Dames, Voor wie is dit herkenbaar en hoe gaan jullie ermee om? Ik heb een dochter van 11 maanden wat een ontzettend moederskindje is. Heel de dag door gaat ze me achterna en wilt ze met me spelen, op schoot zitten noem maar op. Ze kan dan ook heel alleen spelen (misschien ook logisch op deze leeftijd). Als ze een keer alleen zit te spelen en ze heeft door dat ik ergens anders ben laat ze al het speelgoed prompt vallen en komt ze meteen achter me aan. Ik probeer haar zoveel mogelijk te betrekken bij de dagelijkse werkzaamheden, was ophangen, opvangen, schoonmaken alleen snap ik soms naar een momentje dat ze gewoon even bij iemand anders op schoot wilt zetten. Daarbij komt nog eens dat ze enorm "eenkennig" is (al maanden hihi) en eigenlijk van niemand wat moet hebben. Daarnaast is het slapen momenteel echt een drama. Ze wilt alleen maar bij ons in bed en slaapt eigenlijk niet in haar eigen bed. Ik heb al van alles geprobeerd, later in haar eigen bed leggen, laten huilen, ernaast zitten en negeren maar niks lijkt te werken. Is dit herkenbaar? Een fase waar ze door heen gaat? Hoe gingen jullie hier mee om. Tips zijn welkom!
Aan toe geven. Ze is veilig gehecht aan jou en dat is vreselijk belangrijk. Ik zou zeker niet proberen dat stuk te maken. vanuit een veilige hechting en een veilige omgeving zal een kind vanzelf de wereld willen gaan ontdekken. Ieder op een eigen tempo. Onze zoon slaapt bij ons in bed, bewust, dus daar kan ik je verder geen tips in geven als je dat perse niet zou willen.
Ik weet hoe je je voelt. Mijn tweede zoon heeft dit ook heel erg gehad. Hij wou alleen zijn mama. Ik weet niet of je dit wilt horen, maar bij hem duurde het van 8 tot 18 maanden ongeveer. Niet altijd even heftig gelukkig. Ik heb er veel aan toegegeven, maar ik ben ook expres wel eens wat langer uit zijn buurt gebleven als ik wist dat hij rustig in de box zat te spelen. Want zodra hij mij dan zag was het weer huilen en uitgestrekte armpjes naar mama... Ook was hij erg jaloers. Andere kindertjes die bij mij in de buurt kwamen kregen een duw. En ook papa werd weleens bij mij weggeduwd... Maar 1 troost: het gaat over! Hij is nu tweeëneenhalf en hij trekt nu net zo vaak naar papa als naar mama. En het toont in ieder geval dat hij goed gehecht is! Wat betreft het slapen kan ik je niet helpen. Onze zoon heeft altijd in zijn eigen bed geslapen.
@Danielle Het is helemaal niet mijn bedoeling om onze band "te breken" echter vraag ik me meer af of dit normaal is. Ik merk dat ik soms nog geen eens even normaal naar de wc kan en dit vind ik soms best vervelend. Heb het gevoel dat ik nooit echt rust heb Qua slapen, aan de ene kant vind ik het stiekem wel lekker als ze bij ons ligt. Enige nadeel is dat we allebei gewoon helemaal niet goed slapen. We worden brak wakker en liggen totaal niet comfortabel. @Cally Dan heb ik dus nog wel even te gaan Als de kleine nu zit te spelen blijf ik inderdaad ook doodstil op de bank zitten in de hoop dat ze niet door heeft waar ik "ben" en ze even lekker verder kan spelen. Misschien dat ik zelf ook wel iets te snel wil. In mijn beleving kan ze met 11 maanden prima alleen spelen. Misschien zie ik dit wel gewoon verkeerd en moet ik maar gewoon accepteren dat ik nu regelmatig iemand aan mijn broek heb hangen