Topic titel is misschien wat raar, maar wist even niet hoe ik het anders moest noemen. Het zit zo; Als ik met dochterlief van bijna drie bijv buiten speel of bij een vriendje en het is tijd om te gaan, dan wil ze vaak niet. Niet gek, ze vind het leuk en wil blijven. Maar dat uit zich dan in een verschikkelijk driftbui, met gillen, slaan, bijten en krabben. Het is niet dat we ineens plots weg gaan. Vaak kondig ik het aan een aantal keer, maar toch komt die ontploffing. - Ik ben al eens heel boos geworden - haar gewoon gelaten (uitrazen) en dan nog eens proberen maar dan begint de driftbui weer. - gewoon mee genomen, noemen dat ik dit niet leuk vind en dat ze mij pijn doet en vervolgens genegeerd. Nu werkt de laatste aanpak het beste. Maar toch voelt het fout. Ze gaat zo gigantisch uit haar dak en zo bijten/slaan/krabben en gillen dat ik soms wel eens geneigd ben het terug te doen. Maar dat doe ik niet! Heeft iemand advies?
Werkt het niet als je haar op spelenderwijs wat afleidt? Bijvoorbeeld door te vragen wat ze hebben gedaan, of haar te laten raden wat jullie straks gaan eten en dan ondertussen jas aantrekken, schoenen aan etc.
Is het alleen bij het buiten spelen/bij een vriendje spelen? Ze is bijna 3, dus ze kan al een hoop begrijpen. Ik zou het een keer zo aanpakken: voordat jullie naar buiten gaan/naar het vriendje gaan, vertellen dat als ze weer zo boos wordt bij het weggaan, jullie niet meer buiten gaan spelen/naar het vriendje gaan. Dus van te voren de consequentie aankondigen van haar gedrag. Gaat ze inderdaad door het lint bij het weggaan, dan haar vertellen dat je voortaan niet meer met haar buiten gaat spelen/naar het vriendje gaat. En dat dus ook een poosje handhaven. Als ze enige tijd later vraagt om buiten te gaan spelen/naar het vriendje te gaan, gewoon weigeren en haar herinneren aan de consequentie. Zoals gezegd, ze is bijna 3, dat begrijpt ze echt wel. Na een tijdje vraag je zelf of ze zin heeft om buiten te gaan spelen/naar het vriendje te gaan. Herhaal de consequentie daarbij. Als het goed gaat bij het weggaan, prijs haar dan en zeg dat ze al een grote meid is. Klinkt een beetje zwaar aangezet, maar bij mijn zoontje werkt deze aanpak heel goed! 't Is vaak voor jezelf moeilijker dan voor je kind...
Bedankt voor jullie tips! Afleiden heb ik ook al geprobeerd en ik ga nu eens die van februari2012 proberen. Misschien werkt dat wel ja
Hoe bereid je haar voor op het vertrek / stoppen met spelen? Geef je dat van tevoren aan, of gaan jullie gewoon? Hier helpt het erg goed om van tevoren duidelijk aan te geven wanneer iets gaat gebeuren en (indien mogelijk) niet midden in een activiteit te vertrekken. Ik vertel dus tig keer dat we bijna vertrekken (nog 10 minuten en dan gaan we, nog 5 minuten en dan gaan we, nog 1 keer van de glijbaan en dan gaan we, etc.). Natuurlijk zijn ze het er dan niet altijd mee eens, maar echt grote drama's blijven meestal wel uit.
Herkenbaar! Ik kondig het ook vaak aan, dat helpt soms, soms niet. Maar net hoe zijn bui is volgens mij. Ik negeer het gedrag. Neem hem mee (wat lastig is ivm zijn verzet). Herhaal nog eenmaal keer dat we nunaar huis moeten omdat.....en we morgen weer buiten gaan spelen. Hij gaat tekeer, ik negeer her, eenmaal thuis lijdt ik hem af met iets. Ik merk dat er verbetering in zit, het komt iets minder vaak voor en het duurt minder lang.
Ik kondig het tijdig aan en blijf het ook herhalen. Ook van 'nog 1 keer dit en dan gaan we' maar dat helpt dus niet.
Ik maak nu duidelijk afspraken met haar. Verleden keer was ze iets boos toen we bij haar vriendje weg gingen maar ze zei 'niet huilen' en dus ging ze daarna lief mee Hopelijk blijft het zo
Hier werkt het goed om te benoemen waar ze zo overstuur van is; Je vindt het erg leuk om hier te spelen he? Je vind het jammer dat we weggaan, omdat je dan even niet meer kan spelen. Zullen we gauw weer eens afspreken om nog eens te spelen? Dan gaan we nu ..... Doen. Zelf zeg ik nooit over... Minuten, want dat zegt haar hier niets en als iemand dat tegen mij zou zeggen om de zoveel minuten, zou ik daar ook een beetje opgejaagd voelen en zou ik ook een beetje vervelend gevoel krijgen.. Ik moet bijna stoppen met iets dat zooo leuk is... Ik kondig het wel aan in de zin van, kom, we gaan even opruimen, dan pak ik onze jassen en dan gaan we. Ik hoop niet dat je het nodig hebt, maar het werkt hier dus wel goed.
Ik doe nog wel eens een grapje er van maken. Bijv jas uit, schoenen uit, voeten er af en je neus er af. Werkt hier erg goed!
Ik zou het optijd aangeven: we gaan zo naar huis. Dan nog een keertje: nog 1x glijden, scheppen, rennen, wipwappen, enz en dan gaan we naar huis. Verder zou ik blijven praten en uitleggen waarom het zo moet. En de emotie benoemen wil ook nog wel eens fijn zijn. Dan de keuze geven of ze zelf mee loopt of dat je haar meeneemt. Desnoods gebruik je daar ter plekke een time out plekje in je zicht. Misschien heb je wat aan het boek: kijk luister en begrijp van Jantine Peters.
Hier heb ik zijn knuffeltje in de auto liggen.....ik zeg dan kom we gaan lekker met snutsje knuffelen in de auto......ook zeg ik niet dat we naar huis gaan maar maak er wat leuks van, bijv we gaan lekker samen koken of we gaan in de auto rijden....
Ik merk dat har betrekken en afspraken maken erg goed werkt. De speeltuin ligt letterlijk voor onze deur en soms dan ziet ze al kindjes spelen en wil ze al naar buiten. Maar dan maken we nu samen afspraken. Ze voelt zich dan meer betrokken denk ik.