Ik niet mocht op de wachtlijst niet erg genoeg. Bij mij de vraag mevrouw gebruikt u drugs of drinkt u veel alcohol beiden niet... Zagen ze aan mijn lever en toch moest ik op de wachtlijst. na bespreking galbaas was idd ontstoken. Lees iedereen die opgenomen is nou ik niet na elke aanval kon ik terug naar huis.
Ook ik herken de klachten wel als zijnde galstenen, alleen een grote maar....bij een aanval kon ik echt niet stilzitten. Ik moest lopen, bewegen. Stilzitten werd het alleen maar erger. De huisarts op de huisartsenpost herkende het bij mij meteen als galstenen. Galblaas paar weken later verwijderd.
Wat erg! Ik werd meteen op de spoedlijst gezet. Aanvallen waren niet te doen en duurde 8 uur in die 8 uur kon ik gewoon niet voor mijn dochter zorgen ik kon niks van de pijn ik kon ook niks meer eten als zoutloze erwtjes en puree uit een pakje dat was alles wat ik kon eten, en dan nog had ik 2 keer per week hele heftige aanvallen. Dar ding moest er gewoon uit ik kon gewoon niets meer. Dus toen mijn dochter 6 weken was werd mijn galblaas verwijderd. (En dat te bedenken dat ik net van een fiks borstabces af was waarmee ik elke dag terug moest naar het ziekenhuis om leeg te laten zuigen, zware antibiotica, pijn en doodziek, daarna dus galstenen en galblaas verwijdering, en zwanger worden was bij ons ook al geen pretje, mijn kraamtijd begon pas toen mijn dochter ruim 2,5 maand was vreselijke tijd was dat)
Dat probleem had ik ook mijn eerste aanval was met zes weken. na de bevalling. En meestal in de nacht een aanval. En dan toch voor twee kinderen zorgen. Vond het geen pretje bij de narcotiseur heb ik gesmeekt of het sneller kon . Die nacht toevallig een aanval gehad ik zeg tegen die man ik moet ook nog voor een baby zorgen, Het is geen doen zo.
Jeetje en nog deden ze het niet? Vreselijk Ik had dat 'geluk' gelukkig wel. De aanvallen waren inderdaad 's nachts of 's morgens en duurde zo'n 8 uur. Ben BLIJ dat ik van dat ding af ben. Die diaree en bijbehorende. Buikkrampen die ik zo nu en dan nu heb van 'verkeerd' eten neem ik voor lief alles liever dan kolieken
Nee. Ontdekt in juli en geopereerd in Oktober pas. En had de aanvallen al van af maart. Heeft lang geduurd voor ze er achter kwamen. Tijdens een aanval drukte de ha op mijn borst en ging ik door de grond toen pas ging het balletje rollen. Het gekke is bij de feb mama.s toen was er ook een mama die galaanvallen had ik melde het toen niet van dadelijk denken ze dat ik mee doet of zo haha( ik ben gek) van aandacht vragen of zo zo dacht ik echt als ik toen had ingegrepen van het klinkt het zelfde als wat ik nu hebt.?? Ach ja het is geweest gelukkig. Diarree aanvallen heb ik ook idd. Voel het niet altijd op tijd aankomen en hier gaat het geregeld mis. Sorry t.s wilde je topic niet verpesten met mijn verhalen.
Dat had ik in het begin ook heel erg, niet leuk durfde de deur niet meer uit. Nu heb ik ze soms en krijg ik buikkramp dan moet ik wel maken dat ik DIRECT bij een wc kom. Eerste wat ik doen als ik ergens heen ga is kijken waar de wc is vervelend maar ok. Ze hebben daar volgens mij niks voor.....zoals het nu is kan ik er wel mee leven. Ts sorry inderdaad wilde je topic niet 'vervuilen'
Ik vind het een gigantisch erg topic en wens echt iedereen beterschap.. maar de titel vind ik zo onnozel.. dat kon toch iets duidelijker lijkt me... Zo wordt iedereen zo'n beetje geroepen om het te lezen terwijl je niet weet waar het overgaat.. en ik bedoel het niet eens als aanval.. je hebt genoeg aan je hoofd.. maar iets genuanceerder is voor de lezer een stuk prettiger.. Maar nee geen ervaring mee.. iig beterschap!
Na vanacht weer zn aanval toch naar de hap gegaan... En daar kwam de arts met ernstige obstepatie!! Ik kreeg een drankje mee x praep en die moest ik opdrinken, helaas kreeg ik hierdoor coliekpijn en viel ik flauw... Helaas ook geen resultaat op de wc, nu weer naar de hap geweest en nu mini klismas gekregen vier stuks.... Als dit ook niet helpt moet ik weer terug, wat ze dan gaan doen weet ik niet.... Maar man wat kan je hier min van zijn zeg:x:x Groetjes charlie
Obstipatie tussen je schouderbladen? Vertrouw je het oordeel van die arts? Hoop hoe dan ook dat je je snel beter voelt!
Ik werd geopereerd toen ik 22 weken zwanger was, helaas was de chirurg "vergeten" mmijn galweg te controleren en moest ik toen ik 27 weken zwanger was opnieuw onder het mes. Toen was ik al dood ziek. Ik ben nooit tot die laatste aanval wat dus een alvleesklierontsteking was opgenomen en nog wilden ze mij toen naar huis sturen met een diclofenac recept.