Even m'n hart luchten...

Dit gaat een heel verhaal worden, maar ik moet gewoon ergens m'n hart luchten. We hebben zo veel meegemaakt de afgelopen jaren, dat ik niet goed meer weet hoe we nog positief kunnen blijven.

Het begon met de zwangerschap van mijn zoontje. Vanaf 16 weken een hoge bloeddruk dus veel controles. Uiteindelijk bleek met 37 weken dat ik zwangerschapsvergiftiging had gekregen en met 38 weken werd ik ingeleid.

Helaas sloeg het inleiden niet aan, waarna ik naar huis ben gestuurd . Met bijna 41 weken uiteindelijk zonder hulp bevallen, maar zoonlief was er slecht aan toe. Hij had geen dag langer moeten zitten, want dan was het niet goed afgelopen.

Hij heeft een week in het ziekenhuis op de kinderafdeling gelegen en in die week kreeg ik van de verpleging elke keer maar 10 min om hem te kunnen verzorgen, voeden, knuffelen etc. Toen ik thuis kwam met hem, heb ik me echt afgevraagd wat ik met hem moest en wie hij was .

Toen hij een half jaar was, kreeg mijn moeder een hartaanval. Ze heeft toen 6 omleidingen aan haar hart gekregen en omdat mijn broer vond dat het haar eigen schuld was (ze rookt) liet hij het verder afweten en ging ik elke dag met mijn zoontje naar het ziekenhuis 30 km verderop.

Toen mijn zoontje 1 1/2 jaar was, raakte ik in verwachting van mijn dochter. Met 25 weken (bij een pretecho) bleek dat ze een nierafwijking heeft. Weer veel controles e.d. gehad, maar het zou niet dusdanig ernstig zijn dat ik in het ziekenhuis zou moeten bevallen.

Helaas liep ook dit anders. Met 36 weken voelde ik haar niet goed meer bewegen. In het ziekenhuis bleek dat ze het helemaal niet meer naar haar zin had bij mama en dat ik bijna geen vruchtwater meer had. Ik werd weer ingeleid. Dit was op een donderdag.

Tot en met dinsdag had de gel waarmee ik ingeleid werd, eigenlijk nauwelijks effect. Ik had net aan 1 cm ontsluiting toen ze het voor mekaar hebben gekregen mijn vliezen te breken (vraag niet hoe). Aan de wëenopwekkers om 07.00 uur, maar om 15.00 uur had ik nog maar 5 cm ontsluiting. OK werd klaargemaakt voor een keizersnede, maar daar had ik schijbaar geen zin in want om 15.38 uur is mijn dochter geboren.

Dit is allemaal zo snel gegaan dat ik er niet veel meer van af weet . Doordat ze nog net prematuur was, werd ze vrij snel meegenomen naar de couveusekamer. Ik vergeet nooit meer hoe mijn pasgeboren meisje bij me weggehaald werd...

Achteraf bleek dat de vk ontzettend geschrokken was en dat ze het een wonder vond dat mijn meisje nog leefde. Ook bleek dat ze de navelstreng een paar keer om haar nekje had zitten. Het is met haar dus ook maar net aan goed afgelopen...

Uiteindelijk heeft ze 3 weken in het ziekenhuis gelegen omdat ze niet wilde drinken. Ze is op een vrijdag thuisgekomen en op zaterdag is mijn zoontje opgenomen vanwege een astma-aanval.

Nog steeds ons gezinnetje niet compleet dus. Silvan heeft een week in het ziekenhuis gelegen. Twee weken daarna is Romée weer opgenomen met een infectie en ook zij heeft er weer een week mogen liggen.

Tussendoor hebben we nog allerlei onderzoeken gehad vanwege haar nierafwijking. We zijn nu 1 1/2 jaar verder nadat voor het eerst de afwijking werd geconstateerd en nog steeds weten we niet vor 100% wat ze heeft. Men heeft de voorlopige diagnose gesteld op een zeldzame stofwisselingsziekte, waarbij uiteindelijk de lever en nieren getransplanteerd moeten worden, maar zeker weten doen ze het nog niet. Als ze dit wel heeft, dan is er een kans van 1 op 4 dat mijn zoontje het ook heeft....

Vervolgens is er vorig jaar augustus longkanker bij mijn moeder geconstateerd. Ze is hier aan geopereerd en het lijkt nu goed te gaan gelukkig.

Daarnaast heeft mijn schoonvader begin dit jaar een hartaanval gehad en ook hij heeft omleidingen gehad. Romée is in de tussentijd ook nog weer opgenomen geweest voor onderzoek en nog een keer met het RS-virus.

En tenslotte ben ik zelf lichamelijk ook een beetje krakkemikkig. Ik heb een onstoken neusamandel, welke er eigenlijk uit zou moeten en ik zou buisjes moeten. En ik heb een maagopening die 5x zo groot is als normaal waardoor mijn maag af en toe in mijn slokdarm 'kruipt' wat helse pijnen veroorzaakt. Oh ja, ik heb ook nog een werkgever die geen begrip toont en nu op ontslag aanstuurt, omdat ik vaak afwezig ben vanwege mijn dochtertje en/of zelf ziek ben

Pfffffff, sorry maar ik moest dit even kwijt. Sorry, dat ondanks dat het in een notendop is en ik ongetwijfeld dingen vergeten ben, het nog zo'n enorm verhaal is geworden . Het doet me wel goed om het eens van me af te schrijven....

 

Dank jullie wel voor de lieve reacties.

Weet je, het is gewoon zo dubbel. Je kúnt niet verwachten dat mensen begrijpen hoe je je voelt, maar ik voel me soms zo onbegrepen.

Alsof ik me aanstel of zo als ik het moeilijk heb... En dan nog zo'n fijne werkgever die nergens begrip voor heeft. Verdorie, wat wil je nou van me?? Dat ik m'n dochter aan d'r lot over laat of zo?

Nu hikken we ook weer tegen een uitslag aan en ik huil meer dan dat ik lach. Ik merk jammer genoeg dat mensen daar moe van worden. Vaak denk ik van ik zou jou weleens in mijn schoenen willen zien staan. Kijken hoe jij overeind blijft. Maar vaak wordt ik ook zo ontzettend boos.

Ik werk ook 'gewoon' 32 uur en dan heb ik nog zo'n fijne schoonmoeder die commentaar heeft op mijn huishouden, vindt dat ik me niet moet aanstellen want dat van Romée valt wel mee (ze begrijpt er gewoon niks van, ondanks dat je het 10x kan uitleggen). Mijn zwangerschap van Romée vond ze pas interessant toen bleek dat ze wat mankeerde (dan had ze wat om over te praten). Zelf ontzettend zielig is omdat ze niet op de momenten dat het haar uitkwam bij haar kleindochter in het ziekenhuis kon komen. Mij het kwalijk nemen dat ik 6x per dag naar het ziekenhuis sjeesde om Romée te voeden terwijl ik ook nog een zoon heb (ja duh, maar Romée had me net wat harder nodig en ik vond het grappig om mijn zoon in de steek te laten, nou goed). Er was wel verpleging die Romée kon voeden...

Nou ja, ik kan nog wel even doorgaan. Ik hoef niet zielig gevonden te worden, maar ik wil gewoon dat 'men' begrijpt dat ik niet aan mijn huishouden toe kom, dat ik me zorgen maak om mijn dochter, dat ik mijn zwangerschappen en bevallingen nog steeds moet verwerken, dat we ongerust zijn zodra mijn dochter koorts heeft omdat ze een urineweginfectie kan hebben, dat mijn werk niet meer het allerbelangrijkste is etc. En bovenal dat we gewoon moe zijn en ons eigen ding willen doen voor zo ver we daar aan toe komen.

Volgende week gaan we voor 3 weken naar Frankrijk en in plaats van ons een fijne vakantie te wensen, krijgen we alleen maar te horen of we dat nou wel zouden doen met Romée. Het antwoord is ja. Nu kan het nog, ze hebben daar ook ziekenhuizen, het is niet de andere kant van de wereld en wie weet hoe het er volgend jaar voor staat. Kan ik onze vakantie ook nog gaan verdedigen en dat zijn nou net dingen die ik er niet bij kan hebben...

Owww, sorry....Het zit me echt hoog allemaal en het voelt zo goed om het er eens uit te gooien!