Hoi allemaal, Ik ben benieuwd of jullie hier ook tegen aanlopen. Het drukt best een stempel hoe de sfeer in huis is en hoe mijn zin in om nog weg te gaan afneemt. Wij hebben 2 kinderen 8 en 11 jaar die zich heel goed vermaken met buitenspelen. Superleuk en lekker. Maar als wij (ouders) een keer weg willen: wandelen, fietsen, op visite etc. begint de ellende vooral van 11 jarige zoon. Moeilijk doen dat het stom is half huilend en dat alleen wij van dat soort stomme dingen doen etc. Ik heb op die manier al bijna geen zin meer om te gaan. Maar als ze de heel dag buiten spelen zitten wij ook aan huis/tuin gekluisterd en even eruit is ook lekker. O Benieuwd of wij de enige kinderen hebben die zo moeilijk doen.
Ik denk dat het voor velen wel herkenbaar is. Ik heb er 2 van 6 en bijna 8. Die willen nu soms al niet meer mee naar bv de supermarkt. Ik kan me van vroeger herinneren dat ik fietsen bv ook niets aan vond. Naar familie wilde ik op een gegeven moment ook niet meer mee. Lekker mijn eigen ding doen. Ik was wel zelfstandig genoeg om thuis te kunnen blijven. Dat kon ik van mijn broers niet zeggen. Edit: Je zou ze bv een keus kunnen geven. Bv. We gaan óf naar het bos óf we gaan fietsen, jullie mogen kiezen. Misschien hebben ze dan nog een beetje het gevoel er ook in mee te beslissen.
Zooooo herkenbaar!!! Hier ren zesjarige die het liefst elke dag en de hele dag alleen maar thuis is! Nu zijn we best huiselijk, maar we gaan graag wandelen, fietsen, eropuit in de natuur. Nou, die liefde daarvoor is niet op onze zoon overgesprongen helaas. Altijd mekkeren: ik ben moeeeee! Zijn we er al? Hoe lang is het nog? Zijn we al op de terugweg? Hopeloos! En we hebben speurtochten geprobeerd, spelletjes onderweg. Niks helpt. En nu zijn we bereid om in de volledige negeerstand een route af te leggen. We gaan er gewoon niet meer op in. Punt.
Deels herkenbaar. Even een stukje wandelen wil hij niet graag, ook niet op visite of naar de winkel. Hij mag best een half uurtje alleen thuis blijven, maar langer vind ik nog niet nodig. Het bos vind hij nog wel leuk, maar dan wel als hij een ijsje krijgt, prima doen we! En soms heeft hij gewoon niets te willen. Als we op bezoek gaan bij familie dan moet hij gewoon mee, klaar.
Hier doen ze precies zo, die van 11 vooral inderdaad. Denk dat het wel bij de leeftijd past. Ik doe daarom regelmatig dingen met de jongste. Jammer, maar het is niet anders. En soms moet de oudste gewoon mee, dan heeft ze pech. Bij verjaardagen ed vraag ik dan bv. hoe zij het zou vinden als mensen niet bij haar zouden komen. Dan begrijpt ze het wel. En als ze er eenmaal is, dan valt het meestal ook best wel mee. Wandelen en fietsen doen we niet (meer) met z’n vieren, tenzij het een doel heeft, anders kost het me teveel strijd en daarmee teveel energie. Boodschappen laten we bezorgen of doe ik alleen, scheelt ook strijdt. En het maakt ook dat ik vind dat ze dan op andere momenten maar rekening met ons moet houden; ik houd immers ook rekening met haar.
Kunnen ze niet samen thuisblijven? Ik neem aan dat je dan geen hele dagen weggaat? Ik laat ze gewoon even thuis ,ze mogen ook buitenspelen als ik weg ben maar dan stuur ik wel ouders van vriendje even een appje dat ik wegga of er als iets gebeurd ze daar heen kunnen. Nu scheelt het wel dat hier dan een nog grotere zus meestal thuis is.
Herkenbaar! Hier 2 (eikels) van bijna 6 en 8 die regelmatig (altijd) dwars liggen als wij iets “leuks” willen gaan doen. Wandelen vinden ze beide niets aan, fietsen wil nog net maar hebben ze eigenlijk nooit echt zin in, de jongste wil nog wel mee naar de winkel maar de oudste al niet meer. Het is echt hopeloos. Als we ze eenmaal mee hebben om een stukje te fietsen dan is het wel altijd prima en zeuren ze op zich niet. Het is dan wel weer zo dat er onderweg altijd iets gebeurt (klapband van man, oudste gaat 3 keer onderuit, jongste knalt tegen oudste aan, etc) waardoor de lol er ook snel af is. Ik zeg ook heel vaak: ik kan ook nergens heen met jullie....
Ik herken het niet, hier gaan ze eigenlijk altijd graag mee, maar het is geen verplichting, willen ze niet, dan blijven ze lekker thuis. Dat ik zin heb om op dat moment een stukje te fietsen, geldt misschien niet voor hen op dat moment.
Hier gaan ze er juist graag op uit met ons. Alleen mijn oudste zoon is heel gevoelig en houd niet van verjaardagen als hij de mensen niet goed kent. Daarin lijkt hij op mijn man, die houd ook niet van grote druktes. Ik verplicht hen niet om naar elke verjaardag mee te gaan. Zelf vind ik het gezellig dus dan ga ik gewoon met de andere kinderen. Een strijd ga ik er niet van maken.
Ja, heel herkenbaar. Is hier ook zo met de 2 oudsten. Wij houden erg van wandelen en dat doen we dus ook veel maar je kunt je voorstellen dat pubers daar niks aan vinden soms moeten ze gewoon mee en dan zeggen ze achteraf dat het toch wel erg leuk was en soms mogen ze ook lekker thuis blijven
En als jullie zouden lopen/fietsen naar een hele grote speeltuin/spellenhal oid? Je zou een pot kunnen maken waar iedereen een bepaald aantal briefjes in doet met activiteiten die ze leuk vinden. Je zou ook gescheiden uitjes kunnen doen. Maar misschien maakt dit de gezamenlijke uitjes leuker.
Hier 2 van 8 en 10. Willen ook niet altijd mee, prima, als we in de buurt een stukje wandelen of als ik even naar de supermarkt moet blijven ze samen thuis. Lijkt me heel normaal, zeker voor je 11 jarige, als die in de brugklas zit zal hij toch ook regelmatig alleen thuis zijn? We hebben wel de afspraak dat ze thuisblijven (binnen of in de achtertuin) en niet het huis onbeheerd met de deur van slot achter kunnen laten. Dat snappen ze prima. En ze kennen onze telefoonnummers uit het hoofd en kunnen ook bij buren terecht indien nodig. Maar in de praktijk redden ze zich prima
Herkenbaar inderdaad. De 2 jongsten van 9 en 10 krijg ik wel mee, maar de oudste van 14...Die heeft eigenlijk nooit zin. Lekker op je telefoon in je kamer hangen heeft de voorkeur. En ik snap het, maar ja, ik wil ook wel eens een gezellige dag met AL mijn kinderen.
Wel herkenbaar idd. Maar soms hebben ze gewoon geen keuze en moeten ze gewoon mee, krijgen ze niks van.
Fijn toch ook wel die bereikbaarheid. Hier hoeven ze ook echt niet iedere dag mee op pad. Maar bijvoorbeeld de zondag vind ik wel gewoon leuk om iets met het gezin te doen. We geven er ook niet aan toe. We doen alles voor ze en soms moeten ze zich maar aanpassen. Alleen dat gezeur eromheen is soms irritant .
Snap het wel. Toen ik 11 was vond ik wandelen en fietsen ook heel erg stom Later is het goed gekomen, al ben ik van wandelen nog niet percee fan. En naar iets van een speeltuin gaan, dus doelgericht wandelen/fietsen?
Dit zorgt er bij ons ook voor dat ze niet zagen of morren . Doelloos wandelen of fietsen vinden ze maar niets.
Heel herkenbaar! hier twee jongens van 8&10. Verjaardagen gaan gelukkig zonder zeuren maar als wij bijv voorstellen te gaan fietsen, naar de winkel, wandelen of een dagje weg dan is het altijd nee. Ook vragen ze altijd hoe lang iets rijden is en hoe lang we daar zijn Soms hebben ze echt pech maar wij merken dat we vaak al geen zin meer hebben als er zo negatief gereageerd wordt. Alleen thuis blijven kan even maar zonder scherm vermaken ze zich zo slecht dat ik het liever niet doe. Dus ik plan de boodschappen als ze er niet zijn en verder werken we maar heel veel in en om het huis
Ja en wij proberen ook geven en nemen. We gaan ook nooit uren wandelen dus is er ook altijd nog wel tijd over voor buitenspelen of potje gamen.