Kom net van bij de gynaecoloog.. Daar ben ik in huilen gebarsten toen ze vroeg hoe het met me gaat. Ik voelde me al enkele weken niet erg goed in mijn vel en had ook zoveel aan mijn hoofd. Werken/studeren/bijberoep/zorgen voor dochter/huishouden/ zwangerschap. Dacht telkens dat ik me wel snel beter zou voelen. Maar na vanmorgen in huilen te barsten bij de gyn heb ik te horen gekregen dat ik een burn out heb. Ze is bang dat ik in een depressie ga sukkelen. Heb nu 1,5 week thuisgekregen en moet naar de psycholoog. Ik voel dit enorm als falen Heb het gevoel dat ik me gewoon sterk moet houden en mij aanstel. Man was nog niet op de hoogte van hoe ik mij voelde en schrok toen ook toen ik het deze middag vertelde aan de telefoon. Zijn er mensen die dit gehad hebben of zich ook zo voelen? En iemand tips hoe ik dit stop? Lang getwijfeld om neer te schrijven, maar hier kent toch niemand mij. Schaam me enorm!
Geen ervaring mee maar kan het me enorm voorstellen! We moeten tegenwoordig zoveel ballen hoog houden en ondertussen ook nog een sociaal leven hebben en leuk doen. En dan gaan er ook nog hormonen meespelen als je zwanger bent. Ik vind het helemaal niet gek en zie het zeker niet als falen. Vind het juist sterk en stoer als je toe durft te geven dat je er doorheen zit en superknap dat je er meteen werk van maakt. Heel veel succes ennuh, gefeliciteerd met je zwangerschap!
Oei, van oktober al. Veel sterkte! Wat doe jij om je beter te voelen? Ga je ook bij de psycholoog? En hoe gaat dat eigenlijk zo een gesprek. Heb dit nog nooit gehad en weet het precies allemaal niet zo goed... Als je liever niet over praat mag je het zeggen hoor.
Wat vervelend voor je dat je niet goed in je vel zit. Helaas kan ik er over meepraten. Dit is nu mijn 2e zwangerschap. Bij mijn eerste heb ik met 13 weken de diagnose prenatale depressie gehad. Bij deze zwangerschap was ik met 16 weken totaal opgebrand en ben toen weer hulp gaan zoeken en nu ook weer een depressie. Ik heb veel gehad aan de poppoli. Ze hebben me geholpen om in te laten zien waar ik aan onder door ga, hoe ik dat kan herkennen en me geholpen hoe ik kan aangeven wat ik nodig heb om weer wat op te laden. De poppoli gaat wat verder dan alleen gesprekken met een psycholoog. Daarom zou ik je willen adviseren niet alleen te praten met een psycholoog, maar ook daadwerkelijk aan de slag gaan met de dingen die je teveel zijn geworden, zodat je de zwangerschap toch goed door kan komen. En ik kan me voorstellen dat je partner schrok. De mijne is ook geschrokken. Door veel te praten over hoe ik me voel begrijpt hij me wel en hij wil ook heel graag helpen om te zorgen dat ik er niet helemaal aan onder door ga. Ik hoop dat jullie er ook goed over kunnen gaan praten.
He wat naar dat je je zo voelt! Ik heb geen ervaring met een prenatale depressie maar heb me een tijd in m'n zwangerschap wel erg somber en gestrest gevoeld door een aantal minder fijne gebeurtenissen achter elkaar. De stress en somberheid stapelde zich op. Uiteindelijk ben ik er uit gekomen door een pas op de plaats te maken en veel te praten erover met mensen die dichtbij me staan. Dat heeft mij heel goed geholpen. Niet dat ik daarmee jouw situatie wil bagatelliseren en zeggen dat t zo eenvoudig weer overgaat. Maar ik vind t goed dat je aan de bel hebt getrokken en ik hoop dat jij ook steun in je omgeving zult vinden. Nu ik het weer opschrijf zie ik ook in dat het een opeenstapeling was van heel wat dingen bij elkaar. En dat ik die dingen minder goed kon overzien juist door mijn zwangerschap! Daarom schrok ik er ook van, ik ben normaal zo nuchter. Ik wens je veel sterkte!!
Hier ook, heb nu wekelijks gesprekken met een medisch psycholoog en van de psychiater medicijnen gekregen maar ik denk niet dat ik die ga slikken. Hier is het gekomen doordat dit een hele onzekere zwangerschap is en ik veel angsten heb. Sterkte! Het voelt echt als uitzitten momenteel en hopen zo ver mogelijk in de zwangerschap te komen (bang voor vroeggeboorte).
Niet tijdens deze zwangerschap, maar 1,5 geleden een burn-out gehad. Ik zat al met wat dingen in mijn hoofd te stressen en toen kreeg ik ook nog eens een behoorlijk vervelende stage erbij wat ik uiteindelijk niet meer trok. En zo dus ook bij een psycholoog terecht gekomen via de huisarts en besloten mijn stage af te breken om even rust te nemen. Nou ik vond het verschrikkelijk toen ik thuis moest gaan zitten.. ik herken je gevoel alsof je faalt. Maar uit eigen ervaring is dit heel goed voor me geweest. Na 2/3 maanden was de meeste spanning uit mijn lijf en voelde me ook echt beter en energieker! Het meest moeilijke vond ik nog om het aan mijn omgeving te vertellen, want niet iedereen kan of wil het begrijpen...
O je bent niet de enige. Ik heb ook een prenatale depressie gehad. Dit voelt inderdaad als enorm falen. Ook heb ik gesprekken gehad met mama kits, dit hielp echt. Ik snapte mijn eigen gedachte en hoofd niet echt. Hele dubbele gevoelens ofzo. En ontzettend in de war. Ik hoop dat je snel op knapt. En omdat het besef er is dat je dit hebt, en er over praat. Wordt het waarschijnijk al snel iets minder. Veel succes
Ik ken het niet. Maar las je verhaal, kom allen even langs om je een knuffel tegeven! En veel sterkte te wensen! En ondanks alles hoop ik dat je genieten mag van je zwangerschap
Ik wilde heel graag zwanger worden. Ook van alles voor gedaan en gelaten. Tot 6 weken superblij en toen begon de misselijkheid en negatieve gevoelens. Ik zal niet mijn precieze gedachten neerzetten die ik had. Maar ik had een zwarte wolk. En wilde niet eens meer zwanger zijn. Was ook continue misselijk. Toen dit overging met 13/ 14 weken ging het iets beter. Ik denk rond de 20/23 weken ging ik het weer leuk vinden. Lichamelijk is het hier ook niet alles. Maar nu kijk ik er erg naar uit. Ik heb niks gedaan alleen afgewacht tot het beter ging. Veel sterkte
Ook hier (helaas) ervaring. Ik kwam bij de huisarts en barstte daar in huilen uit. Ik wilde niet meer zwanger zijn; angst voor grote veranderingen en controle verliezen. De huisarts heeft mij verwezen naar de pop-poli. Ik ben zo ontzettend blij met de hulp die ik daar krijg! Ze kijken niet alleen naar je baby maar ook naar de mentale gesteldheid van de moeder. Ook als er andere hulp nodig is, wordt dit ook geregeld. Ik wil er verder niet op in gaan, maar als je vragen hebt mag je mij altijd een pb sturen.
Ik herken je verhaal wel, op een andere manier weliswaar maar toch. Ik heb bij de eerste een postnatale depressie gehad en loop nu ook vaak met negatieve gedachtes en gevoelens. Ik zit werkloos thuis en het gene waar ik mijn energie uithaal kan ik niet meer doen door bekkenklachten (dat was sporten) en ik heb nu veel pijn door de bekkenklachten en heb nu vaak ool een gevoel van falen. Ik werk niet eens en kan het huishouden niet meer doen, niet goed voor mn dochter zorgen en daarnaast ook nog geldzorgen. Maakt het wel lastig.
Ik heb wat tips voor je! Zet die schaamte van je af! Niemand buiten je man om hoeft te weten wat er aan de hand is. Blijf met je man praten. Of eventueel met een extern iemand als dat fijner aanvoelt. Maar als je man weet hoe je je voelt kan hij er op in spelen door eventueel iets van je over te nemen of wat dan ook of er gewoon te zijn. Doe rustig aan. Laat iedereen zijn eigen leven lijden en lijdt jouw leven zoals jij dat wil. Laat niemand op je in praten dat je niet goed genoeg bent of wat dan ook. Luister naar je eigen gevoel. Schijf dingen van je af als je niet wilt/kunt praten En geloof in jezelf. Je faalt absoluut niet!! Sterkte & dikke knuffel voor je!
Heeeel herkenbaar! Ben een tijd na m'n eerste zwangerschap ook zwaar depressief geweest. Ook druk met school, bijbaan, stages, dochter, huishouden etc geweest. Ik heb uiteindelijk EMDR gedaan, omdat praten met een psycholoog mij niks leek. Daarnaast nam ik natuurlijke antidepressiva, wat dus niet uit de apotheek komt. Dit beide heeft mij echt geholpen! Pas gedurende het proces merkte ik hoe slecht en verdoofd ik me gevoeld heb. Laatste jaren zat ik weer goed in m'n vel, alsnog een druk bestaan met 2 baantjes, school, afstuderen, huishouden en kind. Nu ben ik rond de 10 weken zwanger en ik voel mezelf weer afglijden naar dat gevoel van toen... komt deels door de moeheid denk ik. Het verschil is nu dat ik bij mezelf merk dat het gebeurd en ik probeer me er niet aan toe te geven. Ik wil niet weer afglijden naar dat niveau. Ik praat mezelf aan dat het wel tijdelijk is en dat ik alles positief moet bekijken. Probeer leuke dingen te doen met mensen waar je je 100% oke voelt, en dus ook geen show op hoeft te voeren. Dat geeft mij vaak toch weer een boost. Tijdelijk.
Nu je het zo schrijft herken ik me erin. Ook dat gevoel van falen ook omdat ik nergens toe kom. Alles blijft er een beetje bij. Ik wil alles doen maar het wordt net allemaal niks.. Ben ook niet heel erg blij of bewust dat ik zwanger ben. Met zl ergerde ik het heel anders.. Maar misschien komt dat ook wel weer omdat ik bang ben dat het mis gaat omdat ik hiervoor een miskraam heb gehad.. Sterkte 😘
Dank u voor de lieve woorden! Het rare is, ik weet dat ik me zo voel, en wil me zo niet voelen, maar hoe meer ik me goed wil voelen, hoe slechter ik me voel.... Hopelijk kan praten met de psycholoog mij goed doen. Met vriend gaat dit moeilijk... hij is al geen prater en heb het gevoel dat hij niet echt weet wat hij moet doen en hoe hij moet reageren. Gisteren vroeg hij of het aan hem lag, of ik nog gelukkig ben met hem?? Ligt natuurlijk niet aan hem toch. Heb het mijn beste vriendin verteld, en heb wel het gevoel dat ze me steunt en wil begrijpen, deed deugd. Verder wil ik niet dat anderen in de omgeving het weten.
Hier een depressie gehad na de geboorte van de eerste (was een huilbaby) Ik begrijp je schaamte heel goed! Na wat aandringen van mijn man ben ik naar de huisarts gegaan en die heeft me doorgestuurd naar een psycholoog. Heeft me echt goed gedaan! Daarom ook de tip om je schaamte opzij te zetten en hulp te zoeken. In het begin is dat pittig want je moet hard aan jezelf gaan werken. Maar je gaat er sterker uitkomen! Knuffel en sterkte!
Ik ga wekelijks naar de psycholoog en om de week heb ik PFT therapie. Vind het erg zwaar. Zo'n gesprek hoe dat in zijn werk gaat, in het begin vroeg ze waarom ik er was, leg je uit wat er is en hoe je je voelt. Wat ik doe om me beter te voelen. Veel rusten, proberen leuke dingen te doen en sporten. Maar ik ben zoo moe. Denk wel dat het een goede stap is naar de psych te gaan. Erna voel ik me wel altijd even beter, stelt de juiste vragen.
Ik kom ook heel lang doen alsof het goed hing, geloofde het ook. Maar op den duur ben ik echt ingestort. Vlekken voor mijn ogen, hele lichaam begin te trillen, buikpijn, hoofdpijn, zweet aanvallen etc. Goed dat je aan de bel hebt getrokken.