Voor iedereen die ik ooit heb gekwetst of voor het hoofd stoot met mijn eindeloze herhalingen, extreem vastbijten aan mijn standpunten, me moeilijk in leef in anderen, het is niet zo bedoeld!! excuses daarvoor!! ik doe het echt NIET express In sommige topics ( 3 in 3,5 jaar tijd volgens mij iig op 1 hand te tellen) geef ik aan als mensen gepikeerd zijn door mijn opmerkingen dat ik het niet zo bedoel en dat het extreme vasthouden aan dingen, niet kunnen inleven en eindeloze herhalingen en lappen tekst veelal veroorzaakt worden door mijn asperger ik heb het syndroom van asperger, en door die beperking is het echt extreem moeilijk om mij in te leven in anderen. ik probeer het iedere dag weer, maar het is en blijft echt iets wat echt mega mega lastig voor mij is en ik helaas nooit zal leren. ik gebruik dit zeer zeker niet als excuus, en wil er ook niks mee bereiken, ik wil alleen dat mensen snappen dat ik het echt niet zo bedoel en ik ze niet wil kwetsen, DAAROM zeg ik dat ik asperger heb, NIET om mijn gelijk te halen want dat maakt me niks uit net als het topic dat ik vanmorgen opende. ik open dit topic omdat ik serieus oprecht benieuwd ben hoe andere mensen tegen dat soort dingen aankijken die NIET autistisch zijn. mijn vader is oa ook autistisch en daar kan ik dit soort dingen ook niet aan vragen, want denkt hetzelfde als mij, en mijn man ook als ik dus soms twijfel over zaken en of het echt heel erg raar is hoe ik dingen zie open ik een topic alleen uit nieuwsgierigheid hoe andere mensen erover denken, niks meer niks minder ik weet van mezelf dat ik me echt moeilijk in kan leven in anderen, maar ben wel erg nieuwsgierig hoe andere mensen dit soort dingen zien en probeer daar iets van op te steken nogmaals, ik gebruik mijn asperger NIET als excuus, maar ik wil er puur en alleen mee duidelijk maken dat ik het niet zo bedoel om me eindeloos in dingen vast te bijten en anderen voor het hoofd te stoten of te kwetsen ik moet eerlijk zeggen dat het me echt een klap heeft gegeven het topic van vandaag en dat ik me echt zwaar klote voel. met begeleiding gehad van het PGB, en zei raadde me aan mijn gevoelens op papier te zetten en misschien te delen wat asperger nu precies is en wat het inhoud. dus bij deze wil ik jullie een kijkje geven in mijn leven en een artikel plaatsen over mij wat uit 2008 stamt. groetjes Danielle hieronder even het stuk wat ook in mijn weblog staat;
artikel in 2008 over mijn asperger Al op de kleuterschool besefte ik dat ik anders was. Verstijft van schrik stond ik te kijken hoe andere meisjes met hun poppen ravotten. Ze sprongen en gooiden met ze en trokken soms zelfs hun hoofd eraf. Het enige dat ik met mijn barbies deed was ze netjes op haarkleur sorteren en afstoffen. Spelen, ik heb het nooit gedaan, ik snapte niet wat er aan was. Liever zat ik in boekjes te kijken en zo leerde ik mezelf al voor mijn zesde lezen. Ook de andere kinderen viel het op dat ik niet bij hen paste. Ze sloten me buiten, noemden me stom. Iedere pauze was een ramp. Daar stond ik weer, alleen in een hoekje. Vriendinnetjes had ik niet. Als ik al na schooltijd eens bij iemand ging spelen, liep het binnen een half uur op ruzie uit. Schoolreisjes vond ik het allerergste. Meestal deed ik alsof ik ziek was en bleef lekker thuis. Tegenwoordig zou er vast sneller worden ontdekt dat er iets met mij aan de hand was, toen niet. Ook mijn ouders trokken niet aan de bel. Zij vonden mij niet raar want ook zij zijn erg op zichzelf. En ongelukkig was ik niet, ik vond het meestal wel lekker alleen en vermaakte me prima. Met schrijven bijvoorbeeld; hele scenarios voor Goede Tijden Slechte Tijden zette ik in elkaar. Ik was dan heel precies: één schrijffout en de hele pagina werd uit het schrift gescheurd. En ik was heel fanatiek met leren. Als ik een opdracht moest inleveren van minimaal twee paginas, schreef ik er rustig twintig. Dat mensen dat vreemd vonden begreep ik niet; er was toch geen maximum opgegeven? In mijn puberteit begon ik meer te lijden onder mijn anders zijn. Als ik weer eens was gepest lag ik huilend op mijn bed. Wat was er toch mis met mij? Andere meisjes hadden het over jongens, mode, muziek, uitgaan; mij interesse dat allemaal niets. Misschien moest ik mij toch maar gaan aanpassen. Ik dwong mezelf om in de pauze bij een groepje meisjes te gaan staan en met hen mee te praten. Als zij een videoclip cool vonden, vond ik dat ook, al had ik hem nog nooit gezien. Soms verzon ik dat ik was uitgeweest. Daar bereidde ik me goed op voor, zodat ik niet door de mand kon vallen. Maar ieder gesprek was dodelijk vermoeiend. Maar succes had het wel: een enkele keer vroegen ze me mee uit. In de discotheek ontsnapte ik ieder halfuur naar het toilet. Wat moet jij vaak plassen, zeiden ze dan, maar ik vluchtte gewoon weg van die rotherrie om even tot mezelf te komen. Vol verbazing bekeek ik de andere pubers. Ik begreep niet dat zij elkaar zo gemakkelijk vonden in hun interesses, hun gekke grappen en woordspelingen, die ik vaak niet kon volgen. Ik had welgeteld één vriendin. Met haar mailde ik veel en dat ging goed. Maar als we elkaar zagen begon het telkens al snel stroef te lopen dat een van ons zich met een smoes uit de voeten maakte. Achteraf denk ik dat ook zij autistische trekken moet hebben gehad want we leken erg op elkaar. Ook met de vriend die ik kreeg had ik veel overeenkomsten. Het voelde meteen erg vertrouwd met hem. Toch liep ik ook bij hem op mijn tenen. Ik was ervan overtuigd dat als ik eerlijk zou vertellen dat ik uitgaan niets aan vond en het liefste gewoon thuis zat, hij me niet zou willen. Maar gelukkig rende hij niet weg toen ik de waarheid toegaf en we kregen een hechtte relatie. Na de middelbareschool ben ik de opleiding gaan volgen tot onderwijsassistent. Daar kon ik het niet meer opbrengen om mijn best te doen om erbij te horen. Ik ging er alleen heen voor mijn papiertje en sloot me verder voor iedereen af. Nog voor ik mijn diploma behaalde vond ik een baan in de professionele thuiszorg. Ik ging activiteiten met autistische kinderen doen maar ik merkte al snel dat het helemaal niet ging. Ik moest telkens op wisselende uren werken en dan zelf bedenken wat ik met de kinderen zou gaan doen; daar kwam veel improvisatie aan te pas, want je bent bijvoorbeeld afhankelijk van het weer. Daarvan raakte ik helemaal in paniek. Toen het na twee maanden vakantie was, heb ik een week huilend in mijn bed gelegen. Ondertussen was er een belletje gaan rinkelen tijdens mijn werk. Ik voelde namelijk wel érg veel herkenning bij die autistische kinderen. Ik begréép dat ze angstig naar de muur keken als hun vader grapte: Ik plak je achter het behang hoor! Want ook ík nam altijd alles zo letterlijk en snapte de meeste grapjes voor geen meter. Ook ík werd op slag chagrijnig als ik na een tijd in de grote boze buitenwereld weer thuis kwam, omdat de spanning zich dan ontlaadde. En al die kinderen waren dan wel sociaal gehandicapt, wel kenden ze al piepjong de moeilijkste woorden. Net als ik vroeger In overleg met mijn ouders en mijn vriend heb ik mij ziek gemeld op mijn werk en heb psychologische hulp gezocht. Dat had ik al eerder gedaan, op mijn vijftiende, maar toen werd binnen een halfuur vastgesteld dat ik depressief zou zijn en stuurden ze me met antidepressiva naar huis, onzin wat mij betreft, Na diverse psychologische tests bij het GGZ en andere instanties werd al gauw duidelijk dat ik inderdaad een autismespectrumstoornis heb: het syndroom van Asperger. Hoewel ik wist dat deze stoornis nooit meer overgaat en een blijvende handicap in mijn leven zal betekenen, was de uitslag een opluchting. Eindelijk wist ik: ik bén niet gek! En ik hoef nóóit meer energie te steken in mijn best doen om gewoon te zijn. Veel beter kan ik mijn krachten besteden aan het leren hoe ik het beste met mijn beperkingen om kan gaan. Toen ik op mijn werk vertelde wat er met mij aan de hand was drongen ze aan op ontslag. Ik moest maar in een supermarkt gaan werken, zeiden ze. Nou, als er íets ongeschikt voor mij is, is het dat wel! Ik ben nu afgekeurd en heb een Wajong uitkering. Hoelang ik afgekeurd blijf is onduidelijk, wie weet kan ik in de toekomst wel weer aan het werk in een passende functie, maar voorlopig heb ik al mijn tijd nodig om mezelf te leren kennen. Daar krijg ik steun bij van een hulpverleningsbureau dat speciaal gericht is op autisme. Twee keer per week komt er twee uur iemand bij me langs om mijn struikelblokken door te nemen. Ik heb nu een heel prettig leven, maar dat komt omdat ik het precies zo kan inrichten als ik zelf wil. Ik woon inmiddels samen en ben erg druk met het huishouden, dat is voor mij niet iets wat ik zomaar even doe. Ik leef aan de hand van schemas. Ik maak niet alleen boodschappenlijstjes, ook bedenk ik van te voren in welke volgorde ik naar de verschillende winkels zal gaan, hoe ik tussen de schappen door zal lopen en wat ik als eerste op de band bij de kassa zal zetten. Ik functioneer gewoon het allerbeste bij dit soort dwangmatige structuur, het maakt me rustig. Die structuur, dat gaat ver. Ik kleed mij elke dag in dezelfde volgorde aan en we eten iedere week exact hetzelfde. Onverwachte dingen haat ik. Plotseling een weekend naar Euro Disney ofzo, no way. En als mijn vriend s ochtends onverwacht zegt dat hij niet gaat werken, is mijn dag verknald. Ik kan gewoon niet zo snel omschakelen. Mijn ooms en tantes reageren gek mijn de diagnose. Ze richten plotseling het woord niet meer tegen mij maar praten tegen mijn vriend of moeder en doen net alsof ik besmettelijk ben. Volgens mij komt dat gewoon omdat ze het te confronterend vinden. Want misschien zijn hun eigen kinderen óók wel autistisch. Want het is duidelijk dat het bij ons in de familie zit, iedereen is een beetje zoals ik. Ook mijn ouders, zeker mijn vader, maar zij steunen mij gelukkig erg goed. In het dagelijks leven zijn veel dingen lastig. vaak spoel ik een film vaak even terug omdat ik de verhaallijn kwijt ben. Dat krijg je als je enorm op details zit te letten; ook dat is een typische autismetrek. Als je als spectrumautist iets in je hoofd hebt is dat op dat moment het allerbelangrijkste, álles moet er voor wijken. Gelukkig kunnen mijn vriend en ik er goed over praten en wijzen we elkaar op dingen. Onlangs vertelde hij mij iets met tranen in zijn ogen, ik had dat helemaal niet door. Dan zegt hij: hé, zie je niet dat ik verdrietig ben? Toch weet ik op zon moment eigenlijk niet wat ik moet doen. Ik weet dat het hóórt om dan op te staan en een arm om hem heen te slaan. Maar voor mij voelt dat vaak onnatuurlijk, het is aangeleerd gedrag, niet intuïtief. Daarom blijft sociaal verkeer moeilijk. Als ik mijn buren tegenkom weet ik dat ik even moet informeren hoe het met ze gaat, maar daarna heb ik geen idee meer wat ik moet zeggen. Dan vlucht ik maar gauw naar binnen. Naar mijn eigen wereld, waar het veilig is, en waar ik niet raar en anders ben. Wat is Asperger? Het syndroom van Asperger, of kortweg Asperger, is een pervasieve ontwikkelingsstoornis die tot de autismespectrumstoornissen hoort. De verwerking van informatie uit de omgeving verloopt niet zoals bij anderen. Het belangrijkste verschil tussen Asperger met de Klassiek Autistische Stoornis is de taalontwikkeling; bij mensen met asperger verloopt die normaal of veel sneller. Ook hebben ze geen mentale retardatie maar zijn normaal- en zelfs hoogbegaafd. Maar het EQ is laag. Mensen met Asperger hebben moeite met sociale contacten, gebrek aan inlevingsvermogen, een afkeer van verandering en houden zich obsessief bezig met beperkte interesses. Vaak hebben ze stokpaardjes en merken het niet als anderen hun interesse verliezen. Ze voelen niet initiatief aan hoe ze op bepaalde situaties moeten reageren en hebben moeite met het interpreteren van lichaamstaal. Grapjes en woordspelingen begrijpen ze vaak niet. Mensen met Asperger noemen hun stoornis het Oops, wrong planet! sydroom, doordat ze de wereld niet goed begrijpen. Asperger wordt veroorzaakt door een verstoring in de hersenen; die kan aangeboren zijn maar ook ontstaan zijn door zuurstofgebrek bij de geboorte. Andere stoornissen binnen dezelfde groep zijn PDD-NOS en klassiek autisme. Een op de tweehonderd mensen heeft een autismespectrumstoornis, waarvan veel meer mannen dan vrouwen.
Lekkere lange lap meid Maar aan mij hoef je je niet te veronderschuldigen hoor want je had gewoon gelijk. En heel langzaam leer ik hoe het allemaal werkt dat Asperger gebeuren. Sterker nog als ik er niet uit kom hier ga ik je lekker stalken met pb-tjes
ik vind het trouwens super super goed hoe je omgaat nu je weet dat je zoontje asperger heeft. zou willen dat er meer ouders waren die zo achter hun kind staan als jij. hopelijk ben je na mijn discussies niet bang of K later precies dezelfde dingen doet als ik maar als je een keer wat vragen hebt pb me maar
Hoi Daantje! Vind het wel knap dat je je excuus aanbied! Ik wilde nog in het andere topic reageren maar die was al dicht. Ik hoop niet dat je boos op me word maar bedoel dit niet slecht! Ik snap wel een beetje wat mensen bedoelde met de opmerking over je asperger. Het komt soms ( en niet altijd ) over dat als je je gelijk niet krijgt en heel hevig je standpunt verdedigd ( wat ook logisch is ) je je asperger er bij haalt. ( ook al is dit misschien niet je bedoeling ) Lees goed en denk goed na wat je wilt zeggen en verdedigen is niet erg daar gaat een discussie ten slotte om toch?
Hey Daantje, Ik heb je ber. niet helemaal gelezen (toch wel een grote lap tekst) maar wil je even sterkte wensen want ik denk dat dit niet de laatste keer is dat je jezelf aangevallen gaat voelen. Ik heb nu wel zoiets van GAAN WE WEER.... Maar vind het echt super van je dat je ons je gevoelens laat lezen!! sterkte vandaag nog en hoop dat je je morgen weer wat beter voelt!! Groetjes
en dat is echt niet mijn bedoeling mijn topic van vanmorgen was puur en alleen bedoeld omdat ik zeer nieuwsgierig was hoe anderen tegen dat soort dingen aankijken. ik heb asperger en de mensen om me heen hebben ook vrijwel allemaal een autistische stoornis dus daar kan ik sommige dingen niet aan vragen in het topic van vanmorgen reageerde sommige meiden heftig en boos, waardoor ik dus wou zeggen : sorry dat ik zo vol blijf houden en sorry dat ik me moeilijk kan inleven, maar dat komt omdat ik asperger heb. daarmee wou ik mijn gelijk zeer zeker niet halen, want een mening is een mening, en daarin heb je geen winnaar of verliezer, want een mening is immers geen feit en zei dan ook niet dat wat ik zei dat dat een feit was, het was gewoon mijn mening ik wou dus niet mijn gelijk halen, maar ik zei juist dat ik asperger heb en daarom zo reageer omdat er veel meiden ''boos'' en ''gepikeerd'' waren en wou dus mijn excuses aanbieden en zeggen dat ik het niet zo bedoel, maar dat ik sommige dingen zeg door mijn autisme
Hey Daantje, wat ik wel hoop is dat je voor de rest wel volledig gezond bent 1 aandoening is wel genoeg toch!
Super topic!! Geeft meer inzicht voor de mensen die van autisme geen weet van hebben... Ben er zelf wel mee bekend heb een broertje met down syndroom en werk 1x in de maand op de sociale werkplaats daar zitten ook een aantal mensen met asperger (en dan nog andere ziektes) maar wellicht opent dit de ogen van mensen die altijd vrij snel oordelen of zich vrij snel aangevallen voelen....het is niet altijd rot bedoeld en soms zit er dus wel meer achter een bepaalde reactie.... Super goed hoor!! Top!
dat helaas ook niet. ik ben helaas meer in het ziekenhuis te vinden dan thuis, maar gelukkig heeft dat lichamelijke geen invloed op mijn gedrag
Hihi nee zo bedoelde ik het ook niet hoor. Maar wat ik wilde zeggen is als je een discussie aan gaat heb je een bepaalde mening en die mening wil je verdedigen en dat is logisch want jij denkt immers zo. Dat je je asperger niet "gebruikt" dat snapte ik ook wel. Maar zoals ik zei kan me wel indenken dat er mensen zijn die het wel denken. Ik zelf heb ook weinig inlevingsvermogen ( heel verhaal maar dat ga ik hier niet neerzetten als je t wilt weten mag je me gerust een PB sturen ) Maar probeer mn teksten zo na te kijken in de hoop dat ik mezelf er op betrap en als dat zo is pas ik hem netjes aan haha
lief van je! idd, achter sommige reacties gaat een heel verhaal schuil bij veel mensen. ik bedoel het echt niet rot, iedereen die mij persoonlijk kent weet dat ik echt heel zachtaardig en teer ben en echt geen vlieg kwaad doe en ik het zo niet bedoel en op een forum is voor mij nog dubbel zo lastig. geschreven taal kan ik al helemaal moeilijk ''lezen''. gezichtsuitdrukkingen kan ik al moeilijk lezen, maar geschreven taal vaak nog moeilijker, omdat je niet altijd kunt zien hoe iemand het bedoelt helaas. ik moet het vaak ook echt van de smiley's hebben
Diepe respect voor je dat je deze topic hebt geopend en dat je hier goed en rustig alles kan uitleggen. Vindt het echt knap van je. Hoop voor je dat het zo een stuk duidelijker is voor iedereen en zodat je jezelf ook niet meer hoeft te lopen verdedigen.
verdedigen is idd logisch en normaal, maar er ZO extreem in doorgaan en door blijven gaan, en eindeloos herhalen is helaas niet normaal en is helaas echt kenmerkend voor asperger. zelf vind ik het ook bloed en bloed irritant van mezelf, en kan mezelf soms wel voor mn kop slaan en soms zet ik de pc dan ook gewoon uit, maar helaas wint het dan toch van mij, anders zit ik er gewoon uuuuurren mee in mijn hoofd dat ik MOET reageren ook al wil ik eigelijk niet, echt super klote vind ik dat
lief van je! ik wil helemaal niet zielig gevonden worden, of medelijden wekken, ik wil gewoon dat mensen zich door mij niet aangevallen voelen of denken dat ik boos op ze ben of heel egoïstisch ben en een bitch het enige wat ik ermee wil bereiken is dat mensen inzien dat ik er weinig aan kan doen ( autisme is aangeboren en kan helaas niet overgaan met therapie, je kan er slecht alleen mee leren omgaan),en het ECHT niet kwaad bedoel ik kan jammergenoeg mijn hersenstructuur niet veranderen, anders was ik 1 van de eerste die het zou laten doen, want ik ondervind er echt heel veel hinder aan in het dagelijks leven dat ik zo door blijf gaan en zo denk en me moeilijk kan inleven
Ik vind het ook erg knap van je om dit topic te openen en vind juist dat dit dus wel van inlevingsvermogen getuigt Je legt heel goed uit wat je wilt zeggen vind ik en ook wat aperger inhoudt. Mijn neefje heeft het ook en ik herken dus heel veel van wat je schrijft. Goed van je dat je je gevoelens verwoordt want je blijft er anders toch mee zitten. Ik heb je topic niet gezien van vanmorgen. Vervelend als mensen denken dat je je asperger als excuus gebruikt!