Ha ladies, Sinds deze week heb ik ook in mijn tweede zwangerschap hyperemesis gelukkig krijg ik wel "een beetje" zofran, maar ik merk toch dat het steeds slechter gaat... Ik ben gezegend met het beetje zofran wat ik krijg, dat weet ik, maar ik heb het er vooral psychisch erg moeilijk mee. Ik kan alleen maar liggen, zittend douchen en niets ondernemen met mijn zoontje.... En ik voel me zo alleen... Mijn man is begripvol, maar met zijn nieuwe baan durf Ik hem ook niet teveel te belasten. M'n moeder woont verder weg maar ik kan haar altijd bellen (en heb haar bijna dagelijks aan de lijn), mijn vader woont dichterbij en neemt de zorg voor zoontje over als ik niet voor hem kan zorgen... De rest van mijn omgeving begrijpt het niet, ookal proberen ze mee te leven. Bijv dat ze eerst vragen hoe het gaat en of ze wat voor me kunnen betekenen, en vervolgens wordt je uitgenodigd op een kinderverjaardag en zijn ze echt verbaasd dat je zegt dat je niet kan komen "ja maar een uurtje lukt toch wel". "gelukkig" is mijn aanvraag voor een gehandicaptenparkeerkaart goedgekeurd dus ik kan zelf naar het ziekenhuis (is anders te ver lopen) Hoe gaan andere HG-ers om met de situatie waarin je zit?
Bijna 24 weken zwanger en weer hg. Ken je de facebookgroep al? Daar kun je je misschien aansluiten. Verder probeer ik er zo min mogelijk tegen te vechten. Hoe meer ik dat doe hoe erger t word. Er zijn naast zofran nog mogeljkheden tot combineren met bijv emesefane of primperan. Hier helpt omeprazol er ook bij om mijn maag wat rustiger te houden. Heel veel sterkte. T is vreselijk zwaar!!
Dit is mijn derde zwangerschap en ook de derde leer dat ik hg heb gehad. Kan nu weer een kleine 8 weken eten. Ging elke zwangerschap ziekenhuis in en uit waarbij deze zelfs helemaal alleen in het buitenland. Heel veel sterkte en het komt wel goed. Ookal lijkt er geen einde aan te komen.
Ik ben er ook bijna aan onderdoor gegaan. Zo zwaar. Ik kon echt niets en viel alleen maar af. Er werd een schema gemaakt van familie en vrienden die voor mij en mn andere dochter gingen zorgen. Ik kon helemaal niets. Gelukkig met 37 weken werd mn dochter gehaald.