Rare vraag misschien maar waarom vertellen/mededelen dat je zwanger bent of bevallen van ..... als je geen contact meer wilt? Ergens hoop je toch op iets anders voel je de neiging niet het ze te vertellen. Wat dit is zal je voor jezelf moeten uitvinden. Vertel je het ze en ze laten niets horen zal dit jou dan steken? Vertel je het en ze komen via via erachter in welk ziekenhuis je ligt en ze komen of waar je woont en ze staan aan je deur, wat wil je dan?
Mijn broer is exact hetzelfde als mijn ouders, meent boven iedereen te staan en beter dan iedereen te zijn dus die koos automatisch voor mijn ouders helaas.
Waarom ik het hun wel wil vertellen? Omdat ik met de rest van mijn familie wel nog een goed contact heb en het zo is dat als er een familiegelegenheid is we dus wel allemaal samen komen, dat komt helaas heel erg weinig voor maar eens zullen we wel weer eens samen komen en dan hebben wij ineens een kindje. Ik heb geen zin in lastige situaties dan of dat ze menen ineens 'rechten' te hebben om dan ineens poeslief te gaan doen omdat we de kleine bij ons hebben. Dus dan weten ze gewoon dat we een kindje hebben, ook een fatsoensnorm van mij uit dat ze dat gewoon weten. Natuurlijk zou ik het liefste weer een goed contact hebben maar dat is een hele grote illusie daar ben ik eerder al achter gekomen en ergens hoop ik dat het ze behoorlijk raakt dat ze een kleinkind en mijn broer dus een nichtje of neefje heeft wat ze niet zullen leren kennen door hun eigen toedoen.
Ze kunnen menen wat ze willen. Jij bent de moeder en bepaalt of er contact komt of niet. Maar maak er als je blieft geen spelletje van om ze te willen raken. Ik weet niet hoe oud je bent, maar ik vind het een beetje puberaal. En zolang je ze wil raken zal je er ook meer mee bezig zijn dan misschien goed voor jou is.
Ik zit in een zelfde soort situatie. Ik kan het alleen niet maken tegenover mijn zussen. Zij hebben namelijk nog wel contact en 1 is minderjarig. Ik wil niet dat zij voor mij moeten zwijgen over mijn zwangerschap maar wil eigenlijk hen ook niet de verantwoordelijkheid geven om het te vertellen. Mijn oudste zus heeft al aangegeven het mijn ouders te willen mededelen. Echter weet ik dat dit niet makkelijk voor haar is en zij eventueel de eerste "klappen" moet opvangen. Maar ik ben ook bang als ik het laat weten middels bv een brief dat mijn ouders dit als ingang zien. En ik geef ze niet eens ongelijk. Echter is dit geen optie en moet ik voor mezelf en mijn gezin blijven kiezen. Lastig.. Ik denk elke keer komt tijd komt raad, het heeft nog geen haast.. Ben pas 12 weken zwanger.
Sowieso is dit geen spelletje en als je alles goed gelezen had, dan had je begrepen dat ik wel met de rest van mijn familie contact heb en mijn oma. Tegenover hun is het ook niet echt eerlijk als zij moeten gaan verzwijgen dat wij dadelijk een kindje hebben, zeker voor mijn oma van 91 jaar niet! Heeft dus niks met puberaal gedrag te maken want die tijd heb ik gehad, ben 32!
Dan snap je het inderdaad wel ja. Het is ook erg lastig want de rest van mijn familie, heb nog 7 ooms en tante's en rond de 20 nichten en neven die vertel ik dit wel want heb met hun een goed contact. Alleen zien mijn ooms en tante's mijn ouders natuurlijk met regelmaat, bij elke verjaardag en ook bij mijn oma die gewoon zorg nodig heeft. Ook mijn oma ga ik het vertellen en wil niet dat zij zich opgelaten gaat voelen tegenover mijn ouders dat zij dan het idee heeft het te moeten verzwijgen. Blijft altijd lastig maar we zien wel hoe het gaat lopen, eerst maar eens van de zwangerschap genieten en jij ook!
Ik snap hoe het is om genoeg redenen te hebben om flink boos te zijn op een moeder (wil ik evt wel uitleggen via pm). Maar woede helpt je niet. Het houd je bezig en vreet aan je. Zolang je kwaad bent heb jij ze niet maar hebben ze jou. Het ultieme is het streven naar een neutraal gevoel. Dat helpt voor je eigen geluk en dat van je kind.
Als ik je verhaal lees zou ik het niet vertellen, ik heb het idee dat je het meer wil doen om iets te voorkomen wat misschien helemaal niet gebeurt of misschien omdat het zo hoort (maar volgens mij is er niets wat "op een bepaalde manier zou moeten" in een situatie als deze ). Als ik het goed begrepen heb zijn zij nu geen onderdeel van je leven, dat is niet een situatie die jij hebt gewild, maar zelfbescherming om hoe zij zich (hebben) gedragen. Met de gevolgen daarvan moeten zij dealen. Ze horen/zien het dan vanzelf, misschien via iemand anders en dat is prima, het hoeft (vind ik ook) geen geheim te zijn. Er is een kans dat ze het niet weten als jullie elkaar op een gezamenlijk familiegebeuren tegenkomen. Als er echt een bijeenkomst is kun je je daar mentaal op voorbereiden. Zoals mij weleens gezegd is: waarom het jezelf nu moeilijk maken terwijl iets waar je bang voor bent nog niet gebeurd is en misschien wel helemaal niet gebeurd (of heel anders dan je had verwacht). Hoe dan ook nare een situatie voor je, zorg goed voor jezelf. Elke keuze die je maakt is natuurlijk ok. Sterkte ermee.
Bedankt voor je lieve woorden en ik begrijp wat je bedoelt. Heb ook besloten deze zwangerschap niks te laten weten, wel vertel ik het morgen na een goede termijnecho de rest van mijn familie en mijn oma. Mijn oma is 91 jaar en ze is helaas door verschillende beroerte's wat vergeetachtig, ze vergeet belangrijke dingen niet maar wel vaker dat er geen contact meer is tussen mij en mijn ouders. De kans is groot dat zij dan ook tegen mijn ouders zal vertellen dat wij zwanger zijn, dat is dan maar zo. Ik ga haar op die leeftijd niet verplichten zoiets voor zich te houden en dat gaat ook niet want zoals gezegd verteld ze alles gewoon juist omdat ze vaak vergeet dat het contact er niet meer is. Het is gewoon een lastige situatie waar ik vooral nu met de zwangerschap moeilijk mee kan omgaan. Ik wil in principe iets wat een illusie is en ik los zal moeten laten.
Hier ook een moeilijke familiesituatie. Ik las net dat je beslist hebt om nog even te zwijgen. Ik wil er ook even mijn idee aan toevoegen. De dynamiek tussen jou en je familie is er eentje die jaren en jaren nodig gehad heeft om zich op deze manier te verankeren. Wat ik hiermee wil zeggen is dat als ze vroeger harteloos waren naar jou toe, ze nu niet anders zullen reageren. Ik kan (uit eerste hand) heel goed begrijpen dat je het hen toch wilt zeggen. Bij mij was de motivatie om niet nog méér bruggen te verbranden, en ook om met mezelf door één deur te kunnen omdat ik voor mezelf wel een aantal basisfatsoensregels heb, ook al weet ik dat ik diezelfde behandeling van die kant van de familie nooit zal krijgen. Ik heb een mail gestuurd, met nul komma nul verwachtingen en nu ben ik compleet in het reine met mezelf. Wat gebeurde bij mij, was compleet te verwachten: de ene reageerde gewoon niet, de andere in eerste instantie positief, om het daarna in diens voordeel te laten uitdraaien en het grofweg te gebruiken... Kortom: de dynamiek van altijd. Ik had ook geen verlangen om daar ook maar iets van terug in mijn leven te krijgen. Maar ik kan wel met mezelf door de deur nu. Als het kind geboren is, zal ik ook netjes een geboortekaartje sturen en dat is dan dat. Als jij nu veel behoefte hebt om het te vertellen, ga dan eerst voor jezelf goed na waaróm je dit zou willen doen. Eender welke reden die in de buurt gaat komen van een bepaalde verwachting, is mijn inziens niet de goede. Je hebt immers niet voor niets met hen gebroken. Ik zou je behoefte dus zeker niet negeren, maar er vooral voor jezelf dieper op ingaan en een keer uitpluizen wat ze betekent. Bij mij betekende het uiteindelijk een minimum aan respect tonen naar mezelf toe, niet meer dan dat en dus heb ik het wel laten weten. Als ik tot de conclusie was gekomen dat ik daarmee misschien de familie plots tot inzicht had doen brengen en eindelijk die lang gewilde warmte ging krijgen, dan had ik het niét gedaan. Die warmte komt er niet, dat heeft zich meer dan genoeg (definitief) bewezen. Als je er verder over wilt babbelen, pm me gerust. Ik weet dat dit een zeer zware druk op je kan leggen. Succes alvast.
Wat een nare situatie. Ik heb het gevoel dat jij, als je het ze vertelt, iets van ze verwacht? Een reactie, ofzo? Terwijl je zegt dat ze niet schijnheilig toch weer contact moeten zoeken. Maar als ze geen reactie geven, is het dan wel goed? Kun je ze geen geboortkaartje sturen? Dat is uiteindelijk bedoeld als kennisgeving van de geboorte. (Zonder adres dan... Neem ik aan)
Ja heb na lang wikken en wegen en gesprekken met mijn man ook besloten om het mijn ouders en broer pas na de bevalling te laten weten dmv een geboortekaartje zonder adres inderdaad, dan zijn ze toch op de hoogte en verwachtingen heb ik gewoonweg niet, dat is zinloos en daarmee kwel ik mezelf alleen maar. Mocht er voor de bevalling iets zijn in de familie waardoor we samen komen en mijn ouders en broer zien me dan met een dikke buik, nou dan is dat gewoon zo. Ik ga me dan ook niet schuldig voelen omdat ik ze niks heb laten weten want ZIJ hebben besloten dat ik er niet meer bij hoor dus ik doe niks fout.
Zo te lezen ben je steeds verder met wat je wel en niet wilt, mooi. Klinkt ook alsof je daarin veel steun hebt aan je man, fijn.
Gelukkig heb ik inderdaad erg veel steun aan mijn man en heb ook mijn ooms, tante's, nichten en neven achter mij staan gelukkig. Die hebben we maandag na de goede termijnecho ingelicht en we kunnen altijd op hun terug vallen dus dat is wel een erg prettig gevoel.
Goed besluit in jouw situatie denk ik. Ik heb inmiddels mijn ouders wel zelf op de hoogte gesteld. Middels sms en hen daarna weer geblokkeerd. Ik heb zelf gekozen om geen contact te hebben en mijn moeder heeft zelfs een contactverbod. Mijn vader heeft deze vrijwillig mee getekend uit solidariteit. Dus technisch gezien mag hij ook niet zelf contact opnemen. De reden waarom ik dit heb gedaan is voor mijn zussen. Aangezien er 1 nog minderjarig is hebben zij nog contact met ouders (lang verhaal). Ik wil niet dat zij dit moeten verbergen, dat is onmogelijk en wil ik niet van hen vragen. Daarbij wil ik hen niet de verantwoordelijkheid geven om het onze ouders te melden. Daar waren ze toch wel erg blij mee. Dus om te voorkomen dat zij zich verspreken en schuldig voelen, of een geheim moeten bewaren. Heb ik dit gedaan. Voor mij vrij makkelijk omdat ze een serieus probleem hebben als ze zelf contact met mij opnemen. Tot nu toe lijken ze er erg rustig onder. Behalve dat mijn moeder weer in een psychose raakte en dit uitte op mijn zussen. Maar goed dat hoeft hier niet mee te maken te hebben. Ze zit vaker in een psychose dan niet namelijk.. Ik heb er vrede mee. Mis wel verschrikkelijk 2 ouders waar ik het een en ander mee kan delen. Maar mis niet de mensen die hun eigen gezin kapot hebben gemaakt en in de steek hebben gelaten. En nog steeds mijn lieve zussen terroriseren.