Ik heb 2 hele verschillende kindjes en ik herken sommige dingen dus totaal niet en vind het soms heel vreemd, maar misschien is het wel normaal.... Mijn bijna 1,5 jarige dreumes is een echt brokkenpiloot, hij ziet weinig gevaren, klimt overal op en wil net zo hard rennen als zijn broer.. Het gevolg is wel te raden, veel vallen, veel botsingen etc. Dat is al heel vreemd voor me, want zijn broer is heel rustig en voorzichtig Maar goed, als er dus wat gebeurt, reageert hij zo raar!! Als het maar een klein botsinkje was en het minimaal pijn doet kijkt hij verdrietig, soms een enkel traantje en komt even naar me toe en wijst aan waar het pijn doet en zegt "au".... Dan is alleen een lief woordje van mijn kant genoeg en hij gaat weer net zo hard verder. Knuffelen is niet nodig vindt hij waarschijnlijk, hij wurmt zich dan los om verder te spelen. Maar bij ernstigere verwondingen, botsingen en valpartijen... die dus wel echt pijn doen.. dan huilt hij amper, hij wordt vooral heel boos, driftig.... en NIEMAND mag in zijn buurt komen, dan wordt hij nog bozer... Soms wil ik hem even kunnen bekijken omdat hij een schaafwond heeft ofzo, nou dan moet ik hem dus bijna in de houdgreep nemen... Als ik niks doe, blijft hij een hele tijd boos, slaat ook tegen de grond bijvoorbeeld. Staat na een heel aantal minuten weer op en gaat verder. Wat ik op dat moment doe, maakt geen verschil. Het voelt dan zo onnatuurlijk, je wilt je kind toch een beetje kunnen troosten! Maar om het te forceren is ook niet de bedoeling. Als hij bang is komt hij trouwens wel in mn armen gevlogen (bij hard geluid, of onverwachts grote hond in de buurt o.i.d.) Ben echt benieuwd of dit herkenbaar en of dit later altijd zo bleef? Hij heeft sowieso hoge pijngrens, soms heeft hij bulten en schaafwonden zonder dat ik iets aan hem heb gemerkt.
Voor mij is het deels herkenbaar. Hier ook zo'n stuiterbal die eindeloze energie heeft, overal op klimt en er net zo hard weer vanaf valt (en soms zelfs bewust duikt). Hij huilt niet snel, heeft ook een hoge pijngrens en gaat gewoon verder waar hij mee bezig was, maar dan met een nieuwe bult of blauwe plek. Het gebeurt dus niet vaak dat hij echt huilt en hoe hij dan is wisselt. Het ene moment wil hij getroost worden, het andere moment accepteert hij de troost, maar wil dan zsm verder, het volgende moment wordt hij erg driftig en dan heeft troosten geen zin. Ik heb het idee dat hij dan pissed is dat het niet gaat zoals hij wil, dat hij geconfronteerd wordt met wat hij nog niet (goed) kan, omdat hij nog te klein/te jong is. Misschien geldt dat ook voor jouw mannetje?