Ik herken je verhaal, mijn zoon wordt er 8 en ik heb het soms nog moeilijk. Ik had een postnatale depressie. Dit is verschrikkelijk en zeker het onbegrip.
Wat een verhalen hier zeg jeetje. Zo zie je maar ieder huisje heeft zijn kruisje. Veel kracht voor iedereen die nog bezig is met verwerken of het werken aan zichzelf. Even het oude krantenartikel er maar bij gepakt. ZEELAND - Een 41-jarige inwoner van het dorp Zeeland heeft woensdagavond geprobeerd zijn 10-jarig dochtertje te wurgen. Dat mislukte omdat op dat moment zijn 8-jarige zoon de kamer binnenkwam. De man is aangehouden. De politie verdenkt de man van een poging tot doodslag, aldus een woordvoerder donderdag. Het meisje is opgenomen in een ziekenhuis. De man is gescheiden. De twee kinderen waren woensdag bij hem op bezoek. Na het incident heeft hij de kinderen teruggebracht naar de moeder die in Uden woont. Het motief is nog niet helemaal duidelijk, aldus de zegsman. Dus meet my father.. Het is ondertussen alweer bijna 11 jaar geleden maar het heeft me getekend voor het leven. Plus daarna in mijn jeugd een hele slechte band met mijn moeder gehad omdat ze ook niet echt de juiste keuzes maakte voor haar kind(eren).
Mwah ik weet niet of ik het heeel goed herken.. Ik voel me over het algemeen genomen wat meer somberder dan de 'gemiddelde' mens Ik merk alleen wel dat ik ontzetten gefrustreerd ben, ik word om alles saggo en ik dus echt heel weinig kan hebben, en vooral mn zoontje daar ook last van heeft. Hij is ontzettend vervelend, ik erger me, en hij word nog een tikkeltje vervelender. Soms kook ik echt van binnen om de meest doelloze dingen, en probeer dan even uit de situatie te gaan. Word ik depressief, ligt het aan het slaapgebrek... Naar buiten moet ik sowieso voor de oudste, van en naar psz e.d. Soms gaat het kwa huishouden 1 of 2 dagen goed.. Om vervolgens weer 2/3 zo min mogelijk te doen Ik ga in ieder geval vanaf nu elke week even zonnebanken, en mn man gaat wat meer mee helpen, af en toe een half dagje vrij oid.. Wbt praten... Ik weet niet eat er nog gezegd moet worden, tegen wie dan ook, praktijkondersteuner, psycholoog you name it, het blijft keer op keer hetzelfde verhaal en er is niemand die nu echt iets voor lijkt te kunnen betekenen
Wat verschrikkelijk dodo29!! En wat een verhalen hier allemaal.. Pff sterkte iedereen..! Ik kan (gelukkig) niet iets bedenken wat zo erg is voor mij wat ook maar aan jullie verhalen kan tippen qua ergheid.. Mijn oma die overleden is hooguit Daar kijk ik niet eens op terug als iets akeligs omdat het voor haar beter was hadden we er redelijk vrede mee Misschien het schrik moment (omdat ik nog jong was) dat ik op school gebeld werd Dat mijn broertje was opgenomen ivm diabetes en 2 weken in het ziekenhuis heeft gelegen.. En daarna was hij in zijn pubertijd nogal al wild met drank en drugs ed dus ben ik wel vaak bang geweest dat het niet goed zo aflopen.. Nog steeds stiekem wel Maar vergeleken bij jullie verhalen.. Peanuts
Wat een bizarre, verdrietige en verschrikkelijke verhalen zeg Ondanks mijn eigen ellendige dingen, besef ik me heel goed dat ik het toch maar getroffen heb met alles (of hoe ik het verwerkt heb). Hele dikke knuffel!
Jeetje wat een heftige situaties zeg.. Sterkte allemaal! Mijn beste vriendin is voor mijn ogen doodgereden door een trein, 1 dag na haar 17e verjaardag. Ik was toen 16 (14 jaar geleden). We gingen met een groepje een avondje naar een discotheek, zouden met de trein gaan. De rij bij de kaartjesautomaat was erg lang en mijn vriendin stak het spoor over ipv de brug over het spoor heen te nemen. Onoplettend en jong. Ze dacht dat de kust veilig was, sprong op het spoor, wilde oversteken en hoorde ons toen gillen dat er een trein aankwam en dat ze weg moest wezen. Ze gleed uit, het miezerde die avond en redde het niet om op tijd weg te komen. De trein die naderde was een Thalys en stopte niet. Ik heb dit nog steeds niet volledig verwerkt en denk nog dagelijks aan haar, ze was mijn maatje, mijn alles, mijn rots in de branding toendertijd. Natuurlijk hartstikke dom en jong en naïef, maar dat maakt het niet minder naar. Ik stap nog steeds niet vrijwillig in een trein.
Mensen wat een vreselijke verhalen allemaal, wat kan je toch wat meemaken zeg Voor iedereen een dikke virtuele knuffel. Het ergste wat ik heb meegemaakt is de geboorte van mijn dochter. Dat ging zo ontzettend fout allemaal dat ze bijna is overleden. Het gevoel toen ze na de spoedkeizersnede weg was gehaald (had haar niet gezien) en we een aantal uur niet wisten of het wel goed zou komen, zal ik nooit vergeten (de onmacht, pijn en verdriet). (gelukkig is ze inmiddels bijna 8 en meer dan gezond). Er zijn wel meer dingen gebeurd, maar wil niet alles delen, en dit heeft wel een grote inpact gehad op me.
Ga jullie niet op zadelen met mijn verleden. Wat een heftige verhalen allemaal zeg sommige dingen zijn wel herkenbaar van helaas. Sterkte allemaal. En klaproos ik las je bericht gisteren. Je bent nooit maar dan ook nooit schuldig geweest aan het misbruik hé! De enige die schuldig is. Is de dader. Laat hem niet winnen.
Afgezien van alle icsi en tese ellende/complicaties en operaties na mijn zwangerschap toen mijn dochtertje 6 weken was, was afgelopen jaar het allerergste van alles. Op 20 juni gingen wij trouwen, op onze dag zelf met trouwkleding en al 3uur seh gezeten met mijn man. Toen hij de champagne fles moest Chambreren ging dat mis. De fles ontplofte en kwam in zijn duim. Meteen naar het ziekenhuis waar bleek dat zijn duim pees afgesneden was en operatief hersteld moest worden zijn duim werkte niet meer....ze hebben er gips omgedaan en 2 dagen later op maandag moesten we terug voor de hersteloperatie. Met gips en pijnstillers maar terug naar onze dag en nog redden wat er te redden viel met om de zoveel tijd pijnstillers voor mijn man. Echter de volgende ochtend werd onze nachtmerrie nog veel erger toen bleek dat onze lieve schoonbroer van 30 jaar net zelf 10 maanden getrouwd met mijn zusje zomaar plotseling niet meer wakker is geworden.... Dat was op zondag 21 juni en 20 juni was onze trouwdag waar hij uiteraard gewoon bij was. Op maandag heb ik mijn man naar het ziekenhuis gebracht voor de operatie en ben ik daarna doorgereden naar mijn zusje om de crematie te regelen voor mijn lieve schoonbroer. Op de dag dat we op huwelijksreis zouden gaan nog geen week na onze trouwdag stonden we op ds crematie van mijn schoonbroer en had mijn man een hersteloperatie gehad aan zijn duim... Het was en is nog steeds echt heel erg moeilijk en vreselijk. Maandag op de verjaardag van onze dochter is het precies een half jaar geleden dat hij zo plotseling niet meet wakker werd.
Onbeschrijfelijk drama voor je zusje en haar schoonouders zeg. 😭 Hoe is het nu met haar, krijgt ze psychische ondersteuning? Zeker het onverwachte en geen afscheid kunnen nemen maakt het nog een graadje erger. Veel sterkte voor haar en de schoonfamilie, zeker nu met de feestdagen. 😞
A-F-S-C-H-U-W-E-L-I-J-K meis! 😫 Geen wonder dat je het er nog steeds zo moeilijk mee hebt, hoe krijg je dat ooit uit je geheugen gewist, niet waarschijnlijk. En jullie waren zo jong ook nog....ik hoop met heel mijn hart dat je lieve vriendin er niks van meegekregen heeft. Heel veel sterkte en een dikke knuffel.
Vreselijk dit verhaal! Echt niet te bevatten. Ik moet heel eerlijk zijn dat ik vroeger ook een keer het spoor ben overgestoken. Dat was stoer doenerij (heel erg stom). Ik was ook 16. Ik kan het na vertellen. Als ik dit zo lees ben ik daar ook erg blij mee. Dit krijg je van je leven niet meer van je netvlies af.
Heel herkenbaar helaas. Depressie is één van de ergste ziektes die je kan hebben, mede ook vanwege het onbegrip zelfs uit de meest naaste omgeving. En de impact die het heeft op het hele gezin en dan dat eeuwige schuldgevoel....ik wens het mijn ergste vijand nog niet toe. Sterkte lieverd. 😘😘
Pffff....sprakeloos. 😓😓 Wat is er met je vader gebeurd? En heb je hem daarna ooit nog gezien of gesproken? Ik hoop dat je verder nog wèl wat lieve vrienden en familie om je heen hebt want van je ouders moet je het niet hebben dat is duidelijk. Heel veel sterkte ook meis.
Je weet hopelijk toch wel dat dit niet waar is meis. 😞 Ik hoop dat jullie wens alsnog in vervulling mag gaan, heel veel sterkte in de mmm en blijf positief!
Ik krijg tranen in mijn ogen als ik dit lees en het kippenvel op mijn armen. Ik denk dan ook terug aan alle onbezonnen acties die ik het uitgehaald op die leeftijd en hoe vaak het net goed is gegaan. Ik kijk naar mijn zoon van 12 jaar die ook altijd de vrolijke held moet uithangen en die volgend jaar iedere dag 10 km heen en terug moet fietsen naar het VO door weer en wind en het drukke verkeer. Ik hoop en bid dat dat allemaal maar goed zal mogen gaan. 5 jaar terug is er ook een 14 jarig meisje uit onze wijk verongelukt met haar fiets. De eerste schooldag na de Kerstvakantie. Nog even snel op haar telefoon kijken maar daardoor raakte haar fiets uit balans en kwam ze op op de rijstrook van auto's terecht en daar reed net een vrachtauto die niet meer kon uitwijken. Op slag dood en ook haar vriendinnen waren daar getuige van. Heeft me toen ook zo ontzettend aangegrepen. Een dikke knuff voor het 16 jarige meisje van toen die dit heeft moeten meemaken.
Ik heb je verhaal afgelopen zomer gelezen. Weten ze ondertussen al waar hij aan is overleden? Heel veel sterkte en hoe is het met je man zijn hand afgelopen? Blijvende schade?
Hier net zo! Ik word nu zelf moeder en denken dat mijn dochter die gaat doen zou ik echt geen dag meer lekker thuis zitten als ze straks 16 is. Mijn moeder weet ook niet van al mijn acties. Is maar beter ook. Ze zou nu nog flippen denk ik.