Meid hij moet volwassen worden! Als je sex hebt dan weet je dat er een kleine kans is dat je zwanger wordt en moet je ook je verantwoordelijkheid dragen. Als hij niet wil dat je zwanger wordt moet hij ook geen sex met je hebben! Op jullie leeftijd is niets mis mee om zwanger te raken. Sterker nog na je 35e wordt het serieus moeilijker...... Jij/ Jullie hebben alles goed voor elkaar op financieel gebied en ook qua huisvesting dus wat let je?!?! Als jij het kindje wil houden dan snap ik je helemaal want wie weet straks lukt het niet meer en dan??? Dan sla je jezelf echt voor de kop! Je bent een sterke vrouw, kies voor jezelf (en kindje als je dat graag wilt) en laat zien dat je het prima zelf kunt!
Hier zeer vergelijkbare situatie als je contact wilt stuur maar een pb! Ga nu slapen ben nog erg moe!
Zo he, wat een verhaal. Eerlijk gezegd zou ik na een BBM blij zijn dat ik nog zwanger zou kunnen worden (dat is geen verwijt hoor) en als dan een kerel zou zeggen haal t weg en we proberen het over een jaar nog wel en keertje......Echt, dikke doei Je bent 32 en na een BBM spontaan zwanger! Als hij zo kortzichtig is.... Sorry hoor. Maar succes met je keuze
wat een klootzak! Je moet dankbaar zijn dat je zwangeren worden. En inderdaad ik geloof echt niet dat hij er dan over een jaar wel klaar voor is. het kindje is een geschenk...en hoewel dan niet gepland is het te zot voor woorden dat het dan dus niet mag leven. Sterkte en hoop dat je kunt gaan genieten van het wondertje in je!
Als hij zoveel van je houdt als hij zegt dat hij doet... Waarom stelt hij jou dan voor zo'n keuze? Hij wil je nooit meer zien als je het houdt? Wat treurig. Kweenie hoor... Dat lijkt me nu ook niet echt de basis voor een gezonde relatie mocht je er wel voor kiezen om op zijn voorwaarden bij hem te blijven. Ik sta niet in jouw schoenen, dus een goed advies kan ik je niet geven helaas. Wens je alle sterkte!
Die kerel is je echt niet waard! Omdat een kind nu niet in meneer zijn planning past, moet dat maar oprotten ofwel moet jij maar uit zijn leven verdwijnen. De eerste man die mij voor die keuze stelt, wel ... die mag het zonder mij doen. Je hebt een job, je bent geen 16 meer en kent dus verantwoordelijkheid, ... ik zou er dus voor gaan.
Wat een eikel, ik zou voor jezelf en je kindje kiezen! Ik snap dat het een eng idee is om het alleen te doen, maar meid, je kan het! Er zijn ook instanties die je eventueel kunnen ondersteunen als het te veel wordt voor je. Kijk eens op www.home-start.nl Dat zijn vrijwilligers en geheel vrijblijvend. Zij kunnen je een steuntje in de rug geven en zo bouw je ook wat sociale contacten op. Ik hoop echt dat je die l*l links laat liggen, net als meerdere meiden geloof ik er niks van dat hij over een paar jaar wel ineens een kindje zou willen. Bovendien ga je hoogst waarschijnlijk spijt krijgen als je de zwangerschap afbreekt. Sterkte.
Het klinkt voor mij alsof jij meer van hem houdt dan hij van jou. Als de vrouw van wie je houdt je vertelt dat ze zwanger is, dan snap ik dat dat in sommige gevallen een shock is. Maar de vrouw van wie je houdt dan blokkeren op wassap, je telefoon niet meer opnemen, geen toekomst meer mee willen als zij niet doet wat jij haar oplegt? Nee, dat is voor mij geen houden van. Ik vind dit zo disrespectvol. Beter af zonder hem, echt.
Ongelofelijk dat er werkelijk nog zulke mannen bestaan.... Kies voor kindje en laat die eikel in de st.ront zakken! Als iemand je zo voor het blok zet dan lijkt mij dat sowieso geen leuk persoon om oud mee te worden... En ben het ermee eens dat je zeker niet de zwangerschap af moet breken als je dat niet 100% zelf wil. Sterkte..
Wat vreselijk! Vind dit echt heel erg naar voor je. Kies voor je kindje en laat die lullo maar barsten. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Wat vind ik dit erg zeg hoe kan iemand zo zijn
Bedankt voor jullie reacties!! Ik voel me daar nu echt sterker door. Als de persoon van wie je houdt en die zegt van jou te houden, zich zo keihard opstelt, ga je toch ook aan jezelf twijfelen. En door jullie weet ik zeker dat hij fout zit. Dat maakt het niet minder pijnlijk natuurlijk, want ik mis hem echt. Maar ik realiseer me steeds meer dat ik beter af ben zonder hem als hij zijn mening niet verandert. Ik ben wel nog steeds benieuwd of er andere vrouwen zijn die in een soortgelijke situatie zitten (of zaten). En hoe zij de zwangerschap in hun eentje zijn doorgekomen (want daar kijk ik best wel tegenop).
Nou sorry hoor, ik zou zo'n vader niet voor mn kind willen, niet over een jaar, niet over 10 jaar, nooit. Die is toch niet te volgen?? Ik bedoel, dat je liever nog een jaartje wil wachten oke..maar als het dan onverwacht gebeurt, dan ben je misschien verrast maar uiteindelijk toch ook blij..? Ik vind het echt heel onmenselijk wat hij doet hoor, alsof jij ik weet niet wat hebt gedaan.. Eerlijkgezegd snap ik ook niet dat je hem hebt beloofd om abortus te laten plegen als je eerder zwanger zou zijn. Bij mij zouden de alarmbellen af zijn gegaan hoor.. als hij nou 17 was zeg ik oke zo'n reactie is te begrijpen maar in jullie situatie vind ik het ongepast van m. Maar goed..ik denk dat de relatie ook niet goed gaat als je een abortus zou plegen, want dan blijft dat altijd tussen jullie in staan. Hij heeft je dan min of meer gedwongen en voor t blok gezet. Zelf heb ik niet in deze situatie gezeten, maar ken wel een paar meiden die dit mee hebben gemaakt. Ze zeggen toch allemaal ongeveer hetzelfde: Dat het met tijden heel moeilijk is maar dat je ook leeft voor je kind, dus dat het dan allemaal een beetje vanzelf gaat.. Veel meiden hebben wel hulp van familie, weet niet of jij dat ook hebt? Sterkte!
Ik check hier toch nog even in. Ik moet het toch nog even kwijt. Wat een l*l. En niet aan jezelf gaan twijfelen hoor! Dat is hij niet waard.
hey Cat, Je moet een ding goed bedenken, het is niet alleen een deel van hem maar ook van jou. Iets wat groeit in jou buik, wat je 9 maanden zo dicht bij je draagt, iets wat straks tegen jou zegt je bent de liefste mama op de hele wereld, iets wat speciaal voor mama mooie tekeningen maakt en kusje krijgt en zegt ik hou van jou mama! Zoiets is niet te vergelijken met een man die dat zegt of doet!! Mannen zijn er genoeg op de wereld en ook mannen die heel graag klaar staan voor jou en je kleine. Misschien nu niet misschien volgend jaar niet maar hij verschijnt op je pad en neemt jullie voor wie jullie zijn. De band van een moeder en een kind is zo onvoorwaardelijk sterk. Ik houdt van mijn partner zeer zeker maar als hij me ooit voor zo'n keuze stelt dan is mijn keuze vrij snel gemaakt. Nu ben je pas 13 weken zwanger en je hebt een echo gezien waar je al verliefd op bent! straks voel je leven in je buik voel je die eerste trapjes.Dat is zo'n verliefd gevoel wel een ander verliefd gevoel als hoe je het nu kent maar geloof me dit is geen man op de wereld waard om af te laten breken. Ook jij gaat dit redden, met vrienden en fam. en evt raad van alle vrouwen hier. Er staat altijd wel ergens een deur voor je open! Als jij die kleine straks in je armen hebt dan weet je wat ik bedoel. Ik hoop dat je een hele goede beslissing maakt waar je echt je hele leven gelukkig van word sterkte!