Goedenavond Dames, Ik ben Roxanna en ben 31 jaar en heb samen met mijn man een dochter van bijna 5. Heel lang heb ik stellig NEE geen 2de voor mij gezegr. Mijn man wilde wel een 2de. Sinds kort begint het toch wel te kriebelen en ben ik gestopt met de pil. Maar er zijn nog best veel vragen en angsten en doom senarios. Wat als het een huil baby wordt "overleef" ik dat wel? Past het in ons huis (wij hebben een kantoorruimte nodig voor werk) Hoe verdeel je de aandacht. Bang dat ik anders/minder van het 2de kindje houd (of is het met dt) en nog veel meer van dat soort angsten. Heeft iedereen dat die angsten en hoe is dat dan verder gegaan bij jullie?
Ik had wel een beetje hetzelfde; angst voor een huilbaby, wel of niet genoeg liefde/aandacht voor beide kinderen, ruimte... Wij woonden toen nog ik een flat met 2 slaapkamers, maar kregen al vrij snel een andere woning (de jongste heeft 3 maanden op onze slaapkamer geslapen). Ze hebben nu beide gewoon een eigen kamertje, iets wat ik wel belangrijk vind. Vooral de oudste heeft soms even behoefte aan alleen spelen, dan is een eigen kamertje wel zo fijn. Wat betreft huilen, heb ik mij druk gemaakt om niks. De jongste was een veel meer relaxte baby ivm de oudste. Makkelijk met slapen, eten, etc. Het zijn beide jongens, maar compleet tegenovergestelde karakters. Je kan ze dus niet met elkaar vergelijken. Ik heb voor beide evenveel liefde, ik geef ze ongeveer evenveel aandacht, maar ze spelen ook heel graag samen (zit maar 2 jaar tussen). Een derde wil ik absoluut niet, maar al m'n twijfels voor een tweede waren echt voor niets.
Klinkt als ons verhaal. Altijd dachten we dat 1 kindje (zoontje is nu 3 jaar)genoeg was voor ons en ook na de bevalling, waar ons zoontje 5 weken te vroeg was. We waren vrij zeker van onze zaak. We waren compleet. Ook als ons zoontje in van die fases zat of weer eens ziek was, dan waren we zo blij dat er weer een einde aan kwam. En toch.... is er nu een tweede op komst. Inmiddels ben ik 30 weken zwanger en begin ik hem te knijpen. Hebben we hier wel goed aan gedaan en wat nou als het een huilbaby is. En vooral o bah, weer die lastige baby periode. Wat ons doen heeft besluiten om toch voor een tweede te gaan, ons zoontje die zo verschrikkelijk gezelschapsdier is en we niet alleen achter willen laten op deze wereld. Hopelijk krijgen ze straks dezelfde band die ik heb met mn zus. Door dik en dun en aan een woord genoeg. En hoe erg ik ook op zie tegen alle bovenstaande dingen, ik kan niet wachten tot ik weer zo een heerlijk klein frummeltje in mn handen heb, die wij toch maar weer mooi hebben gecreëerd.
Een aantal van die angsten heeft iedereen wel, denk ik. Ik had vooral de 'emotionele' angsten: kan ik net zo veel van een 2e houden?/doe ik mijn oudste iets tekort door aandacht bij hem weg te halen en die aan een ander kindje te geven? En heel praktisch zag ik ook niet goed hoe ik het ging bolwerken, 2 kindjes genoeg aandacht en verzorging geven. Ik zag mezelf al tobben met een moeilijk slapende baby en een drukke peuter. Maar in de praktijk loopt het gewoon zoals het loopt. Qua liefde was het gewoon gelijk goed. De 2e voelde onmiddellijk net zo bijzonder als de 1e. Schuldgevoel naar mijn 1e toe wegens de aandacht die hij opeens moest delen heb ik wel een beetje gehad, maar dat was ook gewoon een kwestie van wennen en een beetje in de nieuwe situatie groeien. En verder, tja, het is druk. 1+1=3, vind ik. Maar zoals met de rest: je groeit er gewoon in, dat loopt echt wel los. Al moet ik wel zeggen dat mijn jongste een makkelijke droombaby was. En natuurlijk kan het zeker die eerste periode best af en toe zwaar zijn, als de baby een huildag heeft of zo, en je toch ook de oudste niet aan zijn/haar lot over kan of wil laten, maar niets wat je niet met z'n allen overleeft. In jouw geval scheelt het denk ik ontzettend dat de eerste al een stukje ouder is en naar school gaat, dan heb je al vrij veel 1 op 1 tijd met de baby. Maar kortgezegd: je angsten zijn niet vreemd en ik denk voor veel mensen herkenbaar.
Wat een fijne reacties allemaal. En het zal ook wel goed komen en ik denk ook dat mijn dochter een maatje nodig heeft. Is ook gek op gezelligheid en samen zijn. Het leeftijdsverschil is alleen wel wat groter, dus ook dat vind ik spannend. Al is mijn dochter qel heel zelfstandig en behulpzaam dat is wel een voordeel. Ze roept al heel lang voor een zusje het liefst. De baby mag zelfs in haar kamer slapen. Dus dat komst vast ook goed.
Onze kindjes schelen 20 maanden dus voor ons was die overweging heel makkelijk, we hadden een heel grote wens voor een 2e kindje. En ookal is het een handenbindertje en een bewerkelijker kindje als de eerste, we willen hem voor geen goud missen! Wat betreft liefde delen; aandacht moet je delen, maar liefde deel je niet. Dat groeit erbij in je hart. Het moment dat jij straks je dochter met je pasgeboren kindje op het grote bed ziet, kleintje op schoot bij je dochter, echt, dan smelt je hoor! Dan ben je zo intens verliefd en gelukkig... Maar absoluut, het is wel wat meer werk een tweede kindje, zeker omdat jullie dochter al groter is, de baby moet elke dag mee naar school, naar zwemles, je hebt een huilende baby met een dochter die overdag weer naar school moet. Mn dochter heeft een klasgenootje die bijna 6 jaar scheelt met haar baby brusje, die is er niet altijd even blij mee, zo'n lawaai makertje in huis, dat was bij ons makkelijker omdat dochter zo jong was toen hij erbij kwam.
Deels herkenbaar! Wat ruimte betreft hoef je geen angst te hebben, dat is een vaststaand feit. Het past zoals het past. Wat de andere dingen betreft snap ik je onzekerheid wel. Ik was er ook altijd van overtuigd dat een tweede kindje nooit zo leuk en lief zou kunnen zijn als de oudste. En toch, het kan! Natuurlijk is het drukker. Met 1 kun je nog afwisselen, met 2 splits je toch vaker op is mijn ervaring dan. Gelukkig slaapt een baby eerst nog veel. Als ze ouder worden kunnen ze weer leuk met elkaar spelen zodat jij weer wat anders kunt doen. Niet helemaal, want het is natuurlijk wel regelmatig 'mama...mama....mamaaaaa' maar bijv als je later op vakantie bent dan kunnen ze samen de speeltuin in en jullie lekker op een bankje ofzo. Die voordelen zie ik dan wel straks. Wij hebben er trouwens iets minder dan 2,5 jaar tussen. 2-3 jaar ertussen leek ons mooi en dat mocht zo gebeuren. Ik had ze niet dichter op elkaar gehoeven. Nu denk ik wel eens dat het voor de oudste leuker was om nu een broertje of zusje te krijgen dan ruim een jaar geleden (lastige leeftijd daarvoor 2,5 jaar) maar aan de andere kant kunnen ze nu straks al wel heel veel dingen samen doen. De jongste speelt nog heel anders dan de oudste maar ze hebben al wel heel veel lol samen. Achter elkaar aanrennen en over elkaar heen gaan liggen enzo