Hallo allemaal, Ik ben nu 16 weken zwanger en toen ik 8 weken zwanger was ben ik erachter gekomen dat ik dus zwanger ben, mijn vriend en ik hadden dit samen besloten we hadden alles besproken, hij zou een naam bedenken als het een jongen zou zijn en ik als het een meisje zou zijn. Ik vertelde het hem dus toen ik erachter kwam we woonden nog niet samen zouden het wel gaan doen, toen hij hoorde dat ik zwanger was heb ik +/- 2 maanden niks meer van hem gehoord, hij nam zijn tlf niet meer op en belde niet meer, terwijl hij bijna elke dag bij mij was. Eerst d8 ik hij is geschrokken het komt wel goed maar nee hoor na die 2 maanden belde hij me op dat hij niet wist wat hij moest doen omdat hij een andere meid heeft en die is ook zwanger. Ik d8 dat ik dood ging mijn hele wereld storte in elkaar. Ik heb ook nog een zoontje van 7 van een eerdere relatie en ik weet dat het wel gaat lukken maar het is echt moeilijk. Omdat je ook met hormonen temaken hebt, heb je je gevoelens niet in de hand. Nu belt hij me ongeveer 2 keer per week om te kijken hoe het met me gaat, ik vind het moeilijk om met hem te praten maar hij blijft de vader van mijn kind dus ik kan niks doen. Ik vind dat hij me met rust moet laten omdat ik alleen stress krijg van hem maar ik geloof in god dus weet dat mijn kind zijn of haar vader straks nodig heeft, diep in mijn hart hou ik nog steeds van hem. Maar ik weet nu ook dat hij niet deugd. Ik hou me sterk voor mijn zoon en mijn ongeboren kind ik heb nooit honger maar eet gewoon omdat het moet, soms zit ik uren 8ter elkaar te huilen maar ik ga door voor mijn kids. Alles draait nu om hun. mijn zoontje betrapte me op huilen en zei "mama waarom huil je" ik probeer hem niet te laten zien wat ik doormaak dus zei ik tegen hem "omdat mama blij is dat mama jou heeft en dat mama zwanger is". Ik weet dat ik me sterk moet houden en laat niemand me klein maken want net zoals er voor elke pot een deksel is is er ook voor elk stuk afval een container. Ik heb gewoon niemand om hiermee over te praten en ookal klinkt het alsof ik alles voormekaar heb is het geestelijk heel moeilijk voor mij. Groetjes MamiSweet
Hoi Jeetje wat een verhaal. Vond mijn stukje al best lastig maar jij zit ook in een vervelende situatie. Ik zit ook een soortgelijke situatie alleen word dit mijn eerste kindje en ben ik pas een kleine 5 weken. Mocht je willen praten, hoor ik het graag. Lieve groetjes Lisa
Bah meis, wat een klote verhaal...ik wens je veel kracht... Ik snap dat je in zo'n 2strijd zit...maar dat ie nog iemand zwnager heeft gemaakt...vind ik wel heel zorgelijk...begrijp ik het goed dat hij nu met haar is en dat het over is tussen jullie? of haal ik dingen door elkaar?... Probeer op die momentjes van verdriet maar lekekr te fantaseren over hoe geweldig kindje er in jou groeit.... liefs
Heel veel sterkte. En het contact lijkt mij juist nu ook heel moeilijk. Waarom gewoon even geen contact of op een laag pitje? Want op deze manier is het wel heel moeilijk om hem los te laten. Gewoon even een paar weken rust voor jezelf?
Jemig wat een verhaal! Zwanger van een vent die net ook een ander bezwangerd heeft, dat is vast niet wat je in gedachten had. Ik wil niet gaan preken, maar als je in God gelooft dan weet je dat dit om te beginnen al geen ideale situatie is. Ik zou me er niet op vastpinnen dat van God de baby zijn vader moet kennen. Vanuit de Bijbel gezien is het gezin de hoeksteen en daar voldoet hij al niet aan, dus zo dwangmatig zou ik het niet zien. Jouw eerste verantwoordelijkheid is de zorg voor beide kinderen. Daarvoor is het belangrijk dat je daar geestelijk en lichamelijk toe in staat bent en als contact met hem het moeilijk maakt, dan moet je dat gewoon (tijdelijk) op een laag pitje zetten. Als je zelf een beetje op adem bent kun je altijd nog bekijken hoe je eea in het vat wilt gaan gieten. Ik weet niet of je bij een kerk bent, maar zoek inderdaad iemand waar je je hart af en toe bij kunt luchten en die samen met je wil bidden voor de weg die je voor je hebt. Vergeet nooit dat God van je houd en dat hij alles kan en wil vergeven. Gods zegen!
Jeetje wat een moeilijk verhaal, wat erg voor je om er zo achter te komen dat ie ook nog ergens anders een vrouw zwanger heeft gemaakt!! Pfff zou me ff geen raad weten als ik in jouw schoenen zou staan dus ik vind het heel goed van je dat je je zo sterk houd voor je 2 kids.
Hallo allemaal, Ten eerste bedankt voor jullie reactie en steun. Ja het blijft een moeilijke situatie maar ik zit inderdaat bij een kerk en ze bidden samen met mij dus ik heb wel veel hoop voor mezelf want ik wil hem echt niet terug. Ik heb wel nog steeds gevoelens voor hem maar ik zou echt niks meer met hem beginnen ik ben niet dom. En met dat mijn kind zijn vader nodig heeft bedoel ik in de toekomst en dat ik geen ruzie met hem ga maken en ik zal nooit iets slechts doen met iemand omdat hij dat met mij heeft gedaan, (iedereen bewandelsd zijn eigen pad), dat bedoelde ik eigenlijk met ik geloof in god. En verder ik zie hem gelukkig niet meer want dat wil ik zelf niet. Ik hoop dat ik zo al jullie vragen heb beandwoord en hoop dat jullie er wat aan hebben. Het is touwens ook een soort van therapie voor mij het telefonish contact want hoe vaker ik met hem praat hoe minder aantrekkelijk ik hem vind. Hij wil me terug en ik hem niet en dat geeft me stiekem een goed gevoel. Groetjes,
helemaal mee eens. Jij moet nu maar ook straks door kunnen als een sterke vrouw en moeder los van hem en het verdriet. als jij nu niet voor jezelf kiest en zorgt wie doet dat dan?? Je moet juist ook voor jezelf durven en kunnen kiezen omwille van je kinderen want wat hebben hun aan een moeder die niet lekker in de vel zit. dat merken / voelen ze heus echt wel hoor ik was 6 mnd zwanger toen mijn ex wegging. heb ook omwille van hem en de kleine aldoor contact proberen te behouden maar ging er zowat zelf aan kapot en daar had de kleine uiteindelijk ook last van. nu zie ik mijn ex niet en heb ik eindelijk rust en gaat het beter
poe hee wat een verhaal! Kan me indenken dat het heel lastig is. Ik heb zelf mijn relatie verbroken met mijn ex, dat maakt het toch iets gemakkelijker. Dat wat jij zegt over geloven in God en vader van het kind begrijp ik wel denk ik. Ben zelf ook gelovig (los van dat ik me duidelijk niet aan de regels van de Bijbel heb gehouden want anders was ik nu niet alleenstaand en voor het huwelijk zwanger geweest ) en voor mij staat ook als een paal boven water dat mijn ex hoe dan ook de vader van het kindje is. Iemand schreef over gezin als hoek van samenleving, in die zin heb ik niks aan mijn ex want ik draaide overal voor op. Maar dat betekend voor mij niet dat hij zijn kind niet mag zien. Voor mij is het wel makkelijker denk ik want ik heb het uitgemaakt en ik heb ook geen hekel aan hem, hij heeft mij niet bedrogen, etc. Vergeet niet dat jouw ex zelf ook verantwoordelijkheid heeft naar jou en je kindje toe. Bijvoorbeeld wat betreft erkenning en bijbehorende rechten en plichten. Hij heeft er zelf voor gekozen om ook met een ander te liggen rollebollen met alle gevolgen van dien. Ik denk dat jij je eigen rust moet gaan zoeken, al die zorgen in de zwangerschap heb je niks aan. Praat er idd over met mensen die je goed kent maar maak wel de keuze die het beste is voor jou en je kindje. Híj heeft er voor gekozen om vreemd te gaan, denk dat je ook vanuit je geloof hem helemaal niks verschuldigd bent...