Oke, de titel is enigszins overdreven maar toch niet helemaal. Ik ben nu ruim 32 weken zwanger en loop vanaf week 28 met een dreigende vroeggeboorte. De kleine Uk doet het prima en zit nog lekker veilig binnen met bed/bankrust. Ondanks alle echo's, een schattige babykamer, alles zowat klaar en in orde, al een aantal keer er op gewezen dat het niet heel waarschijnlijk is dat ik de 40 weken ga halen, een heeele drukke, grote baby in mn toch echt wel grote buik... Het besef dat er ECHT een baby in mn buik zit en dat ik straks ECHT moeder ben, het komt maar niet! ik vind het zo theoretisch nog allemaal. Ik kan niet wachten tot het er is, ik kijk er ontzettend naar uit en tegelijkertijd dringt het toch niet echt door. Kennen jullie dat? Ik geloof echt wel dat het goedkomt als het er is, maar nu denk ik wel is help! Weet ik wel wat me te wachten staat? Kindje is overigens volledig gepland en welkom, daar ligt het allemaal niet aan, maar het is zo ver weg nog allemaal lijkt wel, terwijl t toch echt al heel dichtbij aan t komen is.
Heeeeel herkenbaar. Bij de eerste had ik dit gevoel ook. Het ene moment was ik er nog helemaal niet klaar voor en dan bekroop mij ineens het gevoel 'ik word echt moeder!!!' en anderzijds ook gewoon geen idee hoe het zijn zal, kan ik het wel? Wilde ik dit eigenlijk wel? Je weet gewoon nu nog niet hoe het is en hoe het vorm krijgt in je leven straks. Maar echt, straks dan is het er, en dan is het meteen ook alweer zo onmisbaar. Mijn eerste is nu 2, helemaal onmisbaar, het gaat echt vanzelf allemaal. Er komt bij jullie straks echt een baby en vanaf het moment dat het op je buik ligt, kun je al niet meer zonder.
Haha jep! Ik ben nog lang niet zo ver maar ik realiseer het me ook niet helemaal Geniet maar en laat het over je heen komen, meer weet ik ook niet! Moest wel ff lachen om je titel
Ukkie dat onwerkelijke gevoel had ik bij mn dochter ook. Maarja het gevoel hoe het is weet je pas als het er is. Mensen vroegen me na een week of zelfs 2 weken, het is zeker alsof het nooit anders geweest is? Ehh nou heel in het begin voelde het eigenlijk als een logee. Ik was er wel helemaal verliefd hoor maar t moest ook echt ff doordringen dat het gewoon mijn kindje was. Nu is dat wel anders bij de 2e
Heel herkenbaar inderdaad. En nog steeds sta ik ervan te kijken dat dat kleine meisje hier in huis toch echt mijn baby is haha. Ze is gewoon zo leuk!
Precies hetzelfde hier! Alles is klaar en ik heb nog steeds het idee dat iemand anders een kind krijgt . Ik vind het zo bizar dat ik hoogstwaarschijnlijk voor het einde van deze maand een KIND heb!
hee, thanks voor je reactie Ja, zo gek, zo onwerkelijk. En ik wil het dolgraag maar soms denk ik dit is wel wat anders dan een plant he.... Ik laat een cactus nog doodgaan Soms gewoon een beetje beangstigend, dat het echt echt ECHT zo is!
Ken het! Het ene moment kijk ik ernaar uit en het andere moment denk ik omg waar ben ik aan begonnen!!!!
Jou verhaal is voor mij heel herkenbaar!! Besef nog steeds nieg voor 100% dat ik straks mijn kleine meisje in mn armen heb en kijk er ook ontzettend naar uit. Ik merk wel hoe verder ik kom hoe realistischer ik het vind. Het blijft allemaal spannend om straks zo'n klein wondertje te gaan opvoeden!!
Haha ik heb het zelfs nu bij mijn derde kind!!! Kan het maar niet echt tot me laten doordringen. Was wel een complete verrassing dit kindje, maar gewenst. Maar wat je beschrijft herken ik helemaal. Ook al mag hij nu al komen, ik kan maar niet goed wennen aan het idee van straks weer een baby in huis. Een baby van ons zelf. Onze andere kinderen zitten al op school. Nou ja, komt vanzelf het besef wanneer hij er is
Haha ja het is ook een heel onwerkelijk, abstract idee dat er een mensje in je lijf groeit die er op een dag uitkomt en waar je dan altijd voor moet zorgen enzo. Ik hou ook geen plant in leven, dus wist ook niet hoe ik dat zou gaan doen. En als er een konijn uit was gekomen had ik het ook geloofd Maar dan ligt er ineens (nou ja, na wat werk ) een baby op je buik en dan is het net of je niet beter weet. Die baby was er altijd al! Ik kon me geen leven meer voorstellen zonder die bolle baby en alles stond meteen in het teken van hem en later ook van zijn broertje. Doodeng en prachtig tegelijk. En dan weet je, je bent moeder
Ik voelde me al moeder toen ik net zwanger was. Qua verantwoordelijkheid etc etc. Totaal niet bang/onzeker over het moederschap. Maar ik had juist dat gevoel met de bevalling. Dat ik er niet klaar voor was. Dat gevoel bleef maar aanhouden. Gelukkig achter de rug haha Ik kan me geen leven meer voorstellen zonder mijn prachtige kindje!! Zo een verrijking in je leven. Amper vooraf voor te stellen hoeveel groter je hart wordt.
Heel herkenbaar. En nog steeds is het abstract. Je had ER zwanger en je hebt nu onze prachtige zoon. Maar dat dit fijne ventje uit mijn buik is gekomen? Nee, daar kan ik nog steeds niet bij.
Hier niet zo zeer de gedachte van: Oh help, ik heb straks echt een kind. Maar meer van: Mijn god, het moet er straks écht uit. Sinds een week of anderhalf slaat de paniek me richting bevalling regelmatig om het hart en haal ik alle rampscenario's in m'n hoofd. Het andere moment ben ik er weer heel relaxt onder en zie ik wel hoe het allemaal gaat. Maar ik denk dat dit soort gedachten heel normaal zijn en onderdeel zijn van het hele proces van moeder worden.
Ik vind het nog steeds apart als ik me zoontje zie, dat is gewoon mijn kind, vind het soms nog onwerkelijk
Ik had het pas de tweede dag dat het allemaal werkelijk voor me werd. Tijdens de zwangerschap was het erg abstract en vond ik het lastig te geloven. De dag van de bevalling ben ik denk ik helemaal in shock geweest ofzo. Ondanks dat ik geen middelen had gehad drong de wereld niet echt tot me door ofzo.
Haha leuk! Herkenbaar allemaal. Kan NIET wachten, maar dan denk ik weer: jeeeeeetje een kind, mijn kind pfff heavy! Hihi
Zeer herkenbaar!! Net nog tranen met tuiten gehuild erom Ff moeder en zusje gebeld en nu gaat het wel weer. Ik geloof een beetje koudwatervrees ofzow