ik weet niet goed waar ik dit moet neerzetten dus dan maar hier. ik zal het zo duidelijk mogelijk proberen uit te leggen. mijn vriend en ik zijn nu zo'n anderhalf jaar samen en hebben samen een zoon van 2 maanden. Ik heb een zware bevalling achter de rug waar ik nog van aan het herstellen ben. in het begin leek mijn vriend heel erg begripvol en hielp me heel goed, alleen de laatste tijd heeft hij het heel druk met zijn werk ( eigen bedrijf) dus het helpen in huis en met onze zoon is niet veel, opzich vind ik dit niet erg, ik red me thuis wel, maar af en toen heb ik gewoon zo'n inzinking dat ik heel erg moe ben, en dan zorg ik alleen voor mij zoon en het huishouden moet dan maar even wachten. hij heeft het erg druk met werken en veel zorgen over mensen die de laatste tijd niet zo goed van betalen zijn en ik snap heel goed dat je daar gestresst van word! maar hij reageert het dus op mij af! en zegt dat ik het niet zo zwaar heb dat ik alleen maar voor onze zoon hoef te zorgen en het huishouden en geen kopzorgen heb! maar hij beseft geloof ik niet dat het best vermoeiend is zo'n kleintje die s'nachts ook nog wil eten ( 1x) en het huishouden en het herstel van een bevalling ( weeen, persen en toen een ks)! ik weet niet goed wat ik moet doen, met hem praten lukt niet, ik kan niet meer goed tot hem door dringen. hij is nu alleen naar de verjaardag van zijn opa waar zijn vader ook naar toe gaat, ik heb zijn vader even gebeld en gevraagd of hij even wil praten want zo gaat het niet! ik hou zoveel van hem en wil hem echt niet kwijt! praten is zo belangrijk maar ik kan het hem zo vaak uitleggen hoe ik me voel maar heb gewoon het idee dat hij mij niet begrijpt
Wat een vervelende situatie. Ik heb zelf ook een man met een eigen bedrijf en daarnaast nog een baan. Ik doe vanzelfsprekend het meeste in huis en voor de kleine maar ik vond vooral in het begin dat hij ook wel wat meer mocht doen. Omdat ik nogal last had van stemmingswisselingen i.v.m. de hormonen kwam dit er niet altijd even aardig uit. Hij maakte dan ook weleens opmerkingen die hij eigenlijk niet zo bedoelde in de trand van "hoe zwaar kan het nou eigenlijk zijn". Voor hem was het heel beledigend dat ik hem die indruk gaf dat hij eigenlijk niets goed kon, terwijl hij erg zijn best deed en doet om voor ons financieel een goede basis te hebben. Hij wil dat we niks tekort komen. Ik denk dat het een kwestie is van begrip voor elkaar opbrengen en wel laten blijken dat je waardeert wat hij wel doet. Respect voor elkaar houden en goede afspraken maken. Ook hij nam en neemt weleens sorus van klanten mee naar huis, tja ik ben toch de eerste waar hij zijn frustraties aan kwijt kan. Nu doet hij dat gelukkig minder, want ik kon het er en soms nog, gewoon even niet bij hebben. Ik hoop dat zijn vader goed met hem kan praten en dat jullie er samen op een goede en rustige manier uitkomen.
Ik snap je probleem... Mannen zien de dingen nu eenmaal anders dan wij vrouwen.. zeker als het op huishouden en zorgen voor kinderen aankomt.. De meeste mannen zien nu eenmaal niet in wat daarbij komt kijken. Hier ook een man die veel werkt en die niet altijd snapt dat het huis niet spik en span is als hij thuis komt.. nu hebben wij 4 kids maar ook na onze eerste (zware bevalling en huilbaby) vond hij het erg moeilijk om in te zien dat het soms erg zwaar was.. ook al had ik alleen maar een baby die zo af en toe een fles en een schone luier moest en een wasje die opgehangen moest worden en een stofzuiger die ik even door t huis moest halen.. daar had ik toch tijd genoeg voor..??.. Dat dit lang niet altijd op gaat kon ik maar niet aan zijn verstand peuteren.. nu heeft ie dat wel begrepen, maar als we woorden hebben (en dat is gelukkig niet vaak) dan gaat t steevast over het huishouden.. Nou ja.. je verhaal is iig herkenbaar en ik je bent niet de enige.. hier heeft t geholpen om mijn gevoelens op papier te zetten.. ik heb m destijds een soort van brief geschreven.. als we gingen praten stond ik namelijk zo te huilen of stonden we te schreeuwen tegen elkaar.. dat werkte niet en we kwamen vaak niet verder dan ik: je begrijpt me niet en hij: stel je niet zo aan..vroeger deden vrouwen dat met 10 kinderen ook zonder morren..(daar kan ik dus niets mee he..) Nadat hij mijn gevoelens had gelezen leek hij beter in te zien dat het niet zomaar luiheid was of een beetje moe van alles, maar dat t toch wel degelijk impact heeft... Ik heb hem toen niets verweten, maar alleen mijn gevoelens op papier gezet.. heb m ook niet gezegd dat hij meer moest helpen ofzo, maar alleen dat ik hoopte dat hij mij de tijd kon geven om te herstellen, mijn weg weer kon vinden in ons nieuwe leven met kindje en zo ook weer een nieuw ritme kon vinden.. Dit heeft gewerkt..... Misschien werkt t ook bij jullie... Succes en sterkte...
Meis vervelend he. Wat je er aan kan doen ja alleen praten denk ik. Verder niet veel. Zo als jouw vriend zijn er wel meer die het totaal niet begrijpen wat het met een vrouw doet een kind krijgen. En denken ze dat we de hele dag lekker op onze lui kont zitten. Wat niet zo is een baby verzorgen is intensief. En kost een hoop ernergie. zo als zo veel vrouwen die bevallen zijn met ks of enz alle problemen van dien denken ze dat we zo herstelt zijn maar dat kan idd maanden kosten. Kan je niet veel advies geven dan met je vriend te praten. Maar en zullen altijd mannen zijn die het nu niet begijpen en het nooit gaan begrijpen. Succes en sterkte verder en denk idd lekker aan je zelf en je kindje. Rust wanneer de kleine rust enz,. Huishouden lekker op een laag pitje komt van zelf een dag dat het van zelf makkelijker gaat.
ik heb ook tegen hem gezegt dat ik heel erg veel van hem hou, maar hem onwijs bod vind doen tegen mij de laatste tijd. hij verwacht van mij dat ik nu weer op de been ben, maar dat is gewoon nog niet zo! vanmiddag zei hij heel duidelijk hoe zwaar kan het nou zijn een nachtvoeding geven huishouden en voor de kleine zorgen en nog herstellende zijn, nou ik wist echt even niet meer wat ik moest zeggen! ik hoop dat zijn vader en zijn vriendin een beetje tot hem door dringen en dat als ie straks thuis komt een beetje gekalmeerd is en we kunnen praten.
Hoi elsie, Wat vervelend dat het niet lekker loopt. De eerste maanden met een nieuw baby'tje zijn heel intensief en jij moet natuurlijk nog herstellen etc. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Dat je partner dat niet begrijpt is heel herkenbaar . Hier ook de opmerking: 'wanneer ga je nou weer werken, je hebt toch lang genoeg vrij gehad' . Hij denkt dus gewoon dat ik de hele dag op mn gat zit met 2 kinderen. En die bevalling was ie ook allang weer vergeten. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat ik jou wel begrijp. En dat het een loodzware tijd is die best een wissel op je relatie kan trekken. Inmiddels weet ik dat we voornamelijk de eerste 3 maanden door moeten. Wat wij nodig hadden/hebben is even tijd voor elkaar. Probeer een avondje oppas te regelen en ga lekker uit eten. Even weg uit huis in ieder geval. Gewoon even weer tijd voor elkaar. En geef elkaar de ruimte. Jullie moeten wennen aan een nieuwe rol, namelijk papa en mama zijn van jullie zoon. Dat wordt niet meegeleverd met de geboorte, daar moet je echt in groeien. Sterkte meid, ik hoop dat zn vader een goed gesprek met m heeft en dat de lucht weer wat geklaard gaat worden.
ik hoop echt dat zijn vader tot hem door dringt! ik heb iniedergeval mijn gevoelens op papier gezet. en ik hoop dat ie snel thuis is.