Hallo mijn naam is Saskia ik heb 2 geweldige boeven van 2,5 jaar Tim en Daan. Vanmorgen weer zo'n ochtend gehad dat ik nu blij ben dat ze nu even slapen Tim was continue aan het dreinen en jammeren en Daan nam daar weer gretig gebruik van door te bijten ,duwen en voor al het spugen ik weet me geen raad. Als ik ze wil duidelijk maken dat ik van een bepaald gedrag niet gediend ben dan geef ik dat aan door op hun oog hoogte dit aan te geven en plaats ik ze in de hoek. Maar dan komt het regelmatig voor dat ze me uitdagend aan kijken met zo'n blik 'tuurlijk mama' Daan wil er dan nog een schepje bovenop doen door de laatste tijd te spugen op de grond op tafel en vanmorgen op mij met een grijs op zijn gezicht wat me echt niet aanstaat :x Ik probeer dan me geduld te bewaren maar vind het erg moeilijk. Heeft iemand tips hoe ik onze tweeling dingen kan leren/belonen/ indien nodig straffen zonder dat ik mijn stem verhef en mijn geduld op raakt. groetjes Saskia
Mijn dochter heeft ook wel eens een bui dat het lijkt of niks haar wat doet. Herhaaldelijk niet luisteren is op de gang. Als ze daar lol om heeft om steeds terug komt dan gaat ze naar boven. Gelukkig komt dat hier bijna nooit voor dus ervaart ze dat wel als erge straf. Denk dat je met gedrag als spugen gewoon strenger moet zijn. Ze hebben dan gewoon lak aan je. Ik zou er dan eentje op bed kieperen denk ik hoor. Ze zijn 2,5 dan begrijpen ze echt wel dat dat gedrag niet kan. Ik heb zelf geen tweeling dus ik weet niet echt hoe dat gaat maar heb wel gehoord dt het lastig kan zijn omdat ze een blok kunnen vormen, ze voelen zich samen sterk. Op zo'n moment even uit elkaar halen is dan denk ik wel een oplossing voor zover dat mogelijk is.
Ach herkenbaar; hier een tweeling van net 3 jaar. Ze zijn ook verschrikkelijk aan het testen momenteel. Ik wordt er ook gek van en schiet nog wel eens uit mijn slof. Maar beste methode; je niet uit de tent laten lokken, duidelijk en consequent blijven, maar maak niet van alles een strijd. Spugen zou ik zelf laten opruimen. Het hoort wel een beetje bij de leeftijd; grenzen zoeken en kijken hoever ze kunnen gaan. Het blijft moeilijk, zeker met een tweeling. Ben je consequent bezig met de ene, flikt de andere achter je rug om weer iets. Hier tegenwoordig ook regelmatig de hoek of op de trap; maar dat is meer voor mij om even de tijd te hebben om te kalmeren haha. Gelukkig komt en gaat het wel met golven; er zijn zat dagen dat ze ook gewoon hunzelf zijn; lieve meiden. Veel succes!!!!
Bij mijn dochter is dit soort gedrag vaak een gevolg van honger/lage bloedsuikerspiegel of vermoeidheid. Ik straf niet, maar geef wel grenzen aan en ben consequent, maar geef vooral ook gauw iets te eten. Iets met proteine werkt vaak het beste. Helpt dat niet, dan probeer ik een wat vroeger dutje. Ik vertel mijn kind vaak wat ik graag wil zien (Voeten op de grond) in plaats van wat ik niet wil zien (Niet met je voeten op de tafel) en bied alternatieven aan (Dat autootje gaat kapot als je ermee gooit. Hier, gooi deze bal maar). Kinderen zijn wetenschappers. Vooral bij peuters is het duidelijk, dat "Wat gebeurt er als...?" een vraag is die vaak omgaat in hun hoofd. Ik mag niet op de bank springen met mijn rode t-shirt aan. Maar met mijn blauwe t-shirt aan? Of als papa er is? Of als mama niet kijkt? Of over een paar minuutjes? Testen dus, maar dat is niet negatief, dat is hoe we leren hoe de wereld in elkaar steekt. Soms laat ik de consequentie van het gedrag gewoon gebeuren (als je je limonade over de tafel uitgiet, is de limonade op en moet er worden opgeruimd, en als je jezelf in je gezicht mept, doet dat pijn) en benoem ik wat er gebeurd is. Soms grijp ik in (zoals bij het springen op de bank om een schedelbasisfractuur te voorkomen). Soms is de consequentie dat mama boos wordt. Ik ben ook maar een mens. Natuurlijk is niets waterdicht. We hebben het over peuters, en peuters zijn krankzinnige wezens. Maar bovenstaande helpt mij wel om de dingen wat meer in perspectief te plaatsen en mijn peuter te zien als iemand die heel druk is aan het leren hoe alles werkt en hoe om te gaan met negatieve emoties. En tja, soms heb je gewoon een rot-dagje en wil het even niet. Komt in de beste families voor!
Herken het van mijn dochter van net . Die tuft ook, blaast soms naar me of gromt. (Verder heel intelligent meisje hoor😂. Ik heb heel duidelijk altijd, zulk respectloos gedrag tolereer ik niet. Ik zeg dit altijd op duidelijk toon en het lijkt meestal wel aan te komen..
hier ook een hele grote boef van 2,5 en wat hier echt werkt is positief blijven....en nee dat is niet makkelijk..even heel erg boos worden is veeeel makkelijker maar hier echt niet de oplossing. De strijd wordt alleen maar groter en langer. Spugen en bijten doet tie niet hoor, maar met speelgoed gooien e.d. Ik doe wel aan consequenties...als er met speelgoed gegooid word maak ik duidelijk dat ik dat echt niet wil zien en geef 1 waarschuwing, bij een herhaling leg ik het speelgoed weg. En ik merk dat ik hem soms even moet helpen met "gaan spelen" hij loopt dan maar wat rond, zeurt, kliert 1 van de oppaskinderen. Ik ga dan rustig met hem zitten en start wat met hem op...met een kwartiertje is hij helemaal in zn spel vertrokken. Laatst ook ging staan duwen...torens van de andere kindjes omgooien e.d. en echt niet omdat het zo'n vervelend ventje is, het is een hele lieve jongen. Maar dat is zijn manier om te laten zien dat hij zich niet prettig voelt, even niet weet hoe hij zich moet gedragen. In plaats van hem op de gang te gooien zoals ik zou moeten doen volgens sommigen ben ik met hem aan tafel gaan zitten en hebben we samen een puzzeltje gemaakt. Ik zag hem ontspannen en heeft een half uur heel relaxt zitten puzzelen. en nee ik ben ook geen heilige die eindeloos geduld met haar kind heeft, ik had vanochtend ook zo'n ochtend met hem en was blij dat ik hem om 13.00 uur op de psz kon droppen
Ik ben geloof ik een van de sommigen die vinden dat je je kind op de gang moet 'gooien' (doen we maar niet nou), maar het is niet heel zwart wit natuurlijk. Mijn dochter is een heel lief kind (uiteraard) maar soms een draak. Ze kan echt heel vervelend doen en flauw of zelfs gemeen tegen haar broertje. Inderdaad vaak door vermoeidheid of lage suikerspiegel. We hebben en tonen hier begrip voor en proberen ook meestal om het op een positieve manier af te leiden. Maar ik vind ook dat bepaald gedrag gewoon niet getolereerd hoeft te worden, of je nou moe bent of bijna van je stokje pleurt. Ik heb zelf ook last van een lage suikerspiegel, ben dan niet te genieten maar zal mezelf wel in de hand moeten houden. Mijn kind ook, alleen die moet dat nog leren. Er is genoeg gedrag wat ik niet erg waardeer, maar wat we op een positieve manier 'corrigeren' door iets samen te gaan doen ofzo, maar onze dochter laat soms ook gedrag zien wat gewoon vraagt om het stellen van een duidelijke grens. Iets van je broertje afpakken in een flauwe bui vind ik geen leuk gedrag maar zal ik op een positieve manier proberen te doorbreken. Broertje slaan of knijpen puur uit eigen frustratie/vermoeidheid vind ik onacceptabel gedrag en dat moet ze weten. Overigens geven wij nooit 'straf' zonder duidelijke waarschuwing. En soms kunnen we het voorkomen doordat je het aan ziet komen, maar niet altijd. Zeuren, jammeren en janken vind ik niet gezellig, maar goed het hoort erbij, na het eten is het vaak weer over. Steentjes naar mij gooien vind ik niet acceptabel en hebben we die keer ook aangepakt. Spugen zou bij mij in de categorie onacceptabel vallen...