Mijn man kwam er vanavond mee en eigenlijk zien wij wel veel overeenkomsten. Waar hij vooral last van concentratie problemen. Hij kan zich in grotere gezelschapppen moeilijk focussen op een gesprek, hij kan niet filteren dus hoort alles te gelijk waardoor hij zich terugtrekt . Hij komt daardoor sociaal onhandig over want hij lijkt niet geïnteresseerd. Daarnaast blijft informatie slecht hangen als hij bijv in overleg is met werk en dingen krijgt uitgelegd terwijl hij erg slim is en goed geschoold. Als onze dochter druk is en ik ben bijv druk aan het praten met iemand dus meer lawaai word hij snel geirriteerd. Daarnaast heeft hij last van stemmingswisselingen, weet niet wat hij wil vooral met zijn werk. Start met dingen maar haakt snel af. Veoe hobby's zijn de revu gepasseerd. Vergeetachtig, ik zeg bijv wat wij gaan eten maar half uur later weet hij het niet meer want hij heeft eigenlijk niet geluisterd.Op het werk ook, omdat hij het zo druk heeft in zijn hoofd. En zo zijn er vast nog wel andere dingen. Ik herken het wel enorm. Ook het in groepen zijn, ik zie dat hij het moeilijk heeft dan en trekt zich terug. Daar hebben wij best wat ruzie om gehad. Is dit herkenbaar voor iemand? En wat is wijheid. Naar de huisarts voor onderzoek lijkt mij maar veel er aan te doen is het niet echt lees ik. En dan, dan heb je de stempel.
Ik herken heel veel van wat je schrijft. Alleen dat sociale heb ik niet zo. Ik kan vrij veel prikkels hebben zonder daarvan van slag te raken. Maar idd, niet luisteren wanneer iemand iets vertelt maar wel doen alsof je het gehoord hebt en dan dus in de problemen komen herken ik wel.. Veel vergeten ook, vanalles beginnen en niet afmaken, geen overzicht hebben mbt rekeningen en vaste lasten, me druk maken om dingen waar ik geen invloed op heb en me daarover volledig opfokken... dat zijn dingen waar ik wel veel last van heb. Ik heb overigens geen diagnose maar vermoed wel dat ADD speelt.
Alsof je mijn man omschrijft haha! Hier ook geen diagnose, maar voor ons is het ook niet nodig. Alleen al het herkennen van de klachten die passen bij ADD was voor ons genoeg om er mee om te kunnen (leren) gaan. Wanneer ik dan voor de tiende keer een gemaakte afspraak moet herhalen kan ik nu de rust bewaren en denken: "hij kan er ook niets aan doen". Dat geeft aardig wat rust!
Ik ga geen diagnose geven want ik ben geen arts. Maar ik snap wel waarom jullie er aan denken. Heeft hij de 'klachten' overigens al vanaf zijn jeugd?Of een officiele diagnose zinvol is bij je man ligt ook aan hem maar ik was er blij mee. Bij mij is 3 jaar terug add gediagnosticeerd en wat was dit een verademing. Ja ik had een stempel, maar ook een 'reden' waarom ik dingen deed zoals ik ze deed en continu in dezelfde valkuilen trapte. Het is idd niet te genezen maar er is zeker wel iets aan te doen. Dat hoeft niet persee medicatie te zijn, maar (in mijn geval) ook acceptatie van mezelf en een gerichte aanpak van mijn gedrag. Door de diagnose kon ik eindelijk mijn problemen beter aan pakken omdat ik nu wist waar het aan lag. Ja, ik heb nog steeds soms last van mijn add maar het is wie ik ben en ik kan mezelf nu veel beter handelen. Ook in mijn relatie was de diagnose goed omdat hij nu in zag dat het geen onwil was. Het scheelt iets van de frustraties.
Heeft mijn broer ook zo precies, ook zo vergeetachtig en kan dingen die hij moet doen (werk enz) niet zo combineren dat hij het goed voor elkaar krijgt. Ook universitaire opleiding. Mijn man heeft het ook beetje, zonder het vergeetachtige. Ik zou aanraden wel naar de huisarts te gaan, afspraak met praktijkondersteuner en toch kijken of medicijnen (concerta) of andere ondersteuning en begeleiding zouden kunnen helpen.
Ik zou het laten onderzoeken. Mijn man heeft op zijn 25e de diagnose ADD gekregen. Voor hem hielp het wel om te beseffen dat een aantal zaken voor hem lastiger zijn, en niet liggen al luiheid of een gebrek aan doorzetten oid. Hoorde al zn hele leven die verschrikkelijke zin 'Hij kan het wel, maar....'. Die 'sticker' is geen vrijbrief om een sommige dingen dan maar niet te doen, maar hielp wel in een stukje zelfacceptatie. En ook leren waar zijn kracht ligt. Ook hielp het ons om te onderscheiden wat karakter is en wat is add, waar je iemand op kunt aanspreken en hoe (again, add is geen vrijbrief voor sommige zaken, maar zorgde wel voor meer begrip in waarom sommige dingen wel of niet goed gaan). Ook het slikken van Ritalin hielp hem wel in zijn werk. Iedereen herkent wel wat dingen innde symptomen, maar een ad(h)d er word er echt door beperkt in zn dagelijks functioneren. Dat is de moeite waard om uit te zoeken.
Ik ben het compleet met je eens. Je laatste regel, maar ook wat je zegt over die vrijbrief. Dat was het eerste wat de psychiater zei bij de diagnose: het is geen excuus of vrijbrief, maar wel een reden. Dit hou ik ook altijd in mijn achterhoofd om er voor te zorgen dat ik er aan blijf werken.
Ook hier herkenbaar bij mn man. Hij heeft op zijn 26e de diagnose gekregen en veel baat bij dexamfetamine. Bij hem was de ADD echt belemmerend in zijn leven, zodanig dat hij geholpen is met het zoeken en krijgen naar een passende baan met voor hem gunstige omstandigheden. Hij kon banen nooit lang volhouden maar inmiddels erg gelukkig omdat hij nu op zijn plek zit parttime. Ook dat sociale herken ik heel erg en dingen die ik zeg of afspraken komen vaak niet binnen. Ik heb geleerd om hiermee om te gaan. Ik ben degene die alles regelt qua administratie in huis en hij doet superveel praktische dingen. De kinderen, de was, het huishouden. Ik ben degene die de meeste uren werkt en zo breien we het samen rond. Het is wel echt iets wat je moet accepteren en af en toe is dat best lastig al lukt het hier aardig goed.
Mijn man liep ook vast op zn werk, slechte beoordelingen wat echt niet leuk was. Lange projecten met een verre deadline en grotendeels zelf prioriteren, structureren en de voortgang bewaken. Precies alles wat moeilijk is voor hem, terwijl hij het werkinhoudelijk makkelijk aan kon. Met de diagnose vielen veel dingen op zn plek, kon hij dingen accepteren en verwoorden en ook meer leiderschap nemen ipv maar een beetje aanmodderen met alles, en is hij in een team met een andere werkwijze terecht gekomen. Dat past hem zo goed dat hij echt zn talent kon laten zien en grote stappen binnen het bedrijf heeft gemaakt. Die diagnose is geen magische pleister hoor maar het heeft hem wel echt geholpen. En mij ook. Al kan ik nogsteeds helemaal knettergek worden van zn 300 hobby's en onafgemaakte projectjes, maar vooruit, niemand is perfect
Ik ben zelf een volwassenen met ADD. Diagnose gekregen op m'n 17e. Toen meteen aan de ritalin gegaan, wat mijn levenskwaliteit zo te zeggen echt heeft verhoogd. Inmiddels al 4 jaar gestopt met de medicijnen, ivm zwangerschapswens, zwangerschap, borstvoeding en inmiddels nieuwe zwangerschap. Hoewel ik de medicijnen wel eens mis, is het zonder ook wel te doen.. Ritalin wordt inmiddels ook niet zo makkelijk meer voorgeschreven aan volwassenen. Misschien helpt de diagnose voor je man om herkenning en handvatten te zoeken? Maar aan de andere kant: hij is wie hij is, een label maakt het niet per se beter.
@Narcisje Jij wil ook geen verder onderzoek? @mirandje maar hij heb jij dan niet van, straks is het gewoon wat anders? Het lijkt mij best moeilijk om te leven met het idee ik denk het wel maar weet het niet zeker. @louise88 Van zijn jeugd weet ik niet maar hij is nu 30 en het speelt eigenlijk al heel lang, een aantal dingen al zeker sinds wij samen zijn sinds mijn 16de. Een stempel hoeft ook niet persee slecht te zijn. Het is inderdaad een hulpmiddel om het beter te begrijpen. Zo heb ik mij altijd enorm geërgerd aan het feit dat hij zo slecht meekomt op verjaardagen enzo. Maar nu begrijp ik het wel beter. Hij prate er tot gisteren eigenlijk ook nooit over ( ook een symptoom, emoties kan hij niet goed uiten, wel zien maar uiten zeer moeilijk) Hij had het nooit over dat hij die ruis in zijn hoofd heeft en het gewoon niet volgt. Veel ruzies over gehad helaas laatste jaren niet meer maar zeker de eerste jaren van onze relatie. @pippa26 hij gaat inderdaad een afspraak maken bij de huisarts. Nu nog doen en niet vergeten. @itakepictures mijn man word er helaas wel door beïnvloed in het dagelijks leven. Vooral op het gebied van werk. Is dit wat ik wil, ik vind het niet meer leuk, er is veel werkdruk en dan komt hij helemaal down thuis. Hij heeft nu 2 banen gehad in 2 jaar tijd maar hij vind nergens rust. En dat gun ik hem wel want hij blijft er maar mee bezig in zijn hoofd. Hij is net wat ik al zei niet dom hij is van mbo naar hbo naar universiteit, afgestudeerd meester in het recht maar o zo onzeker. Mede door zijn vergeetachtigheid, het niet altijd kunnen onthouden van digen. Ook weet hij dat mensen soms kunnen denken wat een saai persoon mede door dat hij niet meekomt in gesprekken in grote groepen. Eigenlijk vallen bepaalde dingen nu wel op zijn plek. En wat fijn dat het voor jouw man goed helpt en hij nu zijn plek heeft gevonden. Ik herkeen heel veel dingen in jou verhaal. Mijn man wil veel meer zoals hoger op komen maar op deze manier gaat het niet lukken. Een vrijbrief zoekt hij ook niet, wel een reden waarom hij dingen doet zoals hij het doet. En hopelijk daar een manier in kan vinden om er mee om te gaan. Desnoods met medicatie. @Miaauw Wat fijn dat de medicatie goed aanslaat! Nu ik er over na denk doe ik ook altijd de regelingen. Alle afspraken rondom het ziekenhuis ivm onze 2de kinderwens, afspraken rondom dochter, andere afspraken. Hij doet wel de regelzaken qua verzekeringen, de financiën, belasting. Maar het huishouden draait wel omdat ik alles bepaal en weet wanneer iets moet gebeuren. Als ik niet zeg dat dochter moet douchen vanavond dan doucht ze gerust een week niet. @Yviev Ja dat had mijn man dus ook, tot hij ging googlen. @MaritS Ik denk dat het hem wel rust zou geven en diagnose, hij zit er blijkbaar erg mee. Een stempel krijgen weet ik alles van ( in mijn fam zit het een en ander qua stoornissen) en die worden niet anders behandeld maar er is wel sneller begrip waarom iets anders gaat. Ga je naar de zwangerschap weer aan de medicatie? Of kijk je het aan.
@Deedee91 hier ook 2kindjes in de mmm en ging idd ook zo dat ik echt dan duidelijk moest zeggen. Om zo en zo laat moeten we dit (en dan zei ik vaak nog een half uur eerder dan de afspraak daadwerkelijk was, vaak half rennend door het zkh om op tijd te komen) Huishouden geef ik ook instructies maar met de kinderen gaat juist heel goed. Maar dat zit er gewoon in bij hem denk ik. Ding is dat ik van nature moeite heb met dingen uit handen geven dus vind het niet erg om alles te regelen
Wij hebben beiden geen behoefte aan een diagnose. Waar voornamelijk ik behoefte aan had en heb, is praten. Vertel wat er in je hoofd gebeurt, leg me uit waarom iets niet lukt. En help bij het verzinnen van oplossingen of manieren van ermee omgaan. Mijn man blijft bijvoorbeeld bij me in sociale omgevingen, want dan kan hij zich aan mij optrekken. Praten is soms lastig, maar met de juiste manier van vragen kom ik er wel doorheen. Voor ons is heeft een diagnose geen toegevoegde waarde meer
Haha hier een beetje het zelfde ik heb wel graag de regie dus dat gaat goed zo. Hij is overigs nooit te laat dus dat is wel fijn.
Ik ben als volwassene ook gediagnosticeerd met ADD en herken alle klachten die je beschrijft. Deze heb ik ook in meer of mindere mate. Ik heb veel oplaadtijd nodig en doe lang over heel veel dingen. In tijden van veel stress, wordt dat allemaal nog een tikkeltje erger. Daarnaast kan ik kleine dingen heel erg groot maken en blijf ik malen over de gekste dingen. Het voelt soms een beetje als dwang. Ik kan me ook helemaal verliezen in iets wat ik doe, Netflix bijvoorbeeld, kan ik gerust 2 dagen lang doen en de rest van de wereld vergeten. Is niet heel bevorderlijk voor alle andere dingen, kan ik zeggen. Ik ben nu 30 en het is me nu eindelijk gelukt om in het derde jaar te komen van een HBO-opleiding. Heb ook geen middelbare school diploma behaald. Aan mijn intelligentie lag het zeker niet. Heb een aantal jaar gymnasium mogen doen. Jaren gedacht dat ik lui was en dat ik het gewoon moest doen. Een diagnose is niet zaligmakend, het is ook niet dat je dan meteen begrip voor jezelf hebt. Bij mij heeft dat alsnog even geduurd, maar het hielp wel. Ik weet nu dat ik niet altijd even goed luister, en dat ik niet de netste ben en ik ben ook niet altijd sociaal. (En nu leer ik voor een heel sociaal beroep, maatschappelijk werkster terwijl ik vroeger riep dat ik antisociaal was en mensen niet leuk vond). De diagnose heeft me uiteindelijk geholpen dat te accepteren en door die acceptatie gaat het toch op die gebieden ook weer een stukje beter. Ik moet alles wat ik doe heel bewust doen, maar goed de hele dag bewust bezig zijn is ook weer vermoeiend. Ik heb niet het gevoel dat ik een stempel heb, voel me ook niet anders behandeld. Het is eigenlijk de vraag wat je wilt bereiken met de diagnose.
Ik heb de oudste 2,5 jaar borstvoeding gegeven, en wil bij de volgende weer 2 jaar proberen. Daarna misschien weer starten met lage dosering, maar nooit meer de 60 milligram per dag waar ik mee startte. Het wordt ook.niet echt makkelijk meer voorgeschreven door de huisarts, en sta niet te springen om weer naar een psychiater te gaan. Aan de andere kant heb ik een baan waar ik echt concentratie enzo voor nodig heb, dus overbodige luxe is het niet.
Toen ik een paar jaar geleden over add las, herkende ik mezelf in bijna alle punten. Dat ik wat anders werk dat besefte ik me in groep 4 al. Eigenlijk heb ik er gewoon aardig mee om leren gaan en bewust en onbewust mezelf trucjes voor aangeleerd. Een diagnose heb ik niet nodig, zie er de meerwaarde nu niet meer van in. De belangrijkste punten die voor mij werken; werk hebben met een hoog werktempo/hoge werkdruk. Wat anderen als stressvol ervaren werkt voor mij juist om gefocust te worden. Lijstjes maken, goed agendabeheer en instellen dat je op tijd waarschuwingen krijgt. Met groepen of uitgaan heb ik ook moeite om gesprekken te volgen, omdat ik alles door elkaar hoor, muziek, andere mensen enz. Maar ik kan goed toneelspelen en doe gewoon alsof ik weet waar het over gaat als ik er niet aan ontkom. Verder kies ik er gewoon voor om apart met vriendinnen enzo af te spreken, rustiger en prettiger. Het enige wat ik soms nog wel lastig vind is dat ik zo in gedachten verzonken kan zijn, dat alles me verder ontgaat. Ik kan antwoord geven zonder te weten wat de vraag is of vergeet juist te bedanken als iemand wat te drinken voor me neerzet of te reageren als iemand me groet. Komt zo ongemanierd over, maar het ontgaat me vaak totaal. Jouw man kan op zijn werk ook aangeven dat hij last heeft van de chaos in zijn hoofd en vragen of hij vaker een beroep kan doen op een secretaresse. Die kan hem helpen met agendabeheer en het bewaken van afspraken, deadlines enz. Moet hij wel net het beroep voor hebben op kantoor ofzo, maar het kan echt rust geven.
Bedankt voor je reactie. Wat goed dat jij er mee om kan gaan en jij je weg er in hebt gevonden! En knap dat jij juist goed functioneert onder hoge werkdruk, ieder heeft zo zijn kwaliteit Ik weet ook niet of de diagnose iets zal opleveren, maar nu is het ook maar zo gissen. Ondanks alles wel past in het plaatje. Hij werkt op kantoor ( belastingadviseur)en er word al veel voor hem ingepland door de secretaresse dus dat gaat wel goed.
Het is alsof je mij omschrijft. Ik werd 20 jaar niet serieus genomen tot ik dagelijks met zware paniekaanvallen zat en eindelijk werd doorverwezen naar een psycholoog. Helaas bleek het bij mij niet aangeboren hersenletsel (NAH) als gevolg van een auto-ongeval te zijn wat zich uit in ADD. Mijn advies is inderdaad naar de huisarts gaan en erop aandringen dat er onderzoek gedaan gaat worden. Het is niet perse een stempel, maar meer dat je man dan weet wat er aan de hand is, met hulp wat meer rust in z'n hoofd krijgt en dan leert wanneer iets teveel is/wordt. Grensbewaking is zo belangrijk als je snel overprikkeld bent, je hoofd altijd of snel vol zit en je de aandacht er niet bij kunt houden.. Plus je man zou met de diagnose van ADD in ieder geval kunnen uitleggen waarom dingen bij hem anders zijn of gaan, dan begrijpen mensen het sneller. Lastige van zoiets is dat je het van de buitenkant niet ziet, dus mensen oordelen dan erg snel. Niet leuk!