Ik zit momenteel in een hele gekke 'fase'(?). Sibel is nu 10,5 maanden oud. 6 juli is de dag waarop ze ter wereld kwam, en op dit moment ben ik ontzettend veel bezig met terug denken aan vorig jaar. Vorig jaar rond deze tijd was ik zo en zo lang zwanger en had ik last van dit en dat (ik had een zeer zware zwangerschap). Ik wordt er soms zelfs ontzettend emotioneel van (niet dat ik superverdrieitg wordt oid, maar moet soms wel eens heel erg slikken bij een bepaalde herinnering, of gebeurtenis). Ik ben zeer benieuwd hoe dit de komende tijd verder zal gaan. Hoe gaat ik de dag herbeleven dat ik opgenomen werd in het ziekenhuis, en natuurlijk: Hoe zal haar verjaardag zijn? Het is helemaal niet zo, dat ik wil zeuren oid, maar ik had me die hele tijd zo anders voor gesteld, en het lijkt wel of ook dit weer een stukje verwerken is. Iemand die het herkend?
ik herken het niet vanuit het prematuur,, maar denk bv wel eens vorig jaar rond deze tijd was k nog zwanger van Juliën nu heb ik alweer 2 kindjes ,, en het lijkt me inderdaad verwerken vanuit jou oogpunt gezien! helpt het om er bv iets van een dagboekje van te maken van de gevoelens die je nu hebt en die je toen had? en ja haar eerste verjaardag het zal wss een emotionele dag zijn maar ook een dag waarbij je geluk mag prijzen dat ze zon sterkte meid was en nu haar 1ste verjhaardag mag vieren! Sterkte en succes ermee groetjes Annemarie
Ik herken het heel erg. De eerste maanden ben ik heel erg bezig geweest van mijn bevalling ,die verre van traumatisch was, maar zo snel dat ik me helemaal niet heb gerealiseerd wat er gebeurde. Nu ben ik weer heel erg met mijn zwangerschap bezig. Een jaar geleden veranderde mijn zwangerschap van zorgeloos naar zeer zorgelijk. Afgelopen week vond toen mijn eerste bloeding plaats. Ik merk dat ik daar nu nog best wel moeite mee heb en er doorheen moet kauwen. Ik denk dat het na Quinn zn eerste verjaardag het makkelijker wordt en ik het misschienb eter los kan laten ofzo. Het is ook best intens allemaal toch!
selam linda ik herken dit ook hoor meid. Mijn zwangerschap was ook niet makkelijk. Ben 20 kilo aan gekomen, had al vroeg harde buiken, zwangerschapsjeuk en met 34 weken bevallen. Tamer heeft 3 weken in het ziekenhuis gelegen. Heb helemaal geen kraamtijd gehad en mis het eigenlijk wel een beetje en nog steeds trouwens. Ik hoop dat als ik weer beval van een baby datik gewoon de 40 weken heel en dat een lekkere maar langere kraamweek mag beleven. en dat hoop ik ook voor de andere die dit niet hebbeen gehad.
Meid, Ook ik ben er op dit moment erg mee bezig. Ook met de rotte periode na de bevalling, met Iman... Echt heel herkenbaar
Gelukkig, ik ben niet de enige! (Dat kan een mens soms al erg blij maken!). Ik wil Sibel's eerste verjaardag ook speciaal maken, misschien diep van binnen om de nare kraamtijd een beetje goed te maken. Ik hoop inderdaad ook als ik een tweede keer zwanger mag raken, dat het dan ook allemaal anders/ beter verloopt. En dat hoop ik ook voor jullie allemaal! Dat hebben we tenslotte wel verdiend!
Ik herken het niet vanuit een zwangerschap, maar vanuit een andere ingrijpende gebeurtenis in mijn leven. (plotselinge operatie van mijn geliefde met op dat moment een onzekere diagnose). Ik denk dat het een natuurlijk lichamelijke proces is om een schok te verwerken.
Ik had het vandaag ook, ik ben begonnen met de foto's in te plakken van Tymen zijn geboorte en de tijd daarna. Ik ging echt weer terug in de tijd. Heb mijn mannetje tot vervelens toe vragen gesteld over alles, hoe het ging, hoe hij het had ervaren enz. En even later kwam ons kleine mannetje uit bed en moest zijn warme hap. Boink! Daar zat ik weer in de realiteit! Wat wordt hij groot en wat was hij klein en kwetsbaar en mager!
Ik ben ook nu al bezig met Iman's verjaardag, idd om alles wat ik gemist heb goed te maken (proberen dan)... Ik moet vaak huilen als ik denk aan mijn zwangerschap, de kraamtijd en Iman in het begin... Ik ben ook heel bang voor een volgende zwangerschap, echt diepzittende angst... Ik hoop ook voor allemaal een betere zwangerschap/bevalling/kraamtijd...