Ach lieve schat, als ik nu in NL was zou ik persoonlijk bij je langs komen voor een mega hug. 😔 Ik begrijp wel dat je je zo voelt, alleen het is niet rationeel maar zit in jouw koppie. Jij hebt nooit wat misdaan en kón je als klein kind niet verdedigen, dit misbaksel is de zwakkeling hier aangezien hij niet met zijn poten van een klein meisje af kon blijven. Jij bent juist super sterk dat je het allemaal overleefd hebt, wees trots op jezelf! Maar laat deze ellendeling niet je heden en toekomst ook bepalen, vecht voor jezelf en een mooie toekomst. Daar heb jij als geen ander recht op. Fijn dat je hulp gaat krijgen, ik hoop van harte dat al je (kinder)wensen alsnog uit mogen komen. Veel liefs 😘😘
Pff dames, wat een afschuwelijke verhalen blijven er komen. Ik kan het onmogelijk zonder tranen lezen.... Lieve dames, ik hoop dat jullie allen de kracht en hulp vinden om het te verwerken. Al zijn sommige dingen gevoelsmatig misschien onmogelijk, probeer het alsjeblieft. En zeker bij een gevoel dat het traumatisch voor je is of is geweest: lees eens over EMDR. Er zijn psychologen die dat doen en kunnen en ook goede resultaten boeken. En lieve klaproos, wat vreselijk hoe jij je voelt. Volgens mij maakt het niets uit wat we zeggen. Dit zit zo diep. Natuurlijk heb je nooit, maar dan ook nooit schuld als je aangerand of verkracht wordt. Al loop je in je nakie rond: niemand, maar dan ook echt niemand heeft het recht ongevraagd aan je te zitten. Zeker niet een (semi)volwassene bij een kind. Maar uiteraard ook niet bij een volwassen vrouw. Aan elkaar zitten hoort bij een relatie tussen twee mensen die om elkaar geven. Die beiden wat meer willen. Doet iemand niet mee (wel of niet met verzet), dan heeft de ander per direct te stoppen. Ik zou voor jou ook echt denken aan een enorm goede psychotherapeut (liever nog dan psycholoog) die ook EMDR aanbiedt. Lieve schat, je verdient veel meer dan dit. Vrouw zijn, je goed voelen, dat zit van binnen (gevoelsmatig). Dat heeft niets te maken met je verleden of met het krijgen van kinderen. Heel klein mini tipje: schrijf wat op een papiertje en lees dit elke avond voor het slapen gaan: - ik ben niet schuldig aan de verkrachting. - ik ben een echte vrouw Het voelt heeeeeel gek en meeeega ongemakkelijk, maar probeer het eens. Ook al geloof je het niet, doe dat eens een paar weekjes. Sterkte......!!
Mijn moeder weet gelukkig ook niet al mijn acties. Ze zou doodsangsten hebben uitgestaan. Onze zoon is ook een echte durfal. Op daken klimmen, snel naar de overkant fietsen, stuntsteppen waarbij die eerder al een zwaar gekneusde pols aan over heeft gehouden. Wilde spelletjes met vrienden en dan alles wat ik nog niet weet en misschien geeneens wil weten want dit alles geeft me al kopzorgen. Wij hebben 3 kinderen en ik moet zeggen dat je er ook wel in meegroeit en ze toch wel vrij durft te laten. Pasgeleden was hij laat thuis na de voetbaltraining en toen bleek het vriendje waarmee hij normaal fietst niet was gegaan omdat die ziek was geworden. Toen zat ik echt in de rats en zag hem in gedachten al onder een auto liggen. Ik was al in de auto gesprongen om naar de voetbal te rijden maar toen kwam die op zijn dooie gemakkie aanfietsen want het was nog even gezellig geweest in de kleedkamers.
Kan me helemaal voorstellen dat je dan vaak in de rats zit. Gelukkig was het goed afgelopen. Je zal vaak zorgen hebben! Ik was op zich altijd wel bang. Maar ik liet me altijd mee slepen met de groep om niet onder te doen. Maar ja als je in de pubertijd zit is het ergens ook wel normaal dat je roekeloze dingen doet.
@Klaproos:ik denk dat EMDR echt heel goed voor jou zou kunnen zijn. Een kennis van ons is vroeger sexueel misbruikt door een oudere neef. Dit gebeurde gewoon terwijl zijn ouders beneden zaten. Hij heeft hier heel lang last van gehouden in zijn leven en met de EMDR is hij weer aan een nieuw leven begonnen zonder pijn en verdriet. Hij noemt zichzelf een gelukkig mens en kan weer genieten van de mooie dingen in het leven maar hij houdt vooral weer van zichzelf want het is een geweldige en leuke kerel. Ik vind het zo erg om te lezen dat je zo over jezelf denkt.
oef dames wat een heftige verhalen,digitale knuffel van mij.. Ik zelf heb een paar dingen meegemaakt die mij hebben ''getekend'' waaronder een extreem dominante vader, die ook constant mijn moeder beschuldigde van vreemdgaan ik heb als kind gezien hoe hij een pistool tegen mijn moeders hoofd drukte en zo mijn moeder wou laten toegeven, alles kon een oorzaak zijn van vreemdgaan volgens mijn vader, als mijn moeder een blauwe plek had was het zogenaamd een zuigzoen, en hij wachtte altijd totdat wij naar bed waren toen zijn aanval begon weet nog goed dat we nachts moesten vluchten, was altijd doodsbang voor die man.....Totdat ik 18 was, toen was de emmer vol en heb ik letterlijk mijn vader het huis uit geschopt dat ging met extreem geweld met o.a. messen, ik ben er niet trots op maar het moest gebeuren mijn moeder was te bang om weg te gaan, hij is nooit meer terug gekomen en vanaf dat moment begon mijn leven zonder angst pas, wel heb ik ervan overgehouden dat ik extreem wantrouwig ben geworden voor mannen, en dit misschien wel de reden is dat ik een bewust alleenstaande moeder wil zijn. Ik heb ook een eetstoornis gehad anorexia,zelf mutilatie met een depressie als gevolg dat ik dood wou, poging is gelukkig mislukt omdat mijn moeder me op tijd gevonden heeft. Het meest recente wat mij extreem veel pijn doet is mijn miskraam van 3 maanden geleden, en de angst of het ooit weer zal lukken. xoxo
Ligt aan mijn bui. Ene moment vind ik het zelf onzin en het andere moment vind ik dit echt. Lekker hormonen erboven op en tadaa
Bedankt voor jullie medeleven lieve dames. Ik weet even niet wie het zei maar zij sprak de hoop uit dat mijn vriendin er niets van heeft meegemaakt. Helaas wel, ze was niet op slag dood. Ze is pas na een paar minuten overleden. En natuurlijk zijn er mensen die even snel het spoor oversteken omdat dat nu eenmaal sneller is. Het geeft mij een zeer onbehaaglijk gevoel als ik iemand dat zie doen als ik toch op een station sta. Ik kijk dan altijd weg. Ik hoop van harte dat mijn kinderen dit soort trucs nooit zullen uithalen, al weet ik zelf ook dat ieder kind dingen doet die eigenlijk levensgevaarlijk zijn. Maar ik weet ook dat je kindertijd meteen voorbij is als je zoiets meemaakt. Inmiddels ben ik zover dat ik erover kan praten zonder flashbacks en zonder tranen, maar weg gaat het nooit. Ik ben harder geworden, mijn man noemt me soms een ijskoningin ondanks dat hij weet waar het vandaan komt. De meest zielige kindjes in arme landen, dierenleedreclames, noem het allemaal maar op.. Het doet me niet zoveel meer.
Ik kreeg tranen in mijn ogen van jouw berichtje, dankje! Jij ook heel veel sterkte! En inderdaad, dat schuldgevoel, wat nooit over lijkt te gaan En vooral ook nog de wens voor een 3e kindje, die er misschien wel nooit gaat komen door dit... maar het voelt nu nog zo incompleet, er mist nog iets... Ja goed, dat is weer zorg voor over een tijdje
Ja we weten inmiddels dat hij een aangeboren hartafwijking had een die schijnbaar toch zo ernstig is maar nooit echt nooit iets van gemerkt.... Mijn man zijn duim is helaas niet goed gekomen. De pees is verkleefd aan het litteken binnenin en moet dus weer opnieuw hersteld worden want nu kan hij nog steeds zijn duim niet gebruiken.
Het is verschrikkelijk! Ze krijgt geen ondersteuning van psychische aard dat wil ze niet. Ze kan er heel goed over praten met ons en gaat er heel goed mee om ik bewonder haar enorm Hoe ze het doet. Nu met de feestdagen is het extra zwaar maar ww vieren het wel "gewoon" zou hij ook absoluut gewild hebben. Het was zo'n lieverd
Ik krijg tranen van jullie verhalen. Wat hebben de meeste van jullie veel meegemaakt. Hier vertelt ik 2 van de 100 verhalen waar ik de laatste dagen vaker last van heb... ik slaap ermee en word ermee wakker. 1- Ik geloofd dat ik 7 of 8 jaar was. Mijn oma stuurde me vaker naar de familie winkel om spullen om te halen. Hier werkte een vriend van mij oom.. Ik moest van hem naar achteren lopen zodat ik de spullen kon pakken. het waren zware spullen en hij kon het niet alleen dragen.. eenmaal in de achterkamer hij pakte mij vast aan mijn borsten en begon heel hard te knijpen.. daarna hij bracht iets rectaal bij mij... een paar dagen later hij was bij ons thuis en vertelde mijn moeder dat hij mij bijles kon geven en mijn moeder ging daarmee akkoord. Met tegen zin ben ik met hem in een kamertje gaan zitten om de les te volgen... wanneer ik een goede antwoord gaaf mocht ik van hem op zijn schoot komen zitten... ik voelde toen iets heel hard tegen mijn rug.. maar hij probeerde mijn broek uit te doen zodat ik op zijn P*k kon zitten... 2-IK was toen 11 jaar (inmiddels 29) en mijn moeder sloeg me vaker bont en blauw. Mijn moeder had te horen gekregen dat een jongen mijn leuk vind... dus ze vroeg aan mij of ik hem ook leuk vind. Ik zei nee: ik vind hem niet knap en ben nog jong om verliefd te worden. Ze dacht dat ik aan het liegen was.. Ze heeft mij alle hoeken van de kamer laten zien.. ze stelde nogmaals hetzelfde vraag en ik gaan hetzelfde antwoord terug. Dus ze zei: ik weet het nu.. jij wilt gen***kt worden, kom ik doe het voor je.. ze pakte me voeten vast en spreidt mijn benen.. ze begon herhaaldelijk te schoppen tegen mijn vagina, billen en buik. Ik kon een aantal dagen door de pijn niet lopen en plassen deed verdomd veel pijn. Iedere keer wanneer ik plaste er kwam liters bloed uit.. Ik heb dit verhaal voor het eerste keer aan mij manlief vertelt... we zijn bezig met een wondertje maar lukt helaas nog niet. Daarnaast jaren lang ook bang geweest dat ik net als mij moeder zal worden.. en dat ik mijn kinderen zal verwaarlozen. sorry voor een lang (misschien) slordige verhaal, ik typ dit met tranen in mijn ogen.. hoop dat jullie geen hoofdpijn krijgen..
Jeetje Diyaa wat verschrikkelijk erg, of misschien is dat niet eens het goede woord, ik heb er geen woorden voor. En voor meerdere van jullie verhalen niet. En ik maar denken dat ik wel eens iets had meegemaakt wow..
Diyaa, wat verschrikkelijk. Ik word er naar van. Dikke knuffel! Ben je onderzocht of je moeder geen blijvende schade aangericht heeft? Hoe kan een moeder dit haar kind aandoen... Niet bang zijn dat jij je kinderen hetzelfde aan zal doen hoor, dat je hier bang voor was zegt al meer dan genoeg dat jij dit niet zou kunnen.
Diyaa, Wat een vreselijk verhaal. Ik kan er soms echt met mijn verstand niet bij dat er zulke gruwelijke mensen bestaan. Het zijn geeneens mensen want een mens doet dit niet. Het zijn Satans. Dan kijk ik naar onze 3 kinderen en dan hoop ik toch zo erg dat hun deze gruwelijkheden worden bespaard. Ik heb zelf ook teveel meegemaakt maar dat zijn ziektes en overlijden van dierbaren in ons gezin maar deze gruwelijkheden heb ik gelukkig nooit meegemaakt. Ik ben destijds weleens aangerand door een vuile viespeuk die het nodig vond om me vast te pakken en keihard in mijn borsten te knijpen. Ik was toen denk ik 14 jaar. Mijn oudste broer die toen 21 jaar was en toen nog in goede gezondheid heeft hem toen dusdanig afgetuigd dat ik eerlijk gezegd niet weet of die zich ooit nog heeft kunnen voortplanten. De eerstvolgende keer dat ik hem tegenkwam ging hij meteen rechtsomkeer. Wat ben ik blij dat ik zo'n lieve en zorgzame broer had.
Ja hoe kan een moeder dit toch doen. Ik wilde inderdaad ook vragen of je ooit bent onderzocht. Wat een treurigheid allemaal.
Toen het gebeurde we woonde niet in Nl. vorige maand de gyn heeft een echo gemaakt om te kijken wat de rede is dat ik niet ongesteld wordt en of er sprake is van PCOS. Het zag er allemaal goed uit.. Ik heb nooit aan iemand durven te vertellen. 2 weken geleden heb ik voor het eerste aan manlief verteld. Het heeft een heel grote impact gehad op mijn leven, weinig zelfvertrouwen, gepest worden op school, verkeerde vriendjes gehad, meerdere keren ZM pogingen gedaan, automutilaties, depressief geweest. Dankzij liefde van mijn manlief weet ik dat er echte liefde bestaat een liefde dat ik nooit gekend heb. Ik hoop dat ik ooit de kans krijg om moeder te worden want dan wil ik mijn kind de liefde geven wat ik nooit heb gehad.. o.a. een knuffel, een kus.
Wat een vreselijke verhalen zeg Echt gruwelijk wat een mens kan overkomen... Het ergste wat ik ooit heb meegemaakt was toen ik op mijn elfde in een bult smeulende as ben gevallen (overblijfsel van een paasvuur), waarbij ik mijn armen en benen tweedegraads verbrand heb gehad. Sindsdien heb ik altijd een angst gehad voor vuur en hitte. En dat ik op mijn 9e bijna ben verzopen door een meisje dat dat schijnbaar grappig vond. Nota bene gewoon in een zwembad waar altijd badmeesters en badjuffen aanwezig waren. Toen mijn dochter een paar maanden terug lag te stikken in haar spuug in de box ben ik zo erg geschrokken dat ik haar inmiddels geen moment meer alleen durf te laten en steeds wil checken of ze nog ademt als ze slaapt. Zulke dingen hakken er wel in... Daarnaast al het gepest van de basis- en middlbare school. Heeft me echt gemaakt tot wie ik nu ben: iemand die zichzelf altijd een loser zal blijven vinden... - edit: wat ik er nog aan toe wilde voegen: de meest donkere periode uit mijn leven was mijn depressie. Het maakt me soms weer helemaal bang als ik bepaalde gevoelens krijg uit die periode.
Jullie kleine, sterke meisje, denk nog vaak aan haar. Lief, klein, ondeugend meisje met die pretoogjes
Wat een vreselijke dingen hebben jullie meegemaakt... Woorden schieten sowieso hopeloos tekort. Maar desondanks, veel sterkte en kracht gewenst allen. Ik heb in mijn leven nog geen dingen meegemaakt die in verhouding staan tot de dingen die hier beschreven staan en besef me des te meer hoe dankbaar ik daar voor mag zijn.