Ik voel me schuldig. "Had ik maar" of "misschien als.." schieten constant door mijn hoofd. Ik weet dat ik er niks aan kan doen, maar toch probeer je voor jezelf een verklaring te zoeken waar het mis is gegaan. Volgens de gyn is het hartje maandag gestopt met kloppen. Toen ben ik gaan zwemmen en heb ik in een bubbelbad gezeten. Ik had het nogsteeds koud toen ik daar in zat, dus ik dacht dat het dan niet schadelijk zou zijn.. Pas als ik het bloedje heet zou krijgen. Ik zat te rillen, zo koud had ik het nog. Ik vond het water niet heet. Nou had ik een beetje menstruatiekrampjes. Zou dat het zijn geweest? Ik dacht misschien is mijn bm weer aan het groeien. De krampjes hielden thuis aan, tot vervelend aan toe, maar ik dacht dat het erbij hoorde. Ik had geen bloedverlies dus dan zit het wel goed, dacht ik. Niet dus.. Toen zat het niet goed. Het blijft een beetje door mijn hoofd spoken. Als ik niet was gegaan, zou het dan wel goed blijven gaan? Waarom voel ik me zo schuldig? Ik ben aan het wachten tot ik begin met vloeien, wat een verschrikkelijk gevoel. Ik ben nogsteeds zwanger, maar het leeft niet meer. Ik had hier nooit echt goed over nagedacht. Ik wist niet dat ik bij zo'n korte zwangerschapsduur, al zo'n gevoel zou hebben. Ik wil gewoon even van me afschrijven.
Heel veel sterkte lovieyou! Neem de tijd om het te verwerken! Het is zwaar hè om af te wachten. Hopelijk komt het snel los (hoe dubbel het ook is) en kun je verder! En dat schuldgevoel had ik ook, maar dat hoeft echt niet!! Je kunt er niks aan doen dat het hartje is gestopt.
Wat vreselijk voor je dat het dit keer niet zo mocht zijn. Ik snap dat je voor jezelf een verklaring wil hebben, maar ik denk dat je nu wel erg hard bent voor jezelf. Ik denk niet dat zwemmen of een warm bad de oorzaak is geweest, helaas zat er iets niet goed bij de kleine en heeft je lichaam daarnaar gehandeld. Ik wil je veel sterkte wensen, hopelijk kun je dit verlies een beetje een plekje geven. Wees in ieder geval lief voor jezelf, jij kunt er niets aan doen!
Bij bijna alle miskramen op deze termijn ligt de oorzaak in de genetische opmaak van het kindje en niet in wat de moeder heeft gedaan. Van even in een jacuzzi, terwijl je het niet eens echt warm hebt krijg je écht geen miskraam hoor. Je moet je hier niet meer schuldig over voelen! Wat betreft je gevoel, de meeste dames hier met een miskraam op deze termijn (of eerder) voelen het net zo. Mijn miskramen waren nog eerder en ik voel het ook zo. Zelfs nu ik weer zwanger ben kan ik het niet helpen om af en toe stil te staan bij mn miskraam van vorig jaar. Ik hield toch al van het kindje en droomde stiekem al hoe het zou zijn als ze bij mij zou komen. Voor mn gevoel is het, hoe klein het dan ook was, altijd een heel klein beetje bij me. Ik wens je heel veel sterkte!!
Herkenbaar die schuldgevoelens. Ik had dat ook toen ik MK had met 12 wkn. Je leeft er zo naar toe en als je dan hoort dat het niet goed is, ga je terug beredeneren wat je in de afgelopen periode allemaal hebt gedaan wat misschien de MK heeft veroorzaakt. Maar feit blijft dat je het niet in de hand hebt. Hopelijk komt de MK gauw op gang zodat je het een plekje kunt geven. Neem er de tijd voor, het is -ondanks dat je 'maar' 8 wkn zwanger was, een rouwproces waar je doorheen gaat. Sterkte!