Dag lieve mensen, ik zit met een probleem nou ja zeg maar een dillema! Xander heeft echt heel erg last van verlatings angst en ik weet gewoon echt niet wat ik er mee aan moet. Dat xander ongeveer 7 a 8 maanden was begon het, mijn man is vrachtwagen chauffeur en bijna nooit thuis als xander wakker is waar door xander heel erg naar mij trekt, dat is op zich wel logisch. Maar nu is het zo als martijn wel optijd thuis is mag martijn xander niet eens vast houden dan wil hij alleen maar naar mij toe, en dit wordt echt met de dag erger. Als xander in de kamer ergens zit en martijn rijkt ze armen alleen al uit weet hij niet hoe snel hij naar mij toe moet komen. Martijn knuffeld wel met xander maar dat gaat ook dan niet vanzelf, eerst krijat hij een minuut of 10 en dan wordt hij pas rustig bij martijn en dan moet martijn zich eerst heel erg uitsloven en druk gaan doen om hem echt stil te krijgen maar op het moment dat hij mij weer ziet of hoort begint het weer. Xander gaat ook naar het kinderdag verblijf en dit echt nu echt een ramp aan het worden, we komen binnen ik zet xander op een bank daar, trek zijn winter pakket uit (jas sjaal pet) dan gaat nog goed maar op het moment dat xander door krijgt dat ik ga staan om weg te gaan begint hij al met huilen en kruipt helemaal in mij en laat me ook niet meer los. Als het juffie hem dan over pakt is het bijna paniek. Ik ga wel want anders sta ik er smiddags nog maar de juf vertelde dat het echt een hele tijd duurt voor hij weer een beetje kalm is en dan is hij zo uit geput dat hij op bed wordt gelegd en dan smiddags gaat het wel weer, maar dat hij het enige kindje is die dit doet en zo lang. En het begint nu ook bij de oma,s. als we op bezoek gaan of ze komen hier en ze pakken xander uit de wandel wagen of van de grond dan is het goed maar als ik hem vast heb wil hij naar niemand, terwijl hij eerst helemaal wild was van mijn moeder maar dat is nu ook niet meer, ja als hij op de grond zit of me moeder hem uit de wagen pakt is hij wel heel vrolijk meteen. dus dat is heel apart. Maar het wordt echt met de dag gewoon erger, Ik ben geen moeder dat als xander een kick geeft ik hem meteen oppak ofzo en ik laat hem af en toe gewoon eve huilen als hij zijn zin niet krijgt en het er niet mee eens is, ik vindt het ook erg voor me man die heeft er echt verdriet om. Maar nu wilde ik vragen of er meer kindjes zijn met extreem verlatings angst en wat jullie eraan gedaan hebben en ik wilde graag weten hoe lang het ongeveer duurde bij jullie. Bij xander duurt het nu al ruim 9 maanden. Sorry voor mijn lange verhaal maar ik weet het gewoon echt eve niet meer wat ik er mee moet doen. Groetjes miranda
Hoi, hier geen ervaring ermee, maar je kunt er wel mee oefenen: kiekeboespelletjes, weggaan als hij in de kamer aan het spelen is, (steeds ietsje langer, dus eerst enkel even gang in en uit lopen, en dat opbouwen, zodat hij doorkrijgt dat als je weggaat, je ook weer terugkomt. Verder is het op het KDV misschien een idee als je even 5 minuten met hem gaat spelen en als hij lekker in zijn spel zit, je dan weggaat? Niet stiekem weggaan, want dan wordt zijn angst alleen maar groter op den duur, maar wel op zo'n moment dat hij ook al even weer heeft gemerkt dat het daar leuk is. Dan zal het in het begin nog wel moeizaam gaan hoor, maar het is nu eenmaal gemakkelijker om ergens te blijven als je het daar leeuk vindt... en op dit moment overheersen voor hem misschien de minder leuke dingen op het KDV Wat betreft je man: tja, lastig... het is natuurlijk niks persoonlijks, maar je zoontje kent hem gewoon niet zo heel goed doordat ie hem weinig ziet waarschijnlijk. Is er niet een mogelijkheid dat je man op zijn werk diensten krijgt waarmee hij iets meer thuis kan zijn? Ik zou sowieso zorgen dat je man zoveel mogelijk tijd met jullie zoon doorbrengt, en dan eerst misschien gewoon samen met jou. Dus spelen met jou met je man naast je, jij lekker kletsen met manlief, zodat jullie zoon op die manier weer aan hem kan 'wennen'. En dat dan steeds een beetje uitbreiden. Succes ermee!
Dit klinkt wel heftig zeg. Is er bij het CB geen arts/psycholoog die hierin gespecialiseerd is die met jou kan kijken wel dingen je kunt toepassen om het te verbeteren?