vriendinnen van me mogen mijn kinderen behandelen als die van zichzelf. Inclusief stemverheffing. Ook als ik er bij sta en niet zie wat er gebeurd. Want dat ik er bij ben; wil niet zeggen dat ik alles doorheb of meekrijg van mijn kinderen . Vaak is juist het onmiddellijk reageren op het gebeuren beter/heeft meer resultaat, dan dat ik eerst te horen moet krijgen wat er gebeurd is (en dan is het misschien te laat) en dat ik dan met mijn kinderen ga praten. Dus nee, ik herken het niet...
Nee niet herkenbaar, als we het over normale verheffing hebben heb ik daar geen problemen mee. Als mijn kind wat doet en ik was bezig met wat anders mogen ze daar wat van zeggen.
Even voor de duidelijkheid, uit je tekst haal ik dat de kinderen niet van je (huidige) man zijn? 'Iemand anders bijv man' tegen 'MIJN kinderen'.. In die situatie is het afhankelijk hoe jullie de opvoedingsrollen hebben ingedeeld, heeft hij een opvoedingsrol of staat ie er buiten? Verder vind ik dat onze naasten best onze kinderen mogen corrigeren, wij leven grotendeels volgens het principe 'it takes a village to raise a child', alleen zonder geschreeuw/boosheid ed. Man en ik proberen dezelfde aanpak te hanteren, maar hebben toch beide een eigen insteek. Ik ben wat 'impulsiever' dan hij en verhef echt weleens mijn stem.
In je eerste post zeg je dat je maag omdraait als iemand zijn stem verheft tegen je kinderen. Dat is toch iets anders?