Help, mijn dochter wil mij niet meer en ik word er erg verdrietig van. Het begon met het niet meer geven van kusjes en deze week gaat ze al huilen als ze denkt dat ik haar ga oppakken. Alleen papa is oké en op de opvang hoor ik altijd dat ze zo lief en vrolijk is geweest. Aangezien papa fulltime werkt en ik 3 dagen komt de verzorging voor het grootste deel op mijn schouders. Ik beleef absoluut geen plezier meer van het moederschap en eigenlijk mijn leventje op zich. Wie herkent dit? Liefs Wendy.
Hoi Wendy, Wat ontzettend vervelend voor je! Kan me voorstellen dat je er niet happy van wordt! Ik heb er zelf (gelukkig) nog geen ervaring mee, maar weet wel dat veel kindjes fases hebben met een sterke voorkeur voor een bepaalde ouder. Dat is heel normaal en kan ook zo weer veranderen. Het is een schrale troost denk ik, maar probeer je er wel aan vast te houden. En in de tussentijd proberen niet teveel te 'pushen'. Ik denk dat je kindje ook in een uitprobeerfase is (eigen willetje, macht) en als ze merkt dat jij iets heel graag wil of verdriet hebt door haar afwijzing, dat ze dat ziet als bevestiging dat ze haar eigen invloed kan uitoefenen. Laat haar, voor zover mogelijk, dus lekker haar gang gaan en waarschijnlijk komt ze over een paar dagen vanzelf weer een lekkere knuffel halen. Oja, misschien lekker voor jezelf: even een dagje 'weg'. Even lekker shoppen/bijkletsen en lekker uit eten met een vriendin, terwijl je man bij de kleine is. Goed om jezelf op te peppen en misschien is je kleine dan ook wel weer extra blij om je de volgende dag terug te zien Sterkte ermee en probeer de moed erin te houden!
weet je, als papa thuis is wilt isa alleen naar hem toe. als isa op papas schoot zit, dan zeg ik kom maar naar mij, maar nee dat wilt hij echt niet, dan draait ie gewoon om.ik vind het ook niet leuk, maar als je kindje papa lief vindt moet ze gewoon naar papa gaan. het betekent dan niet dat ze niet van je houdt en niet lief vindt. tuurlijk wel, je bent haar mama en je hebt haar 9 maanden gedragen. het verschilt per kind, de ene vindt papa lief en de andere mama. laat haar gewoon en geniet van je dochtertje. wat minipi ook al zeg, ga een een dagje weg, misschien gaat ze je missen, na een hele lange dag met papa. ze ziet jou hele dag, dus dan mist ze papa heel erg.
Erg herkenbaar. Hier ook een meisje wat zo'n periode heeft gehad. Papa was 'the bomb' en mama was diegene waar ze helemaal niets van moest hebben en letterlijk aan de kant werd geduwd. Ook ik werd er niet vrolijker van en het idee dat mijn eigen dochter me niet moest maakte dat ik me afgewezen en onzeker voelde. Ik heb het toen zo gelaten en geprobeerd (al was het soms best moeilijk hoor) om me er niet al te druk over te maken. Ben me niet anders gaan gedragen en er soms zelfs van 'genoten' dat ik mn handen vrij had omdat ze alles door papa wilde laten doen: wat? papa moet je naar bedje brengen? prima hoor, mama gaat wel tv kijken Tussendoor kreeg ze de griep en toen wilde ze toch echt mama Papa moest van haar afblijven en mama was weer helemaal in. Dat ze ziekjes was vond ik natuurlijk helemaal niets maar het feit dat ze zich alleen door mama wilde laten troosten maakte me toch wel blij en jeetje, wat voelde ik me opgelucht zeg Daarna was het eigenlijk weer gewoon goed: ze is en blijft papaskindje (vanaf het alleereerste begin al zo geweest) wat ik stiekem ook wel leuk vind maar waar ik nog blijer van word is dat mama toch haar nr 1 blijft Hier dus gewoon een fase geweest. Hoop voor je dat dat bij jou ook snel overgaat en wat minipi al zei, doe lekker iets voor jezelf, daar ga je je ook al gauw beter van voelen. Succes! Groetjes, jessy
hmm hier is het juist precies andersom dus hoe je je voelt.. kan ik weinig op zeggen anne is altijd een mama's kindje geweest. wat ik heel vaak doe is tegen anne zeggen "ga papa maar een kusje geven" want uit zichzelf krijgt hij ze niet.. en als hij er om vraagt al helemaal niet. dan huppelt ze vrolijk naar papa toe.. geeft een kusje (of meer) en dan is gewoon alles goed voelt voor papa ook prettiger. maar het gaat hier wel in vlagen.. we hebben hier mama-dagen en papa-dagen. dat heeft niets te maken met wie er die dag thuis is.. maar bovenal bij wie ze om de benen vliegt zodra er wat gebeurd. en ik eh.. stuur dr gewoon af en toe richting papa voor knuffels en kusjes dat vind hij toch ook wel fijn en waarom anne het niet uit zichzelf doet? geen idee... ze is gewoon niet zo kroelig. (ik krijg ook zelden kusjes & kroeltjes.. maar je merkt gewoon dat ze "altijd" bij mij komt als er wat is) wellicht ook leuk als jouw partner af en toe het gewoon zo een beetje stuurt ben er namelijk van overtuigt dat anne net zo gek is op dr papa als op mij maar voor papa voelt het toch niet zo heel leuk natuurlijk. denk dat jouw kindje ook heel gehecht is aan jou maar wellicht jou iets meer vanzelfsprekend vind omdat je er gewoon vaker bent.