Bestaat er een kleuterpubertijd met de leeftijd van 6 jaar? Man man, sinds onze dochter twee weken geleden 6 is geworden weet ik echt niet meer wat er met haar aan de hand is.. Grote mond, (te) bijdehand, geen zin hebben in school, naar doen tegen haar vriendinnetje, chagerijnig kijken, en vervolgens huilen als je haar erop aanspreekt. Ik heb al aan haar gevraagd of er iets aan de hand is, maar het enige wat ze zegt is dat ze school niet leuk vindt. Is dit een fase? Ik word het inmiddels wel een beetje zat. Vanmorgen ook; zit ze naast haar vriendinnetje (die overigens woensdag haar kinderfeestje heeft) zegt ze ineens; Ik wil niet naar jou kinderfeestje, ik heb er geen zin in etc. en dat ook op een hele nare manier. Ik vind dit echt enorm sneu voor haar vriendinnetje dat zij zo doet. Als ik haar er dan op aanspreek, zeg dat haar Ipad een week de kast in gaat en dat ze maar eens "normaal" moet gaan doen, begint ze te huilen. Er is tussen die meiden niets voorgevallen, normaal gesproken is er ook nooit iets aan de hand maar de laatste twee weken pfff.
Ze is net 6 en zit daardoor ws nog in groep 2. Misschien verveelt ze zich gigantisch op school en zit ze daarom niet lekker in haar vel. Ik zou het eens met de juf bespreken. Onze dochter is in november 5 geworden en heel pienter. Ze was de laatste tijd ook erg chagerijnig thuis en zei dat ze het maar saai en stom vond. Heb toen gesprekje met een van de juffen gehad die aangaf dat ze nog steeds met moeite 3 weektaken maakte. Ze had niet het idee dat ze zich verveelde. Vorige week het rapportgesprek gehad, cito uitslagen en rapport waren super. Ze scoorde A+ op de cito's. De andere juf zat ook bij het gesprek (zij is tevens IB'er). Ze vroeg of ik nog vragen had dus legde haar het voorval met de andere juf uit. Ik vroeg hoe het kon dat ze die werkjes niet voldoende deed en dat ze daar nog zoveel moeite mee blijkt te hebben. Ze zei meteen, nee dat is echt een misverstand, hier hebben we samen al over gesproken. De werkjes doet ze met moeite omdat ze het gewoon echt niet meer uitdagend vindt. Niks is vervelender dan dingen maken die je al met gemak doet. Ze gaf aan dat ze in groep 1 al veel van deze dingen heeft gedaan en dat de uitdaging weg is. Ze krijgt nu met nog een meisje verdieping in de lesstof en ik heb in een week tijd, een heel ander kind die weer fluitend naar school gaat en weer heel gezellig is.
Dan zal ik nog maar eens een gesprek aangaan met de meester. Ik heb dit al eerder aangegeven, en dan zegt hij; ja maar als ik haar een moeilijker werkje geef dan zegt ze; dat kan ik niet. Ik moet zeggen dat hij ook wel enorm makkelijk is hoor. maar bedankt voor de tip!
Misschien moet je het anders verpakken. Aangeven dat je ziet dat ze veranderd en dat je graag wil bespreken of hij weet waaraan het zou kunnen liggen. Als hij er niet zelf mee komt zou ik vragen of het misschien hieraan kan liggen. Ze zit nu immers al 2 jaar op school en heeft nog een half jaar te gaan. Probeer het gesprek zo in te gaan dat je met hem een oplossing wil bedenken. Niet dat hij denkt (net als de juf bij ons in eerste instantie) oh ja...daar heb je weer zo'n mama
Hj bepaalt toch welke werkjes zij doet? En hij mag d'r ook best even op gang helpen. Overigens.. Zou je dochter weten wat je precies bedoelt met "normaal"? Zeker als ze zo doet uit frustratie... Is dat best een lastig begrip Op die leeftijd kunnen ze slecht overzien wat er dwars zit en zal een volwassene de juiste prikkels geven. De kunst is dan natuurlijk wel om te ontdekken wat het probleem is... Dat is nog niet makkelijk...
Nou dat vind ik dus ook, en dat zij het "moeilijk vindt" roept ze al vrij snel hoor Ik kan enorm goed opschieten met haar leraar, hij weet ook dat als ik iets vraag of iets zeg, dat het serieus is en niet "weer zo'n moeder". Hij ziet zelf ook dat ze anders is dan anders, heeft dit ook al bij mij aangegeven. Ik wil vanavond na het eten m'n dochter eens bij me nemen om te vragen wat er is, maarja, hoe pak je dat aan zonder "handvaten" aan te geven waardoor zij kan zeggen; ja, dat is het! (dus voorbeelden noemen). Pfff lastig hoor soms. Ze zijn al zo groot maar aan de andere kant ook nog zo klein!
Mja en je wil d'r ook geen woorden in de mond leggen natuurlijk. Hier wel ervaring mee maar een altijd werkende goede aanpak heb ik nog niet gevonden. Vaak komt het er juist op een onverwacht moment ineens wel uit.
Nee dat herken ik zo niet. Hier juist sinds ze 6 jaar is veel leuker in de omgang. Behulpzaam en leergierig. Maar elk kind is natuurlijk anders
Ik herken het gedrag op zich wel (dochter is bijna 5), maar niet zo erg dat ik het als puberteit zou bestempelen. Meer gewoon kleutergedrag, kibbelende b*tches kunnen die meiden onderling zijn Tjongejonge! Grote mond heeft ze ook geregeld, maar niet schelden ofzo en ze luistert vooral heel slecht als ze samen is met een vriendinnetje. Dan moet ik wel redelijk streng optreden, want ze dagen me echt uit.. Chagrijnig herken ik niet. Ze heeft t wel makkelijk in de klas, krijgt extra uitdaging, maar ze vindt t gelukkig nog steeds leuk (al roept ze wel dat ze naar groep 3 wil).
Inderdaad gewoon eens een goed gesprek aangaan. Invullen is een valkuil! Je kunt bv de dag met haar doorlopen en een aantal picto's van smileys bij de hand houden. Of kleuren als die haar buien duidelijker aangeven. (alles kun je met haar overleggen) Dan begin je bij opstaan.. Je laat haar steeds noemen wat er gebeurt en vraagt haar welke smiley hier bij hoort. Vraag wat er precies vrolijk of stom of wat dan ook aan is. Gebruik hiermee steeds de termen die zij noemt, dit ook weer om invullen te voorkomen. Wie weet komt er iets naar voren als je op deze manier de dag scant. Ik ben kindercoach en heb al de meest geweldige oorzaken van 'buien' van kinderen in groep 2 of 3 voorbij zien komen. Variërend van 'de juf is gemeen' tot 'de jongen achter mij blaast in mij haar' en nog veel meer. Soms ook verdrietige oorzaken als "ik ga liever niet naar school, want ik wil niet dat mama alleen thuis is"... Natuurlijk kan het zijn dat ze zich verveelt, maar dit lijkt me nog niet vastgesteld. Praat met je dochter, zij weet het het best! Succes! En accepteer dat je dochter net een mens is, met buien zoals ieder ander..
Sowieso raad ik het gebruik van het woord 'normaal' graag af. Niemand weet wat dit is nl, bovendien is de enige echte boodschap achter deze woorden (doe eens normaal!) dat ze nu dus niet normaal doet. Dit is nooit fijn om te horen. Zeker als zij zich ergens verdrietig over voelt en simpelweg niet weet hoe ze deze frustratie anders moet uiten. De frustratie wordt dan misschien alleen maar groter, omdat zelfs mama haar niet begrijpt.