Bevallingsverhaal - grote baby, lang verhaal

Stukje voorgeschiedenis: mijn eerste kind was 4,5 kilo en 54 cm, geboren met een schouderdystocie. Daarom besluit de vk mij bij 39 weken naar de gyn te sturen voor een advies rondom de bevalling. Deze man denkt dat onze zoon tussen de 4 en 5 kilo zal wegen en raadt aan poliklinisch te bevallen, vanwege de complicaties (schouder) van de vorige keer. De verloskundigen van de praktijk bespreken mijn geval en een plan van aanpak. Ik zie de bevalling met een gerust hart tegemoet.

de bevalling...

Op maandag ben ik 41+2 en kom bij de verloskundige. Zij stelt voor te gaan strippen en mij lijkt dat wel een goed idee. Met een enorme buik (44 cm baarmoederlengte) aan mijn kleine lichaam ben ik inmiddels enorm beperkt, dus die bevalling had van mij al wel 4 weken eerder mogen beginnen. Maar goed, eerst maar eens strippen.

De baarmoeder ligt nog erg hoog, en het hoofdje zit ook nog een stuk boven de baarmoedermond. Strippen gaat dus niet lukken, maar ze meet al wel 3 cm ontsluiting. Kijk, daar kom ik goedkoop aan!

Dinsdagochtend ga ik naar het toilet en denk vruchtwater te verliezen! Jippie, het gaat beginnen. Nu maar op die wee wachten.....Tegen een uur of 2 bel ik eens naar de vk dat ik denk de vliezen gebroken te hebben maar nog geen wee heb gezien. Tegen half 5 mag ik naar de praktijk. De vk ruikt en meent ook vruchtwater te ruiken. Er wordt voor mij een afspraak gemaakt voor de volgende dag om ingeleid te worden, mochten de weeen inderdaad niet komen.

Woensdagochtend, 7 uur. 41+4. Wij melden ons in het ziekenhuis. Bent u inleidbaar? Wat houdt dat in? Hebt u minimaal 2 cm ontsluiting? Ja, dat heb ik! Mooi.
Er komt een vk van het ziekenhuis even checken en zij zegt dat er helemaal geen ontsluiting is. Oh? Dat is vaag. Ze brengt een tablet in om de rijping te bevorderen en besluit om 11 uur weer te kijken.
Om 11 uur kijkt ze weer...onveranderd. Ze maakt een echo en ziet ons nog niet ingedaalde hoofd met een flinke bel vruchtwater. Hmmm. Ik denk bij mezelf, misschien toch niet...ik moet hier weg. Want na 72 uur krijg je een keizersnee, en dat wil ik niet. Dus ik vraag of ze kunnen checken of het echt vruchtwater is. Dat kunnen ze wel, en tegen 12 uur mogen we onverrichter zaken naar huis, want geen vruchtwater.

Donderdag, 41+5. Ik mag naar de vk om de overdracht te regelen naar de gyn, omdat ik zaterdag dus overtijd ben. Ze wil toch nog even kijken en tadaa, zij meet wel weer 3 cm. Ik had dus al een kind kunnen hebben...Nou ja, toe maar. Strippen heeft nog steeds geen zin. Wel is mijn bloeddruk weer wat toegenomen.

Vrijdagochtend, 2 uur, 41+6. Ik word wakker van een lichte kramp. He he, eindelijk! Net op tijd ook. Ik rommel wat aan met een kruik en zo en tegen 5 uur wordt mijn man ook wakker. Wat er aan de hand is. Nou, ik denk dat we vandaag gaan bevallen. Mooi!

Tegen 7 uur komt er eindelijk wat regelmaat in, namelijk 3 keer per 10 minuten. Ook heb ik rugweeen. Ik laat mijn man tegen 8 uur naar de vk bellen, een beetje rekening met de nachtrust houdend. Ze geeft aan om 9 uur bij ons te zijn. Ze meet dan 4 á 5 cm en spreekt af om 12 uur terug te komen. Ze laat ons enorm de keus, of we met haar plan willen instemmen of iets anders willen...ik vind dat erg fijn en besluit dat haar plan vast het beste plan is.

Om 12 uur is ze terug en we zitten dan nog op 5 cm. Dat komt omdat er dus een bel vruchtwater drukt op de bodem en geen hoofd. Dus...naar het zh om daar de vliezen te gaan breken. Dat moet in het zh gebeuren omdat het kind tegelijk naar de juiste richting moet worden geleid. Ze belt het ziekenhuis en om 13:15 zijn wij daar welkom.

Om 14:00 heeft onze vk de nodige expertise erbij betrokken en gaan we de vliezen breken. De ene vk moet drukken op de billen en schouders om het kind naar beneden te leiden, de andere breekt de vliezen en leidt dan het hoofd naar de juiste plek. Een enorme golf vruchtwater komt vrij na het prikken, even wachten op een wee....en ja, het hoofd staat eindelijk vast in het bekken. Ontsluiting moet nu goed gaan denkt ze.

En dan begint het feest. De rugweeen zijn gelijk niet meer te houden, om 14:15 staan mij de tranen in de ogen. Ik voel niets in mijn buik, de pijn in mijn rug is te erg, te scherp en niet weg te zuchten. Mijn man coacht mij op een prima manier, en ik blijf denken aan mijn yoga-technieken om toch te proberen te ontspannen ondanks de pijn.
Maar het voelt gewoon niet fijn, het doet echt heel erg zeer. Ik geef dit aan bij de vk, zij zegt wacht nog even, ga ik zo kijken wat het effect van de vliezen zijn. En zo laat ze me tot 14:45 ellendig liggen. Echt waar, wat kan een mens zich zielig voelen.
Maar dan, ze meet toch 8 á 9 cm. Pijnstilling kan ik nu wel vergeten....maar ik krijg ook een lichte persdrang. Ik mag licht toegeven, maar niet te gek.

De vk begint dan de nodige voorbereidingen te treffen. Ze seint de juiste mensen in, verbouwd het bed en geeft mij instructie.
Om 15:15 is er dan echt volledige ontsluiting en moet ik mijn benen pakken om te gaan persen. In de daarna volgende periode krijg ik te maken met 1 verpleegster en 2 verloskundigen, 1 die ‘beneden’ de boel regelt en 1 die de druk op mijn buik moet geven. Tussendoor word ik verdoofd voor de onvermijdelijke knip.
Als ik moet persen word ik door 4 mensen enorm aangemoedigd. Het hoofdje staat…en schiet dan terug. Nog een keer maar proberen.

Het hoofd zit vast….en komt los. De eerste schouder blijft hangen. Een gedruk, geduw en gedraai…en komt los. De tweede schouder blijft dan hangen. Weer druk om mij heen. Ik zie niet veel, maar wat ik voel doet mij denken aan een boer die een kalf uit zijn koe loopt te sjorren. Aan mijn man’s gezicht kan ik alleen aflezen dat het geen you-tube-waardige vertoning is.

Nadat de tweede schouder geboren is blijft het kontje nog hangen maar dan….dan heb ik een vers nieuw mensje in mijn armen! Het is dan 15:37. Het is mij gelukt, en hij lijkt me helemaal niet zo groot.

Hij heeft aan de bevalling niks over gehouden, is in prima staat. Mijn knip wordt gehecht, deze is ook niet verder gescheurd en behalve de knip heb ik geen verdere schade. Ik ben blij. Dan kunnen de beide verloskundigen zich niet langer beheersen en mag onze zoon op de weegschaal.

De placenta komt moeilijk los, 2 spuiten krijg ik hier voor. Als deze dan eindelijk komt lijkt dat ook een bevalling op zich. Voor een placenta is deze ook behoorlijk groot, wordt mij verteld. Tegen half 9 mogen we met onze nieuwe aanwinst naar huis. Voor de statistieken: 5,6 kilo, 58 centimeter.

 

Nee, de meisjeskleren zijn van mijn dochter. We wisten ook dit keer wat er wel of niet tussen de beentjes te vinden zou zijn.