Hallo allemaal, Ik ben net nieuw hier, maar zou graag een wat 'zwaar' onderwerp aansnijden. Ik heb een dochter van bijna twee jaar oud, en ik ben God nog iedere dag dankbaar voor haar. Maar mijn zwangerschap heb ik vrij negatief ervaren. Als ik aan bepaalde momenten terugdenk voel ik me er erg rot over. Achteraf denk ik dat mijn zwangerschap me erg overrompeld heeft. Ik werd natuurlijk dikker; iets waar ik niet goed mee om kon gaan. Voelde me voortdurend lelijk en er niet toe doen. Ik was soms erg boos op mijn ongeboren baby. Ik kwam 24 kilo aan en haalde de kilo's er na de zwangerschap snel weer af. Ik heb vroeger eetproblemen en problemen met mijn zelfbeeld gehad, en het voelde tijdens mijn zwangerschap alsof ik er opnieuw tegen moest knokken. Dat terwijl ik zoveel zelfvertrouwen dacht te hebben. Ook het 'moeder zijn' kon ik maar moeilijk accepteren; ik zag mezelf nog als een jong meisje. Ik heb het er soms nog moeilijk mee als ik andere moeders veel over hun kind hoor praten. Het is alsof dat niet hoort, ofzo. Ik ben inmiddels trouwens wel redelijk gewend geraakt aan mijn rol als moeder. Ik zou heel graag opnieuw zwanger raken en er dit keer echt van genieten. Ik zou mezelf graag mooi willen vinden en op een 'normale' manier naar het moederschap willen kijken. Ik ben ook heel benieuwd of er meer vrouwen zijn die een zelfde ervaring hebben of hebben gehad. Groetjes van Jo
Ik had vroeger een heel negatief zelfbeeld, en veel eetproblemen. Maar dit is al een aantal jaren voor mijn zwangerschap weggegaan. Ik begrijp je gevoelens dus wel, maar heb er nu (gelukkig) geen last meer van. Ik snoep vrij veel zonder me druk te maken over mijn lichaam, ik kijk niet meer met een kritische blik in de spiegel. Ik schrik soms wel als ik op de weegschaal sta maar ga er vanuit dat ik alles wel weer eraf krijg. Maar het komt vooral op mij over alsof je er nog niet helemaal klaar voor was toen je zwanger was van je eerste kind. En misschien had je daardoor ook een negatief zelfbeeld. Ik denk dat als je nu al een kind van 2 hebt je daar misschien geen last meer van zult hebben omdat je dus weet wat je te wachten staat en minder overrompeld bent.
Hoi hoi Ik herken je verhaal heel erg. Heb vroeger ook een eetstoornis gehad, en deze kwam na de zwangerschap (en geboorte) van m'n eerste kindje 3x zo hard terug! Heb toen een jaar lang in een kliniek gezeten, en heb toen dus veel van mn kindje gemist. Toen ik van de tweede zwanger raakte, heb ik vrij intensieve begeleiding gehad vanuit diezelfde kliniek. Dit werkte voor mij heel goed. MIsschien kun je eens kijken of je begeleiding kunt krijgen tijdens een evt 2e zwangerschap? Even bij je huisarts informeren ofzo?
Zwanger van de derde en elke keer zeg ik ik ga genieten trek me er niks van aan.. helaas nemen de hormonen ook een loopje met je en voel ik me dus gewoon een walrus. (en groei helaas ook veel.. waar gewoon geen zak aan te doen is) weet dat ik t er na de bevalling snel van af heb. maar toch blijft t storen en nee ik voel me niet mooi. vind t heerlijk die kleine te voelen maar heb echt moeite met genieten. als ik straks mijn kleintje in mijn armen heb weet ik dat t gewoon weer dik in orde komt. maar ja.. hormonen he! (en opmerkingen zijn soms ook erg confronterend) weet niet of je dit wil horen.. maar goed. probeer je niet te druk te maken en weet dat je er iets prachtigs voor terug krijg.
Hé! Wat je schrijft klinkt echt enorm herkenbaar! Ik ben nu voor de tweede keer zwanger en ik merk dat het best wel een een probleem is nu. Vooralsnog ben ik door hevige misselijkheid alleen nog maar afgevallen. Eigenlijk ben ik daar stiekem heel erg blij mee, maar eigenlijk moet ik natuurlijk het beste voor mijn kindje willen. Groetjes, Esther
Ook ik snap je helemaal, heb de eerste maanden van mijn zwangerschap niet in de spiegel kunnen kijken, tegelijkertijd voelde ik me daar weervsuperschuldig over! Nu begint het wat beter te gaan, maar ben al heel erg bezig met zo snel mogelijk afvallen na de bevalling, erg he? Ben heel gelukkig met mijn kindje in mijn buik, maar lever ook een groot gevecht met mezelf en dat is best eenzaam! Heb wel begeleing van mijn huisarts en psycholoog en heb aan mijn vk gevraagd niet te wegen zodat ik niet in de macht van de weegschaal kom...probeer er over tepraten, dat lucht op en neemt wat druk weg... Sterkte
ook ik heb vroeger last gehad van eetstoornis...gelukkig ben ik zwanger geraakt op het moment datr ik echt van die stoornis (ook onbewust) af was! dit met behulp van een heel goede psychologe. daarom heb ik de zwangerschap en het groeien van m'n buik zo positief ervaren!! ik raad het iedereen aan om te praten met een therapeut. zo kan je ook je woede en verdriet omtrent zwangerschap, moederschap enz kwijt, het komt namelijk heel vaak voor. een klein kindje brengt heel veel met zich mee en ontken je dat of wil je er niet aan, dan vinden die gevoelens een andere uitweg (bv in eetstoornissen)...voel je niet schuldig! natuurlijk hou je van je kind maar geen enkele relatie is 100% geweldig en positief...twijfels horen overal bij...
Ik herken je verhaal ook heel erg. Had er tijdens mijn eerste zwangerschap minder last van dan nu. Kan echt niet in de spiegel kijken, vreselijk vind ik het. Probeer er zo min mogelijk mee bezig te zijn, maar het voelt of ik niet meer mee tel ofzo. Heel naar gevoel. Nog 10 weken en dan hoop ik dat het heel snel weer goed gaat komen.
Ik ben ook net zwanger en had al wat overtollige kilo' s . Ik was van plan om streng te dieten als het deze maand weer niet gelukt was . En zelfs nu hoor ik dagelijks van mijn moeder dat ik moet opletten en dat ik niet bij moet komen en ik irriteer me er dood aan!! Want ik wil zelf ook niet aankomen, ik bedoel wie wil nou kilos aankomen . Ik eet al gezond en probeer me niet al te druk te maken om kilo' s en nu al begin ik van die ' fijne' opmerkingen te krijgen en dat is helemaal niet leuk.
Hamis, vervelend als mensen zich met je gewicht gaan bemoeien. Ik vind het heel erg, maar kan bijna niet wachten om te gaan beginnen met weer afvallen zodra mn kindje er is. Nu kan ik gelukkig wel gewoon normaal eten voor hem, maar heb het er wel heel erg moeilijk mee. Het is ook zo raar, want ik vind mezelf niks waard als ik dikker ben, terwijl ik helemaal niet negatief denk over andere mensen die iets zwaarder zijn.
@Roosenzo ja precies en ik ben alleen wat zwaarder het is niet zo dat ik echt ernstig overgewicht heb ofzo. En me ma heeft dat nu al 2x gezegd en ik zei zonet tegen haar , nou wie weet ga ik de komende weken wel veel spugen etc dat kan zij toch niet weten hoeveel ik ga aankomen etc, misschien val ik zelfs af. Nou bedankt alvast kan ik dus mooi niet meer genieten van me zwangerschap, want buik gaat vast wel groeien, zonder dat ik snoep of dergelijk.Kan ik dan toch niks aan doen?@! werd echt boos ff op haar. Ja en heb nu een lage zelfbeeld gekregen dankzij haar idd
Moeilijk hoor, probeer toch maar van je zwangerschap te genieten. Is iets heel bijzonders. Is het je eerste kindje?
Gefeliciteerd in ieder geval Je niet te veel aantrekken van andere mensen hoor. Weet wel dat het makkeijk gezegd is, ben er zelf ook niet zo goed in. Maar voor het kindje in je buik is het ook belangrijk dat zijn of haar moeder een beetje blij is.
Dankjewel roos , ik ben ook blij maar nu durf ik zeg maar haast niks meer te eten omdat ik bang ben dat ik aankom Dat bedoelde ik.
Snapte wat je bedoelde hoor. Ik heb het daar ook moeilijk mee, maar ik bedenk altijd maar dat ik voor mn kindje eet en dan gaat het wel goed. Alleen voel ik me wel slechter omdat ik zo dik word nu.
Je hoeft nog maar een paar weekjes zie ik , dat is toch te overzien en hetmeeste is vocht he en je baby weegt ook mee. Na de bevalling heb je het meeste al weg. Dan kun je lekker sporten en dieeten , wat je zelf wilt. Zo ga ik dat ook doen in ieder geval, nu eet ik zo gezond mogelijk. Maar dit is nog maar het begin van mijn zwangerschap, misschien wordt het later lastiger om gezond te eten, maar ga me best doen in ieder geval. En af en toe wat lekkers mag best vind ik.