trauma ziekenhuis

als je zelf gaat haar ook meenemen en eventueel na afloop ijsje, boekje, ballon...etc... kopen? zodat ze ook een positieve ervaring krijgt?

 

Ik weet niet hoe ver je bij het ziekenhuis vandaan woont, maar gewoon een keer 'spontaan' langs om daar even wat lekkers te kopen. Er is altijd wel een eet gelegenheid in een ziekenhuis en daar even wat lekkers halen.

Ik snap dat het erg vervelend is, hopen dat de dokter bij een volgend bezoek erg aardig is!

 

Onze dochter is ook regelmatig in het ziekenhuis geweest het afgelopen jaar. Zij heeft ook een opname van 2,5 week meegemaakt. Wonderbaarlijk dat ze daar geen trauma aan over heeft gehouden, iedere keer als een dokter of zuster binnenkwam was het gillen, totdat een pedagogisch medewerker ons heeft geholpen en ervoor heeft gezorgd dat wij meer op onze strepen gingen staan "hoe" de onderzoeken werden uitgevoerd. Niet in haar bedje, ALLES zeggen wat ze gingen doen, dus niet 'ik kijk alleen even' en dan ondertussen wel haar handje vastpakken, dat is geen kijken in de ogen van een 2-jarige. Haar vertrouwen was totaal weg. Dit heeft haar enorm geholpen. Toen we eindelijk het ziekenhuis mochten verlaten was haar vertrouwen weer soort van terug en was ze niet zo panisch meer.

Daarnaast spelen/speelden we ook altijd veel in het ziekenhuis, tijdens haar opname probeerden we zoveel mogelijk tijd in de speelkamer door te brengen, zodat ze ook leuke dingen in het ziekenhuis meemaakte. Als ik haar nu vraag hoe het ziekenhuis was, dan zegt ze eigenlijk altijd 'leuk'. Ze wil ook altijd even naar de speelkamer als we weer in het ziekenhuis zijn voor controle.

Het moment dat de dokter het onderzoek daadwerkelijk doet blijft altijd moeilijk, logisch, maar gelukkig is dat gelijk weer over zodra het onderzoek over is. Als ze echt goed willen kijken dan doen ze dat nu wel onder narcose, om haar niet nog traumatischer te maken.

Ik moet wel zeggen dat de dokters nogal onder de indruk waren van haar paniekaanvallen tijdens haar opname, tijdens de opname zijn toen ook onderzoeken onder narcose gedaan, omdat het anders niet ging. De zusters zeiden toen dat dat nog nooit was gebeurd, dus haar paniek was echt heel erg en dat hebben we wel om kunnen buigen gelukkig.

Ze is wel iets ouder, dat is misschien net het verschil, dat weet ik niet. Zij is vlak voor haar tweede verjaardag begonnen met de ziekenhuis bezoeken, de opname was toen ze 2,5 jaar was.

Ik zou eens kijken of ze in het ziekenhuis iets voor je kunnen betekenen, wij hadden contact met een psycholoog en een pedagogisch medewerker. Ik weet niet in wat voor ziekenhuis je loopt, en wat de mogelijkheden in de verschillende ziekenhuizen zijn, wij lopen in het Sophia R'dam.

 

Wij proberen altijd zelf een zo normaal mogelijke houding te hebben.
Dus zelf geen stress, zenuwen, nerveusiteit, verdriet of angst over (proberen te) brengen op de kleine....

 

Zelf onderzoeken doen bij een knuffelbeer of pop?
Misschien dat die dan ook mee kan naar het ziekenhuis (zodat de dokter eerst naar de knuffelbeer/pop kijkt, en daarna naar je dochter?

 

Vervelend hoor! Ik heb er bij mijn dochter geen ervaring mee, maar zit even met je mee te denken. Kan de dokter anders eerst bij jou kijken en daarna bij je dochter? Dan ziet ze ook dat het niet eng is.

 

Zoals ik je al had gepb't moest ik vroeger ook vaak naar het ziekenhuis en was inderdaad het feit dat je de controle over je eigen lichaam kwijt bent het ergste. Ik zou toch meer op je strepen gaan staan en een dubbele afspraak boeken bij de arts. Dan néémt hij maar meer tijd. Jouw dochter zit met een trauma opgescheept, hij niet. Ik wilde nl. ook voorstellen dat de arts eerst jou 'prikt' of bekijkt en dan je dochter. En bij bloedprikken helemaal de tijd nemen en eerst jou in de vinger laten prikken.

Dat ze geen last had toen jullie bij je vriendin op bezoek gingen, wijst er wel op dat ze heel veel snapt. Ook het meegaan naar jouw afspraken bij arts en tandarts helpen waarschijnlijk niet heel veel voor haar eigen gevoel, omdat zij daar niet het lijdend voorwerp van de behandeling is.

Volgens mij hebben ziekenhuizen tegenwoordig wel pedagogisch medewerkers, zou ik eens naar informeren als ik jou was.

Ik voel de woede al helemaal opborrelen en ik zou een héél lastige moeder zijn voor een arts, denk ik:x

 

Mijn dochtertje is nu 3 jaar en heeft 4 opnames gehad met operaties en darmee in totaal zo'n 5 weken in het ziekenhuis gelegen, en nog een keertje buisjes in de oren maar dat was gewoon een dagopname. Ze moet ook vaak voor controles naar de KNO, KA, plastisch chirurg etc.

Wij huldigen een beetje het principe van soef, lekker zelf relaxed zijn en dan komt er ook geen spanning op je kindje. Ze wordt ook niet voorbereid door ons, we zeggen altijd dat het ziekenhuis leuk is en ze vindt alle doktoren lief omdat wij altijd gezegd hebben dat die lief zijn en haar beter maken. Na operaties etc en poli bezoeken gaan we meestal lekker even een gebakje of zo eten in de kantine. Dat is misschien wel omkoping, maar het helpt wel

Tot slot ben ik er van overtuigd dat een kind dat zo klein is zich niet veel meer kan herinneren van bezoekjes en opnames. Mijn dochtertje herinnert zich haar buisjes nog wel, toen was ze net 3, maar voornamelijk omdat ze toen een cadeautje uit mocht zoeken uit de grabbelton Van haar 4 lange opnames herinnert ze zich niets.

Beetje onsamenhangend misschien, maar wij geloven dat je er zo min mogelijk nadruk op moet leggen, er zo min mogelijk op terug hoeft te komen, en het zelf niet zo erg moet vinden. Mijn kind heeft er helemaal niets aan over gehouden en vindt het erg leuk en gezellig. Pas nu ze wat ouder wordt (ze is 3,5) wil ze iets in te brengen hebben dus leggen we haar uit wat er gaat gebeuren.

 

Wil hier toch even op inhalen, misschien bedoel je het niet zo, maar vind wat jij schijft zo simpel gezecht..

Wij zijn heel relax, vertellen alleen leuke dingen over het zhuis bezoek, maar toch is ook onze dochter zo bang!
met 1 jaar narcose voor buisjes. Met 1,5 jaar weet ik hoeveel buisjes bloed afgetapt, dit was zo gillen/krijzen dat 4 zusters haar in de houdgreep hebben moeten houden. daarna weer buisjes/narcose, en weer gillen en krijzen, vechten tegen de zusters. Uit narcose was 1,5 uur gillen. Sindsdien is het hek van de dam. Dit begon met iets simpels als een officiele fototoestel, krijzen zodra die op haar gericht werd....daarna CB, krijzen bij binnenkomst, wegen en meten is 1 groot drama. kapper...Doktersbezoekje ivm luchtwegen nakijken..standaard een groot drama.

Mijn dochertje maakt om niks drama, is een stoer meisje, heel wijs en wordt vrolijk van iedereen....maar helaas, alles wat op medisch lijkt is angst...incl het trillen, spuugneigingen, krijzen etc...

Ik vind het heel sneu, en weet ook niet goed wat ik ermee aan moet.
Het is in ieder geval wel zo dat we nu doktersbezoekjes vermijden....ik wacht tot ik heel zeker weet dat het niet zomaar overgaat...ik weet het, niet goed, maar vind het zo sneu..

 

Sorry als het zo overkwam, maar je betrekt het volgens mij ook bijna als een aanval op je zelf, en zo bedoel ik dat natuurlijk niet. Ik ken je namelijk niet eens

Mijn dochtertje is ook wel eens zo hysterisch uit de narcose gekomen dat 3 verpleegkundigen op de OK haar moesten vasthouden, ze konden niet voorkomen dat ze het infuus met grof geweld uit haar hand trok, bloed tot op de muur, sonde eruit, het zag er niet uit. Toen ik een compleet hysterisch zielig hoopje meisje op de uitslaapkamer moest gaan troosten was het alsof ze in het bloed gebaden had, het hele bed, ok hemdje en alles tot haar haren toe zat eronder. Echter, wij negeren dat daarna. Misschien opvoedkundig niet verantwoord, maar we hebben het er nooit meer over. Dat is geweest, gebeurd, in het verleden, finito. De keer daarop dat ze onder narcose moest hebben we het niet eens aangehaald bij haar, alleen de OK assistenten gewaarschuwd dat ze nogal hysterisch wakker wordt. Ik heb niet het idee dat mijn dochtertje er iets aan over houdt doordat ze er niet over praat met ons, of iets onverwerkts heeft. Sterker nog, ik denk dat je het versterkt door terug te komen op die angst en die situatie, en daarom doen we dat niet.

Maar wel even nog, als je kindje zo'n scene schopt dat je zelf zeg dat je dokterbezoekjes vermijdt, dan ben je echt niet meer relaxed lijkt me.

En ik zeg niet dat ik de wijsheid in pacht heb, ik geef alleen aan hoe het voor ons werkt ondanks een mega hoeveelheid aan doktersbezoeken en operaties. Ieder zijn eigen ding en zijn eigen manier om ermee om te gaan. Voel je vooral niet aangesproken.

 

zo hysterisch moet je uitleggen. je kan dan niet niets vertellen. de tijd van alles is leuk is alllllang voorbij.

Ik denk ook dat je dubbele afspraken moet gaan maken en eisen dat de artsen ook de tijd nemen. Jij eerst bloeddruk meten , dan zij etc. etc.
Ook met pedagogisch werkster en altijd even spelen in speelzaal ofzo na een bezoekje . Iets wat ze echt leuk vind, kan je bij kleine dingen haar dat beloven (controle praat afspraken bijv. )

Ook zou ik bij bloedafname e.d. haar op schoot nemen, zelf vasthouden. Jou/jullie vertrouwt ze en is minder eng als je dan vastgehouden word. het is de controle die weg is en dat is eng, zeker als je zo klein bent dat 1 je nog fysiek niet terug kan vechten met resultaat (want dat weet ze best) en 2 je nog niet alles snapt.

Hier is colin bijv. niet bang van prikken. hij weet dat het even zeer doet maar is er niet bang van en daar is hier maar 1 reden waarom dat zo is. papa met hemofilie prikt zichzelf 3 x per week en dat zien ze. Dat gebeurd hier thuis in alle rust, papa lacht en praat tijdens de prik dus ze weten niet beter. maar jah dit is een situatie die natuurlijk niet vaak voorkomt. Maar het "gewone" eraan maakt het dus wel makkelijker, dus vaak zien maakt wel minder eng. (shannon nog te klein, maar die is al 2 x geprikt vanwege haar draagster hemofilie en dan heeft papa haar vast die volledig rustig istot nog toe word ze vooral boos op de prikster)

ik bedoel dus te zeggen , misschien een diabeet of iemand met andere 'prik" ziekte in de buurt dat ze in een andere situatie het eens goed kan bekijken? en praten met pedagogisch werkster over hoe en wat.

tenslotte als jullie dit ziekenhuis niet 100% vertrouwen of je er niet op je gemak voelen. Overstappen. Jullie gevoel pikt ze feilloos op. dus als je denkt dat de zorg beter kan en er knaagt toch iets gewoon overstappen en aangeven, ze heeft trauma en ik wil dus alle rust en TIJD! al hebben ze nog 60 afspraken die dag, niet belangrijk een klein bankg meisje is veel belangrijker.