Hallo meiden Zijn er nog meer dames hier die het zeker weten dat het bij één kindje blijft? Ik heb een zoontje van ruim tien maanden. Na de bevalling heb ik een behoorlijke pnd gehad, waarvoor ik nog steeds in behandeling ben, en medicatie. Ondanks dat het de laatste twee maanden stukken beter met me gaat weet ik zeker, ik wil er geen kinderen meer bij. Ik vind het moederschap zo zwaar. En vooral altijd het bezig zijn met, en altijd rekening moeten houden met. Ik mis mijn vrijheid ook iedere dag. Ik heb ook dagen dat ik totaal geen zin heb in het moederen. Dan wil ikgraag andere dingen doen. Ik voel me dan ook schuldig dat ik zo egoistisch denk. Een kind is zo'n verandering, het lijkt alsof ik er nooit aan ga wennen. Voor mij voelt het ook alsof ik er gewoonniet geschikt voor ben. Mijn zoontje ligt nu op bed. Het inslapen duurt altijd lang, afwisseld met veel gehuil. Ik zit beneden en hoor het gehuil door alles heen. Overal in de kamer ligt speelgoed en het is een zootje. Het valt me gewoon zo tegen en word daar zo verdrietig van. Ik voel me echt vaak ongeschikt als moeder.
Vergeet niet hoe sterk de invloed van hormonen is. Een pnd lijkt me verschrikkelijk en is iets wat jou nu overkomt. Die gevoelens zijn gekleurd en zullen in de loop van de tijd veranderen. Je hoeft jezelf niet af te rekenen op wat je nu voelt. Je krijgt er al hulp bij en dat is het beste wat je nu kunt doen. Denk ook niet dat andere moeders zich nooit zo voelen. Het is gewoon zwaar, neemt je leven in beslag en soms kan het teveel zijn. Soms iets voor jezelf willen doen is hartstikke normaal. En verder: je hoeft niet bij 10 maanden al een beslissing te maken. Mag natuurlijk wel maar pin jezelf er niet op vast.
Oh meid wat vervelend dat je je zo voelt! Het moederschap is ook zwaar! En idd een moment voor jezelf dat mis ik ook. Als jullie er voor kiezen dat een kindje voor jullie genoeg is is dat toch prima
Voordat ik ooit zwanger werd hoopte ik op 2 kindjes. Na de bevalling van de eerste riep ik; nooit meer en het blijft er bij 1! Mijn oudste was een huilbaby (6 tot 8 uur per dag krijsen) door reflux, kea en kiss. Daarnaast zelf een keizersnede en flinke pnd. Echter ik herstelde, zoonlief kreeg andere voeding, medicatie en osteopaat die allen zijn werk goed deden. En toen werd hij een jaar... En toen kwamen de twijfels... En toen kwam langzaam toch de wens weer boven. En zie mijn onderschrift Wat ik duidelijk wil maken; leg nu nog niets vast. Nadat je kindje 1 jaar is geworden worden veel dingen makkelijker. Uur eerder of later eten is ineens niet direct meer een ramp. Minder slaapjes overdag en meer zelf doen en zelf spelen. Daarnaast word jij straks ook steeds meer jezelf als je jezelf weer bent. En misschien blijft het bij 1 kindje, dat is ook prima! 1 kindje is niet zielig en hoeft niet verwend te zijn! Als jullie je daar maar in thuis voelen en daar blij mee zijn! En het moederschap is zwaar. En dat blijft. Zorg dat je af en toe je handen ook eens echt vrij hebt, laat je partner een dagje zorgen, laat een opa/oma/vriend/kennis een dagje zorgen en ga iets leuks doen voor jezelf. Daar knap je ook van op!
Je zit nog middenin je pnd en je hoeft niet meer kinderen te willen. Werk eerst die pnd goed door en ik weet zeker dat de wereld er over een tijdje veel lichter uit zal zien! En nee, dan hoef je nog steeds niet meer kinderen! Veel sterkte!
Hier sluit ik me bij aan. Ik heb het ook heel zwaar gehad en een in een heel diep dal gezeten. Ik ontvluchtte regelmatig het huis door mijn zoontje bij mijn ouders te laten logeren en zelf uit te gaan tot 's ochtends vroeg. Ik vond het moederschap vaak helemaal niet leuk en was blij met elk moment dat ik weer even mezelf, zonder kind, kon zijn. Ik werd gek van zijn gehuil, dat ging echt door merg en been. Ik hoorde hem zelfs huilen als hij er niet was, of gewoon lekker lag te slapen. Zelf sliep ik op mijn slechtste moment nog maar 1,5 uur per nacht. Ik was echt doodongelukkig Maar hij is nu 2,5 jaar en al deze gevoelens zijn helemaal weg! Ik ben heel gelukkig met hem en ervaar het moederschap niet meer als een last. Een tweede kindje hoef ik nu nog (lang) niet, maar ooit zeker wel. Ik hoop dat voor jou over een tijdje ook de zon weer gaat schijnen en je terug kunt kijken en kunt zeggen dat je PND echt helemaal voorbij is. Sterkte!
Hier wisten we voor de zwangerschap al dat, wanneer het überhaupt zou lukken, het bij één kindje zou blijven...dit vanwege mijn leeftijd en lichamelijke gesteldheid. Een vriendin van mij heeft net besloten het ook bij eentje te houden, dit omdat ze weet dat ze twee niet aan zou kunnen en waarschijnlijk geen leuke moeder zal zijn, nu gaat het goed en is ze gelukkig. Zo zijn er zat redenen om het bij eentje te houden en dat is geen schande, wie zegt dat je meer kinderen moet?! In jou geval zou ik me daar helemaal niet druk om maken nu en ga ik hierin mee: Sterkte P.S. na de bevalling was het hormoniaal gezien een zooitje bij me en dat werd versterkt toen ik weer aan de pil ging, sinds ik daarmee gestopt ben gaat het een stuk beterder met me...voel me een stuk rustiger en leuker. Weet niet wat voor anticonceptie je gebruikt maar dat kan ook van invloed zijn op je gemoedstoestand.
Bedankt voor jullie reacties. Het is soms zo fijn om even te horen, dat het moederschap best wel zwaar is. Om me heen lijkt het alsof het bij anderen zo gemakkelijk gaat. Ik probeer me daar niet teveel door te laten leiden, maar gebeurt soms wel. Fijn om te horen dat er ook meiden zijn die ondanks een pnd of een hele moeilijke start er toch volledig bovenop zijn gekomen, of zelfs een tweede kindje. Er volledig bovenop komen, is echt mijn doel. Ik gebruik de pil niet. Ben er na de bevalling niet meer aan begonnen. Gebruiken nu cd.
Als jullie kiezen om het bij 1 kindje te houden dan is dat toch goed, wat een ander daar ook van zou kunnen denken? Het is toch aan jullie, die beslissing! Maar ik snap best wat je bedoelt met dat het moederschap zwaar is, vind ik ook vaak........... zeker de jongste, als hij de oudste was geweest, nou dan weet ik ook niet of er nog kindje bij waren gekomen. De tweeling was zo anders, ik ben drukker nu met 1 dan 4jr geleden met 2........ Gewoon lekker doen waar jij en je partner zich goed bij voelen!
Hey meis, Je hoeft je niet schuldig te voelen, en mama zijn is niet alle dagen feest. Maar omdat je nu niet lekker in je vel ziet krijgt dit alles vermoed ik een nog donkerder randje. Ik hoop dat je snel van je pnd af bent en dat je alles weer met een 'roze' bril mag gaan zien. En hoeveel kindjes je wilt/wenst staat daar los van. Ik ben een trotse mama,hou onbeschrijfelijk veel van mijn zoon,had een heerlijke zwangerschap en bevalling. En toch blijft het bij ons ook bij 1 kindje. Wij zijn compleet en gelukkig. En onze zoon was een super makkelijke baby en dreumes, dus het gezegde 'wacht maar als hij 1 of 2 is dan gaat het wel kriebelen' gaat hier ook niet op.
Het komt goed! Herken alles wat je zegt.Je bent gewoon nog nier over die pnd heen.. Ik vond het eerste jaar net zo zwaar en nu...tuurlijk nog wel eens ff pittig maar geniet er ook echt van en raak niet door iets kleins meteen van slag/depri etc. Had ook een pnd (en hg zwangerschap). Denk ook niet dat ik daar beide nog eens doorheen wil en dat 1 kind voor mij gewoon gemoeg is, maar van die ene geniet ik nu wel erg en heb niet meer het gevoel dat het zwaar is. Tuurlijk af en toe als ze dwars is of ziek, dat blijft pittig maar met vriend/ouders om me heen kom ik ook weer door zo'n periode heen zonder er zelf aan onderdoor te gaan. Heb je wel veel support uit je omgeving? Heb dat nl niet altijd genoeg van mijn vriend en dat maakt t ook zwaarder, je hoeft t namelijk niet allemaal alleen te doen! En hebt ook nog recht op jouw vrije tijd/hobbys etc.
Wij houden het ook bij 1 kindje. We hebben er jaren over gedaan om hem te krijgen en hebben geen zin meer om het medische traject weer in te gaan. Als jij geen 2e kindje meer wilt, is dat toch prima. Ik vind ook dat men er altijd maar heel makkelijk vanuit gaat dat er een tweede komt. Alsof het niet normaal is om 1 kind te hebben.
Herkenbaar! Hier blijft het ook echt bij 1! Geen twijfel over. En ja, ik vind het ook zwaar en mis vaak mijn oude leven. Heb vaak het gevoel dat, naast mijn werk (gelukkig!), ik leef om voor kind te zorgen en het huishouden te doen, wat nooit klaar is. De dag draait om kind en eigen tijd is er weinig. Ben ook vaak blij als hij slaapt! Ik geniet echt van hem en vind het prachtig om te zien hoe hij zich ontwikkeld. Wil ook echt niet kwijt. Maar ppppffff wat een opgaaf. Ik kan echt uitkijken dat hij echt praat en goed loopt. Denk dat de mogelijkheden wat uitgebreider worden qua spelen e.d.
Ja, zo voel ik het exact! Ik heb heel veel steun en hulp van familie, vrienden collega's etc. Zeker de periode na mijn bevalling. hebben gespecialiseerde gezinsverzorging gehad, en psychiatrische hulpverlening thuis. en nog steeds staan mensen voor ons klaar, hebben ons nooit laten vallen. daar ben ik intens dankbaar voor. Ben weer voor drie dagen per week aan het werk, en ik vind dat zo fijn. Even geen moeder zijn en flesjes, luiers etc. Fijn met collega's praten en iets doen waar ik ook heel goed in ben, voel me dan weer nuttig. Ik zie het zelfs als een stukje vrijheid.
Naast het feit dat jij een hele heftige periode achter de rug hebt...ik heb meerdere mama's in mijn omgeving die een rustig (voor zover dat kan) 1e jaar achter de rug hebben en nu zeggen dat het bij 1 kindje blijft. Soms lijkt het wel eens not-done, en de vraag :en??? komt altijd als je kindje geen baby meer is. Redelijk onzinnig, alsof dat een logisch vervolg is? Fijn dat het beter met je gaat!
Ik had een hele zware bevalling gehad en daarna kreeg ik een kraambedpsychose en tijdje opgenomen. Ben sinds kort weer thuis nog wel aan de medicatie maar man man wat vind ik moederschap zwaar. In het begin zei ik ook never nooit meer en nu denk ik wil wel een tweede erbij maar niet nu. Het idee dat k dit denk betekend eigenlijk dat ik beter aan het worden ben. Ik hoop dat je snel eruit komt. K weet hoe naar het is.
Hey meid, elke moeder heeft het zwaar, pnd of niet, daar hoef jij je echt niet schuldig om te voelen of je voor te schamen! maar moeders hangen dat nou eenmaal niet aan de grote klok, en waarom niet? omdat wij moeders denken:"ik mag niet zeuren want ik wou zelf kinderen". De grootste onzin natuurlijk! Ik weet zeker dat jij een hele goede moeder bent, ondanks je problemen. Laat het idee over een 2e kindje lekker rusten en probeer eerst uit dit dal te klimmen en geniet ondertussen van de dingen die wél goed gaan met je kindje. Bij mij is alles voor de wind gegaan, en wij willen heel graag een 2e, omdat we onze kleine meid niet alleen willen laten opgroeien, maar ook ik laat het idee voorlopig lekker in de ijskast staan. Wil eerst van deze kleine meid genieten, weer tot mezelf komen(want het 1e jaar is gewoon zwaar, al heb je een voorbeeldig kind)en dan zien we wel weer. Ook het feit dat ik wil dat mijn dochtertje wat "zelfstandiger" is met bepaalde dingen speelt mee. Nou, dat duurt dus nog wel een jaar of 2 á 3. Meis, heel veel sterkte met alles! Jij komt er echt wel hoor, dat weet ik zeker! wij moeders zijn ijzersterk Go for it! XXX
Werken vind ik ook heerlijk. Precies wat jij zegt; even geen moeder en nuttig voelen. Mijn zoontje was 13 weken te vroeg geboren. Mensen om mij heen zeggen dat het daardoor komt dat ik nu geen tweede wil, omdat ik nog aan het verwerken ben volgens hun. Is totaal niet zo. Heb de vroeggeboorte achter me gelaten en nu is het een gewone dreumes. Als hij op tijd was geboren had ik het hetzelfde gevoeld. En het klopt, heb soms het gevoel dat ik dit niet hardop mag zeggen. Want mensen vinden het vreemd/zielig/enz. Nou, ik vind het wel goed zo. Denk dat ik mezelf ongelukkig maak anders. Ik mis gewoon echt een stuk sociaal leven. Ben tijdens zwangerschap verhuist naar andere kant van het land. En tot nu toe valt dat zwaar. Zomerperiode ging goed, maar nu...soms denk ik beter om terug te gaan. Heb ik iig mijn vriendinnen om me heen. En nieuwe mensen leren kennen is moeilijk vind ik. Dan zeggen mensen; komt wel als hij naar de basisschool gaat...Tja, duurt nog 3 jaar...
Zoals we er nu in staan blijft het bij één kind. We zijn nog jong, dus misschien denken we er over 5 jaar anders over. Hier is het puur een gevoel, maar vooral om praktische redenen is de keuze voor ons om het bij één te houden. Ik hoor dan wel eens, maar het is leuk voor hem om een broertje of zusje te krijgen. Wie zegt mij dat ze het goed met elkaar kunnen vinden? Daarbij ligt de keuze voor een eventuele 2e bij ons en niet bij onze zoon.
Hier ben ik om verschillende redenen ook niet zeker vane en tweede kindje. En wat zouhet ook. Ik ben al gezegend met 1 en voorlopig is dat zwaar zat. Voor mij is dit jaar heel heftig, trouwen, geweldige zwangerschap, zwaaaare bevalling, paar weken na bevalling weer operatie, heb erg lang moeten herstellen. Daarnaast nog herstellende van een burn out en zwaar zieke moeder die binnenkort komt te overlijden. Dat tezamen met mega slaaptekort omdat mijn ventje niet snapt wat doorslapen is. Ik geniet intens van mijn ventje maar ik vind het naast dat ik 4 dg werk ook echt zwaar hoor! Volgend jaar gaat vast rustiger verlopen. Ik bekijk het per jaar of ik er aan toe ben voor een tweede, qua energie maar ook qua ruimte en financieen. 2kinderen vlot na elkaar lijkt me uberhaupt ultra zwaar. Echt respect voor vrouwen die dat doen!