echt slecht. De gynaecoloog van mij had zelfs ook contact met vk opgenomen nadat ze ons het slechte nieuws had verteld.
Ja inderdaad vindt het ronduit schandalig en had zeker ook een klacht ingediend. Bij mij is het ook zo gegaan jolicoeur, ik word 30maart nog een x gebeld door de gynaecoloog en verloskundige. En 11mei laatste controle. VK bleef ook bellen hoe het met me ging.
Haha heb ik ook heel vaak hoor! Misschien moet je een herinnering of agenda punt in je mobiele agenda zetten, misschien dat dat helpt?
Precies 1 week sinds ik echt bloedverlies kreeg wat ergens op leek. Ik ben vier weken terug al bruin en af en toe een drupje rood gaan verliezen maar dat was echt heel weinig. Vorige week woensdag ineens nam het fiks toe, en vrijdag heb ik de daadwerkelijke miskraam gehad. Dus vier dagen na de miskraam is het gestopt. Gisterenavond ineens had ik geen bloedverlies meer en nu ook niet. Ik hoop dat dat zo blijft
Ja weg met die vieze gore maandverbanden. Heb nu nog een gewoon ultra dun inlegkruisje in, wat een verademing na die proppen.
oh fijn dat je klaar ben. Ik heb nog wel af en toe iets verlies (morgen twee weken na verlies), maar voornamelijk wat oud bloed. Morgenochtend gaan we kijken of het schoon is. Ik hoop het zo!
Ja ik hoop t ook voor je! Ik zou zeggen van wel aangezien je alleen af en toe nog wat oud bloed verliest. Ik heb pas over ruim 2 weken een afspraak, tegen die tijd heb ik als mijn cyclus direct op gang gekomen is al weer en eisprong gehad. Gek idee
Waar te beginnen... Laat ik starten met mij voor te stellen. Ik ben Nikki15, 37 jaar en kom ook uit de DOMstad <3 En inmiddels al 2 MA verder... Mijn man en ik hebben al 2 prachtige dochters, van 9 en 7 jaar oud. Altijd hebben we de wens gehad voor nog een derde...voor een nakomeling. Door de jaren heen 'is het er eigenlijk niet van gekomen'. Druk met werk, kids, verhuizen, nieuwe baan etc. Maar toen werd ik ziek...Colitus Ulcerosa (zusje van de ziekte van Crohn). Ik werd zelfs zo ziek dat ik in december 2016 een week voor de kerst in het ziekenhuis moest doorbrengen. Maar met de juiste medicijnen knapte ik al snel op. Echter wilde mijn arts dat ik een bepaald medicijn zou gaan slikken, maar direct vertelde hij daarbij "mochten jullie nog een kinderwens hebben, dan mag je dit niet slikken" BAM!!! Ineens moesten we toch weer gaan nadenken over onze wens. Willen we dit nog steeds, juist nu de meiden al zo groot zijn, alles rustig is en loopt zoals het loopt? Nu we meer vrijheid hebben en de meiden steeds zelfstandiger worden? JAAAA, was toch uiteindelijk het antwoord! In overleg met de arts besproken het medicijn dus niet te gebruiken en hij wenste ons succes en gaf aan dat het hopelijk snel raak zou zijn, want 'te lang' zou nog best gevolgen kunnen hebben voor mijn darmen. Gelukkig was dat niet tegen dove-mans oren gezegd wat ik was direct zwanger! Wat ik natuurlijk stiekem had gehoopt aangezien het bij de de meiden ook direct de eerste maand al raak was. Toch was er iets mij wat zei dat het niet goed zat... Tijdens de zwangerschappen van de meiden was ik heerlijk onbevangen (toen kende ik dit forum dan ook niet ) maar bij deze zwangerschap kwamen alle mitsen-maren tevoorschijn! Na een paar weken merkte ik ook dat mijn symptomen afnamen...maar mijn man bleef positief en trok mij door die onzekere periode heen....tot die eerste echo ...geen kloppend hartje. Ik schreeuwde het uit!!! ZIE JE NOU WEL, IK ZEI HET TOCH!!! God alle Jezus, wat heb ik gejankt die avond! Maar omdat ik het al aanvoelde heb ik mij in de periode voor de eerste echo al voorbereid op wat evt. zou komen, en mij goed ingelezen alle opties. Voor mij was direct duidelijk dat ik een curretage wilde. Ik wilde (en kon) niet afwachten tot het vanzelf zou komen, ik had snot verdomme 2 meiden thuis waar het leventje gewoon van doorging! Ik moest (en wilde) er zo snel mogelijk vanaf. Gelukkig kon ik de volgende dag al terecht bij de Gyn. Wat een dwaas mens was dat zeg!! Zo verdrietig als we waren zaten we te wachten in de wachtkamer toen we binnen werden geroepen door een overmatig vriendelijke en té vrolijke Gyn (vrouw) "Hallllooooo, hoe gaat het met jullie? (echt te vriendelijk gewoon)" Mijn man zag direct dat ik dit niet trok en vroeg haar nogal geïrriteerd of ze enig idee had wat we kwamen doen?! Zeker zei ze...nou dan kan je je wel voorstellen toch hoe we ons voelen zei mijn man nogal boos Ze begreep de hint en realiseerde zich dat ze indd wat over enthousiast reageerde (stom wicht ) Maar, hup weer in de beugel, benen wijd en echo....een dag later was er al geen vruchtje meer te zien. Mijn lichaam head het opgenomen 'en al verwerkt'...en vervolgens heel nonchalant "en kijk, daar is het 2e vruchtzakje" HUH...2e vruchtzakje, hoe bedoel je? Ohhh heeft de VK dat niet gezien? Het was een tweeling! En ook dát heb ik al die tijd 'geweten' gevoeld dus....jezus NOG een klap. Maar goed...gelukkig ene dag later al de curretage en die viel me 100% mee! Daarna nog lang verdrietig geweest en 'spastisch' geprobeerd om snel weer zwanger te raken. Toen dat na 3 maanden nog niet was gelukt, wa sik er zo klaar mee! Nu wist ik dus hoe moeilijk het voelt als het niet wil lukken. We hadden afgesproken met elkaar dat goed was zo. Ons leven is prima. We zijn gezond, kunnen doen wat we willen en hebben een rijk leven met lieve vrienden en familie. We laten het zo. Wel met de afspraak dat ik geen AC meer zou nemen omdat mijn lichaam daar beter op reageerde. We deden dus enigszins aan 'natuurlijke AC'. Tot ik afgelopen december weer een positieve test in handen...en dat al paar dagen voor NOD. wat een schrik! Slechts 1x gezellig gemaakt die maand, dus vol ongeloof keek ik naar dat staafje...het stond er echt! En de testen knalden al heel snel van het scherm waardoor ik ook veel vertrouwen erin kreeg dat dit kleintje kennelijk wel heel graag bij ons wilde zijn en het nu dus goed zou komen. dacht zelfs aan 2 hummeltjes weer... Ik was zó zwanger, voelde me zo ziek! Wel had ik 1000000duizend twijfels hoor. "waar beginnen we aan, nu is alles in kannen en kruiken...etc.etc." Tot weer die eerste echo (die ik nu gelukkig een week eerder kreeg dan de keer daarvoor). Vol gezonde spanning, maar zeker met een bepaalde terughoudendheid gingen we die tegemoet. Ik zag het direct....een zwart gat! Ze bleef zoeken maar ik zei het zelf al dat ze moest stoppen omdat er gewoonweg niks zat! wat een desillusie weer. Maar ik bleef koel, en gevoelloos...geen tranen maar heel rationeel. Ook deze moest zo snel als mogelijk uit mij! Dat duurde uiteindelijk nog een week...pffff. En daar waar de 1e curretage mij 100% meeviel viel deze mij vies tegen! Ze hebben me echt pijn gedaan. Ik kreeg namelijk een prik in de baarmoedermond terwijl ik het roesje nog niet had gehad...FOCKING HELL, wat een pijn! Daarna stond ik stijf vd adrenaline waardoor het roesje me niets meer deed en ik alles bewust hed meegemaakt! Wat was ik boos ....maar binnen het uur voelde ik het al, ze hadden mijn darmen geprikkeld! Goddomme sukkels. Nu speelde mijn CU ook nog op...dus hup weer aan de medicijnen. Sorry voor het lange verhaal...het is de eerste keer dat ik dit zo vertel. (moest het kennelijk ff kwijt ) Inmiddels in afwachting van mijn 2e menstruatie na de curretage. En weer hebben we besloten het te laten, een zwangerschap. Het is tenslotte goed zo, en hoeveel kan ik (en mijn lichaam) nog aan? Sterk zat hoor, maar zo geen zin in dit soort gedoe allemaal weer. Maar ja, waarom blijf ik dan nog elke dag terugkomen op het forum, waarom blijf ik toch elke keer weer kijken naar al de staafjes met streepjes??? Zucht...wil ik het dan toch nog? Ik weet het echt niet meer... Hoe dan ook, we've got each other ladies. Dikke knuffels voor een ieder die dat nodig heeft. En ik ga zo ongelofelijk hard duimen voor jullie dat jullie snel, gezond zwanger mogen zijn!
Ik heb het idee dat ik te snel weer alles wil. Ik ben het vruchtje vorige week woensdag de 21ste verloren. Ik heb nu nog positieve testen helaas, en bloedverlies. En dat staat me zo tegen! Ik heb elke keer het gevoel dat het veel langer geleden is, maar het is net aan een week. Hebben jullie verder nog ergens last van? Ik ben zo vreselijk moe. Ik weet alleen niet of dat van de mk is, of van de klok een uur vooruit. Ik ben vandaag gewoon in een algehele staat van bleh.
Jeetje wat een heftig verhaal. Kan me voorstellen dat je dit even kwijt wilt.. ik lees in jouw verhaal dat je twijfelt over of je een zwangerschap wilt laten zitten, of dat je het stiekem toch nog wel graag wilt. Moeilijke keuze is het, lijkt me! Weet je man al dat je hierover enige twijfel hebt? Ik hoop dat je de nare ervaringen een beetje hebt kunnen verwerken, het is natuurlijk niet niks! Heel veel sterkte en een knuffel!
Ah meid.. kan me voorstellen dat je het snel klaar wilt hebben. Zo vervelend dat je in dit soort situaties alleen maar kan afwachten.. Ik heb nog regelmatig last van m'n stuitje.. hoop dat dit snel over gaat! Daarnaast ook nog steeds sneller moe dan normaal.
Wat een heftig verhaal, en wT lastig dat je twijfelt over wat je wilt! Praat vooral lekker mee, om je hart te luchten. Misschien kom je uiteindelijk tot een keuze!
Dames, mag ik jullie wat vragen over jullie cyclus na een mk? Na hoe veel weken werden jullie weer ongesteld? De gyn zei op de afspraak van 20 maart dat het 2 tot 4 weken nog zou kunnen duren. Wat is jullie ervaring qua cyclus?
Ja het is toch ook wel weer heel wat, zwanger en daarna niet meer. Maar die hormonen rotzooien voort! Ik hoorde gisteren via via dat een ooit-vriendin-nu-niet-meer zwanger is. Ik heb de vriendschap verbroken vlak na de geboorte van mijn zoon. Ik kon door de bekkeninstabiliteit niet mee naar haar vrijgezellen feest, en zij had daar geen begrip voor. Zij was altijd anti baby, anti kind. Noemde mijn zoontje altijd parasiet in mijn buik. En nu is ze zwanger. Ik heb gisteren keihard zitten huilen. Zo kinderachtig van mezelf, want ik gun iedereen een zwangerschap. Maar waarom moet het bij mij nou zo vaak mis gaan.