Beste (aanstaande) moeders, Ik zal proberen mijn verhaal zo simpel mogelijk te houden maar er is veel gebeurt. Mijn vriend en ik zijn 2 jaar bij elkaar en wonen ongeveer 1 jaar samen. Ik ben nu 35 weken zwanger, en zal binnenkort ons kindje ontmoeten. De hele zwangerschap was geen pretje. Op relatie gebied dan. Wij hebben nog nooit zoveel ruzie gehad sinds ik zwanger ben. En het soms nergens over. Laatst werd hij boos op mij omdat hij dacht dat ik zijn dure bril express liet vallen... Hij scheld me uit en ik scheld terug en dan loop ik maar weg, omdat hij voor mij dan niet meer bestaat en ik niet meer bij hem wil zijn. Deze week is alleen maar ruzie. We zijn niet meer samen, ik ga naar me moeder en savonds ga ik na huis en dan is hij weg tot zeker 1 a 2 uur snachts. Hij werkt niet meer en ik ook niet. We hebben financiële problemen wat dus ook een aanslag is op onze relatie. Voelt niet lekker als je geen geld hebt. Ik zou graag willen dat het na de bevalling weer beter zou worden, maar moet ik het risico nemen dat er een kleintje opgroeit in dit gezin wat half uit elkaar ligt? Of is nu uit elkaar gaan misschien het beste? En geloof me ik ben het echt zat. Het elke X weer opnieuw proberen, het gevoel dat ik er alleen voor sta. ( het huishouden , alles voor de baby regelen , tegen de baby praten in de buik) ....pff. Ik ben moe.
Heel erg vervelend!! Als het financieel niet lekker loopt dan kan dat zeker een aanslag op je relatie zijn en zeker met een kleine op komst, waarom werkt je vriend niet? Een baan vinden lijkt me toch top prioriteit met een kindje op komst? Dat jij nu niet kan werken lijkt me logisch. Tijdens de zwangerschap kunnen je hormonen ook veel met je doen, ik hou ontzettend veel van mijn man maar heb nu ook wel eens momenten dat ik hem bekijk en denk, wat moet ik daar nu mee de rest van mijn leven Ik ben ook echt wel sneller geprikkeld en reageer dan veel feller op dingen dan nodig zijn en de mensen die het dichtste bij je staan die kwets je dan het meeste. Mijn man begrijpt het gelukkig wel maar accepteert ook niet alles van mij wat ook goed is maar waardoor we best wel eens ruzie hebben en voor de zwangerschap hadden we vrijwel nooit ruzie. Uit elkaar gaan is ook niet goed op dit moment, jullie moeten juist eens rond de tafel gaan zitten en een plan trekken, hoe jullie verder willen gaan, hoe jullie het financieel willen aanpakken, gewoon alles open en eerlijk op tafel gooien. Waar is hij elke avond tot midden in de nacht? Gaat hij dan naar vrienden, hangt hij in kroegen rond of heeft hij misschien een scharreltje ergens? Dat lijkt me ook wel belangrijk om te weten. Als je geen geld hebt dan blijf je normaal gesproken toch thuis, wij hebben ook flinke financiële dalen gekend toen mijn man werkeloos was en ik ben helaas afgekeurd. Nu hebben we het nog niet super breed maar kunnen rondkomen en veel spullen voor de kleine zullen van Marktplaats afkomen maar daar schaam ik me zeker niet voor! Ik zou nu niet overhaast die laatste weken van je zwangerschap beslissen een punt achter jullie relatie te gaan zetten, geniet van je bevalling en kijk hoe het gaat lopen. Uit elkaar gaan heb je nog snel genoeg gedaan! Sterkte!!
Zoals drieka al zegt. Hormonen doen ook een hoop met je. Mijn vriend zegt ook dat ik nu qua gedrag en zorgen anders ben dan voor de zwangerschap. Dit is ons eerste kindje en allemaal nieuw. Het is samen ook uit zoeken hoe het gaat. Jullie hebben naast de hormonen ook andere problemen. Ik zou ook niet overhaaste beslissingen gaan nemen. Communiceren is erg belangrijk. Anders zelf een keer een gesprekje aan gaan bij een life coach voor wat advies? Je kan dan een andere kijk krijgen op de situatie.
Als het financieel niet lekker loopt dan kan dat zeker een aanslag op je relatie zijn en zeker met een kleine op komst, waarom werkt je vriend niet? Een baan vinden lijkt me toch top prioriteit met een kindje op komst? Dat jij nu niet kan werken lijkt me logisch. --- Mijn vriend is net sinds kort werkloos, en hij is wel echt op zoek naar een nieuwe baan! Helaas doet hij nu momenteel niks anders dan stilzitten en ook niks in het huishouden Uit elkaar gaan is ook niet goed op dit moment, jullie moeten juist eens rond de tafel gaan zitten en een plan trekken, hoe jullie verder willen gaan, hoe jullie het financieel willen aanpakken, gewoon alles open en eerlijk op tafel gooien. -- Dit hebben we echt al heel vaak gedaan. Ik ben zelfs al 2 keer terug gegaan naar me ouderlijk huis omdat de ruzies uit de hand liepen. Ik kan heel erg eerlijk zijn over mijn financiën, hij wat minder. Ook kan ik eerlijk zeggen wat ik voel en wat ik graag wil ( een gelukkig gezinnetje) maar zie dat niet zitten met hem....misschien kwets ik hem dan heel erg? Waar is hij elke avond tot midden in de nacht? Gaat hij dan naar vrienden, hangt hij in kroegen rond of heeft hij misschien een scharreltje ergens? Dat lijkt me ook wel belangrijk om te weten. -- Hij kijkt porno.... tja dat doen alle mannen....verder komen vrienden langs terwijl ik lig te slapen. Vrienden die ik niet mag en niet wil spreken. Verder gaat hij uit op zaterdag en op vrijdagavond is hij meestal ook weg.
Mijn vriend ik net werkloos, dus hij is wel op zoek naar een baan. Die zou niet langer als een maand werkloos moeten zijn..Verder doet hij nu ook niet echt veel in het huishouden wat me ook wel stoort... We zijn ook al eens eerder uit elkaar geweest. Ik ging toen terug naar mijn ouderlijk huis ( tot 2 keer toe) omdat ik het niet trok. Ik kwets hem en hij kwetst mij. De ruzies begonnen soms ook echt uit de hand te lopen dat ik me moest opsluiten in de badkamer. Ik heb hem heel vaak gezegd dat ik hem zat ben , en dat we maar uit elkaar moeten gaan. Ik kan niet tegen zijn gedrag ( heel vaak schelden, zomaar weggaan en dan pas snachts thuiskomen). Hij nodigt ook vaak vrienden uit terwijl ik lig te slapen. Vrienden die ik niet mag en niet vertrouw (ivm drugs). Ik weet 100 procent dat mijn vriend dat niet doet. Maar hij gaat ook met die vrienden uit en laat mij alleen. Maar ik ben zelf ook nog op vakantie geweest zonder hem om te ontspannen bij me familie. Dus ik ben ook schuldig aan egoïsme. Pff, dit is ook net een dagboek hoor! Ik vind het zo fijn dat het ff eruit is.
Ik zou kijken hoe het na de geboorte - zonder hormonen - loopt. Of je dan nog een beetje overeenkomt. En ik zou zelfs eventueel wachten tot één van jullie twee terug een job heeft.
Bij veel dingen die je schrijft denk ik al vrij snel aan hormonen. Maar die ongure vrienden lijkt me wel een probleem. Die wil je toch ook niet over de vloer hebben als de kleine er is? Maarja je hebt verschillende drugs en verschillende gedragingen die dan kunnen gebeuren. Heb jij enig idee over wat voor drugs het gaat? Er zit bijvoorbeeld namelijk nogal een verschil tussen bijvoorbeeld hasj en cocaine.
je moet met elkaar gaan praten dit kan zo niet zeker niet omdat er kleintje tussen komt straks die jullie beide nodig heeft!!! probeer anders minder op elkaar te reageren als er dingen worden gezegd... en vraag wat hij nou eigenlijk wil van je...
Ik lees jou verhaal, en de problemen die je omschrijft doen me denken aan mijn ervaring met een ex.. (alleen was toen 17 en niet zwanger) Maar ik zou wegwezen!!... Dit soort relaties worden meestal van kwaad tot erger. En ook zou ik niet naief blijven denken dat het nog goed komt, als je nu al op een punt bent waar je er klaar mee bent. Ik denk gewoon dat de kans op een goede toekomst samen momenteel niet haalbaar is. Ik zou het zekere voor het onzekere nemen. Heel veel succes!
Ik zou zeker niet weg wezen maar eerst terug naar 'de basis' en jezelf heel veel vragen stellen. Waarom werd je ook al weer verliefd op hem en hij op jou? Waarom kozen jullie er voor samen te gaan wonen? Waarom kozen jullie samen voor dit kind? Zie je de man van toen nog ergens verschuild in de man van nu? Dan, ook niet geheel onbelangrijk, hoe voelt hij zich? Heeft hij van huis uit geleerd over zijn gevoel te praten of is het een 'echte' man en praat hij niet? Misschien voelt hij zich super ellendig dat hij geen baan heeft? Een huis, vrouw, kindje op komst en hij kan niet voor ze zorgen.... De ene man laat zich hierdoor wat dieper 'in het kruis tasten' dan de andere... Het zou dus best eens kunnen dat jouw vriend nogal in een dip zit en als je in een dip zit dan ben je, hoe egoïstisch het misschien mag overkomen, vaak niet bezig met huis houden en de gevoelens van een ander. Dan ben je bezig met jezelf. Tot slot moet je inderdaad de hormonen niet wegwuiven. Die kunnen een behoorlijke impact hebben op je gevoel. Ik kon tijdens mijn zwangerschap zwaar emotioneel worden omdat hij in mijn bijzijn een scheet liet...... Mijn vriend was stil... Soms te stil, begreep nooit waarom. Ook geen prater, deed alsof alles goed ging maar ik voelde dat er iets niet goed zat. Word je erg onzeker van kan ik je vertellen.... Nadat onze oudste geboren was kwam het er toch eindelijk uit. Hij had wekenlang nachtmerries gehad in allerlei varianten dat ik, onze dochter of wij beiden de bevalling niet zouden overleven... Onzekerheid en boosheid verdween daarmee als sneeuw voor de zon... Vraag hem anders eens hoe het met hem gaat. Of hij zich zorgen maakt...hoe hij de toekomst ziet. Misschien zegt hij niet letterlijk wat je wilt horen maar kun je genoeg door de regels heen lezen.... Opgeven kan altijd nog... xxx
Ik zou even afstand nemen zodat jullie allebei dingen op een rijtje kunnen zetten, allebei goed over de toekomst nadenken en vooral veel praten en dan verder kijken. Onze relatie is ook erg veranderd tijdens de zwangerschap.
Eens! Wegwezen daar! Aan zo'n kerel heb jij niets, en je kindje al helema niet. Ik ben absoluut voor een tweeoudergezin en relatietherapie, maar als hij nu al niet wil meewerken, dan gaat het toch niet werken. Edit: maar ja, ik ben nu ook zwanger en zeer onder invloed van hormonen 😂 Sterkte ermee!