Hallo lieve allemaal, Drie jaar geleden besloten ik en mijn man om te proberen zwanger te raken, en een gezinnetje te starten. De eerste twee zwangerschappen eindigden in een miskraam bij ongeveer 7 weken, met tussen door nog een chemische zwangerschap waarbij ik kort na een test ongesteld werd. Een half jaar later raakte ik opnieuw zwanger, afijn, ondanks alles waren we wel weer door het dolle heen. Bij de eerste echo bleek ik nog maar heel kort zwanger, en was alleen de zwangerschapsring zichtbaar. Een week na deze echo begon spontaan een hele heftige bloeding. Ik voelde wat lopen beneden, en in een klap een hele plas bloed.. Wat een miskraam leek bleek een paar weken later een Mola zwangerschap. Na een curretage wilde ook het hcg niet dalen, en eindigde in zes weken behandeling in het AvL.. Ook nog een een complete Mola, en we mochten zeker een jaar niet zwanger raken. Tijdens de behandelingen heb ik mij absoluut verschrikkelijk beroerd en hulpeloos gevoeld, en wat was ik ontzettend blij dat dit achter de rug was. Hoe zwaar ik alles ook vond, het is me toen gelukt om positief te blijven en mij op andere dingen te richten. Een half jaar na deze behandelingen raakte ik per ongeluk zwanger (wij gebruikten enkel condooms). Volgens de oncoloog geen groot probleem, wel moesten we de zwangerschap monitoren. De eerste echo’s zagen er goed uit, geen enkel teken van een terugkerende Mola. En bij 6+4 een mooi kloppend hartje. Tot de 8 weken echo, waaruit bleek dat de embryo niet meer verder was gegroeid.. Op de echo stilte te zien. Een missed abortion, die had ik nog niet gehad. Deze miskraam ben ik er echt kapot geweest, nog meer dan de andere keren. Heel verdrietig allemaal natuurlijk, maar ik merk ook dat mijn gevoel tov zwanger worden veranderd is. Ik weet niet of ik het nog wil, bot gezegd hoeft het niet meer zo voor mij..herkent iemand dit? (naast alles heb ik een chronische neurologische ziekte, die weliswaar goed onder controle is, maar het is wel elke keer een aanslag op mijn gestel). Mijn man wil het liefst zsm weer proberen, en ik merk dat het hem enigszins onrust geeft als ik zeg dat ik het voorlopig even niet meer wil proberen. We schelen 9 jaar, en voor hem voelt het alsof zijn tijd aan het opraken is, vooral als ik nu een pauze wil inlassen.. Merk dat t allemaal ook zwaar weegt op onze relatie.. ben benieuwd of er dames zijn die dit soort gevoelens ook hebben gehad na een miskraam, of wellicht ervaringen willen delen. Liefs!
Wat heftig wat jullie allemaal hebben moeten doormaken. Sterkte ermee.. Hoe lang geleden is die laatste miskraam? Het gevoel en de gedachten die je omschrijft zijn heel herkenbaar. Laat je daarin goed begeleiden. Niet alleen lichamelijk maar juist ook psychisch. Het is een hoop om te verwerken qua verdriet en pijn.