Hi allemaal, Ik heb net een gesprek gehad met een 'vriendin' (niet meer, dus). Ik heb ter sprake gebracht waarom ik niet meer in haar schema lijk te passen. Voorheen zag ik haar, maar nu, sinds de geboorte van mijn 2e kind (8 maanden nu) niet meer. Ik heb naast mijn baby ook een peuter van 2,5 en ja, ik ben niet flexibel en ja, veel aan huis gebonden door slaapjes flesjes en hapjes en vroege bedtijden s avonds. En nog aan het bijkomen van een half jaar nachtelijke rituelen. Bij mij thuis op de koffie komen is niet leuk genoeg, dat was de boodschap. Zij zei het heel direct. Anderen niet maar die zie ik ook sporadischer. Ik moet erbij zeggen dat ik oudere moeder ben, nu 40 plus, met 2 ukken dus. De rest van mijn leeftijdgenoten heeft schoolgaande kinderen en en is op vrije dagen dus vrijer in het maken van afspraken en ook in het weekend hele dagen beschikbaar zonder meer. Maar ik niet! En ik voel me echt met de dag eenzamer worden! Soms krijg ik het gevoel dat ik gek ben dat ik mijn kinderen volg in hun ritme. 'Je kunt toch wel borrelen van 5 tot 7'?.. .Tja. Mijn baby redt het niet tot 7 uur. Die wil eten rond 5 uur, een fles rond half 7, dan in bad en bed. Dan kan ik leuk borrelen maar ben ik alleen maar met hapjes en flesjes bezig en heb ik ook een peuter met honger en slaap daarbij en heb ik geen lol van die borrel. Ligt het nu echt aan mij, het kan best dat ik totaal oninteressant en totaal inflexibel ben geworden maar ik heb zo'n behoefte aan wat gezelligheid af en toe! Is dit herkenbaar of totaal niet? Sorry, misschien een fel bericht maar het telefoongesprek was niet leuk... ik heb het op tafel gelegd en ik kreeg het verwijt 'andere keuzes' gemaakt te hebben en 'alleen te willen afspreken als het mij uitkomt'..... maar wie doet/wil dat niet in zekere zin? Ik doe echt niet rigide... denk ik......
Laat lekker in dr sop gaar koken dan, sorry hoor. Ik was/ben ook eenzaam, aan huis door slaapjes en lunch en weet ik wat. Ik wil zoveel mogenlijk zijn routine in tact houden, en voor ik mijn kleintje had, had ik hier sowieso al bijna geen contacten. Dus ben ik naar speelgroepen gegaan, als het uitkwam, en zwemmen. Daar heb ik toevallig een tijdje terug een hele leuke meid leren kennen, die net zo onflexibel is als ik, dus bij elkaar op de koffie is een heel gedoe, maar het lukt wel. Tja, als iemand zo taktloos tegen mij zou zijn, kun je van mij de hort op hoor
ik snap je gevoel en herken het ook een beetje. Ik heb een vriendin met twee kleine kindjes (4jr en 6 mnd). we wonen niet ver van elkaar, maar een straat. ik ga vaak naar haar omdat zij twee kleintjes heeft en ik snap dat dat lastiger is. Echter sinds ze kinderen heeft komt ze vrijwel niet meer bij ons voor een verhouding: ik wekelijks tot 2x in de maand bij haar, zij 1x per half jaar en op verjaardagen (als ze hier aan denkt). Ik heb haar dit nooit kwalijk genomen, maar nu ben ik zelf zwanger en ben wel bang dat zij straks niet de moeite zal nemen om bij ons te komen aangezien wij 1 kindje krijgen en zij er met twee moet lopen. Ik vind het erg onterecht wat je vriendin doet. Tuurlijk moet het van twee kanten komen maar met kleine kinderen is dat wel lastiger, want je zit met de ritme's. Hierdoor kom je er waarschijnlijk minder vaak aan toe dan je zou willen. misschien kan je partner een keertje bij de kinderen blijven en dat jij dan een avondje met de meiden hebt? van de andere kant vind ik altijd dat dan weer blijkt wie je vrienden zijn en waar hun prioriteiten liggen. ik hoop dat je eruit komt en uiteindelijk is je gezin toch het belangrijkste moet je maar denken. En twijfel vooral niet aan jezelf!! als moeder
Ik herken het wel een beetje. In mijn situatie gaat het om een vriendin die ik van paardrijden ken, we deden voorheen heel veel samen wat betreft de paarden. Nu ik minder op stal ben, ben ik blijkbaar niet meer zo gezellig ofzo? Maar ja, zij woont nog thuis heeft geen baan en alle tijd van de wereld. Ik moet het tussen de boodschappen, huishouden, zorg voor mijn zoontje en man doen. Er wordt niet eens meer gevraagt ik op zondag met een bosritje mee ga, terwijl dat nou net de dag is dat ik wel tijd heb Het steekt wel en ik voel me maar een saaie moeder geworden die nergens meer tijd heeft. Ze snappen volgens mij niet dat er nu iets belangrijkers in mijn leven is die voor alles gaat.
Ik herken het wel, heb ook vriendinnen die niet snappen dat ik niet zo flexibel meer ben met een peuter en een baby. Achja... het gaat vanzelf weer over als de jongste dalijk wat groter is. Gelukkig heb ik ook vriendinnen die het wel snappen en die komen dan gezellig hierheen, kunnen de kindjes lekker hun eigen ritme volgen. Dát zijn echte vriendinnen , die andere zie ik tegenwoordig meer als kennissen.
Voor een baby is een vast ritme heel belangrijk. Ik was iemand die haar dochter overal mee naar toe nam maar wel als ze dan op haar vaste tijden kon slapen en eten. Nu was dat voor ons makkelijker omdat we bij mijn broers en ouders gewoon een bed hebben waar ze kan slapen. Zodra het een keertje uitliep met eten of slapen was ze de rest van de dag niet te genieten. Ik zou in dit geval dus lekker voor je kinderen kiezen. Uit je verhaal is niet op te maken of je nu al een avondje voor jezelf hebt. Ik heb wel mijn sportavonden gehouden en op die manier weer nieuwe mensen leren kennen. ( ik ben na de bevalling van sport veranderd). Mijn vriend heeft ook zijn eigen avonden gehouden en dat hebben we ook nodig.
Wat fijn, jullie reacties, en gezien het feit dat jullie zo snel al reageren, is het voor jullie ook een belangrijk item. Ik zit er echt mee, ik ga even wandelen met de kids. Ik heb zeker af en toe een avond voor mezelf, maar daar is die 'vriendin' helaas vaak ook bij, morgen bijvoorbeeld ook. Ik voel me zo ... bezeerd, beschadigd, twijfel zo aan mijn gevoel van 'ik ben ook leuk/de moeite waard' terwijl ik weet dat ik het bij haar moet laten, dat gevoel, dat het niet zo is maar probeer het maar eens zo te voelen als het je zo hard en direct wordt gezegd. Ik woon momenteel in het buitenland en heb dus geen familie hier, bezoeken zijn daardoor zeker nog moeilijker bij vrienden want minder vanzelfsprekend dat je kids daar even slapen etc. Mijn hemel, wat voelt dat eenzaam. Maar ja, je leert zo zeker je vrienden kennen.
Hier heb/had ik ook een vriendin die ik echt al jaren ken... alleen waar zij nog steeds vrijgezel is ben ik inmiddels getrouwd en heb twee jonge kinderen... Op een gegeven moment nam ze haar telefoon niet meer op, dan voel je je pas echt lullig... Uiteindelijk heb ik haar maar een email gestuurd, waarna ik na een week een reactie terug kreeg met de opmerking dat we misschien uit elkaar zijn gegroeid... Dat had ik ook wel door, maar was wel erg teleurgesteld dat ik zo op deze manier aan de kant werd gezet.
Ik ben er door schade en schande achter gekomen dat sommige vriendschappen bij bepaalde fases in je leven horen, of hebben gehoord. Eerlijk, ik ben in het verleden (ben ook een 40+ moeder inmiddels) zoveel mensen kwijtgeraakt bij verschillende gebeurtenissen in m'n leven (overlijden van m'n vader, scheiding, verhuizing van Friesland naar Zeeland) dat ik me er bij heb neergelegd dat vriendschappen soms tot een einde komen, en soms niet en dat zijn dan de meest dierbare. Trek het je niet teveel aan (ik weet 't, makkelijker gezegd dan gedaan) en blijf je - ook al denk je dat het moeilijk is - openstellen voor nieuwe vriendschappen. Straal je naar buiten uit dat je graag nieuwe mensen ontmoet, dan gebeurt dat ook sneller. Ik spreek uit ervaring. Misschien nog even afwachten of je 'vriendin' nog iets van zich laat horen in positieve zin en anders zou ik zeggen; laat 't er bij en stop geen energie meer in haar. Moeilijk hè, dit soort dingen!
Dat is dan geen echte vriendin toch? ik heb hetzelfde, had onwijs leuk contact met een vriendin, samen winkelen, lunchen, bij elkaar op visite en toen werd mijn dochtertje geboren ik heb een kaartje gekregen en dat was het. Ze heeft nooit gebeld voor een afspraak en daarna ook nooit meer iets van gehoord. ik weet dat ze het niet zo met kinderen heeft dus misschien is het maar beter zo. Ik heb nu wel zoiets van dat ze dan toch nooit een echt goede vriendin is geweest. Het is niet leuk maar je went er wel aan en gelukkig zijn er nog genoeg vrienden en zusjes met kindjes waar ik het heel gezellig mee heb. Dus zoek andere vriendinnen met kinderen dat gaat vaak veel makkelijker in de omgang dan mensen met geen kinderen of veel oudere kinderen.
Ik snap dat je teleurgesteld bent in je vriendin, maar als ik heel eerlijk ben...waarom zou je 's avonds niet iets af kunnen spreken een keer? Ja, je kinderen moet vroeg naar bed, maar waar is je partner in dit verhaal? Hij kan toch 's avonds ook thuis blijven als de kinderen op bed liggen. Of een keer het avondritueel alleen doen zodat jij eens met je vriendin(nen) uit eten kunt? Ik heb zelf een dochter van 22 maanden en een zoontje van 8 maanden en ik zie mijn vriendinnen ook minder dan voorheen. Logisch ook natuurlijk. Maar ik ga wel (toevallig a.s. zaterdag) 's avonds ook wel eens uit eten met vriendinnen of even een kopje thee doen bij iemand thuis.
Oh maar dat doe ik ook! Het gaat erom dat we voorheen overdag ook konden afspreken en nu ook maar dan is mijn baby erbij en kan het niet spontaan zomaar altijd. En ben ik in het weekend niet in voor uitgebreid ergens gaan lunchen bijvoorbeeld. En dat vindt zij een keuze die ik maak en waar ik de consequenties uit moet trekken.... tja..... Zij is ook niet de enige. Ik vind het zo moeilijk te accepteren. En ik ben ook zeker al meer mensen in mijn leven kwijt geraakt maar nooit om zo'n reden.
Ik heb het hier ook meegemaakt. verschillende situaties. Een vriendin, kende ik nog maar redelijk kort, maar we waren ooooh zo dik met elkaar. Nou die is dus niet eens langs gekomen op kraamvisite terwijl zij als eerste wist dat ik zwanger was en heel de zwangerschap lang heeft geroepen dat ze er de eerste dag bij zal zijn.. dat ze zelfs de babykamer voor me wilde betalen etc etc etc. dus ik dat werkelijk dat het een goede vriendin was.. niet dus. als k der zie is het in de bus haha. Een andere vriendin.. zeer pijnlijk! Ken ik al 12 jaar, waren hartstikke dik met elkaar. 12 jaar lang alles met elkaar gedeelt. De diepste geheimen kenden we van elkaar. Op de dag dat ik bevallen ben kreeg ik een telefoontje als felicitatie met het bericht de volgende avond langs te komen. De volgende avond afgebeld wegens drukte en werk,, oke geen probleem.. maar daarna noooooit meer gezien. Kwam ik der tegen toen mijn kleine meid 8 maanden was, bij de gemeente. Wilde ze een kijkje nemen, zegt ze.. ohh wat lijkttt ze veeel op jou zeg.. meer dan "bij der geboorte nog meer, maar dat heb je niet kunnen zien, aangezien je nooit meer langs bent geweest. Een vriendin zie ik wel regelmatig.. maar toen ik een x bij der over de vloer kwam zonder mijn meisje zei ze... owwww wat heeerlijk rustig zo zonder je kindje. Toen dacht ik okeee.. niet welkommm???
Ok, ja, dat verandert de zaak wel. Nou ja, dan kun je denk ik wel stellen dat ze helaas toch niet zo'n goede vriendin is/was .
Waar is je partner in dit verhaal? Ik herken wel dingen maar niet het geheel voornamelijk omdat ik het goed organiseer met mijn man. Ik ga vaak 's avonds weg of spreek zelfs in het weekend af met vrienden / vrienden. Op die manier zorg ik er voor dat ik voldoende aandacht aan hen kan besteden. Soms is dat best even hard werken maar het lukt wel.
Jeetje, wat een vervelende situatie! Dat is zeker geen vriendin. Misschien ben je wel wat inflexibel geworden, maar als ze een echte vriendin is, geeft ze jou de tijd om te wennen aan je nieuwe gezinsleven (2 kinderen is toch weer iets anders dan 1) en heeft ze geduld totdat je wel weer wat meer open staat voor afspraakjes die zij leuk vindt. Denk je dat je leeftijd er iets mee te maken heeft? Ik heb het tegenovergestelde... ik ben jong (24) en de eerste in mijn omgeving die een kindje heeft. Al mijn vriendinnen zijn nog aan het studeren/uitgaan, etc... Ja, mijn ritme is nu ook totaal anders, maar iedereen in mijn omgeving heeft er enorm veel begrip voor! Ze snappen dat ik niet zomaar spontaan kan komen, dat als we een dagje weggaan ik tijd moet inplannen om te kolven en dat ik het niet meer laat wil maken omdat mijn nachten ook zeer kort zijn. Het lijkt me heel vervelend als iemand dat niet zou begrijpen, maar ik zou dan ook heel snel klaar zijn met deze persoon. Wel heel vervelend dat je je zo eenzaam voelt. Kun je geen mensen ontmoeten in jouw omgeving die ook jonge kinderen hebben en contact zoeken? Misschien een contactadvertentie plaatsen voor sociaal contact met andere vrouwen (jonge moeders)? Ik zeg maar wat hoor... maar kan me voorstellen dat je je soms wat geisoleerd voelt. Mijn partner is ook heel veel aan het werk, dus ben veel alleen thuis met de kleine. Ik voel me soms ook weleens alleen... Of een betrouwbare oppas zoeken, zodat je af en toe er even uitkan?
Eerlijk en ongezouten..? Wat een egoïstisch kreng zeg. Sorry hoor, als ze om zulke 'kleine' (en niet te vergeten: tijdelijke!) redenen geen zin meer heeft in jullie vriendschap, dan weet je in ieder geval hoe belangrijk je voor haar bent geweest. Wel heel naar voor jou, ik kan me voorstellen dat je je rot en een beetje eenzaam voelt.
Heel fijn om al jullie reacties te lezen. Ik heb het even op me laten inwerken. En ik heb erover nagedacht! Ik denk niet dat het aan mijn leeftijd ligt. En ook niet, dat het aan mij ligt. Bij wijze van spreken zou ik elke avond willen afspreken en overdag als ik vrij ben tussen alle slaapjes door, ook graag. Buiten die tijden is iedereen bij mij thuis ook altijd welkom. Het is de andere persoon waar ik dus inderdaad geen verdriet om zou moeten hebben dat zij niet meer in mijn leven is. Sommigen van jullie hebben het nog veel drastischer meegemaakt zelfs... bizar om na de geboorte zomaar helemaal niets meer te laten horen, dat is nog veel bonter! Kennelijk kunnen mensen zo zijn. Ik ben zelf ook heus geen moeder Theresa maar ik dacht dat een soort minimale medemenselijkheid bij iedereen wel de norm zou zijn, ook al zou je iemand met kleine kinderen tijdelijk wat 'lastig' vinden als vriendin. Maar kennelijk is zelfs dat niet bij iedereen het geval. Ik heb haar inmiddels op een leuk etentje weer gezien, haar vriendelijk gedag gezegd maar verder geen woord gewisseld en alleen maar gezwaaid bij het weggaan. Ik hoop verder voor haar dat er zich in haar leven geen calamiteiten voordoen, ik ben zeer benieuwd wie er voor haar klaar zullen staan. Heel eerlijk, ik zal het niet zijn. Ik ga zeker op zoek naar mensen met ook jonge kinderen. Ik vind het alleen zo jammer dat het zo moet lopen, het zal toch even moeten slijten, ook al heb ik weer wat geleerd.... En gelukkig heb ik nog mijn echte vrienden over die alle begrip hebben voor het feit dat we even op een andere manier contact hebben, wat vaker bellen bijvoorbeeld of soms korter afspreken of inderdaad zonder partners en dan 's avonds. Ik vind dat zelf niet erg, ik weet dat het over een jaar alweer heel anders is. Bedankt voor jullie reacties!
Ik denk dat je er niet aan ontkomt dat je vrienden verliest door de keuzes die je maakt in je leven. Vriendschappen zijn nou eenmaal bijna nooit voor het leven... uitzonderingen dus daar gelaten. Ik denk dat bij verschillende levensfases, verschillende vrienden horen. Ik ben pas op mijn 40ste moeder geworden en ik heb nu weer contact met mensen waar ik als vrijgezel, zonder kinderen het contact mee was verloren door verschillende interesses. Hartstikke leuk natuurlijk. Maar andersom is ook al gebeurd. Een aantal jaren geleden heb ik mijn man verloren en ook toen ben ik heel veel mensen kwijt geraakt. Ik verwijt niemand wat; het is nou eenmaal zo dat je mensen in je omgeving zoekt die gelijkgestemd zijn. Misschien kun je toenadering zoeken tot moeders in de buurt, via de kinderopvang of school. Hen hoef je niet uit te leggen hoe druk je bent en daar zul je dus ook niet snel een conflict over krijgen. Het ligt niet aan jou maar aan het leven dat je nu hebt. Verwijt jezelf dus ook niks want dat heeft helemaal geen zin. Zometeen is het weer terrasweer en kun je de kids misschien wat makkelijker meenemen naar een borrel of etentje.
Mijn vriendinnen zijn heel wisselend, ook het contact Ben nu 25, dochter 11 maanden. Ene deel van mn vriendinnen heeft ook een gezinnetje en is alleen maar daarmee bezig, kan je amper een gesprek meer mee voeren. Afspreken is alleen op de dag, met de kids. Maar ik ben vriendinnen met haar dus ik wil ook wel eens mn vriendin spreken en weer eens wat leuks ondernemen maar helaas. Andere deel is gesetteld maar zonder kinderen. Hier spreek ik mee af om naar de bios te gaan bijvoorbeeld of ze komen bij mij langs, op de dag, zij vinden het wel leuk ook om de kleine te zien. Ander deel is vrijgezel. Hier zitten mn beste vriendinnen in. Zij zijn ook echt geinteresseerd in mij, ook wel in mn kleine maar vooral is die vriendschap op haar en mij gericht. Het afspreken is wel vooral in de avonden. Sommigen hebben wel uitgesproken dat ze niet altijd op de dag naar mij willen komen omdat ze ook echt contact willen en niet een half oor omdat je ondertussen bezig bent. Vind het zelf fijn zo. Vind het wel zonde van de vriendinnen met kinderen, het is zo verandert en weinig echt contact. Vind de reactie van jouw vriendin wel heel erg over de top, al begrijp ik wel dat ze echt jouw aandacht wil.