heej Allemaal, Bij mij ook weer een hele hoop ontwikkelingen! Ik heb zelf aan de bel getrokken omdat ik zo enorm moe bleef en ben naar de gyn gegaan omdat het voor mij gewoon niet goed voelde. NU is het geval dat mijn schildklier te langzaam werkt en dit dus vaker voor schijnt te komen na een bevalling. Ik heb tabletjes gekregen van de huisarts en merk nu na 3 weken al een wereld van verschil! voel me echt veel fitter en kan zelfs in de ochtend mijn bed uit! Ik ga me vanaf volgende week op mijn werk voor 50% beter melden en ga dan 14 uur per week werken! Had nooit gedacht dat ik dat nog eens zou zeggen maar heb er nog zin in ook! En als klap op de vuurpijl heb ik afgelopen maandag mijn gesprekken met de psycholoog afgesloten omdat het psychisch ook gewoon goed met me gaat! Ben enorm blij dat ik ik in 8 maanden zo ver ben gekomen! Voor jullie allemaal heel veel suc6! rustig aan, goed luisteren naar je lichaam dan komt het echt goed! xx
Wat goed Lotuske, fijn dat je er weer zin en energie voor krijgt. Ik ben ook bijna klaar bij de psych en voel me ineens ook veel beter. Lekker is dat hè.
Ik ben zo rond de 1,2 ltr bloed verloren door de baarmoedermond die niet goed wilde sluiten of iets dergelijks. Ik heb toen 2 zakken bloed gehad en zit nu aan de ijzertabletten. Ik merk dat dit me wel snel oplapt. Wat gek trouwens dat er meiden zijn die meer bloed hebben verloren maar niets krijgen ? Ik moest op een gegeven moment die transfusie en ook de ijzertabletten waren al vanuit het ziekenhuis voorgeschreven. Heb daar ook nog Floradix bij en veel ijzerrijke voeding. Moet ook rust houden, maar daar heb ik niet zoveel zin in hihi.
Bete Melloncollie, Bij veel bloedverlies krijg je altijd iets, in ieder geval bloed. En diegene die echt heel veel bloed hebben gekregen, bv meer dan 3-5 zakken (ikzelf 9), dan krijg je juist geen ijzer. Donorbloed raak je snel weer kwijt (je maakt sneller bloed aan). Maar ijzer raak je juist niet kwijt en met extra ijzer ga je stapelen wat weer voor problemen zorgt. Groetjes en heel veel sterkte.
beste melloncollie Goed naar je lichaam luisteren hoor! Rust is af en toe echt het beste! anders komt de man met de hamer toch een keer om de hoek kijken. Veel sterkte iig! het komt iig allemaal goed!
Hallo meiden, Wist niet dat deze topic bestond anders had ik wel eerder gereageerd.... Ik heb dus ook een fluxus post partum gehad en tsjonge wat een doodsbange momenten heb ik meegemaakt. Maar als ik sommige verhalen van jullie meiden lees krijg ik spontaan tranen in me ogen, het kan dus nog veel erger. Dat maakt me eigenlijk ook angstiger als ik me bedenk dat we ooit een tweede willen. Heb dus bijna 5 maanden geleden dit meegemaakt, hele goede en vlotte thuisbevalling(4,5 uur) en daarna kwam de ellende. Placenta kwam in delen eruit zetten en het duurde even dat de vk dat door had. Daarna de ambulance gebeld want het bleef maar bloeden zelfs na spuitjes om de baarmoeder te laten krimpen en toen nog gecatheteriseerd, niets hielp. Ambulance kwam en wilde me in eerste instantie niet naar beneden tillen, want ik zou te zwaar zijn, ik moest maar lopen.....dat hebben we even geprobeerd maar ik zakte iedere keer bijna weg bloeddruk 90/40 en zag die steeds verder zakken. Uiteindelijk na wat wikken en wegen toch door de 3 broeders getild en het ritje naar het ziekenhuis vergeet je nooit meer, leek wel een eeuwigheid. Mijn dochter en man bleven achter moest nog nagekeken worden heb er niets van meegekregen, heb haar niet eens fatsoenlijk bij me kunnen nemen..... Uiteindelijk in het ziekenhuis constateerde ze dus dat er stukken placenta achtergebleven waren en dat ze die operatief moesten verwijderen. Onder narcose hebben ze mee schoongemaakt van binnen. Ik heb al met al meer dan 3 liter bloed verloren en heb 4 zakjes bloed gekregen en heb een aantal dagen nog in het ziekenhuis gelegen. In eerste instantie kon ik dus ook niet genieten van mijn meisje, ik was bezig met overleven, zo voelde het en dan ook nog dat borstvoedinggezeur wat natuurlijk helemaal niet liep. Al met al vond ik het een vreselijke ervaring, dacht ook echt dat ik dood ging, die angst vergeet je nooit meer. Nu moet ik ijzertabletten slikken omdat ik me nog steeds niet goed voel. Mijn ijzer is wel van 4.6 naar 7 geklommen in de loop van de maanden maar nog steeds voel ik me snel moe en sterretjes heb ik nog steeds. Pfff wat een impact heeft zo'n bevalling, ik werk ook nog steeds niet, heb psychische klachten eraan over gehouden en 1x per week praten we erover met een psych. Gelukkig kan ik af en toe genieten van mijn meisje als ik even geen paniekaanvallen heb. Ik mag ook nooit meer thuis bevallen en dat zou ik ook nooit iemand meer aanraden, zeker nu ik dit heb meegemaakt. De volgende keer hebben ze me verzekerd dat het allemaal begeleidend zal gaan etc maar de grote twijfel blijft. Heb ooit gehoord dat als dit eenmaal gebeurt is het een tweede keer procentueel gezien ook weer kan gebeuren..... Ik vraag me soms weleens af waarom ons dit nou net moet overkomen, waarom niet terug kunnen kijken op een fijne periode.....ik moet nog een hoop verwerken denk ik. Iedereen heel veel sterkte!
Beste lafo.. Heel herkenbaar je verhaal.. vooral dat doodgaan heb ik ook zo ervaren en is echt heel erg eng. Bij mij is het nu bijna 8 maanden geleden en ik heb het inmiddels goed een plekje kunnen geven.. Tuurlijk ben ik er nog wel mee bezig, vannacht zelfs nog maar het word minder en je raakt niet meer zo snel in paniek. Dit komt ook mede door de EMDR therapie die ik heb gehad (misschien even navragen bij je psych!) werkt erg goed. Misschien kan ik je als tip geven dat je vooral niet met een 2de bezig moet zijn nu maar vooral moet proberen te genieten. Ik had dat ook heel erg en heb dat nog maar heb met mijn vriend een datum afgesproken dat we het er weer eens over gaan hebben en dat is pas in 2011. dan krijg je eindelijk rust en kan je wat meer genieten. Heel veel sterkte! het is niet niks.. neem vooral de tijd!
daar snap ik ff niks van....ijzer problemen? dus als ik een zak extra had gekregen hoefde ik nu niet aan die pillen 6 weken lang.... zonder rust tussen de middag voel ik me trouwens prima, mits ik mijn schema niet te druk plan. valt voor mij prima vol te houden zo en houd ook mijn lichaam in de gaten.
Hoi Lafo, Ik herken veel van je verhaal, de vlotte bevalling enzo! Het gevoel dood te gaan is zo verschrikkelijk eng, ik loop er nog steeds mee in mn hoofd en net als jij wil ik ook zo graag een tweede maar heb zo een angst voor de bevalling. Ook al zullen er maatregelen genomen worden toch blijf ik bang omdat het zo snel misging Veel sterkte voor je!
Hoi Lafo, ik heb het idee dat ik het verhaal van mij eigen bevalling lees. Gelukkig ken ik het gevoel van doodgaan niet, ik heb daar niet bij stil gestaan en toch ben ik al 8x bij een psych geweest en ben ik nog niet helemaal van echt trauma af. Wel gaat het beter, ik kan nu je verhaal lezen zonder gelijk in tranen uit te bartsen. Wat ik probeer te zeggen is, blijf niet met je angst rondlopen. Zoals velen hier heb ik ook een psych opgezocht. Ik heb een EMDR-behandeling achter de rug en dat heeft super goed geholpen. Ik kan nu iig weer nuchter nadenken over een eventuele tweede. http://www.zwangerschapspagina.nl/viewt ... 58#3519658 Hier ook een topic over twijfelaars. http://www.zwangerschapspagina.nl/viewt ... 72#3519672 En hier een topic over de begeleiding bij de bevalling. Ik hoop dat je er uit kunt komen, ook voor andere dames. Ik ben 'maar' 2 liter bloed kwijtgeraakt en heb geen donorbloed gehad.
Lafo, ik herken heel veel in je verhaal. Het gevoel dood te gaan vergeet je echt never nooit niet meer. Heb ook een transfusie gehad en ben nog lang zwak geweest, kon een hele tijd niet eens staand douchen. Ben je in een shock geraakt vanwege dat bloedverlies? Dat had ik wel, dat vond ik vooral achteraf bezien nog een van de engste dingen. Werd uiteindelijk wakker op de IC, vanaf toen ondanks alles gelukkig wel een roze wolk.
Nou wat ik wel eens fijn zou vinden als ze in een cursus ook eens zouden zeggen wat er gebeurd als een placenta NIET los laat. Ik heb 2 cursussen gevolgd en beide keren werd gezegd. "Het kan zijn dat de placenta niet los komt, maar dat gebeurd bijna nooit." en daarmee was de kous dan afgedaan en de bevalling afgelopen. Blijkbaar gaat het dus best vaak fout. Al sik op tv hoor dat het allemaal over is als de kleine op je buik ligt, dan wordt ik zo enorm kwaad, omdat voor velen van ons DAN pas het drama begint.
Phemme nee gelukkig ben ik net niet out gegaan, het ritje in de ambulance hebben ze volop tegen me gepraat ook hoe ik heette en hoe mijn dochter heette etc dus nee dat lijkt me zeker heel heftig. Ik heb alles dus bewust meegemaakt. Die placenta heb ik veels te veel gezien bij mij zaten ze toen echt te puzzelen en moest ook mee naar het ziekenhuis om nog eens na te pluizen, was helemaal uit elkaar gescheurd..... Nee niemand bereid je voor op zoiets, maar ja ik moet maar denken erger kan bijna niet (alhoewel sommige meiden hier echt veel te verduren hebben gehad zeg, petje af hoor) Hopelijk als er ooit nog een volgende keer komt dat we dan allemaal ons kind lekker bij ons kunnen hebben ipv deze nachtmerries.... Ja die bijna dood ervaringen die hakken erin....ben psychisch al nooit helemaal stabiel geweest en als je dit meemaakt dan word dat alleen maar erger helaas......ik heb ook nog eens een hoop problemen op m'n werk hierdoor, hoop zorgen gehad om twee hypotheken die we een jaar lang gehad hebben. Al met al is er zoveel gebeurd in korte tijd dat ik helemaal ben doorgedraaid, ik hoop dat het nu stapje voor stapje weer beter gaat.
Helemaal mee eens! Dan beginnen ze over kijk al de pijn is voorbij! Neen fout, toen begon de pijn en de ellende En dan kwam mijn placenta er nog heel vlot uit dus ik dacht nu echt van het is voorbij
Vrijdag moet ik weer naar de psych, dan zal ik het er eens over hebben met haar, want de angst en het verdriet is dan wel weg, de woede is er niet minder om geworden, alleen staat die woede nu los van de angst. Ik ben nog steeds niet tevreden over de begeleiding tijdens de zwangerschap, de bevalling en de tijd er na.
Ik moet je hier weer gelijk in geven! Ook ik ben niet tevreden over de opvolging van de bevalling, ik ben naar de gyn gegaan en die heeft gewoon gezegd: baarmoeder is terug in orde, klaar voor de volgende, net alsof ik dat NU al terug zou aandurven! Gelukkig ben ik een nuchter persoon en tilde ik er niet te zwaar aan. Maar toch heb ik na die afspraak met tranen in mn ogen in de auto gezeten! Het voelde alsof dat hoofdstuk al was afgelopen vooraleer ik het ZELF allemaal goed en wel verwerkt heb.
Ja sommigen hebben gewoon echt geen gevoel. Ik kreeg ook koud te horen "Bij de volgende mag je niet meer thuis bevallen." DE VOLGENDE, mens ik heb dit ternauwernood overleefd, begin mij niet over DE VOLGENDE
Kreeg ik dus ook heel koel te horen en ik weet zeker dat de verbazing van mijn gezicht te lezen was maar er werd niet gereageerd. Ik mag niet meer thuis bevallen. En ik vind een ziekenhuisbevalling echt 10 keer niks, ik heb daar hele goede argumenten voor en daarnaast ben ik nogal principieel ingesteld. Nu voelt het echt als daar gaat mijn droom, een 2e wil ik dus nu niet meer. Ik voel me zo boos, teleurgesteld verdrietig en boos. En dat allemaal door een lullige 1.2 ltr bloedverlies. En als dat bloedverlies nou door de knip kwam had ik misschien nog thuis mogen bevallen, maar nee. Kwam door de baarmoeder die niet samentrok. Ik ben heel boos op mijn eigen lichaam omdat het zo gefaald heeft en dit nu dus de consequenties zijn. Om zoiets lulligs....er zijn meiden die veel meer bloed verloren hebben !
Ik ken dat gevoel Melloncollie, ik wilde eigenlijk liever in het ZH bevallen, niet omdat ik dat nou zo leuk vind, maar omdat ik het gevoel steeds gehad heb dat het fout zou gaan. NIETS maar dan ook werkelijk NIETS was volgens het boekje verlopen tot dan toe, dus ik zag de hele bevalling ook in de soep lopen. Mijn VK zag echter geen enkele reden om in het ZH te bevallen en heeft dusdanig op mij in gepraat dat ik uiteindelijk toch voor een thuisbevalling gekozen heb. Ik vond het wel heel fijn en dacht echt tijdens de bevalling "Ik wil NOOIT in een ZH bevallen." maar dat was de goden verzoeken, want het GING mis, zoals ik zelf al aan had voelen komen en ik moest alsnog naar het ZH en mag nu dus ook niet meer thuis bevallen, terwijl ik nu dus ECHT niet meer naar het ZH wil. Krom misschien, maar ik heb nu eenmaal niet zulke leuke herinneringen aan het ZH. Ik ben nog altijd niet toe aan een tweede, misschien wel nooit meer.