Mijn zoontje is nu voor een week opgenomen i.v.m. overmatig huilen. Zo erg dat hij op een gegeven moment krijste als een speenvarken en heel erg aan het overstrekken was. Dat leek mijns inziens duidelijk op pijn. Ik sliep dus al nachten niet meer omdat ik constant met hem in de weer was. Ook overdag. Maandag heeft hij van 's ochtends 8.00 tot 15.00 aan één stuk door gehuild (krijsen) en zo ging het al dagen. Mijn man trof mij 's middags dus compleet overstuur thuis aan want ik was en ben helemaal kapot! Mijn man heeft gelijk de huisarts gebeld, we konden terecht en zij heeft ons doorgestuurd. Echter dacht zij niet aan een somatische oorzaak (zei ze na zijn oren en buik nagekeken te hebben), maar ik dacht zeker van wel. Ik zag gewoon dat hij pijn had. Zelf dacht ik aan reflux gezien de symptomen, maar dat is geen huisartsendiagnose dus dat moest door een kinderarts vastgesteld worden. Dinsdag hebben we ons dus in het ziekenhuis moeten melden en vele gesprekken gehad. Ook zij zagen duidelijk pijn bij mijn zoontje. Ze zijn hem gaan observeren. Overigens vonden ze (de verpleging) reflux heel aannemelijk gezien de symptomen. Ook is er een fysio wezen kijken en die constateerde het KISS syndroom. (ja in dit ziekenhuis bestaat het) Inmiddels is hij voor KISS behandelt en hij is daarna twee keer redelijk snel in slaap gevallen, echt onvoorstelbaar! Na zijn voeding zat hij ook weer tevreden bij mij op schoot terwijl hij daarvoor iedere keer onrustig was en begon te huilen. Ook is er vandaag gestart met een maagzuurremmer (Nexium) vanwege de reflux. Uiteraard ben ik ontzettend blij dat er diagnoses zijn gesteld en er een beleid word gevoerd, maar wat me wel steekt is dat er door de huisarts en later ook door de kinderarts (voor de observaties) gedaan werd alsof het huilen aan mij lag. Zo van 'Jij zit in een negatieve spiraal en dat voelt je kindje en daardoor huilt hij.' Of; 'Je moet hem meer rust en regelmaat bieden.' (alsof ik dat nog niet had geprobeerd!) Of; 'Kinderen mogen best even huilen.' Terwijl ik echt wel onderscheid kan maken tussen gewoon even huilen of krijsen van de pijn. Nou ja, ik kan me er druk over maken, maar het belangrijkste is dat mijn mannetje geholpen word en dat mijn gevoel dus helemaal juist zat! P.S. De huisarts heeft mijn zoontje niet laten opnemen omdat ze dacht dat er wat met hem aan de hand was, maar om mij rust geven omdat ik er zo doorheen zat. (in eerste instantie wilde ze namelijk dat ik zou overleggen met het cb en toen raakte ik compleet over mijn toeren want ik wist al dat dat niets zou opleveren)
Hey, wat een verhaal hebben jullie meegemaakt zeg. Niet niks hoor!! En dan heb je ook nog het idee dat je niet serieus genomen wordt, als ze hem alleen opnemen om jou rust te geven... Misschien moet je het eens aankaarten bij je kinderarts? Die anderen, ach, die hebben het niet goed gezien, maar als je kinderarts je een beetje kan helpen door toe te geven dat het niet 'aan jou ligt' of dat het verder niks met jouw reactie te maken heeft, dan zou dat wel fijn zijn! Je HA zou ik uiteindelijk ook nog even terug naar gaan, en even zeggen dat je het jammer vind dat het zo is gelopen. Dokters schatten helaas de intuïtie van een moeder nog niet altijd op waarde...
Dank je voor je bericht. Zaterdag hebben we nog een gesprek met de kinderarts en dan zal ik het inderdaad even aankaarten. De huisarts bel ik volgende week en daar zal ik het ook zeker tegen zeggen. Maar de kinderarts is op dit moment belangrijker omdat zij nu echt onze vaste behandelend arts is en daar wil je zeker serieus door genomen worden.
Zo wat een verhaal. Goed van je dat je zo voor je kleintje vecht. Een moeder (of vader) weet vaak het beste of er wel of niet is ergs is. Heel veel succes
Wat fijn dat je nu eindelijk bent geholpen en dat het beter gaat met je zoontje! Kan me inderdaad wel goed voorstellen (uit eigen ervaring) dat het heel vervelend is dat ze je niet serieus nemen. Kan me daar erg kwaad om maken. Als moeder voel je intuïtief vaak wel aan of iets wel of niet klopt, helaas hebben veel artsen daar geen boodschap aan. Bovendien is het hier in Nederland ook een beetje de mentaliteit dat je 'overbezorgd' bent, overdrijft of gewoon een aansteller bent. Ik heb in het buitenland heel andere ervaringen, die nemen je gewoon serieus en doen hun werk, zonder alles in twijfel te trekken. Sterkte, ik hoop dat met deze behandelingen je zoontje en jullie weer een betere tijd te wachten staat. En die huisarts zou je er nog een keer op aan kunnen spreken.
wat een verhaal zeg meid de ouders merken het beste als er iets iss met hun kindje goed dat je ermee door bent gegaan en laat je niet afschepen heb het hier ook mee gemaakt dat is niet fijn je weet zelf het beste je voelt als moeder het beste wat je kindje voelt heel veel sterkte is niet niks je mannetje in het ziekenhuis meer de medicijnen gaan snel helpen en dan heb je een ander kindje hebben we hier ook meegemaakt heel veel sterkte meid beterschap
heel herkenbaar, hier precies hetzelfde na 7 weken huilen/krijsen en steeds weggestuurd worden door de huisarts met darmkrampjes ben ik ook uiteindelijk op m`n strepen gaan staan en doorgestuurd naar de ka waar eerst nog doodleuk werd verteld dat er idd ook zogenaamd geen ritme was en idd ook door het cb werd mij verteld dat ze best ff mag huilen, yeah right noem het maar schreeuwen een babytje van 5 weken hoort niet te schreeuwen, uiteindelijk ook opgenomen en een 24 ph meting gehad en wat ik al riep vanaf week 3 ze had reflux. dus meid ik weet precies hoe je je voelt je moedergevoelens hebben het altijd bij het goede eind.
@Regi: Vreselijk hè, dat ze iedereen weer met hetzelfde advies naar huis sturen. Wij zijn nota bene 24/7 bij ons kind en kunnen echt wel inschatten wat wel en niet normaal is. Je hoort dit namelijk best vaak. Mijn zus heeft precies hetzelfde gehad met haar oudste dochter (cb zei ook 'laat maar huilen.') Zij had ook KISS en reflux. Na behandeling kreeg mijn zus een heerlijke baby terug. Is er bij jouw kindje toentertijd snel verbetering opgetreden?
Nou, ik werd vanochtend gebeld door het ziekenhuis dat mijn zoontje koorts heeft. Er is bloed geprikt en een bacteriële infectie is gelukkig uitgesloten. Waarschijnlijk dus een virus. Ik voel me nog steeds ontzettend kwaad omdat ons hele verhaal in twijfel werd getrokken. Morgen hebben we een gesprek met de kinderarts en ik zal dit zeer zeker tegen haar zeggen.
meid heftig!! en goed van je dat je je niet hebt laten wegsturen. Super mama!!!!!! probeer ff een beetje bij te tanken zolang je ukkie in het ziekenhuis ligt sterkte
helemaal herkenbaar... Hier ook krijsen, schreeuwen en ik wist dat er wat was.. maar ook hier was het, huilen doen baby's etc etc.. ook hij heeft reflux en kiss syndrom gehad wat geleidt heeft tot een dwangstand en nu nog heeft hij er last van.. maar ons mannetje heeft in mijn buik heel veel pijn gehad waarvoor hij ook gelijk geopereerd is vlak na de geboorte.. ik ga er verder niet op in, maar ik wist dat hij nog steeds pijn had.. een normale baby huilde niet zo.. Achteraf was het voor mij ook beter geweest als ik met de vuist op tafel had geslagen.. maar hoe of wat.. ik bikkelde door.. ( daar voel ik nu nog de naweeen van) zh in zh uit.. ook hij werd behandeld voor het kiss syndroom en na een behandeling leek het al een ander kind.. hij werd vrolijk en sliep als een bok! en dat zette zich alleen maar positiever voor.. en tja.. ook ik hoorde dat hij mijn stress voelde.. euhh.. ik zei dan altijd ik heb stress door hem niet andersom.. en dat moet hij dan ook voelen... Hij heeft overigens nu geen pijn meer, hij is super vrolijk, ik denk zelfs dat hij zich verlost heeft gevoeld.. de artsen zagen bij de scheefgroei ook dat hij helemaal niet zijn nekje kon bewegen en zijn schouders helemaal tot aan zijn oren optrok.. Toen ze mij zeiden, uw zoon huilt van de pijn.. voelde ik me verlost.. Al met al.. heeft mijn mannetje nu nog heel veel last van zijn nek, hij heeft een totale scheefgroei gehad. zijn nekje staat nu nog scheef en zijn nog steeds onderbehandeling bij de neurloog, kinderarts en de nodige therapeuten.. ook heeft hij een helmpje omdat hij altijd scheef op zijn hoofd lag.. hij kon niet anders liggen.. Ik herken je verhaal dus meteen.. en ik dacht gelijk.. had ik ook maar meteen met de vuist op tafel geslagen ipv me maar groter de houden dan dat ik ben... heel veel succes en hopelijk mag het echte genieten voor jou nu beginnen!! want ondanks dat het voor mij pas na 6 maanden echt begonnen is... gaat het echt veel te snel...
@Elegance: Jeetje wat heftig zeg! Wat vreselijk dat je mannetje zoveel pijn heeft gehad. Trouwens ons kleine buurjongetje heeft ook precies met hetzelfde opgenomen gelegen en ook tegen zijn ouders deden ze eerst alsof het kwam door hun stress. Ja hallo waar denk je dat die stress van komt?!! Een moeder (of vader) weet zelf echt wel wanneer er war mis is met haar kind! Vandaag hebben we een gesprek gehad met de kinderarts en ik heb ook gezegd dat het voelde alsof mijn verhaal in twijfel werd getrokken. (al voor het observeren) Hier heeft ze haar excuses voor aangeboden en daarna nam ze ons heel serieus dus het is nu goed. Normaal ben ik niet zo'n mondig type, maar voor mijn kind doe ik alles. Helaas heeft hij nog steeds koorts anders had hij vandaag mee naar huis gemogen. Nu hopelijk maandagochtend als alles goed gaat.
Hey meid wat heftig allemaal!!! Wel goed dat je toch door gestuurd bent ondanks dat het de verkeerde reden was... Dat gevoel wat ze jou gegeven hebben, zo was het bij mij ook. Mijn zoontje was 4 maanden toen hij opgenomen werd omdat hij heel erg weinig dronk en we wisten niet hoe het kwam. Ze zeiden toen dat ik waarschijnlijk heel gespannen was (was vooral de verpleging, en dan met name 1 vrouw) en dat hij dat zou voelen omdat hij zo overgevoelig is. Dat is echt niet leuk om te horen! Uiteindelijk is er bij ons nooit een echte oorzaak gevonden en zijn we na de week in het zh begonnen met pap lepelen. Ik hoop dat je mannetje snel koortsvrij is en je hem snel mee naar huis mag nemen! Het is zo rot om daar weg te gaan en je kindje daar achter te laten Sterkte
Wat verschrikkelijk is het als je de 'schuld' zelf in de schoenen krijgt geschoven he.. Ons zoontje heeft tot nu toe 3 keer in het ziekenhuis gelegen met precies dezelfde klachten.. Ook hier werd over de 'negatieve spiraal' gesproken, ik voelde mij zelfs schuldig aan zijn hele huilgedrag.. Hij krijgt volledige medicatie tegen reflux en Neocate voeding ivm evt kma.. Fijn dat jullie een beleid hebben in het ziekenhuis, dat was bij ons ver te zoeken, door het vele observeren dus 3 keer in het ziekenhuis gelegen.. Wij zijn nu weg uit dit ziekenhuis en gaan nu na een Academisch ziekenhuis.. Maandag wordt hij eigenlijk weer opgenomen, maar de laatste 2 dagen gaat het goed.. Ik wens je heel veel sterkte en kracht en hoop dat de koorts snel weg mag zijn zodat jullie hem weer lekker mee na huis mogen nemen.. Succes!
Maar is de schuld wel in je schoenen geschoven? Ik lees juist wel dat ze je serieus nemen, ook al hebben ze ook die andere kant aangekaard. Je zegt zelf dat ze ook zagen dat hij pijn heeft. Bovendien is er vrij snel KISS en reflux geconstateerd en is daar ook direct naar gehandeld. Ik denk niet dat je die uitspraken zo persoonlijk moet opvatten. Als arts is het je taak om de ouders zo goed mogelijk te begeleiden zodat het kindje zich snel beter gaat voelen. Daarin bekijken en begeleiden ze 2 kanten: de lichamelijke kant maar ook die andere kant qua regelmaat en het gedrag van de ouders. Het is nou eenmaal een feit dat je, ook al spelen er medische dingen, in een vicieuze cirkel kan raken die ook averechts kan werken. Het is goed dat artsen je daar ook op wijzen. Stel nou dat jij een ouder was die nog geen regelmaat had doorgevoerd? Dat had toch gekund? Kinderen doen het daar namelijk wel enorm goed op, OOK de kinderen die met medische klachten kampen. Ik vind het onredelijk dat mensen op het forum hier altijd zoveel over klagen. Als arts dien je gewoon die kant van het verhaal ook serieus te nemen en het niet te negeren, ook al vinden ouders het niet leuk om te horen. Ik begrijp wel waarom het je raakt hoor. Onze kinderarts heeft deze kant van het probleem namelijk ook aangekaard. Ik vond dat ook niet zo leuk, maar ik begrijp het wel. In ieder geval heel veel sterkte! Hopelijk knapt je mannetje snel op en kunnen jullie lekker gaan genieten van elkaar...!
Ik snap wat je bedoelt.. Toch blijft het geen fijn gevoel als je bij het eerste kindje het gevoel 'aangepraat' krijgt dat je misschien zelf diegene bent die er schuld aan heeft.. Dat het nodig is, snap ik nu achteraf ook wel.. Maar op zo'n moment voel je je er echt niet beter door.. Ik snap haar gevoel/gedachtegang, dat is wat ik probeerde te zeggen.. Hoe is het vandaag met de koorts van de kleine?
Ik snap ook precies wat je bedoelt en inderdaad ze namen me heel serieus. Dat waren de verpleegkundigen, kinderfysiotherapeut en pedagogisch medewerker. Ik had er hier beter bij kunnen zeggen dat ik niet zo'n goed gevoel overhield aan het gesprek met de kinderarts. ( en huisarts) Niet zozeer omdat ze over rust en regelmaat begon (terwijl ik duidelijk had aangegeven dit te hebben geprobeerd) maar meer omdat ze een verhaal afstak over kinderen van vier die boos zijn en huilen tot ze flauw vallen. Ik dacht dat ze daarmee probeerde te vertellen dat ons kind een boze baby was en wij hem ook maar moesten laten huilen tot hij weg zou vallen. Ook zei ze dat ze niet dacht aan reflux omdat refluxbaby's meestal niet goed willen drinken. En toen dacht ik; 'hoe kun je dat zeggen, hij is hier net een paar uur en je trekt nu al je conclusies?' Gisteren hebben we weer een gesprek met de kinderarts gehad en ik heb toen wel even verteld dat dit me dwarszat. Ze gaf zelf toe dingen wat verkeerd gezegd te hebben en heeft haar excuses gemaakt. Ze nam uitgebreid de tijd voor ons en nu is het weer helemaal goed. De huisarts vond ik minder geslaagd aangezien zij echt zei; 'Er is geen lichamelijke oorzaak.' Zij stuurde me door om mij rust te gunnen. (logisch gezien het feit hoe ik erbij zat) Maar morgen zou ik nog even met haar bellen en dan kan ik mijn gevoel ook uitspreken en dan is dat ook weer opgelost. Overigens was ik gewoon boos/bezorgd omdat mijn kleine mannetje in het ziekenhuis ligt en dan is het nogal makkelijk om een 'schuldige' aan te wijzen. Nu we de kinderarts weer hebben gesproken kan ik het allemaal beter relativeren. Ik weet ook dat patiënten snel met een vinger in een bepaalde richting wijzen ook al is dit vaak ongegrond. Ik werk zelf nota bene intensief met artsen samen.