Hallo moeders! Ik ben opzoek naar wat tips en wel over het volgende: Mijn zoontje ( 17mnd ) kan soms erg driftig worden als hij ergens zijn zin niet in krijgt, hij laat zijn eigen dan op de grond vallen en gaat met zijn hoofd op de grond bonken of tegen de muur en huilt dan hard. Soms is het omdat ik hem corrigeer omdat hij iets pakt waar hij niet aan mag komen maar de andere keer is het omdat hij dingen zelf wilt doen maar het nog niet kan. Vorige keer leek hij een driftbui te hebben, hij wilde zelf eten met zijn vork maar dit lukte niet, als ik hem dan wil helpen probeert hij met zn bord te gooien en duwt hij mijn hand bij zich weg, hij werd toen erg boos en was niet kalm te krijgen, huilde alsof hij vermoord werd en da duurde z'on 5 a 10 minuten.. Andere keer ging hij in een hoekje zitten waar ik hem niet zie en als ik naar hem toe ga lijkt het alleen maar erger te worden, als hij zo een "driftbui" heeft ( die erg weinig voorkomen ) wilt hij absoluut met niemand contact. Ik laat hem dan uitrazen en let erop dat hij zichzelf niet zeer doet. Van mijn collega kreeg ik de tip om hem strak vast te houden tot hij gekalmeerd is en dit leek wel te helpen maar ik vind het verschrikkelijk als ik zie hoe moeilijk hij het er zelf mee heeft en zelf ook niet weet wat hij ermee aan moet, na zo een bui is hij verschrikkelijk moe en wilt hij het liefste even slapen. Ik heb al hulp gevraagd bij het consultatie bureau maar die zeggen zolang hij zijn eigen geen pijn doet gewoon uit laten razen, maar dat "dwingend" met zn hoofd op de grond bonzen moet ik toch echt wat aan kunnen doen?! Wie herkent dit? En wie kan mij tips geven als hij gaat bonken met zn hoofd als tie boos is omdat hij zijn zin niet krijgt? Ik woon sinds 28 juli alleen met hem omdat ik bij zijn vader weg gegaan ben. Dit omdat ik mij vanaf de geboorte erg in de steek gelaten voelde omdat vader altijd "overwerkte" of ging motor rijden, ik geen hulp in de huishouding van hem kreeg en er veel frustraties waren en veel ruzie.. Mijn zoontje was 9 maanden toen ik weg ging met hem.. Zou dit ermee te maken hebben? We hadden heel zelden ruzie waar de kleine bij was, probeerde hier rekening mee te houden maar soms ging dat niet. Ik voel me soms zo hopeloos en twijfel dan aan mezelf of ik het allemaal wel goed doe. Wie kan mij helpen? Bedankt
Wat hier vaak goed helpt is hem vertellen waarom iets niet mag, en wat hij dan wel mag doen/afleiden, vooral als ik bij het corrigeren de drift al aan voel komen. Ik zeg dan bijvoorbeeld, daar mag je niet aankomen want dat is van mama of dat kan kapot etc. maar je mag wel ... pakken. Als hem iets niet lukt vraag ik altijd of ik hem moet helpen of dat hij het nog even zelf wel proberen. Als ik hem gewoon ga helpen wordt dat inderdaad niet altijd gewaardeerd. Of ik zeg (als ik het strikt noodzakelijk vind dat iets gebeurd/ dat we hem helpen) zal papa jou helpen of zal mama het doen. Ik geef hem dus als het waren een keuze. Dit doe ik bijvoorbeeld ook als hij om een koekje vraag en die mag hij dan niet, dan zeg ik maar wil je dan een banaan of wil je een cracotte (bijvoorbeeld). Het helpt uiteraard niet altijd, en als hij echt boos is, dan laat ik hem inderdaad uitrazen, iets anders heeft dan geen zin... Voordat hij echt te boos is probeer ik hem nog af te leiden (bijvoorbeeld zullen we een puzzel maken?). Ik benoem ook vaak (niet altijd) dat ik begrijp dat hij het vervelend vind dat.... dat ik snap dat hij boos is omdat.... En het is gewoon de leeftijd hoor, hier heeft ieder kind in meer of minder mate "last" van. Dus ik betwijfel of het komt door de situatie met jou en zijn vader.
Ik probeer indd ook uit te leggen dat het niet mag maar hij begrijpt het nog niet, ik breng hem dan altijd naar zijn kast met zijn speelgoed en geef hem dan wat in zijn hand. Net als met het eten, ik kan hem nog geen keuzes geven omdat hij dit nog niet begrijpt. Ik kan me in dat stuk wel voorstellen dat hij boos wordt omdat hij dan gefrustreerd is omdat het hem zelf nog niet lukt terwijl hij het wel graag zelf wilt doen ( dan nog accepteer ik zijn gegil niet ) Maar als ik hem 100x op een dag vertel dat hij er niet aan mag zitten dan denk ik nu zal hij het toch wel begrijpen?! en dan doet hij het nog een 101ste x... Ben ik dan te makkelijk om ervan uit te gaan dat hij het wel begrijpt, begrijpt hij het indd wel of probeert hij gewoon uit hoevaak hij het kan doen voor ik echt boos wordt? En al corrigeer ik hem 100x dan gaat wordt hij 100x boos. Nu ben ik van de week begonnen met als hij boos wordt hem te waarschuwen en blijft hij dan bezig hem boven in zijn bedje te leggen tot hij weer normaal kan doen. Maar eigenlijk wil ik zijn bed niet als straf plaats gebruiken ( rond de bed tijden gaat hij wel gewoon slapen zonder te huilen dus heb niet het idee dat hij dan denkt dat hij straf heeft ) Ik zou hem op de gang kunnen zetten maar dan moet ik eerst een traphekje halen want de trap zit in de gang en hij gaat al zelf naar boven.... En zijn bedje is toch de plek waar hij zich het minste kan bezeren als hij met zijn hoofd bonkst aangezien ik een stenen vloer hem en een redelijk grove structuur op de muur. Zou dit indd een fase van de leeftijd zijn denk je? Of ben ik gewoon niet streng genoeg? Ik ben bang dat hij het straks niet meer leuk bij me vind en liever bij papa is omdat hij daar alles mag... Maar ik weet gewoon dat hij duidelijkheid nodig heeft en regels/grenzen. Moet er wel even bijzeggen meeste van de tijd is het een super lief kind en een kroelkontje, maar soms!!!
Jouw verhaal is heel herkenbaar. Ons zoontje, inmiddelsm2 jaar en 2 mnd, bonkt ook met zijn hoofd. Dit begon geloof ik rond 14 maanden en hij doet het soms als hij boos is (inderdaad zoals bij jullie; als hij nee te horen krijgt, als iets niet lukt, als zijn veter los zit, het regent en ga zo maar door hahaha) en soms wanneer hij in een sociale situatie is waarmee hij even geen raad weet (bv. Als we ineens bezoek krijgen en er allemaal mensen binnenkomen die vanalles van hem vragen en willen). Tussen de 14 en 19 mnd was het best erg, hij liep heel regelmatig rond met een voorhoofd met verschillende bloeduitstortingen. Gelukkig heeft hij langer haar en zag je het niet maar wij vonden het verschrikkelijk. De eerste keren dat hij het deed schrok ik me wild en pakte ik hem meteen op en trooste ik hem. Achteraf denk ik dat dit het niet beter heeft gemaakt want hij lijkt het soms ook wel een beetje om aandacht te doen.. Wij wisten er ook niet goed raad mee, vooral niet die eerste maanden dat hij het deed. Nu hij wat ouder is, en zichzelf wat beter kan verwoorden en ons beter begrijpt, is het veeeeeeeeel minder geworden. Hij doet het nog wel maar veel minder vaak en veel minder hard. Wij reageren er nu op door het bonken of straal te reageren of (wanneer hij het echt op harde oppervlakken doet), hem hiervoor te straffen. Wat we nu vooral proberen, is hem te helpen om beter met zijn boosheid om te gaan. Zoals hierboven al beschreven, we vragen hem of hij wil dat we hem helpen als iets niet lukt en hem frustreert (we helpen hem niet uit onszelf, daar wordt hij alleen maar bozer om) en we leggen hem uit waarom hij iets niet mag of iets moet. Dit helpt echt enorm!! Als ik bv zeg da hij naar bed moet, begint hij al boos te worden, maar als hem dan uitleg dat hij moet gaan slapen omdat hij anders morgen te moe is om te spelen, dan gaat hij liggen en doet hij rustig zijn ogen dicht. Kinderen begrijpen zoveel meer dan wij denken, daar ben ik wel achter... Ik merk hier da het hoofdbonken echt een fase is als reactie op zijn frustratie, boosheid en onmacht. Doordat hij nog niet in staat is om zich anders te uiten (dmv woorden), uit hij zich onder andere zo. Het wordt echt beter. En duidelijk en consequent zijn is in mijn ogen altijd belangrijk, ook bij kindjes die niet bonken. Succes, ik weet dat het soms heel frustrerend kan zijn maar volgens mij doe je het prima en het ligt echt niet aan jou! Sommige kindjes doen dit gewoon en daar moeten wij als ouders maar leren mee om te gaan, helaas soms.. .
Bedankt voor je reactie! Het is indd erg frusterend en het maakt me erg onzeker... Ik hoop indd echt dat het een fase is en als hij mij wat beter gaat begrijpen dat het dan minder wordt. Ik vraag me alleen nog af, hoe strafte jullie hem? Is het wel een goede manier als ik hem na 1x waarschuwen op bed leg?