Misschien klinkt het gek, maar ik heb steeds vaker huilbuien vanwege het geluksgevoel dat ik heb vanwege onze heerlijke, gezonde zoontje. Ben ik hier de enige in? Ik kan dit niet plaatsen als een depressie ofzo. Maar vind het toch vreemd. Ik voel me zooo overdonderd door geluk, dat ik alles maar moeilijk een plekje kan geven en huil als ik mijn zoontje gelukkig zie liggen en niet kan bevatten dat hij in mijn buik zat. Ik vind het allemaal zooo mooi! Zwanger zijn vond ik al heerlijk en toen leken mijn emoties wel meer in bedwang dan nu. Ook voor mijn zwangerschap kon ik soms in huilen uitbarsten als ik me gelukkig voelde. Tijdens mijn zwangerschap voelde ik me vreemd genoeg meer in evenwicht en kon ik mijn emoties beter bedwingen, ik huilde er niet om, terwijl ik toch super gelukkig was om zwanger te zijn en er zo van genoten heb, dat ik zwanger zijn nu soms een klein beetje mis. Ik vraag me af hoe het nu in de toekomst moet. Ik kan toch niet blijven huilen van geluk dat ons zoontje mij brengt? (in het openbaar zal het helemaal vreemd zijn) Heeft iemand tips om met dit overweldigende geluk om te gaan?
Gewoon lekker laten gaan..! Luxeprobleem.. Heel herkenbaar trouwens! In het begin had ik ook wel eens dat ik zo ineens kon huilen als ik naar mijn kleine mannetje keek. En dan ook echt van geluk!! Nu nog kan ik wel eens week worden van hem.. Zo blij! Helemaal overgaan doet het niet denk ik... Ik zeg altijd: ik ben een mietje geworden...!
Heerlijk heh Ik moet zeggen hier ook een geluksgevoel maar wij hebben enorm veel zorgen met ons mannetje gehad. En toen hij geboren werd en in de couveuse kwam was ik alleen maar heel erg verdrietig want kwam tegenover iemand te liggen die haar baby bij haar heeft. Maar nu dat de meeste zorgen wat minder zijn geworden kan ik zooooooo hard huilen van geluk. Mijn man zei gisteren nog tegen me, soms maak ik me zorgen om je zooooooo'n mama gevoel heb jij En zoooooo "verslaafd" ben je aan je zoontje
Ik herken het ook!! Zowel mijn vriend als de kraamzorg heeft mij wel eens vreemd aangekeken als ik weer eens begon te huilen, puur van geluk. Aleen als mijn kerel Eline in bad deed dan was dat al genoeg om de waterlanders weer te doen stromen! Ook nu nog kan ik soms zo enorm gelukkig worden, als ze mij alleen maar aankijkt of met dat eigenwijze bekkie "nee" zegt... Inmiddels zullen de hormonen van de nieuwe zwangerschap ook meespelen, maar ik vind het tegenwoordig wel een fijn gevoel. Dus ik denk dat het beter wordt, in de zin dat je het idee hebt dat je de controle een beetje terug krijgt, maar nooit helemaal mee over gaat.
Ik heb het nog steeds, en de oudste is 3.5 jaar! Van ongewenst kinderloos naar 2 prachtige zoontjes...heeft me een enorm weekdier gemaakt. Vaak meer dan me lief is. Over het algemeen vind ik het wel prima en accepteer ik mijn natte ogen bij relatief "simpele" situaties...maar soms vind ik het toch heel hinderlijk..zeker als iemand iets verteld en ik het bijna niet droog kan houden... Maargoed, het hoort nu bij mij. Ik hoop wel dat het ooit nog weer een beetje minder wordt hoor
ook ik heb er met grote regelmaat nog last van..Gisteren nog, toen pappa met haar de slaapkamer opkwam en ze me een kaartje kwam brengen voor moederdag.. De tranen rollen me dan spontaan over de wangen..Ik kan uren naar haar kijken en genieten van alles wat ze doet. Ik vertel d'r iedere avond, voordag ik naar bed ga, dat ze het dierbaarste is wat ik ooit heb gehad, het mooiste is wat me ooit is overkomen en dat ik gruwelijk veel van haar houdt.. Voorlopig blijft dat emotionele denk ik ook nog wel..volgens mkij hoort dat ook een beetje bij 'mamma' zijn.. Groetjes!
niet opkroppen maar gewoon laten gaan als je thuis bent bijvoorbeeld, dan heb je ook geen ongecontroleerde taferelen in het openbaar
Hier ook hoor, ik kan bijv. niet meer tegen huilende kindjes op tv. Dan huil ik gewoon hard mee, stom he
Ik was echt wel een behoorlijke bikkel voordat ik zwanger werd/kinderen kreeg. Nu houd ik et niet meet droog bij Disney films of andere animaties. Zo heb ik de animatiefilm Up in de bios gezien toen ik zwanger was en maar liefst 3x gehuild???? (TIS EEN ANIMATIE!!!WTF) Ben spontaan lid geworden van de Partij voor de Dieren en kijk geen animal planet meer, want dat trek ik echt niet. Moest gisteren zelfs nog in de Bios huilen bij het einde van Gooise vrouwen? Ik wordt echt gek van mezelf. Oh ja, en elke keer als ik K3 hoor moet ik al bijna huilen. Weet ook niet echt waar dat vandaan komt eigenlijk. Vind het echt leuk en nu mijn meisje het ook leuk begint te vinden wordt het nog leuker. Maar als mijn meiske begint te dansen bij de eerste klanken van K3 heeft mama tranen in haar ogen. Heb van een mama-collega gehoord dat het nooit meer over gaat...
Ik pink ook afentoe een traantje weg, voel me echt een geluks vogel. En kan ook emotioneel worden als ik eraan denk dat ze nooit meer in mijn buik zal zitten, die tijd is nu voor altijd voorbij, auwwww (me hart breekt)! Gelukkig heb ik haar tot 41+4 mogen dragen.
Heel herkenbaar hoor, en volgens mij helemaal niet gek! Ik krijg zo'n beetje elke dag nog wel tranen in m'n ogen als ik naar Dennis kijk, terugdenk aan m'n zwangerschap of het feit dat ik na een aantal miskramen en ondanks m'n leeftijd (40) toch nog een kindje samen met m'n grote liefde mocht krijgen. Volgende week begin ik weer met werken en ik moet zeggen dat ik er wel zin in heb maar het wel heel erg jammer vind dat nu 'officieel' mijn kraamtijd afgelopen is. Ik heb zo genoten van die 3 maanden samen met m'n kleine ventje! En dat gelukzalige gevoel is héérlijk, het ontneemt me soms gewoon de adem, vooral als ik zit te voeden. Haha! Daar heb ik gelukkig geen last van... bij K3 dan, want er zijn zat andere dingen waar bij mij de tranen van gaan lopen, hihi.
Heb ik ook hoor.heb een slechte zwangerschap gehad met ziekte en premature weeën etc en een paar x angst gehad de kleine te verliezen.nu huilbuien omdat het poppetje zo mooi en lief is.nu zie ik wat ik had kunnen verliezen.voel me ook te gelukkig als ik naar haar kijk
Nou vandaag heb ik het dus enorm! Ik geef hem de fles en kijk naar hem begin te huilen van geluk. Vandaag een fotosessie laten maken waarbij meerdere mensen mij erop attendeerden dat hij zooooo'n mooi ventje is, weer huilen van trots en geluk. Toenstraks voor het eerst goed zijn worteltjes gegeten terwijl hij er eerst niks van wilde weten. Oooooooooooh ik ben zo trots op mijn ventje dat hij toen zelfs het hele potje op at. En daarnet weer een flesje gehad van 215 ml opgedronken en kijk hem weer aan en weer in tranen!!!!!! Hij is echt van mij ( ons) na 4,5 jaar hebben we zo'n prachtig ventje gekregen , hij is zo lief en mooi. We zijn zoooooooo dankbaar!