Wat je ook doet, kies je strategie en hou die vol. Wijzig niet steeds van aanpak, maar hou voet bij stuk in de aanpak die je kiest. Succes
Maar deze strategie zou ik zeker niet kiezen... Je zal het goed bedoelen, maar chanteren en de sint gebruiken zorgt er niet voor dat je kindje jouw als mama serieus gaat nemen en rustiger wordt. Je moet dan iedere keer weer wat anders bedenken om je kind te laten luisteren.
Nou...mijn dochter mocht vorige week echt haar schoen niet zetten, nadat ze ontzettend brutaal en stout was geweest. En wij moeten ook geregeld wat anders bedenken om indruk te maken...ook dat hoort bij de leeftijd.
Ja, dat snap ik best en dat je een keer de schoen verbied dat kan ik ook wel begrijpen. Maar Sint en Piet inzetten om je kind te chanteren zodat het gaat luisteren, daar zou ik niet voor kiezen. Volgens mij kan je dan beter voet bij stuk houden en zelf op je 'nee' blijven staan.
Mijn zoontje is van december 2008 en hier is het precies hetzelfde verhaal. Tot op heden nooit een echte puberende peuter gehad maar ik heb het idee dat hij de schade nu dubbel en dwars aan het inhalen is, pffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff! Hij lacht mij soms recht in mijn gezicht uit als ik hem streng toespreek als hij iets heeft gedaan wat niet mag. In de hoek of op de gang maakt tegenwoordig ook helemaal geen indruk meer. Als ik hem waarschuw en zeg 'als je niet luistert dan ga je op de gang' dan staat hij bij wijze van spreken al op de gang. Nu mag hij niet meer met zijn Thomas de trein (dat is zijn alles) spelen of naar een DVD van Thomas de trein kijken als hij straf heeft (straf is als hij na 3 keer streng waarschuwen nog niet luistert of doorgaat met dingen die hij niet mag). Het ergste vind ik nog dat hij op het KDV net zo is naar andere kindjes en naar de leidsters. Toen ik hem vandaag ophaalde zei zijn leidster dat je nu bij hem erg sterk in je schoenen moet staan om hem de baas te blijven. Ze vertelde ook nog dat mijn zoontje nu echt veel slechter luistert dan de andere kindjes en veel meer uitdaagt terwijl er in zijn groep 4 andere kindjes van zijn leeftijd zitten. Dat doet mij dan weer veel verdriet. Gelukkig kent ze hem ook anders maar het is wel heel erg moeilijk nu. Hopelijk is deze fase snel voorbij.
Vandaag heeft dochterlief met bord en al op de gang gezeten, die was zoooo aan het klieren onder het eten. Uiteindelijk komt ze met bord weer terug en zegt ze: Nu ga ik weer luisteren. Vervolgens gaat het weer mis en hebben we haar bord maar in de keuken gezet: Dan maar niet. Roept ze dramatisch: en ik heb zo;n hongeeeheeeeer! Jaa daaaaag!!!!
O, wat een herkenning! Het zal idd te wijten zijn aan de drukke dagen en er is hier natuurlijk net een broertje bij. Maar o,o wat is ze brutaal en soms zo ontzettend vervelend. - ze verbied vooral graag dingen, nee mama jij mag niet praten/zingen/lachen etc - na drie keer waarschuwen in de hoek staat ze dramatisch te huilen:' je bent gemeen, je doet altijd zo gemeeeheen tegen mij!' - bij het achter de deur zetten staat ze gewoon tegen de deur aan te schoppen -alles moet op haar manier, heb haar de schoenen aan begint ze ineens keihard te huilen dat ze zelf haar sloffen wil uitdoen en haar schoenen aan...ja doei... En dat gehuil, ieee. Gewoon om niks kan daar nog wel het slechtste tegen. Verder een heerlijk meisje hoor,haha! Vanmorgen kwam ze naar me toe met de mededeling dat ze vandaag goed ding luisteren en dat heeft ze ook waargemaakt.
Huh....ik dacht dat mijn dochter uniek was Lees net je stukje voor aan mijn vriend en die ligt ook in een deuk. Precies hoe het hier ook gaat, precies hetzelfde!!! Ik zette haar vanmiddag op de wc: Draaaaamaaa! Dat wilde ik zelluf doehoen!!!! Wij noemen het "dwars doen om het dwars doen"
Ik noem mijn dochter Nova tegenwoordig Terror Nova. Wat een drama queen. Niet normaal. Ze wil alles zelf doen en als ik haar bijvoorbeeld naar bed breng moet papa het doen en andersom. Ze gooit ook continu haar bord met eten om op tafel en de rietjesbeker is ook al weer terug omdat gewoon drinken niet meer kan. Verder vliegt regelmatig van alles door de lucht en werpt ze zichzelf ook op de grond als iets niet gaat zo als ze wil om vervolgens keihard te gaan krijsen. Verder word ik regelmatig geslagen en geknepen. Waarom wilde ik ook al weer een kind? Anyway, ik laat haar gewoon een poosje krijsen en daarna praat ik rustig met haar. Als ik met iets van een alternatief kom is het al gauw goed. Mijn man heeft daar het geduld niet voor en wil haar harder aanpakken, in de zin van laten weten wie de baas is. Dit werkt dus echt averechts. Het gevolg is dat ik er nu twee moet opvoeden Als ze me slaat of knijpt doe ik het terug, zodat ze voelt dat het pijn doet. Want ze lacht me recht in mijn gezicht uit als ik zeg dat het pijn doet. Ik weet dat ik hiermee niet het goede signaal afgeef maar me laten slaan vind ik ook niet oke.
Zeer herkenbaar. Ligt kennelijk dus aan de leeftijd. Wat ik wel eens doe als het me echt te gortig wordt dan zeg ik met een hautaine toontje tegen hem: Als jij zó raar doet hoef ík met jou niet te praten. (Dan negeer ik hem ook compleet en als hij dan iets tegen mij zegt,zeg ik: Nee, ik praat niet met jou). Ik zeg er wel bij dat ik dit misschien 1 of 2 keer gedaan heb, omdat dit tegen al mijn moedergevoelens ingaat en ik me ook hardstikke rot voel. Máár het werkt wel...
@Susy...ja dat werkt hier ook wel! Of wij zeggen: Nou....daar heb je gekke Julia ook weer.... We hebben nu maar besloten om het te negeren en gewoon verder te gaan met ons plan. Vanmorgen was ze overstuur omdat ze perse haar jip&Janneke stickers mee wilde hebben naar opa en oma. Dus ze stond lekker te gillen midden op straat om 8 uur. Vriend heeft haar zonder pardon in de auto gezet en gezegd: "Nee!". Maar hier is het ook: Komt papa, dan wil ze mama. Komt mama, dan wil ze papa. Of haar one-liner (Bv bij opruimen) Nee, dat kan ik niet. Mijn been doet zeer, ik kan niet meer lopen. Hup, schouders omhoog, neus in de lucht en dat toontje.... Ach ja...verders is ze best heel erg lief
haha; dat kan min zoontje ook zeggen: heb geen handen meer, mijn been doet zeer..of de laatste keer dat ik zei dat hij wat sneller moest lopen: De Here God heeft mij geen snel lopen gegeven...
Proest Heerlijk bijdehand! Wij zitten nu ook in de periode dat ze 's middags niet meer wil slapen. Vandaag voor de 4de dag op rij niet geslapen......nou, morgen gaan we weer even een tukkie doen
Te hilarisch eigenlijk,haha! Stiekem moet ik er soms best om lachen hoor. Alleen dat gebler...Hoe reageren jullie daar op? Kijk als ze echt verdrietig is of zich zeer heeft gedaan dan troost ik haar natuurlijk. Maar vaak weet ik niet eens wat er is begint ze keihard te huilen en onduidelijk te roepen en blijkt het werkelijk waar nergens over te gaan. Zo was laats de reden van het huilen dat haar pop niet goed bleef zitten...
Ooooh.....jeetje zeg...zijn ze soulmates van elkaar ofzo? Hier is het ook vaak als de kleertjes niet aan willen of ze krijgt het knoopje niet dicht. wij roepen altijd: Niet piepen, maar gewoon vragen of we willen helpen!!! En verder....negeren wij het! (maar ben dat gebler onderhand meer dan zat hor )
Vanmorgen een mega strijd gevoerd met mijn zoontje omdat hij een bloes niet aan wilde 'die vind ik niet moooohooooi' en dan heel hard huilen en jengelen en dat voor een jongen. Hij kon altijd prima zijn jas zelf aan en uit trekken maar nu lukt het hem niet meer omdat hij het gewoon niet meer zelf wil doen. Kan ik niet is zijn standaard antwoord. Toen we gisteren thuis kwamen moest ik zijn jas uitdoen, dat heb ik niet gedaan omdat hij dat best zelf kan en toen heeft hij vervolgens 2,5 uur met de winterjas in de woonkamer gelopen. Uiteindelijk kreeg hij het zo warm dat hij hem wel heeft uitgetrokken. Vandaag is hij bij mijn ouders maar morgevroeg gaat hij naar de peuterspeelzaal en ik hoop dat hij zich daar beter weet te gedragen maar ik ben er bang voor.
Volgens mij hebben we idd hetzelfde kind En ook wij roepen constant niet huilen, als er iets is kunnen papa en mama je helpen maar dan moet je het gewoon even zeggen. Vaak komt er dan een huilend okeee uit, Het is maar een fase, op naar de volgende
Haha, inderdaad, het is maar een fase. Helaas zit de jongste nu in fase: Ik wil van alles, maar kan nog niks. Dus de gezelligheid is ver te zoeken. En dan moet ik er ook wel voor waken om niet overal op te reageren....maar soms is het zoooo moeilijk!
Ik vraag me af of het dat waard is om te strijden om een blouche? Heb je het idee dat het daarna gemakkelijker gaat? Ik vraag me af of je met zoiets dat niet kan voorkomen om 'samen' kleren uit te zoeken? Lijkt me zo vermoeiend om te 'vechten' met een peuter