Alles wat mijn moeder deed doe ik ook. En ik vind dat echt super fijn ook. Alles aan onze opvoeding vond ik goed. Zelfstandigheid...binnen bepaalde kaders was alles toegestaan. Die vrijheid maar tegelijk geborgenheid en veiligheid van de kaders vond ik echt heel fijn.
Zooo herkenbaar, ik vul aan: - Eet je bord eens leeg! - Sinterklaas ziet alles - Ga nou niet voor de televisie staan Maar wat ik anders doe is heeel veel kusjes en knuffels geven, zeggen dat ik van ze hou. Dat deed mijn moeder bijna niet (wel mijn vader). Ze was er voor je als er wat was maar er was altijd een "drempel gevoel"
Ik probeer echt zoveel mogelijk anders te doen. Mijn moeder komt niet bepaald in aanmerking voor de titel opvoeder van de maand . Haar gedrag is behoorlijk asociaal en daar wil ik heel ver van vandaan blijven. Een valkuil waar ik soms wel intrap, is dat ik bij stress nogal dwangmatig wordt met poetsen en opruimen. Een controleding. Ik hoor soms echt mijn moeder roepen als ik tegen mijn kinderen zeg: ‘ruim je troep achter je billen op (zij gebruikte daar dan wel een ander woord voor en alles in combinatie met gvd), we leven niet op de vuilnisbelt’, ‘geen rommel maken, want ik heb net gedweild’. Vreselijk! Bij mijn beste vriendin was het thuis altijd een gezellige rommel en dat vond ik als kind veel gezelliger. Haar ouders konden lekker de boel, de boel laten en de deur achter hun dicht trekken om iets leuks te gaan doen. Ik heb dit echt moeten leren en soms gaat het mis. Tafelmanieren waren bij ons thuis ook heel belangrijk. Mijn moeders idee was ook al hebben we geen rooie rotcent, we kunnen ons wel gedragen als koningen aan tafel. Onbewust heb ik dit overgenomen en volgens mijn man ben ik aan tafel echt een zeurpiet. Sowieso beleefd zijn, oudere mensen met u en twee woorden aanspreken heb ik overgenomen. Net zoals het motto dat een vriendelijk woord en een glimlach maar een kleine moeite is met een grote winst. Behulpzaam zijn en voor anderen klaar staan, ook in mindere tijden. Er zijn zeker ook wel wat positieve dingen, die ik overgenomen heb. De rest gelukkig niet!
Ik heb dat niet zo, maar juist vooral met dingen die ik anders doe. Mijn moeder hield niet zo van schoonmaken en opruimen, ik heb me daar soms best aan geïrriteerd en voelde me ongemakkelijk als er iemand kwam spelen waarbij alles tip top in orde was... vind ik een goede reden om mijn huis altijd schoon en op orde te hebben. Ook was(en is) mijn moeder erg ongerust en vraagt ze nog steeds wel eens als ik uit ben geweest oid of ik even kan laten weten als ik weer thuis ben, dit vind ik erg irritant dus ga ik zeker anders doen.
Soms zeg ik wel eens tegen mijn man “ nu klink ik net als mijn moeder!” En in betrap mij erop dat ik bepaalde dingen hetzelfde als haar doe!
Als iemand iets kwijt is; Nou daar waar je het het laatste hebt neergelegd/uit hebt gedaan Ik kon daar zo super kwaad om worden doe ik het nu zelf ook
Mijn vader zei altijd: 'Als jullie later op jezelf wonen kom ik bij jullie ook op de bank springen.' Hij heeft het bij ons allemaal gedaan zodra de bank er stond. Mijn moeder was streng. Als mijn geld op was en ik wilde uit mocht ik niets van haar lenen. Mijn vader drukte mij dan geld in handen. Als mijn moeder iets te duur vond rekende mijn vader uit dat als je het vijf jaar gebruikt het nog geen 5 cent per dag kost. Mijn moeder is ontzettend zorgzaam. Maar door mijn vader voelde ik me als kind altijd veilig en onbezorgd, en nu nog. Ook al was hij achteraf gezien niet zo pedagogisch. Ik wil dat mijn kinderen dezelfde veiligheid voelen als ik dat doe. Dat je weet dat wat er ook gebeurd je altijd bij je ouders terecht kunt. Wat ik wel echt stom vond aan mijn vader is dat hij niet trooste, maar alleen wilde dat het huilen stopte. Dan was het verdriet weer over. Dat doet hij nu bij onze kinderen ook. Je kunt je een gat in de kop vallen en hij zegt: 'Nou, niet huilen.' Ik zeg dan altijd: ' Ja, leer ze vooral dat ze geen verdriet mogen uiten.' Bij mijn moeder kan ik nog steeds onbeperkt uithuilen. Zonder dat ze wat zegt. Dat wil ik voor mijn kinderen ook.
Mijn ouders zeiden dat ook haast nooit maar lieten dat echt in alles wel blijken. Sinds ik volwassen ben zeg ik regelmatig dat ik van ze hou en ze zeggen het wel terug.
Ik ben er achter. Heeft te maken met dat je bepaalde mensen in je hoofd in dezelfde categorie " ordent".
Ik voed mijn dochter (en straks ook zoon) heel anders op dan dat ik ben opgevoed. Ik neem weinig mee vanuit huis, ja de dingen zoals het niet moest (het was bij ons thuis vroeger niet altijd even prettig)
Bepaalde dingen neem ik wel mee uit mijn opvoeding en jeugd maar andere echt totaal niet. Als ik vroeger straf kreeg moest ik tot in de treuren strafregels schrijven en later werd echt alles maar dan ook alles afgepakt (dus ook mijn boeken). Oh en mijn ouders zijn als straf niet naar mijn diploma uitreiking gekomen. Toen ik mijn diploma uitreiking had van de kraamopleiding had mijn moeder ook weer een slecht excuus om niet te komen. Zulke dingen zal ik nooit maar dan ook nooit doen bij de jongens. Ik merk wel dat ik strenger ben dan mijn man door mijn eigen strenge opvoeding.
Als ik vroeger wat had geflikt en ik dan sorry zei dan zei mijn moeder altijd "mijn hele zolder ligt al vol met je sorry's) dan zei ik echt 100x per dag sorry door bijvoorbeeld glas omgevallen, lomp gedrag van mijzelf, driftbui gehad etc etc. Ik merk nu ook dat ik dit tegen mijn oudste zeg die kan je dan echt onverschillig aankijken en zeggen ow sorry (dus hij meent het niet maar zegt het toch maar) En inderdaad, eet je bord nou leeg, niet stampen op die trap, niet zo gillen, doe es rustig, het hoeft niet stuk en de hele RamBam... Jep ik lijk dus op mijn moeder. Maar ook de lieve punten heb ik overgenomen. Ik weet dat ik vroeger als klein kind bij haar knuffelde. Dat zij te breien en ik lag tegen haar aan te tutten. Afgezien dat ik niet brei hangen ze wel altijd lekker tegen mij aan.
Ja ik denk het deels wel. wat ik vooral opvallend vind: mijn moeder had een broertje die vanaf de geboorte een zorgenkindje was en vroeger veel zorg nodig had. Naarmate hij ouder werd, werd hij wel zelfstandiger. Kocht een huis etc. Maar mijn opa en oma hebben hem altijd heel erg betutteld terwijl dat niet meer nodig was. Maar in hun ogen was ie nog altijd een zorgenkindje. Daar is ie zich uiteindelijk ook naar gedragen. Ze zijn altijd deels bij hem in blijven wonen en regelden alles voor hem. Mijn oma belde tot haar dood zelfs nog naar zijn werk als ie ziek was noem maar op. Mijn moeder irriteerde zich er mateloos aan en het was vaak een onderwerp van discussie en ruzies. Dat ze die jongen tekort deden. wat als zij kwamen te overlijden? Dan wist hij niet eens hoe hij zijn zaakjes moest regelen. Ik was vanaf heel jong al zelfstandig en op mijn 18e woonde ik op mijzelf. Mijn broertje daarentegen is nu begin 30 en woont nog thuis. En hoewel mijn moeder destijds zon hekel had aan dat betuttelende, doet ze nu precies hetzelfde bij mijn broertje. Ze wast en kookt voor hem, en als het op het onderwerp van een eigen huis komt dan zegt ze; ja maar dan moet ie om 6 u nog koken. Of; hij verdient niet zoveel.. dan heeft ie zoveel hoge kosten, dan blijft er niks over. Ik spreek er wel eens over, maar wil me er niet teveel in mengen. Toch vind ik het verbazingwekkend om te zien dat als je er 'zo dicht op zit' dat je soms zo blind kan zijn voor iets waar je zelf eigenlijk een afkeer van had. Verder herken ik genoeg dingen in mijn eigen opvoeding waarvan ik zei dat ik hey nooit zo zou doen of wat ik niet begreep toen ik jonger was en geen kinderen had, haha.
Jeetje.. dat soort dingen vind ik zelf moeilijk te begrijpen. Ik had ook een vriendin waarvan de ouders zo streng waren en dat op een nogal aparte manier oplosten. Ik vond dat als kind zo vreemd.. Een diploma uitreiking oid is toch een mijlpaal in je leven. Iets wat je nooit.meer over kan doen.
Klopt, ik snap het zelf nog niet. Ik heb het maar laten gaan, dat bespaard mij een hoop verdriet. Ik weet dat ik het in ieder geval nooit zou doen bij mijn jongens.