Kun je mij anders je e mail bericht even doorsturen via een PB misschien lukt dat wel. Kunnen we evt wat kletsen als je dat luek vind. x
Hoi iedereen Ik heb de verhalen gelezen en zou graag ook het mijne eraan willen toevoegen! Ook ik heb na de bevalling een massieve bloeding gehad. De bevalling verliep trouwens vlekkenloos, moest maar vier keer persen en onze meid was er al! Een minuutje later kwam de placenta en daarna liep het fout! In vijf minuten tijd was ik al de helft van mn bloed kwijt, er werd een spuit gezet en ze probeerden een infuus aan te leggen wat niet meer ging in mijn rechterarm omdat daar de aders al compleet plat lagen! Links lukte het nog maar de bloeding stopte niet! Als laatste redmiddel is mijn baarmoeder als boksbal gebruikt. De gyn heeft zijn hele vuist erin gestoken in de hoop de bloeding te stoppen en dat heeft gelukkig gewerkt! Mijn leven heeft aan een zijden draadje gehangen ook al besefte ik het niet op die moment! Later heeft mijn gyn uitleg komen geven dat hij zoiets in geen tien jaar meer gezien had en dat de vuisttruuk de enige en laatste oplossing was! Baarmoeder eruit halen was denk ik geen optie meer omdat ik al zoveel kwijt was. Bij een thuisbevalling had ik het zelfs niet gered, op de tijd dat de ambulance er zou zijn zou ik al zijn leeggebloed. Moest ik ooit weer zwanger worden moet ik streng worden opgevolgd, op voorhand al aan een infuus worden gezet en een epudirale verdoving omdat moest hij weer zijn vuist gebruiken dat ontzettend pijn doet (en het deed pijn, veel meer pijn dan de bevalling zelf)! Ik heb al veel nachtmerries gehad, vooral toen ik in de kraamkliniek lag! Ook zelfs al het gevoel 's nachts gehad dat ik dus doodging en daar heb ik dagen schrik voor gehad! Nu gaat het tamelijk goed, nog veel pijn in mijn hoofd, nog wat pijn in mn buik maar die nachtmerries lijken te minderen! Na vijf dagen was ik ook alweer op de been en deed ik zelfs al opnieuw mn huishouden maar ik verwacht wel een naklap en daar ben ik bang voor. Ook ik kan moeilijk naar van die series kijken waarin er iemand bevalt, een zwangere buik zien doet er me automatisch aan terugdenken. Het feit dat mijn man al een tweede kindje niet meer ziet zitten doet pijn. Ik was graag zwanger en kan niet aanvaarden dat dit mijn eerste en laatste zwangerschap zou geweest zijn. 'Fijn' dat ik zo een topic gevonden heb. Ik wil er veel over praten maar heb echt soms het gevoel alsof ik nogal een zeur ben en dan zwijg ik er maar over.
Hoi secretstar.. Jeej ook alweer zo'n heftig verhaal.. Als ik het lees komt er bij mij ook weer het een en ander naar boven hoor, en het is dus helemaal niet gek dat je er zoveel over wil praten en over nadenkt. Het is niet niks en zoals ik het zie is het bij jou nu nog niet lang geleden dus geef het de tijd! Luister goed naar je lichaam en doe het echt rustig aan! het huishouden is nu helemaal niet belangrijk, steek alle energie die je hebt in je kindje! Misschien dat floradix (te halen bij de homeopatisch winkel) ook voor jou goed helpt! ik heb zelf ook bijna 6 liter bloed verloren en 13 zakken bloed bij gehad en dit drankje heeft me goed geholpen om me weer enigzins fit te voelen. Ik ben nu zelf 6 en halve maand verder maar nog lang niet de oude. Een 2de kindje... pff ja daar was ik ook zo mee bezig maar weet het ook nog steeds niet.. dan komt meteen alles weer naar boven, daarom hebben wij het even aan de kant geschoven en geneiten we eerst van ons mannetje nu. EMDR *(google dat maar eens) is echt een geweldige therapie om dit alles een plekje te geven. misschien ook wat voor jou! Heel veel sterkte! je bent zeker geen zeur! doe je verhaal maar lekker hier, wij begrijpen allemaal wat je doormaakt! xx
Zo dat is idd heel heftig. Dan valt mijn verhaal echt in het niet denk ik dan soms (zo mag ik niet denken van mijn psych, ieder verhaal is immers anders) Ik ben ook 2 liter kwijtgeraakt en met de ambulance afgevoerd na een geslaagde thuisbevalling. Het was allemaal heel traumatisch na een toch al niet zo fijne zwangerschap en het afvoeren per ambu was voor mij de druppel. Ik kan nu de vervelende zwangerschap en het trauma van de bevalling niet los laten. Het is gewoon te veel om zelf te verwerken. De EMDR helpt wel, maar de sessies (maar 15 minuten) zijn slopend. Ik voel me echt een wrak de dagen er na. Ik plan ze dan ook op vrijdagmiddag zodat ik daarna 3 dagen vrij ben, want ik functioneer gewoon niet meer. Daarna voel ik me gelukkig een stuk beter.
Hallo allemaal, Met mij gaat het eigenlijk aardig goed nu, maar mijn dochter is inmiddels anderhalf dus het is niet zo vers meer als bij jullie. Ondanks dat het best een traumatische gebeurtenis was, heb ik geen psychologische hulp gezocht. Op het moment dat ze met mij bezig waren besefte ik niet hoe ernstig het was, alleen m'n man heeft een aardige klap te verwerken gehad. Ik heb alleen nog dat ik heel snel huil. Bij alles, van trouwerijen tot tv-series en zo. Ik krijg overal tranen van in m'n ogen. Misschien heeft dat er nog mee te maken. Vorige week hebben we een gesprek gehad met de gyn en zij stelde ons gerust over het feit of we voor een tweede kunnen gaan of niet. Ik moet dan in het ziekenhuis bevallen met meteen al een infuus met bloed en medicijnen en ik moet ervoor tekenen dat ze m'n baarmoeder eruit mogen halen mocht dat nodig zijn. Ze kunnen nu alles voor zijn en dat stelde wel gerust. Dus waarschijnlijk komt er bij ons nog een tweede. (als alles lukt natuurlijk). Dit is ook weer een aardig lang verhaal, maar ik heb het idee dat het helpt, zo met jullie erover te hebben. Groetjes en sterkte allemaal
Hoi ik72.. Wat goed zeg! Heel fijn juist om te lezen dat het je toch vrij goed af gaat nu en dat jullie zelfs een gesprek hebben gehad voor een 2de kindje! Hou ons op de hoogte mocht het zover komen, want ook dan ben ik natuurlijk erg benieuwd hoe het je vergaat! Dat huilen om alles is erg herkenbaar, ik heb dat ook maar vind het eigenlijk ook wel lekker om mijn tranen eens te laten en schaam me er dan ook totaal niet voor, het lucht erg op! Heel veel suc6 en sterkte! x
Ik72, dat gevoel van overal om huilen ken ik. Ik jank al als ik een ambulance hoor, echt heel erg. Ik wil van dat gevoel af en als dat met een klein zetje lukt ben ik daar heel blij mee. Ik herken mezelf niet meer sinds de bevalling. Ik voel me schuldig als ik geniet van intieme momenten met mijn man. Alsof ik dat niet meer verdien. Vroeger had dat een functie, nu lijkt het alleen nog maar een lustbeleving, zeker omdat ik graag een 2e wil, maar niet durf. Ik ben bang dat ik straks om de verkeerde redenen een keuze maak. Soms wil ik gewoon de condooms de deur uit doen en er vol voor gaan, want ik wil bewijzen dat ik het weer KAN, maar ik durf dat toch niet. http://www.zwangerschapspagina.nl/viewt ... 63&start=0 Hier een stukje over mijn bevalling http://www.zwangerschapspagina.nl/viewt ... 80&start=0
Graag wil ik mijn verhaal vertellen. Mijn zoontje is na een volkomen normale bevalling als gezonde flinke jongen (3760 gram) ter wereld gekomen. Tot zover alles prima. Ik dacht nog: oh, zo kan het ook! (Mijn dochtertje van bijna 2 is na een hoop gedonder met een keizersnee is geboren, waarna nog complicaties optraden.) Toen kwam de placenta niet. Mijn vriend en ik waren nog in een nogal jolige stemming toen ze zeiden dat ik even onder narcose, een roesje, moest voor het verwijderen van de placenta. Prima, tot over een half uurtje...giechel... bel je mijn vader even dat ie een kleinzoontje heeft? In de OK voelde ik me niet goed, had het extreem koud en voelde het bloed uit me wegstromen. Ik vroeg een van de mensen daar: 'Kan dit eigenlijk ook fout gaan?' Twee seconden later was ik onder zeil. Vier uur later werd ik wakker op de IC. Even daarvoor had ik mijn vriend en mijn zus al even op de verkoeverruimte gezien, maar daar weet ik verder niks meer van. Op de IC stonden mijn vriend en mijn zussen en vader om mijn bed. Ik schrok vooral van mijn vader, hij zag eruit als een groene man van 80. 'Zijn jullie geschrokken ofzo?' vroeg ik. Mijn vriend vroeg of ik wist wat er gebeurd was. Hij vertelde me dat ik heel veel bloed had verloren omdat de placenta vast zat in de oude keizersneewond. Dat de enige manier om mij te redden het verwijderen van mijn baarmoeder was geweest. Dat ze dus weer een keizersnee hadden gedaan. Dat ik 7 liter bloed had verloren en dus bijna anderhalve bloedtransfusie had gehad, bijna dood was gebloed. Ah, daarom waren ze geschrokken... De eerste dag kon ik niks. De tweede mocht ik naar de kraamafdeling. De derde dag kon ik met hulp uit bed. De vijfde kon ik zelf douchen. Na een week mochten we naar huis en kon ik zelfs de trap op. Dus dacht ik na bijna twee weken wel een stukje te kunnen lopen en een boodschapje te kunnen doen. Daar moest ik jammer genoeg nogal een rekening voor betalen. En dat heb ik nu nog, bijna 3 maanden later. Ben duizelig als ik 10 stappen heb gezet. Het herstel gaat niet meer in het tempo van de eerste week. Het gaat nog lang duren voor ik weer de oude ben en dat vind ik lastig. Had toch gehoopt dat het deze keer anders zou zijn... Ik tel mijn zegeningen. Ik ben er nog, heb 2 prachtige kinderen en kan echt ook wel genieten maar af en toe ben ik het zoooooo beu. Ik wil gewoon weer mijn gewone leven.
Jeetje Liekster, wat een verhaal. Ik wist niet eens dat een mens 7 liter bloed had, laat staan dat je het kan verliezen. Door het oog van de naald gegaan. Bij mij werd gezegd dat het herstel van 2 liter bloedverlies een half tot anderhalf jaar kan duren. Ik was er gelukkig vrij snel boven op, met 6 maanden was ik weer redelijk de oude. Op het trauma na dan.
Hoi Loeki, Klopt hoor, je hebt geen 7 liter. Ik heb niet alleen mijn eigen maar ook al bijgepompt bloed van donoren verloren. Ik heb niet zo het gevoel dat ik een trauma heb meegmaakt, maar ben wel erg huilerig, zoals jullie ook al schreven. Het scheelt natuurlijk wel dat het bij mij na mijn tweede was. Als ik nog een keer zou moeten/mogen/willen bevallen zou ik er ook anders in staan. Angstig zijn. Was ik na mijn eerste ook, toen had ik zwangerschapsvergiftiging en HELLP gehad. Toch ging mijn tweede zwangerschap prima. En wat na de bevalling kwam, was erge pech. Ik kan het wel min of meer achter me laten omdat het bij mij echt iets is wat alleen in het verleden speelt maar heb erg veel moeite te accepteren dat ik me nog steeds zo zwak en belabberd voel. Het voelt zo als verspilde tijd. Dit is zeker de laatste x dat ik zo'n kleintje heb en ik besteed zo veel tijd aan bijkomen. Dat voelt niet fijn. Wel fijn om te horen dat je er lichamelijk weer een beetje bovenop bent. Ik hoop dat je het trauma ook kunt verslaan. Dat is natuurlijk een stuk moeilijker. Groetjes, Liekster
Hoi Liekster, Erg herkenbaar je verhaal en dan vooral het niet vooruit kunnen komen. Ik heb zelf ook erg veel bloed verloren en een voledige transfusie ondergaan. Nu ben ik toevallig afgelopen week weer naar de gyn geweest omdat ik na bijna 7 maanden nog steeds zo moe ben en af en toe mijn bed neit uit kan na een goede nacht van 8 uur dat ik mezelf toch weer na wilde laten kijken. Momenteel ligt mijn hormoonhuishouding nog steeds door elkaar en hebben ze bloed afgenomen om alles eens na te laten kijken mbt mijn hormonen en ook mijn HB en dan voornamelijk ijzerwaardes. De gyn gaf wel aan dat ik er nog steeds recht op heb om flink moe te zijn na een voledige transfusie, 3 weken zkh waarvan 1 week IC, ruggeprik enorm veel morfine en narcose Accepteren en rustig aandoen is het beste, maarja hoe doe je dat met een kleintje, je huishouden en je werk? Erg lastig dus.. Ik hoop dat er wat uit de bloeduitslagen komt, dan krijg ik een staalkuur en voel ik me hopelijk wat fitter.. Mijn enige advies is om het de tijd te geven, begrijp volkomen hoe je je voelt.. mijn hoofd wil ook meer dan mijn lichaam maar ik heb me er ook maar bij neergelegd. Mijn arts zijn toen ik in het zkh lag. 1 stap vooruit en soms 2 stappen terug.. dat is het helaas dus echt. Maar toch na bijna 7 maanden kan ik zeggen dat ik al een heel eind ben gekomen, nooit gedacht toen ik wakker werd op de IC.. zo kan je het dus ook bekijken. Heel veel suc6! x Lot
Jeetje wat een heftige verhalen zeg. Ik leef met jullie mee! Dit moet zeker niet makkelijk zijn inderdaad. Mijn bevalling was niet zo heftig als die van jullie, maar ik merk dat ik nog steeds niet de oude ben. Ik zou thuis bevallen in een bevalbad, helaas had mijn zoontje gepoept in het vruchtwater dus ik moest met spoed in de ambulance naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik uiteindelijk persweeen, maar er waren meerdere bevallingen aan de gang dus er was niet continue iemand aanwezig bij mij. Tegen de tijd dat er dus wel weer iemand kwam kijken waren de persweeen zo goed als over. Dus er moest een infuus worden aangelegd, wat bijna niet hielp want de dosis werd elke keer verhoogd. Na ruim 2 uur persen is uiteindelijk mijn zoontje met de vacuumpomp gehaald. Maar toen wilde de placenta niet komen. Al bloed druppend heb ik nog een uur in de verloskamer gelegen voor ik naar de OK kon. In totaal ben ik 2 1/2 liter bloed verloren en ik heb 2 zakken bloed gekregen. Met een hb van 5,6 ging ik het ziekenhuis uit. Na de 6 weekse controle in het ziekenhuis is mijn hb opnieuw getest, die was nu 5,9 (moet bij een vrouw 7,5 zijn). Ik schrok daar wel een beetje van... want dat gaat wel erg langzaam. Dus opnieuw een staalkuur gekregen en over 2 weken weer laten testen. Ik merk aan mezelf dat ik nu na 9 weken nog heel weinig zin en puf heb voor dingen. Ik geniet erg van mijn zoontje en wandel ook regelmatig met hem. Maar om verdere dingen te ondernemen, zoals winkelen of huishouden bijv. daar heb ik gewoon geen zin en puf voor. Vind ik wel jammer hoor moet ik zeggen, ik had mijn verlof wel wat anders voorgesteld. Lekker actief met de baby en leuke dingen doen. Maar goed... ik hoop dat na een half jaar (pfff, wat klinkt dat lang) ik eindelijk kan zeggen dat ik me weer een beetje mezelf voel qua energie. Maar wat ik zeg, ik mag eigenlijk niet klagen als ik jullie verhalen hoor.
Poeh, wat een impact toch allemaal hè! Geduld lijkt inderdaad het belangrijkste, en acceptatie. Zoals Lotuske schrijft: mijn hoofd wil meer dan mijn lichaam kan. Heel herkenbaar! En inderdaad gewoon geen puf hebben voor huishouden enzo. Hoe doen jullie dat? De was begint hier om me heen te stapelen en het wordt er ook niet schoner op. En ik ben echt niet iemand die alles glimmend wil hebben maar een beetje schoon is wel fijn. Verder heeft mijn partner een tijdje heel goed voor me gezorgd, toen ik niks kon, maar dat is nu wel weer over. Voor hem is het nu wel een beetje klaar. Hij komt altijd moe thuis van z'n werk en verwacht toch wel dat ik boodschappen doe, was en kook. Als we allebei werken is het veel eerlijker verdeeld maar nu ben ik dus thuis... Ben benieuwd hoe dat bij jullie gaat. Misschien hebben jullie tips... x
Heej allemaal, Ik ben altijd een echte poets geweest en dat was dan ook echt even wennen toen ik ineens helemaal niets kon. Mijn vriend heeft echt alles voor me gedaan.. dus niet alleen de zorg voor ons kleine ventje en mij maar ook echt heel het huishouden, koken etc.. Op de dagen dat hij werkte kwam er familie omdat ik echt niet alleen kon zijn met Tijn (kon amper mijn bed uit) Nu we weer met zijn 3 tjes zijn en ik langzaam ook weer wat werk heb ik het roer helemaal omgegooid en doe ik echt alleen de noodzakelijke dingen, om zoveel mogelijk energie over te houden. Met mijn vriend heb ik afgesproken dat ik de benedenverdieping doe en hij boven bijhoud (ik moet het dan wel zeggen omdat mannen dat niet echt zien maar dat is niet erg) Dit werkt prima! Ik ben niet meer uren aan het poetsen maar ga overal met een doekje doorheen, keertje swifferen of zuigen en klaar. De grote dingen zoals boodschappen, heel het huis stofzuigen etc. doet mijn vriend nog steeds. Best veel voor hem af en toe maar hij doet het graag. Je moet niet vergeten dat een hele dag voor je kindje zorgen enorm veel energie kost, daar ben ik wel achter. Ik wou vroeger alles zelf doen maar vraag nu hulp aan iedereen die het maar aanbied. Maak er gebruik van, schaam je niet! dan kan je nog meer van je kleintje genieten! suc6 xx
Ik voel me lichamelijk weer helemaal in orde van de bevalling (al is mijn lichaam nog wel herstellende van de zwangerschap zelf) maar geestelijk zit ik echt nog zwaar in de knoop. Morgen ga ik weer naar de psychologe.
Suc6 morgen Loekie.. Waar maak je je precies nog druk of zorgen om als ik vragen mag.. Misschien kan ik je wat tips geven. Loop zelf ook nog bij de psycholoog en merk dat dat me echt goed helpt! bij mij is het toch meer het lichamelijke waar ik vaak tegenaan loop. Als het me dan niet lekker gaat gaat het psychisch ook wel vaak minder en ga ik wel weer veel piekeren.
Ja het is een cirkeltje hè Lotuske, als het psychisch tegen zit gaat het lichamelijk ook minder en andersom. Huilen in de eerste weken is normaal, kraamtranen. Maar als je na 3 maanden nog huilt om het minst of geringste is er meer aan de hand.
ja dat is zo.. Al moet ik zeggen dat ik tot een maand terug toch ook nog overal om kon huilen.. Het is nu wel minder maar ik ben echt wel emotioneler dan voorheen, en ik was al zo'n emo mutske dus dan weet je het wel. Hoop dat je bij de psycholoog je verhaal goed kwijt kan en dat je in ieder geval weer wat lekkerder in je vel komt te zitten!