Hallo mama's, Ik moet hier echt even mijn hart luchten. Ik heb eerder op dit forum een topic geopend maar dat is een aantal maanden terug. In de tussentijd ben ik bevallen en is er heel wat gebeurd. Ik ben iemand die heel gedetaileerd kan schrijven, maar dat zal ik niet doen anders komt er nooit een einde aan dit topic. Maar goed, op 6 januari ben ik bevallen van een zoontje. Tijdens mijn zwangerschap heb ik heel veel stress doorgemaakt voornamelijk door mijn vriend en mijn moeder. Ik moest midden in mijn kraamweek plots naar mijn vader omdat het geen gezonde sfeer meer was bij mijn moeder (waar ik toen nog woonde). *Nogmaals, ik laat veel details achterwege, als iemand meer wil weten stuur me dan een PM)* Ik heb na veel gezoek eindelijk na 5 weken een appartement gehuurd (particulier). Toen begon de grootste ellende. Mijn zoontje bleek dus een huilbaby te zijn. Hij huilde naar mijn idee bijna 24/7. Zelfs zo erg dat ik uiteindelijk twee keer met hem naar het ziekenhiis ben geweest. Hij is ook beide keren opgenomen als huilbaby. De artsen in het ziekenhuis maakten zich zorgen over mij en hebben daarom "hulp" ingeschakeld. Zelfs jeugdzorg is erbij komen kijken, maar dat is nu allemaal goed. Ik heb daar nu niets meer mee te maken. Ze dachten dat ik het niet aankon alleen. Maar om heel eerlijk te zijn, ik kan het ook niet aan alleen. Alleen vind ik het niet eerlijk om Jeugdzorg en soortgelijke instanties erbij te betrekken. Er komt nu alleen 3 keer in de week een vrouw langs bij mij van Reset om mij te "begeleiden". Maar ik vind het maar onzin want ze helpt me nergens mee. Ze komt alleen langs om te vragen hoe het gaat en te observeren. Ik vind dat eigenlijk maar niks. De kinderartsen in het ziekenhuis dachten dat ik welicht een postnatale-depressie heb. Maar dat denk ik zelf ook. Ik kan niet genieten van mijn zoontje. Zelfs niet op de momenten waarop hij niet huilt. Ik kom zoveel tijd voor mijzelf te kort. Ik voel me net een geest. Maar nu het volgende: Na veel gepraat te hebben met mijn vriend ben ik voor bijna vier weken weg geweest naar Zweden waar hij woont. Tijdens mijn zwangerschap is hij echt een eikel geweest, maar nu heeft hij zich bewezen dat hij er wel voor zijn zoontje wil zijn en ook voor mij. De afgelopen weken zijn echt geweldig geweest in vergelijking tot als k alleen thuis ben. Ik had meer tijd voor mijzelf, i had meer rust en natuurlijk mijn vriend om me heen. Ik heb een hele goede tijd gehad. Maar nu...ik ben weer terug thuis. Het valt me nu 3 keer zo zwaar als voorheen. Ik merk nu dat ik echt ongelukkig ben en niet kan genieten van mijn kleine man. Ik vind dit echt heel erg. Ik heb zelfs gedachten van "Waar ben ik aan begonnen? Is dit het"? Mijn zoontje wil continue gedragen worden, hij huilt en jengelt heel veel, hij kan zichzelf slecht vermaken. Ik eet slecht, drink slecht en slaap voornamelijk heel erg slecht. Ik moet me er elke dag doorheen vechten. Het leek net alsof ik een heel ander kindje had toen ik in Zweden was. Hij was vrolijk, lachte veel, huilde alleen als hij moe was. Maar nu is alles weer terug bij af. Ik voel me zo ongelukkig. Ik zit er over na te denken om naar Zweden te emigreren. Ik voel me niet gelukkig meer hier. Ik heb weinig contact met mijn familie, ik heb bijna geen vrienden en ik mis hier de liefde die ik wel heb als ik in Zweden ben. Ik wil niet als een zeikerd over komen, maar dit is echt hoe ik me voel. Mensen om me heen die niet in mijn situatie zitten kunnen zich het heel moeilijk voorstellen hoe ik me voel. Ik krijg alleen reacties als: "Ja, dat hoort erbij", "Ja, maar je hebt er toch zelf voor gekozen op deze manier?"". Bah. Hebben jullie nog tips voor mij? Wat zouden jullie doen in mijn situatie? Alvast bedankt!
ik zou naar Zweden gaan... heb zelf ook een huilbaby gehad en had het nooit getrokken in mijn eentje, no way! Zolang je vriend je niet geestelijk of lichamelijk mishandeld en jullie het samen nog een keer willen proberen is het ook alleen maar fijn dat je kindje en zijn papa een fijne relatie kunnen opbouwen. Zo geef je jezelf rust en je zoontje krijgt zijn papa erbij. bovendien voelen baby's spanningen haarfijn aan. Dat merk ik hier ook wel. Bij ons was er ook wel meer aan de hand bij de eerste, maar bij de 2e merkte ik ook dat als ik niet lekker in mijn vel zat, ze daar sterk op reageerde. Haastig troosten werkt voor geen meter haha! Mocht het niet lukken in Zweden kun je toch altijd nog terug? Volg je gevoel zou ik zeggen!
ik zou denken dat jullie toch niet zonder reden uit elkaar zijn gegaan en dat het nu wel heel zwaar is (ik weet het ik heb zelf 2 huilbabys gehad en mn ex hielp toen ook niet oid) maar dat je nu misschien alleen de voordelen er van ziet zodat jij zelf ook wat meer vrije tijd hebt en tot rust kan komen (wat ik daar in tegen wel echt Helemaal begrijp!) maar dalijk zit je daar, gaat het beter met je kindje, en dan kijk je naar je relatie en denk je jeetje het is nog steeds hetzelfde (hoeft natuurlijk niet, wie weet is hij wel echt veranderd, dat zou ook heel goed kunnen, zeg nu alleen maar wat ik denk he ) en dan baal je van jeetje had ik toch maar door gezet, want om dan weer helemaal terug te komen pff dat is ook geen pretje lijkt me Maarja, moeilijk dus want als het wel werkt is het natuurlijk alleen maar super fijn, ik bekijk het nu ook een beetje vanuit mezelf en ben zelf ook net uit elkaar na steeds weer te hebben geprobeerd en bij mij veranderde er gewoon echt niets, maar dat hoeft natuurlijk niet te zeggen dat het bij jou niet echt veranderd.. ik zou me als ik jou was afvragen, is hij nu echt echt veranderd, of lijkt het zo of wil ik het graag zo zien omdat dat nu ook handig en fijn voor jou is als hij echt veranderd zou zijn? moeilijk! heel veel succes!