Ik heb de oxazepam gekregen voor het slapen (wel vanwege de pijn) en de tramadol tegen de pijn overdag. Mag ik je er viq pb wat vragen over stellen (den hoef ik het topic niet te vervuilen haha)
Na de scheiding heb ik een andere achternaam dan mijn kinderen. Op het huis hing nog het naambord familie (achternaam), dat heb ik toen vervangen door een bord met de voornamen van mij en de kinderen. Inmiddels ben ik ook veranderd van voornaam, daar heb ik nu een sticker met mijn nieuwe naam overheen geplakt. Ooit komt er wel weer een nieuw bord. Maar die dingen zijn best prijzig.
Maar wil jouw partner echt nooit of zit het er misschien nog in? De mijne wil wel maar ik heb geen zin om hier te schrijven waarom niet. Nou ja, willen is niet het goede woord maar ik wil nog een klein beetje anonimiteit hier; in ieder geval daarover. Wat ik over mezelf zeg zal worst zijn tot op zekere hoogte Mijn ouders hadden de stelregel dat als één kant van de relatie heel heel heel graag wil, de andere kant dan ‘moet’ meebuigen. Dat heeft mijn zwager goed in zijn oren geknoopt
Het is geen keiharde nee. Ergens wil hij ook wel, maar door zijn verleden is het idee van trouwen/getrouwd zijn beladen/verkeerd geworden. En ik wil het niet hard genoeg (want anders hadden er hier ook niet al 4 kinderen geweest zonder eerst te trouwen) maar ik zou het gewoon ontzettend leuk vinden. Het idee van echt man/vrouw zijn, de naam, een leuke speciale dag met de mensen die dichtbij je staan. Ik zie dat wel zitten ja. Maar niet met iemand die dat niet ziet zitten. Dus hier buig ik de andere kant op
Dan hadden ze aan mij een verkeerde. Wat een onzin zeg. Ik zie zelf echt de meerwaarde van trouwen niet en dat ik een andere achternaam heb dan mn dochter vind ik ook echt zo niet boeiend. En zorgt echt niet voor problemen ofzo. Dat is dan wat iemand er zelf van maakt hoor. Het is voor mij echt zo'n non issue. Ik zie onze relatie ook echt niet als minderwaardiger aan een stel dat wel getrouwd is. Die opmerking heb ik ook weleens gehad. "Rot op joh" heb ik gezegd. We zijn 13 jaar samen, wonen 12 jaar samen, hebben een kind en heel wat ellende overleefd samen. Alsof het dan ene moer uitmaakt hoe we heten.
Bij ons ook, ook een van de redenen om te trouwen. We hebben beiden niet zo veel ermee, maar dezelfde achternaam vind ik wel belangrijk.
Wij hebben hier een mengelmoes aan namen Mijn oudste twee hebben een andere achternaam dan mijn man en ik (hebben de achternaam van hun eigen vader) ik draag m'n eigen achternaam, mijn man zijn eigen achternaam en m'n (bijna) twee jongste dragen de achternaam van mijn man
Dit is de precies de reden dat ik ook wilde trouwen. De rest is echt bijzaak en wij dragen bijv ook allebei geen ring meer. Ook vind ik het fijn om te spreken over mijn man inplaats van vriend. Dat laatste vond ik altijd een beetje klinken alsof we net bij elkaar waren
Ja heel herkenbaar, wij hebben ook geen ringen. Toen ooit goedkope gekocht, want we wilden ze laten maken, maar dat lukte niet meer op tijd en nu bijna 12 jaar later nog zonder. Heb net tegen man gezegd dat ik toch een mooie ring wil haha. Hij kan op zijn werk geen dragen, dus wordt er eentje denk ik. Voor ons was het ook vooral een formaliteit, dingen geregeld hebben en dat ik dezelfde achternaam zou hebben als onze zoon (en daarna nog meer kinderen dus).
Ik heb weleens gelezen dat talkpoeder daar tegen helpt. Het absorbeert de olie en dan goed uitkloppen.
Ik heb 'moeten' ook juist tussen haakjes gezet, als een soortement van knipoog. Als het niet was gebeurd met mijn zus en haar man; prima uiteraard. Maar mijn zusje wilde zo graag. Ze hadden al drie kinderen en waren ook al 10 jaar bij elkaar en mijn zwager boeide het niet. Hij wilde niet persé niet of wel, maar hij vond het geen meerwaarde hebben. Toen hebben mijn ouders met hem besproken dat het voor mijn zusje wél heel belangrijk was om dezelfde naam als haar kinderen te hebben, etc. Dat gesprekje was ook niet om hem te dwingen, maar meer zoiets van; als het jou toch niet uitmaakt, maar voor de moeder van je kinderen is het wel belangrijk; dan kun je het toch doen? Zo'n situatie als jij nu beschrijft (ik lees het als bij voorbaat al hakken in het zand), was het bij mijn ouders niet echt. Misschien dat dat uit mijn eerdere post niet zo naar voren kwam, maar ik had het nogal snel getypt vanmorgen
En dit vind ik dus ook. Oké, ik heb het al een keer gedaan en echt heel erg groots enzo, met een Indiase jurk en een band en diner, enz enz enz. Maar om wat jij zegt en dan het meeste 'leuk vinden' en 'man en vrouw zijn' en 'speciale dag met mensen die dichtbij je staan', tja... Ik wil dat heel graag. Laatst zei mijn man dat hij het graag wilde, maar dan ook dat de kinderen het bewust meemaken. En eerlijk gezegd lijkt mij dat ook zo leuk. Ik zie Ies al lopen in een jurkje en Luc in pak
O ja? Heb jij een andere naam gekregen? Mag ik wat vragen? Mag ook via PB hoor, maar wat kost dat nou? En waar is dat afhankelijk van? En met afhankelijk bedoel ik mogelijke eisen die gesteld worden voor het veranderen.
Als het de 1 dan niet echt uitmaakt snap ik je ouders nog wel idd. Ik geef er gewoon niks om en ga niet zoveel geld uitgeven aan alleen een feest, want zo zie ik het, haha. Dat ga ik zelfs niet doen als mijn vriend het wel zou willen.
Ik denk dat dat het vooral is. Als je het gevoel hebt dat je iets graag wil dan kan je dat ook moeilijk uitleggen.
Grappig om te lezen dat sommigen o.a. trouwen vanwege de achternaam. Ik ben getrouwd en heb mijn eigen achternaam gehouden. Voelde als een soort verloochening om opeens met een andere achternaam door het leven te gaan