Vertellen omgeving na lang bezig zijn

Gefeliciteerd met je zwangerschap! Super en dat voordat je met IUI zou beginnen!

Goede vraag inderdaad. Ik zit met net zoiets, ivm mola+chemo hebben wij eigenlijk een wachttijd van een jaar, dus tot mei. Maar we hebben nu al groen licht gekregen. Ik vind het ook moeilijk om net alsof te doen dat we nog niet mogen. Laat staan als ik al wel binnenkort zwanger mag zijn. Ben ook benieuwd naar verhalen van meiden in deze situatie!

Ik denk dat mensen het ook wel snappen dat je het niet meteen verteld. Maar het voelt een beetje achterbaks he? DAt heb ik nou al, laat staan als we zwanger zijn...

Suc6 met de vragen!

 

ik vindt het niet nodig om iedereen te vertellen dat we nu al 2 jaar en 2 maanden bezig zijn, ook dat we in het ziekenhuis zijn geweest waar alles goed bleek hebben we niet verteld behalve aan mijn beste vriendin zij is de enige die weet van ons dat we een zwangerschapswens hebben.

ik weet nu al dat als ik het in de familie gooi dat ik iedere maand de vraag krijg; en? is het gelukt deze maand? daar hebben wij geen zin in.

als we eenmaal zwanger zijn dan zullen we de waarheid vertellen over onze lange weg naar de zwangerschap.
en we zullen in het begin alleen de ouders op de hoogte stellen, na 3 maanden mag de rest het pas weten.
een vriend van ons zijn vriendin was zwanger iedereen met 6 weken melden dat ze een kindje krijgen 2 weken later had ze een miskraam.

 

Wij hebben het onze familie en een paar goede vrienden verteld toen het maar niet wilde lukken voor onze tweede. Ik kon er niet langer tegen om altijd 'mooi weer 'te spelen. Toen we - gelukkig nog net voor de MMM - zwanger raakten hebben we het die mensen ook meteen verteld. Ik vond dat ik het niet kon maken om als zij belangstellend vroegen naar de afspraak die in het ziekenhuis gepland stond, een of ander verhaal op te hangen.

En als het mis zou zijn gegaan, dan zijn dit ook de mensen waar ik dan steun van zou hebben willen hebben en zou hebben gekregen. Als het misgaat is het niets om je voor te schamen. Familie en goede vrienden heb je in goede en slechte tijden.

Pim

 

Ik had net verteld dat ik met IUI zou beginnen en daardoor vaker afwezig zou zijn.

Nu moet ik volgende week naar het ziekenhuis, dus toen vroeg ze ernaar, toen kon ik mijn mond toch niet meer houden dat IUI niet meer nodig was!

Ik snap soms de 12 maanden grens niet zo goed, als het fout gaat dan weten de meesten dat toch ook?

 

Waarom zou je het niet vertellen? Als ik jouw vriendin was en zou weten dat je al zo lang bezig bent en al in de molen zit, zou ik het helemaal te gek voor je vinden als je toch zomaar vanzelf zwanger was geraakt.
Mijn beste vriendin was ook al drie jaar bezig en die is geloof ik, direct van het toilet naar ons toe komen rennen toen ze zwanger was, haha. Echt geweldig, vond ik dat.
Het is toch juist leuk dat je nadat je je verdriet en zorgen met je vrienden en familie hebt gedeeld, ook nu de blijdschap om je zwangerschap kunt delen?

 

Ik ben steeds eerlijk geweest over onze kinderwens. Ook op mijn werk, kon er niet onderuit. Heel veel medeleven gehad tijdens de miskramen, maar ook tijdens de behandelingen. Ook nu zijn collega's helemaal in jubelstemming dat het nu allemaal goed gaat. En vrienden en familie ook he. Ik vond het prettig om er open over te zijn, want het was niet altijd een makkelijke weg. We kregen hierdoor veel begrip en steun.
Maar je moet natuurlijk doen waar je je goed bij voelt.
Bij mij vroegen ze trouwens niet maandelijks of het gelukt was hoor.

 

Ik ben ook in de maand voor de 1e IUI zwanger geraakt maar heb het de directe omgeving vrijwel meteen verteld. Ik was zo blij dat ik eindelijk, na 2 1/2 jaar, ook een keer mocht vertellen dat ik zwanger was. Nadat we op de 1e echo (7 weken) het hartje hebben zien kloppen heb ik het ook op mijn werk verteld.

 

Ik zelf heb PCO en had het daar best moeilijk mee omdat er toch hormonen in me lichaam zaten die druk aan het werk waren maar ik kreeg verder geen eisprong. Hierdoor was ik afgeleid op me werk en moest ook vaak het ziekenhuis bellen of ik een eisprong had gehad (dmv bloedonderzoek). Ik heb dit toen aan 2 collega's verteld omdat ik echt minder presteerde op mijn werk. Toen ik eenmaal zwanger was heb ik dit ook gelijk verteld aan mijn 2 collega's en ouders en vrienden natuurlijk. As het mis zou gaan zou ik ook graag de steun willen krijgen van mijn omgeving.

 

Ik herken je dilemma helemaal, Cindy. Mijn directe collega's weten allemaal van mijn kinderwens en van het feit dat het bij ons allemaal niet vanzelf gaat. Ik moest het wel vertellen, omdat wij op de afdeling soms zorg moeten dragen voor de pasgeboren kindjes van psychiatrische patiënten, en dat vond ik hoe langer hoe moeilijker worden naarmate ons eigen kindje langer op zich liet wachten. Door mijn openheid begrepen mijn collega's ook dat ik bepaalde klussen (zoals het voeden van de baby of het begeleiden van bezoekjes van de moeder) liever niet deed omdat die confrontatie voor mij gewoon te pijnlijk was.

Ook na mijn miskraam kon ik gewoon eerlijk zijn, en dat vond ik wel zo prettig.

Nu ben ik weer in verwachting, en net als jij wil ik graag een beetje terughoudend zijn. Een gevoelskwestie, denk ik: Je weet hoe enorm de teleurstelling is als het misgaat, en je wilt niet dat iedereen al heel blij voor je is terwijl je zelf nog zo je angsten en je twijfels hebt.

Dus als nu collega's vragen hoe het ervoor staat met onze kinderwens, dan antwoord ik geheel naar waarheid: "We wachten af..." Want ik wacht even die eerste 12 weken af voor ik mijn blijdschap en mijn goede hoop met iedereen wil delen. Onze ouders, broers en zussen weten het al, en onze leidinggevenden ook (voor Meneer Belle omdat hij mee wil naar de echo's en de intake bij de verloskundige, voor mij omdat ik me ziek heb gemeld nadat ik in week vijf wat bloed had verloren), maar verder houd ik het nog even voor me. Ik weet dat mijn collega's ontzettend blij voor me zullen zijn, maar... Nou goed, ik houd het dus ook nog maar even stil.

Belle, echt heel gelukkig, maar nog even op een wat kleinere schaal.

 

Toen wij in de medische molen terecht kwamen, hebben we het mijn ouders en schoonouders verteld. Ook op mijn werk had ik het mijn leidinggevende en een goede collega verteld. Ik moest meerdere malen naar het ziekenhuis en toen ging het nog niet eens om de zwangerschapswens, maar om de hormonen die niet goed waren wat mogelijk door een hypofysetumor werd veroorzaakt. Omdat ik niet volledig functioneerde vond ik dat mijn leidinggevende hier recht op had. Andere collega's heb ik wel verteld van een mogelijke tumor, maar niet verteld hoe we daarachter zijn gekomen.
Nu ondertussen 4 maanden later blijkt gelukkig alles goed te zijn en er geen tumor te zijn. En hebben we groen licht zogezegd. Ook dit weten diezelfde mensen. juist omdat ze altijd zo vol interesse zijn geweest!

 

hey meiden bij ligt het iets anders want wij hebben niet in de mediche molen gezeten maar wij hadden het vrij snel aan onze ouders verteld en die waren natuurlijk helemaal super happy toen hadden we zondag een feestje waar onze ouders ook waren en die hebben zich aan beide kanten een aantal keer verpraat waarna de verschillende mensen naar ons toekwamen en feliciteerde dus toen hebben we maar bedacht dat we het onze vrienden ook zouden vertellen want het is erg vervelend als die het via via horen.....dus er zijn al edelijk wat mensen op de hoogte nu.....vd week vertel ik het maar op het werk!dan hoeft het geen geheim meer te zijn en kunnen we het van de daken schreeuwen!
de meeste mensen zeggen ook alks het fout gaat weet ook iedereen het en kun je steun zoeken!
dus ik zeg altijd je moet doen waar je jezelf goed bij voelt!
liefs sjaantje